มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 271

เมื่อสวี่เชาพูดจบฉีเติ่งเสียนก็หยุดทำให้เขาอับอายและขอให้คนของเขาลากเขาออกไป

พื้นที่ดินแดนแห่งความตาย นี้เป็นโครงการขนาดใหญ่ที่ต้องใช้วิศวกรรมโยธา หิน ดินทราย และอื่นๆ มาก นอกจากนี้เฉียวกรุ๊ปและมู่จือกรุ๊ปยังใช้วัสดุจากบริษัทวัสดุก่อสร้างของหม่าหงจุนอีกด้วย

หากสวี่อานต้องการกำจัดหม่าหวงจุนรองผู้ถือหางเสือเรือ เป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องโจมตีธุรกิจของเขาก่อน

ดังที่เราทุกคนทราบกันดีว่าเทียนไล่แคปปิตอลเป็นผู้กุมอำนาจงานก่อสร้างใน ดินแดนแห่งความตาย เมื่อได้รับการดูแลจัดสรรในส่วนที่ใหญ่ที่สุดอย่างเทียนไล่แคปปิตอลแล้ว มันก็จะเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าครอบครองกุ้งตัวเล็กสองตัวอย่างเฉียวกรุ๊ปและมู่จือกรุ๊ป

“ดูเหมือนว่าการต่อสู้ระหว่างผู้ถือหางเสือเรือและรองผู้ถือหางเสือเรือของตงไห่ หลงเหมินจะถึงจุดเดือดแล้ว ก่อนหน้านี้พวกเขามุ่งเป้าไปที่น้องสะใภ้ของเย่เฟิงเท่านั้น” ฉีเติ่งเสียนคิดกับตัวเอง

ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจว่าพวกเขาต่อสู้กันอย่างไร แต่หากธุรกิจของเขาล่าช้า เขาคงไม่อยู่เฉยแน่

“ฉันจะไปที่ออนเซ็นซากุระสักพัก ฉันหวังว่าคนงี่เง่านั้นจะฉลาดขึ้นมาบ้าง” ฉีเติ่งเสียนยิ้มเยาะ

หลังจากที่ผู้ก่อปัญหาทั้งหมดจากไปแล้ว ฉีเติ่งเสียนโบกมือให้ทุกคนเริ่มทำงานอย่างปกติได้ และสัญญาว่าจะจ่ายเงินปลอบขวัญให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับบาดเจ็บในวันนี้ด้วย

เรื่องตลกจบลงแล้ว

ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้หยางกวนกวนและพูดว่า “เธอเห็นแล้วยัง? ไม่ว่าจะหลงเหมินหรือตระกูลหยางในเมืองโมตู”

“ตราบใดที่เธอแข็งแกร่งพอ ทุกคนก็จะกลัวเธอเอง!”

“เทพเจ้าหรือปีศาจกลัวคนที่โหดร้ายทั้งนั้น หากเธอโหดร้ายเหมือนฉัน หยางเฟยเฟยคงจะไม่กล้ารังแกเธอแบบนี้?”

หยางกวนกวนตกตะลึง แต่การกระทำของฉีเติ่งเสียนนั้นรุนแรงและดุร้ายเกินไปสักหน่อย การโจมตีที่เขาเพิ่งทำ มันทำให้เธอรู้สึกด้านชาไปแล้ว

สมาชิกหลงเหมินหวาดกลัวเขาที่มีมาเพียงคนเดียว หากพวกเขาปล่อยให้เหล็กเส้นแทงพวกเขาตรงๆ มันไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาทุกคนจะหวาดกลัว

แน่นอนว่าความดุร้ายของฉีเติ่งเสียนได้รับการปลูกฝังและฝึกฝนในเรือนจำโยวตู ไม่มีคนร้ายยิ่งใหญ่ที่ไหนที่อยู่ที่นั่นฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา ถ้าเขาไม่ดุร้ายกว่า เขาคงจะถูกประกาศเลิกไปนานแล้ว?

“คุณฉี ร่างกายฉันเจ็บมาก ขอลากลับบ้านเพื่อพักผ่อนสักครึ่งวันได้ไหมคะ.....” หยางกวนกวนพูดอย่างขมขื่น

เธอพูดเสียงอ่อนเพราะกลัวว่าเจ้านายเจ้าเล่ห์นี่จะบังคับเธอให้กลับไปที่บริษัทและทนต่ออาการบาดเจ็บต่อไป

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ สถานการณ์วันนี้ถือเป็นการบาดเจ็บจากการทำงาน ฉันจะส่งเธอกลับไปพักผ่อน”

เขาได้ตรวจสอบอาการบาดเจ็บบนร่างกายของหยางกวนกวนแล้ว มันเป็นรอยขีดข่วนทั่วไป ส่วนหลังส่วนล่างที่โดนถีบที่ดูท่าจะมีอาการหนักสุด โชคดีที่ไม่มีกระดูกใดได้รับบาดเจ็บ และสามารถรักษาให้หายได้โดยการใช้ยารักษาได้

“เฮ้ อย่ากลัวฉันเลย ฉันจะปฏิบัติต่อศัตรูอย่างโหดร้ายเหมือนกับฤดูหนาวที่หนาวเย็น แต่ฉันปฏิบัติต่อครอบครัวของฉันเองอย่างอ่อนโยนราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลินะ” ฉีเติ่งเสียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ ใช่ ใช่!” หยางกวนกวน เห็นด้วยอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อนึกถึงฉากที่ทุกคนกำลังเก็บกวาด เธอรู้สึกตัวสั่นภาพนั้นมันน่ากลัวเกินไป

ฉีเติ่งเสียนขับรถไปส่งหยางกวนกวนตที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ จากนั้นจึงรับหน้าที่รับผิดชอบในการช่วยเธอดูแลกับอาการบาดเจ็บ

หยางกวนกวนเหนื่อยล้าเกินไปที่จะต่อต้านเขา แต่ฉีเติ่งเสียนก็ไม่ใช่คนใจร้อนขนาดนั้น เขาเช็ดแอลกอฮอล์กับยาทาลงไปเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ความเจ็บปวดมากจนหยางกวนกวนรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

“ถอดเสื้อของเธอออก” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น

“หือ?!” หยางกวนกวนสะดุ้งและไม่เคลื่อนไหว

“หือ อะไร เธอทายามันที่หลังเองได้ไหม?” ฉีเติ่งเสียนถามอย่างไม่เหลืออด “ถ้าเธอไม่ถอดมันออก ฉันจะช่วยเธอเอง!”

หยางกวนกวนหยิบชายเสื้อขึ้นมาแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องถอดออกก็ได้... แค่ยกชายเสื้อขึ้น ก็ไม่เป็นไรแล้วมั้ง?”

เมื่อเธอพูด ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แต่ดวงตาของเธอมองไปที่ฉีเติ่งเสียนเหมือนกำลังระแวงหมาป่าเสียมากกว่า