มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 284

ขณะที่หยางกวนกวนกำลังจ่ายเงิน เธอก็รู้สึกได้ว่ามีคนมาตบก้นของเธอ

เธอตกใจมาก คิดว่าฉีเติ่งเสียน เขาถึงขั้นที่กล้ามาทำลวนลามกับเธอแบบนี้ได้เลยเหรอ

แต่เมื่อหันกลับมามอง ก็เห็นใบหน้าของคนแปลกหน้าที่หยาบกร้านและเต็มไปด้วยหนวดเครา พร้อมกับรอยยิ้มที่ลามกอนาจาร

“ไอ้คนบ้ากาม!”หยางกวนกวนยกมือขึ้นเพื่อที่จะตบหน้าคนนั้น

ถ้าเป็นฉีเติ่งเสียน เธอก็คงไม่กล้ายกมือขึ้นไปตบหน้าเขาแน่นอน เพราะเลขาไม่ควรตบหน้าเจ้านายนี่ใช่ไหม

ทันทีที่เธอยกมือขึ้นไปได้ครึ่งทาง เธอก็ถูกบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างๆ ชายต่างชาติจับเอาไว้

“คุณผู้หญิง อย่าโกรธไปเลยครับ พวกเราเป็นคนต่างชาติที่ชิลๆ เมื่อเห็นสาวสวยอย่างคุณก็อดที่จะจับก้นไม่ได้” คนต่างชาติคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ

“ทำไมไม่ไปตบก้นแม่นายล่ะ?!” หยางกวนกวนโกรธมาก เธอจึงใช้อีกมือหนึ่งยกขึ้นเพื่อตบเข้าไปที่แก้มของชาวต่างชาติรายนั้น

แต่ชาวต่างชาติรายนั้นก็มือไวมาก เขาจับมืออีกข้างของหยางกวนกวนไว้ ทำให้มือทั้งสองของเธอนั้นถูกรวบไว้อย่างรวดเร็ว

ชาวต่างชาติหัวเราะ: “คุณผู้หญิง ผมชื่อเชฟเชนโก้ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ? สนใจเป็นเพื่อนกันไหม?”

หลังจากที่หยางกวนกวนได้ยินชื่อนั้นก็ตกใจ : “เชฟเชนโก้? หัวหน้ากลุ่มเทคโนโลยีอัจฉริยะที่ได้รับเชิญโดยสวีเอ้าเสวี่ย?”

ทันทีที่เชฟเชนโก้รู้ว่าหยางกวนกวนรู้จักเขา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าอย่างมีความสุขและพูดว่า: “ผมอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงสนใจที่จะไปทานอาหารเย็นกับผมไหมครับ?”

ขณะที่เชฟเชนโก้พูด เขาก็ได้บอกให้บอดี้การ์ดปล่อยมือของหยางกวนกวน

ดวงตาของหยางกวนกวนเย็นชาและพูดว่า : “ไปตายซะ! ไอ้คนบ้ากาม ใครอยากจะไปกินอาหารเย็นกับสุนัขอย่างนาย?เป็นผู้ชายที่แย่กว่าฉีเติ่งเสียนเสียอีก!”

ใบหน้าของเชฟเชนโก้เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและพูดว่า : “ฉันเชิญเธอไปทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่เธอกล้าปฏิเสธฉัน? แถมยังด่าฉันอีก? เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร เธอถึงได้กล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน?”

“ถ้าวันนี้นายไม่ขอโทษฉัน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ ฉันจะไปแจ้งตำรวจจับนาย!” หยางกวนกวนกัดฟันแน่น

ผู้ชายคนนี้เพิ่งทำให้เธอโกรธ เธอจะไปให้อภัยได้อย่างอย่างไร?

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห หยางกวนกวนยกมือขึ้นเพื่อที่จะดึงหน้าของเชฟเชนโก้

คราวนี้ฝ่ามือของเธอก็ยังคงถูกบอดี้การ์ดของเชฟเชนโก้จับไว้ได้ แต่เชฟเชนโก้นั้นไม่ได้พูดและหัวเราะกับเธอเหมือนที่เขาทําเมื่อกี้ แต่ดวงตาของเขาแข็งทื่อและเย็นชามาก

มือของบอดี้การ์ดออกแรงมากจนหยางกวนกวนส่งเสียงด้วยความเจ็บปวด และเกือบจะล้มลงกับพื้น

“ยัยตัวแสบ ฉันไว้หน้าเธอแล้วเธอไม่สนใช่ไหม?” เชฟเชนโก้เอื้อมมือไปคว้าผมของหยางกวนกวนแล้วตบหน้าเธอ

“มันก็แค่ตบก้นเธอเองไม่ใช่เหรอ? แต่เธอกลับจะตบหน้าฉัน?”

“ฉันอยู่ประเทศเสวี่ย ขนาดดาราต่างชาติเมื่อเห็นฉัน พวกเขายังต้องนั่งคุกเข่าคุยกับฉันเลย”

“แล้วเธอใคร ฉันตบก้นเธอนิดเดียว เธอถึงอยากจะมาตบหน้าฉัน?”

“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นแขกผู้มีเกียรติของจังหวัดตงไห่ เธอรู้ไหมว่ามีเจ้าหน้าที่กี่คนในประเทศจีนที่ขอร้องให้ฉันร่วมลงทุนด้วย?”

หยางกวนกวนถูกมือใหญ่ของบอดี้การ์ดบีบเหมือนคีมเหล็ก เธอถึงกับน้ําตาไหลออกมา แต่เธอก็ไม่กลัวพร้อมกับกัดฟันและพูดว่า : “เชฟเชนโก้ ฉันจะไปหาลุงของนาย! ถ้านายยังทำตัววุ่นวายอยู่ก็ไสหัวกลับไปที่ประเทศเสวี่ยของนาย ที่นี่คือประเทศจีน ไม่ใช่ที่ที่นายจะสามารถทําทุกอย่างที่นายต้องการได้!”

เชฟเชนโก้คว้าผมของหยางกวนกวน และมองไปที่เธอจากบนลงล่างและพูดว่า: “ใครทำให้เธอมั่นใจที่มาพูดกับฉันแบบนี้? ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ต่อให้ฉันสั่งคนให้ขังเธอไว้ในห้อง ยังไงคนของพวกเธอก็ต้องคอยมาตามเก็บกวาดให้ฉัน แล้วทำกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

หนังศีรษะของหยางกวนกวน เหมือนกําลังจะแตกด้วยความเจ็บปวด เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะถูกชาวต่างชาติรังแกในประเทศของตัวเองแบบนี้