มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 282

เฉียวชิวเมิ่งพูดไม่ออกกับคำพูดเมื่อครู่ของฉีเติ่งเสียน เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ไม่คิดเลยว่าความกังวลของเธอจะมากเกินความจำเป็น

คนใหญ่คนโตอย่างบ็อกดานอฟจะเชื่อฟังคำแนะนำของฉีเติ่งเสียนเนี่ยนะ เหลือเชื่อจริงๆ...

หยางกวนกวนรู้สึกประดักประเดิดไม่น้อยขณะอยู่ในลิฟต์กันสามคน เพราะเมื่อครู่บ็อกดานอฟเข้าใจผิดว่าเธอเป็นภรรยาของฉีเติ่งเสียนและเฉียวชิวเมิ่งเป็นลูกน้องของฉีเติ่งเสียน

เรื่องแบบนี้มันน่าอึดอัดจริงๆ!

“ดูเหมือนว่าฉันคงกังวลเกินไปสินะ นายสุดยอดมาก” เฉียวชิวเมิ่งถอนหายใจกับฉีเติ่งเสียน

“ไม่เป็นไรหรอก คุณเจตนาดีนี่!” ฉีเติ่งเสียนยิ้ม

เขาถามอีกครั้งว่า “อ้อ จริงสิ โครงการล่าสุดของคุณผ่านไปด้วยดีหรือเปล่า ถ้าไม่ราบรื่นก็บอกผมนะ เดี๋ยวผมช่วยจัดการให้”

ยิ่งเขาพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายและสงบมากเท่าไร เฉียวชิวเมิ่งก็รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น

เพราะเรื่องความรู้สึกมักจะซับซ้อนที่สุด

ยิ่งไม่ปล่อยวางจากใครสักคนก็ยิ่งทำให้เข้าหน้ากันไม่ติด คนที่พูดคุยและทักทายกันได้อย่างสบายๆ ส่วนใหญ่คือคนที่ปล่อยวางอดีตแล้ว

“ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้ เฉียวกรุ๊ปคงพัฒนาไม่ได้ดีเท่านี้ ถ้านายมีเวลาว่างฉันขอเลี้ยงข้าวนายนะ!” เฉียวชิวเมิ่งกล่าว

“อืม ไม่มีปัญหา” ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าด้วยสีหน้าสงบ

หลังจากออกจากลิฟต์ เฉียวชิวเมิ่งก็โบกมือลาทั้งสองโดยบอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องไปทำ

ส่วนจะเป็นเรื่องสำคัญจริงหรือไม่ มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้

หยางกวนกวนพูดขึ้นว่า “ไม่คิดเลยว่าหลังจากหย่ากันแล้ว พวกคุณจะยังปฏิบัติต่อกันด้วยท่าทีสบายๆ แบบนี้ได้ นี่มันไม่ง่ายเลย”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม ผมอาจมีความรู้สึกบางอย่างกับเธอก็จริง แต่ส่วนใหญ่มันคือความรู้สึกขอบคุณ เพราะตอนที่ผมถูกไล่ออกจากเมืองหลวงในตอนนั้นก็เป็นครอบครัวของเธอที่รับผมไปเลี้ยงและเธอก็อยู่กับผมระยะหนึ่ง”

หยางกวนกวนกล่าวว่า “มันก็เหมือนแตงที่ฝืนเด็ดจากต้น ถ้าพวกนายเป็นเพื่อนกัน บางทีความสัมพันธ์อาจจะดีกว่านี้มาก อย่างน้อยก็คงไม่มีความรู้สึกที่คลุมเครือแบบนั้น”

“ถ้าเธอไม่โตมาสวยขนาดนี้ ผมก็คงคิดแบบนั้นได้” ฉีเติ่งเสียนตอบ

“อะไรนะ!” หยางกวนกวนตกใจและมองฉีเติ่งเสียนด้วยความงุนงง

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะหึๆ ในลำคอและไม่ได้พูดอะไรต่อ คำพูดที่เขาบอกว่า “ผมต้องการทั้งหมด” เขาไม่ได้ล้อเล่นกับหลี่อวิ๋นหว่าน แต่นั่นเป็นคำพูดที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

หยางกวนกวนและเฉียวชิวเมิ่งต่างได้รับนามบัตรของบ็อกดานอฟกันทั้งคู่ แถมยังทิ้งช่องทางการติดต่อของกันและกันไว้ด้วย

เฉียวชิวเมิ่งไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะได้ข้องเกี่ยวกับผู้มีอิทธิพลแบบนี้ แต่เหตุผลที่ทำให้เขาจำเธอได้กลับทำให้เธอขมขื่นในใจ

ในทางกลับกัน หยางกวนกวนไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนและรู้สึกตื่นเต้นมาก นับว่าเป็นโชคดีของเธอที่ได้สร้างสัมพันธ์ครั้งนี้!

