มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 311

แน่นอนว่าผู้หญิงฉลาดอย่างหลี่อวิ๋นหว่านสังเกตเห็นความผิดปกติของฉีเติ่งเสียน เธอรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนไม่กระตือรือร้นที่จะปฏิบัติต่อเธอเหมือนเมื่อก่อน

ความรู้สึกยังไม่ลดลง แต่การแสดงออกดูเหมือนน้อยลง

ฉีเติ่งเสียนคิดว่าหลี่อวิ๋นหว่านพยายามหาข้ออ้างที่จะขอดูโทรศัพท์ตลอดเวลา แม้กระทั่งที่นั่งในอ้อมแขนของเขา หรือในขณะที่กำลังแสดงความรักต่อกัน ก็พยายามดมเขาทุกที่ด้วยจมูกฟุดฟิดเหมือนสุนัข ราวกับว่าเจอสิ่งผิดปกติบางอย่าง เช่น กลิ่นน้ำหอม

“หือ ? ทำไมนายถึงมีกลิ่นน้ำหอม? ” หลี่อวิ๋นหว่านถามอย่างแปลกใจ

“มีเหรอ ?” ฉีเติ่งเสียนถามอย่างใจเย็น

หลี่อวิ๋นหว่านลดความระแวงลง ดมกลิ่นอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “เหมือนกลิ่นยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาล?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ: “อือ...ช่วงนี้มีเพื่อนป่วย ส่วนใหญ่เลยต้องใช้เวลาอยู่โรงบาล”

น้ำฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้หลี่อวิ๋นหว่านคิดมาก หลังจากกระพริบตา เธอก็หยุดถามถึงที่มาของกลิ่น

แต่เธอกลับลืมไปว่าฉีเติ่งเสียนชายขี้เหงาคนนี้ไม่มีเพื่อน

“คุณฉี ฉันได้ยินจากเพื่อนว่าเห็นนายไปช้อปปิ้งกับผู้หญิงคนหนึ่ง” หลี่อวิ๋นหว่านพูดขึ้นทันที

“ไร้สาระ ฉันไม่ได้ไปซื้อของมานานแล้ว!” ฉีเติ่งเสียนยิ้มเสียงเย็น “เธอสงสัยอะไรงั้นหรือ?”

“ไม่นี่” หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มและส่ายหัว

หากฉีเติ่งเสียนแก้ตัวและบอกว่าเขาอยู่กับเซี่ยงตงฉิงหรือคนอื่น หลี่อวิ๋นหว่านจะต้องสงสัยมากขึ้นอย่างแน่นอน

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับพูดว่าเขาไม่เคยไปช้อปปิ้งเลย ซึ่งนั่นทำให้หลี่อวิ๋นหว่าน รู้สึกโล่งใจมากยิ่งขึ้น

ฉีเติ่งเสียนจึงพูดขึ้น: “แล้ววันนี้เธอสงสัยอะไรมากมาย?”

หลี่อวิ๋นหว่านกล่าวว่า: “มันมีอะไรแปลกๆ ฉันแค่คิดว่าวันนี้นายดูแปลกๆ ดูเหมือนว่าความหลงใหลของนายที่มีต่อฉันมันลดลง”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ: “มันจะเป็นไปได้ยังไง? แค่ช่วงนี้เธอใช้เวลาอยู่กับแม่ และเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน”

หลี่อวิ๋นหว่านหยิบปากกาออกจากกระเป๋าแล้วมอบให้ฉีเติ่งเสียนก่อนจะพูดว่า: “ให้นาย ฉันสั่งออนไลน์ซื้อปากกา Parker รุ่นลิมิเต็ดนี้มาเป็นพิเศษ นายรักษาไว้ให้ดีด้วย!”

ฉีเติ่งเสียนรับมาอย่างไม่ต้องมีพิธีรีตอง

หลี่อวิ๋นหว่านจึงพูดอีกว่า: “อีกสองวันจะถึงวันเกิดของฉัน นายควรเตรียมตัวไปเจอแม่ของฉันด้วย”

“ตกลง... ไม่ต้องห่วง” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น

หลังจากเลิกงานฉีเติ่งเสียนได้รับโทรศัพท์จากเฉียวชิวเมิ่ง

ฉีเติ่งเสียนทำได้แค่รีบไปที่ตระกูลเฉียวทันที ผิวพันธุ์หน้าตาเฉียวชิวเมิ่งดีขึ้นมากและผ้ากอซบนศีรษะของเธอถูกถอดออกแล้ว

“ที่รัก นี่คือของขวัญที่ฉันจะให้!” เฉียวชิวเมิ่งหยิบเครื่องรางนำโชคอันล้ำค่าออกมาจากกระเป๋าหลังจากที่ฉีเติ่งเสียนเดินเข้ามาใกล้

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกไปรับมันแล้วพูดว่า “โอ้ ขอบคุณนะ!”

จากนั้น เขาพบว่าเฉียวชิวเมิ่งจ้องมองตรงมาที่เขา จึงรู้สึกงุนงง

เฉียวชิวเมิ่งพูดด้วยความผิดหวัง: “คุณไม่มีของขวัญให้ฉันเหรอ? วันนี้เป็นวันครบรอบการพบกันครั้งแรกของเราเลยนะ!”

