มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 347

สําหรับผู้มีความสามารถที่อยู่ภายใต้สังกัดของสวี่อาน หม่าหงจุนเข้าใจเป็นอย่างดี เพราะสวี่อานเป็นคู่แข่งที่ใหญ่ที่สุดของเขา

หวงชงคนนี้ หม่าหงจุนก็รู้จักเป็นอย่างดี เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านปืนและเคยทําสถิติปืนสิบห่วงในสนามยิงปืนด้วย

ตอนนั้น เขาเป็นบุคคลระดับแชมป์ในหน่วยรบพิเศษ แต่เพราะความหุนหันพลันแล่นชอบฆ่าคน หลังจากยิงเชลยแปดคน เขาได้ขึ้นศาลทหารและในที่สุดก็ถูกบังคับให้เกษียณ แถมยังคงติดคุกนานหลายปี

หลังจากสวี่อานได้ยินคําพูดของหม่าหงจุน เขาก็หัวเราะเยาะ พูดอย่างเย็นชาว่า "ใครบอกว่าปืนไม่ใช่อาวุธ? ปืน เป็นอาวุธซึ่งใช้ส่งเครื่องกระสุนปืนโดยวิธีระเบิดหรือกําลังดันของ มีปัญหาอะไรเหรอ?"

หม่าหงจุนโกรธมาก พูดด้วยความโกรธว่า "สวี่อาน นายเป็นนายหางเสือ จะอุกอาจแบบนี้ไม่ได้!"

ในขณะนี้ฉีเติ่งเสียนกลับยิ้มเยาะและพูดว่า "ใช้ปืนเหรอ? น่าสนใจ! ผมว่าไม่มีปัญหานะ ให้เขาลองดู"

พอคําพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็ตกใจ

คนของหม่าหงจุนต่างใช้สายตาที่มองคนบ้ามองไปที่ฉีเติ่งเสียน ไอ่คนนี้น่าจะคิดว่าเอาชนะคู่แข่งได้สองคน แล้วจะไร้คู่ต่อกร มีดหอกไม่เข้างั้นเหรอ?

ปืนเป็นอาวุธที่ทันสมัย ไม่ว่าคนที่เก่งแค่ไหน ยิงเพียงครั้งเดียวก็คงเลือดสาดอย่างแน่นอน

ถ้ามีวิชาระฆังทองคุ้มกายและวิชาภูษาเหล็กอาจสามารถป้องกันอาวุธได้ แต่จะต้านกระสุนของคนเขาได้นั้น เป็นเพียงเรื่องเพ้อฝันล้วนๆ

"ประธานฉี เรื่องนี้ล้อเล่นไม่ได้นะครับ นั้นปืนนะ กําลังคนไม่สามารถเอาชนะได้ หากถูกยิง วัวก็ต้องล้มแน่นอน!" หม่าหงจุนพูดอย่างร้อนใจ

ถ้าฉีเติ่งเสียนกลับยืนกรานไม่ให้สวี่อานใช้ปืน งั้นคนของสวี่อานที่สู้ได้ก็มีแค่ไม่กี่คน หงหม่าวัสดุภัณฑ์ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะสวี่อานก้าวร้าวใส่

แต่ตอนนี้ฉีเติ่งเสียนกลับบอกว่าให้อีกฝ่ายพกปืนมาลอง ซึ่งทําให้หม่าหงจุนกลัวมาก และเหงื่อแตกไปหมด

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ปืนแล้วไง ไม่มีไรสู้ได้เหรอ? ไม่เคยดูหนังเหรอ? ภายในเจ็ดก้าว หมัดเร็วกว่าปืนอีก"

หม่าหงจุนแทบจะกระอักเลือดออกมา คุณก็รู้ว่านั้นเป็นแค่หนังไม่ใช่เหรอ?

ทุกคนมองฉีเติ่งเสียนต่างตกใจ หน้าตาของเขาดูไม่เหมือนล้อเล่น แต่อยากลองจริงๆว่าจะเร็วกว่าปืนไหม

หวงชงกอดอกยืนอยู่ในฝูงชน ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาจ้องมองที่ฉีเติ่งเสียน ในแววตาของเขามีความเย็นชาวาปผ่าน

เขาในตอนนี้รู้สึกสนใจในตัวฉีเติ่งเสียนอย่างมาก เขาก็อยากลองเหมือนกันว่าคนนี้ที่แรงกําลังเยอะ จะเร็วกว่าปืนจริงๆหรือเปล่า?!

สวี่อานหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า "รองนายหางเสือหม่า ในเมื่อประธานฉีพูดแบบนี้แล้ว และยืนหยัดขนาดนี้ด้วย งั้นก็ให้เขาลองดูสิ!"

สวี่หยางก็ทำสีหน้าเย็นชา แม้ว่าฉีเติ่งเสียนจะเก่งแค่ไหน ก็คงไม่เก่งกว่าปืนหรอกใช่ไหม? เขาจะรอดูว่า ไอ่คนนี้หยิ่งโอ้อวดแบบนี้ วันนี้จะถูกตีจนเละหรือเปล่า!

"มาเถอะ อย่าลีลา" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น

"ปัง!"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นในฝูงชน ทําให้คนรอบข้างกรีดร้องและสั่นกลัวหัวใจจะวาย

ฉีเติ่งเสียนเอียงหัวของเขาทันทีที่ปืนยังไม่ดัง กระสุนลูกหนึ่งแทบจะเฉียดผมของเขาไป มีผมตกลงมาปอยๆ และมีกลิ่นร้อนไหม้นิดๆ

บนตู้เก็บไวน์ด้านหลัง ขวดลาฟิตราคาแพงก็ระเบิดออกมาทันที กระเด็นไปทั่ว

ทุกคนต่างตกใจและมองไปรอบๆ ก็เห็นหวงชงที่ยืนอยู่ในฝูงชน

จังหวะนี้หวงชงยกมือขวาขึ้น และเอาปากกระบอกปืนเล็งไปที่ฉีเติ่งเสียน

"หวงชง นายหมายความว่าไง?!" หม่าหงจุนพูดด้วยความโกรธ

"เมื่อกี้ประธานฉีบอกแล้วว่า พวกเราสามารถลงมือได้ตามใจชอบ แอบโจมตีก็ใช่ว่าจะไม่ได้" หวงชงตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

หม่าหงจุนเจอประโยคนี้เข้าไปพูดไม่ออกจนหน้าแดงไปหมด รู้สึกรําคาญเล็กน้อย ใช้ปืนแล้วยังจะลอบโจมตีอีก ไม่มีจริยธรรมในการต่อสู้เลย