“ตานี่เป็นคนลามก เป็นนายทุนหน้าเลือด เป็นคนฉวยโอกาส ฉวยโอกาสครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากนี้เธอต้องระวังตัวและอยู่ห่างๆ เขาไว้ซะ!” หยางกวนกวนเตือนตัวเอง

ฉีเติ่งเสียนไม่รู้เลยว่าคำพูดที่เขาไม่ได้คิดอะไรมากจะทำให้เลขาหยางนิยามตัวตนให้เขาใหม่อีกครั้ง

ขณะที่พวกเขากำลังเดินออกจากโรงแรม ฉีเติ่งเสียนและหยางกวนกวนก็พบกับสวีเอ้าเสวี่ย

เมื่อสวีเอ้าเสวี่ยเห็นฉีเติ่งเสียน เธอก็พูดอย่างมีความสุขว่า “อุ๊ย ข่าวไวดีนี่ รู้ว่าบ็อกดานอฟมาที่นี่เลยมาดึงให้เขาไปลงทุนเหรอ”

ฉีเติ่งเสียนมองเธอหัวจรดเท้า ปากก็ส่งเสียงจุ๊ๆ ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง

สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างไม่พอใจ “มองแบบนั้นหมายความว่าไง”

“ดูขาคุณไง ไม่ได้เหรอ” ฉีเติ่งเสียนถามกลับ

“ด้วยการลงทุนของเขา บวกกับเรื่องที่นายทำให้บ็อกดานอฟขุ่นเคือง”

“นายคิดว่าเซี่ยงกรุ๊ปจะยังมีโอกาสในโครงการท่าเรือน้ำลึกอยู่เหรอ!”

สวีเอ้าเสวี่ยพูดเรื่องนี้ด้วยความมั่นใจ ราวกับว่าคำว่าชัยชนะถูกเขียนไว้บนใบหน้าอันเย่อหยิ่งของเธอ

ฉีเติ่งเสียนยิ้ม “เชฟเชนโก้? ชายที่ร่ำรวยได้จากการเป็นลูกกระจ๊อกให้กูซินสกี้น่ะเหรอ คุณคิดว่าคุณดึงเขามาได้แล้วคุณจะได้มีส่วนร่วมในโครงการท่าเรือน้ำลึกจริงๆ เหรอ”

สวีเอ้าเสวี่ยพูดว่า “ทำตัวเป็นฮีโร่ให้ถึงที่สุดแล้วกัน รอให้การประชุมการลงทุนในบ่ายนี้เริ่มขึ้น นายก็จะรู้เองว่าตัวเองคิดผิดแค่ไหน!”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “โอเค!”

สวีเอ้าเสวี่ยไม่ต้องการพูดอะไรให้มากความ ที่เธอมาเจอฉีเติ่งเสียนเพราะแค่อยากประกาศชัยชนะและเยาะเย้ยเขาก็เท่านั้น

คนคนนี้ทำให้บ็อกดานอฟไม่พอใจ เขาคงอยู่ได้ไม่นานหรอก เมื่อบ็อกดานอฟทักท้วงเรื่องนี้ต่อรัฐบาลหัวกั๋ว ฉีเติ่งเสียนก็ต้องตายสถานเดียว

ในสายตาของเธอ ฉีเติ่งเสียนเป็นคนบ้าบิ่นที่ไม่รู้จักชั่วดี ประเมินสถานการณ์ไม่เป็น ไม่รู้ว่าใครที่แตะต้องและใครแตะต้องไม่ได้

“ไปกันเถอะ ไปหาที่พักผ่อน รอเปิดประชุมดึงดูดนักลงทุนตอนบ่าย!” ฉีเติ่งเสียนพูดกับหยางกวนกวน

“โอเค!” หยางกวนกวนพยักหน้า จากนั้นเธอกับฉีเติ่งเสียนก็ไปนั่งที่ร้านสตาร์บัคส์และสั่งกาแฟสองแก้วกับขนมเล็กน้อย

นั่งไปได้ไม่เท่าไร เซี่ยงตงฉิงก็โทรมาซักไซ้เอาความกับฉีเติ่งเสียน

เห็นได้ชัดว่าข่าวเรื่องที่เขาทำให้บ็อกดานอฟไม่พอใจได้แพร่กระจายไปทั่วโลกแล้ว

“เรื่องดีๆ ไม่เคยจะเป็นข่าว ส่วนเรื่องร้ายๆ กระจายไปทั่วจริงๆ!” ฉีเติ่งเสียนหันหน้าและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ให้หยางกวนกวน

“ยังจะยิ้มอีก...ไม่ว่าใครที่ได้ยินว่านายไปทำให้คนระดับนั้นไม่พอใจก็ต้องปวดหัวทั้งนั้นแหละ!” หยางกวนกวนพูดอย่างจนปัญญา