ฉีเติ่งเสียนตกตะลึงอีกครั้ง เกิดอะไรขึ้น? กลับมาเจอกับเฉียวชิวเมิ่งอีกครั้งระยะเวลายังไม่ถึงปีเลยไม่ใช่หรือ?

“ชิวเมิ่งกำลังพูดถึงครั้งแรกที่พวกเธอสองคนพบกันในตอนที่ยังเป็นเด็ก คงจะต้องเป็นวันนี้พอดี”

“ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าเธอจะยังจำมันได้”

“ฮ่าฮ่า... ไม่ต้องห่วงชิวเมิ่ง เติ่งเสียนต้องเตรียมของขวัญมาให้ลูกแน่นอน”

เฉียวกั๋วเทาอธิบายจากด้านข้างและพยายามทำให้เรื่องต่างๆ ให้ราบรื่นสำหรับฉีเติ่งเสียน

เฉียวชิวเมิ่งมองไปที่ฉีเติ่งเสียนและพูดว่า “จริงเหรอ? คุณจำได้ใช่ไหม? คุณเตรียมของขวัญให้ฉันด้วยใช่ไหม?”

เฉียวกั๋วเทารู้สึกหดหู่ใจอย่างมากกับคำชมนี้ หากเขายืนกรานในความคิดของตัวเองและขอให้ฉีเติ่งเสียนเปลี่ยนคำเรียกใหม่ คงจะสมเหตุสมผลมากกว่า!

เมื่อเห็นว่าเฉียวชิวเมิ่งกำลังเล่นกับปากกา Parker ที่เพิ่งได้มาจากฉีเติ่งเสียน จึงพูดขึ้น: “ชิวเมิ่ง คุณต้องดูแลปากกานี้ให้ดี... ถ้าไม่อยากให้ปากกาหาย คุณควรเก็บไว้ในบริษัทเพื่อเซ็นต์เอกสารอย่างเดียว ไม่จำเป็นต้องพกติดตัวไปไหนมาไหนด้วย”

สิ่งที่เขาพูดก็คือเตรียมตัวสำหรับวันที่พายุจะถล่ม เกรงว่าเฉียวชิวเมิ่งจะพกปากกาติดตัวไป ทำให้หลี่อวิ๋นหว่านสังเกตเห็น สนามรบซูร่าอาจจะมาถึงก่อนเวลาแน่

เฉียวชิวเมิ่ง พยักหน้าทันทีและพูดว่า: “อย่าห่วงเลย คุณสามี ฉันจะดูแลมันอย่างดี ฉันจะฟังที่คุณบอกและเก็บไว้ที่บริษัทเพื่อเซ็นต์เอกสารก็พอ!”

ฉีเติ่งเสียนแสดงความพึงพอใจ

เมื่อเห็นว่าใกล้จะค่ำแล้วฉีเติ่งเสียนจึงขอตัวกลับไป แต่เฉียวชิวเมิ่งก็พูดขึ้นว่า: “ฉันจะกลับไปที่วิลล่าอวิ๋นติ่งกับคุณด้วย!”

ความจริงที่ว่าฉีเติ่งเสียนอาศัยอยู่ใน “อวิ๋นติ่งวิลล่า” ยังคงมีอยู่ในความทรงจำของเธอ และความประทับใจนั้นคงลึกซึ้งมาก

เฉียวกั๋วเทาพูดอย่างเร่งรีบ: “ชิวเมิ่ง ช่วงนี้เติ่งเสียนยุ่งมาก และอาการบาดเจ็บของลูกก็ยังไม่หายดี ดังนั้นลูกอย่าเพิ่งไปรบกวนเขาดีกว่า”

“โอ้...หนูลืมไปว่าสามีกำลังช่วยเหลือเซี่ยงกรุ๊ปและช่วงนี้เขากำลังยุ่ง!” เฉียวชิวเมิ่งกลับมามีสติอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าเธอจะจดจำหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับฉีเติ่งเสียนได้ชัดเจน แต่เธอกลับลืมรายละเอียดบางอย่างไป

รายละเอียดเหล่านั้นมักจะทำให้เธอรู้สึกเขินอายเมื่อคิดถึง

“คุณสามี โปรดดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย อย่าลืมพักผ่อน และอย่าหักโหมมากจนเกินไป!” เฉียวชิวเมิ่งกล่าวอย่างอ่อนโยน “ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะลองไปทำงานดู!”

“ดีแล้ว เรามาสู้ไปด้วยกัน!” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

หลังจากออกจากตระกูลเฉียว ฉีเติ่งเสียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่เฉียวชิวเมิ่งไม่ได้ยืนกรานที่จะกลับมาด้วย

หลี่อวิ๋นหว่านมีคีย์การ์ดและอาจกลับมาเมื่อไรก็ได้ ถ้าเธอเห็น มันจะเป็นสนามรบที่รุนแรงอย่างแน่นอน!