มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 349

“แพ้แล้วก็แพ้ไป จะคุกเข่าทำไม”

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาส่ายศีรษะอย่างเหนื่อยหน่าย

แต่หวงชงกลับเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ประธานฉี ได้โปรดรับผมเป็นลูกศิษย์ด้วย!"

ทุกคนกลับมาได้สติ ที่แท้หมอนี่ก็อยากจะเป็นลูกศิษย์!

ใบหน้าของสวี่อานที่อยู่ข้างๆ แทบจะทรุดลงไปกับพื้น หวงชงคือลูกน้องฝีมือดีของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าจะไปขอเป็นลูกศิษย์ฉีเติ่งเสียนทั้งที่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าเขา แบบนี้จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ในทำนองเดียวกัน มันยังทำให้เขารู้สึกเหมือนสูญเสียแขนซ้ายแขนขวาอีกด้วย!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าฉีเติ่งเสียนจะเอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจว่า "ทำไมฉันต้องรับนายเป็นลูกศิษย์ด้วย”

ไม่มีใครคิดว่าฉีเติ่งเสียนจะพูดประโยคนี้ออกมา

หวงชงเองก็ไม่คิดว่าฉีเติ่งเสียนจะพูดเช่นนี้เช่นกัน

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนที่มีความสามารถสูงคนหนึ่ง ถ้ารับคนอย่างเขาเป็นลูกศิษย์ก็เหมือนได้รับความช่วยเหลือไปในตัว

“ผมมีความแค้นที่ต้องสะสาง!” หวงชงชะงักไปนิดหนึ่งและข่มกลั้นจนหน้าแดง จากนั้นครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างฮึกเหิม

ฉีเติ่งเสียนถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน!"

หวงชงตะลึงตาค้าง จะมีใครยืนกรานปฏิเสธขนาดนี้บ้าง?

ตามหลักปกติแล้ว เขาควรจะถามสักหน่อยไม่ใช่หรือว่ามีความแค้นอะไร

จากนั้นตัวเขาก็จะพรั่งพรูเรื่องความแค้นอันขมขื่นออกมา สร้างความประทับใจให้อีกฝ่ายรับเขาเป็นศิษย์

“ถ้าคุณไม่ยอมรับผมเป็นลูกศิษย์ ผมจะคุกเข่าอยู่อย่างนี้!” หวงชงเอ่ยอย่างเสียใจ

“งั้นนายก็คุกเข่าไปเถอะ” ฉีเติ่งเสียนยักไหล่พลางเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ

ทุกคนต่างส่งเสียงอื้ออึงอย่างคิดไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนจะปฏิเสธผู้ที่มีความสามารถสูงอย่างหวงชง ถึงอย่างไรคนผู้นี้ก็เคยเป็นถึงทหารในหน่วยรบพิเศษ หากรับมาอยู่ใต้บังคับบัญชา เขาจะทำธุระอะไรๆ ให้ได้อีกมากมาย

ผลลัพธ์ดี แต่ฉีเติ่งเสียนกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

สวี่อานจ้องมองหวงชงด้วยแววตาเกลียดชัง รู้สึกว่าวันนี้หมอนี่ทำให้เขาต้องเสียหน้าอยู่ตลอด

หม่าหงจุนอดกระซิบไม่ได้ว่า “ประธานฉี หวงชงคนนี้มีความสามารถเยอะ ถ้าคุณรับเขาเป็นลูกศิษย์แล้วปล่อยให้เขาทำงานให้คุณ มันจะต้องดีแน่ๆ!"

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “ฉันจะรับลูกศิษย์หรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับรองนายหางเสือหม่าด้วย ถ้าคุณชอบ คุณให้เขานับคุณเป็นนายของเขาซะสิ!"

หม่าหงจุนสำลักจนหน้าแดงก่ำอีกครั้ง รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าช่างหาเรื่องทำให้คนโกรธจะเป็นจะตายได้จริงๆ ต่อให้ทำดีด้วย เขาก็ยังโกรธคุณได้

ตัวเขามีความตั้งใจดีและหวังดี แต่ผลที่ได้คือการได้รับคำชมมากมาย เขาละอยากบีบคอให้ตายจริงๆ

“ถ้าไม่ใช่เพราะผมเอาชนะคุณไม่ได้ ผมคงเบิ้ดกะโหลกคุณไปแล้ว!” หม่าหงจุนคิดอย่างขุ่นเคืองและถอยกลับไปเงียบๆ

เยี่ยเฟิงคิดในใจว่า “รองนายหางเสือหม่ายังไม่รู้จักรองหัวหน้าใหญ่ รองหัวหน้าใหญ่น่ะเก่งนักเรื่องทำให้คนอับอาย”

อย่างเยี่ยเฟิงที่รู้จักนิสัยของฉีเติ่งเสียนดีจะไม่มีวันพูดแทรกอะไรขึ้นมาในเวลานี้ ถึงเวลาที่ถูกทำให้ขายหน้า คนที่จะดูไม่ได้ก็คือตัวเขาเอง

ฉีเติ่งเสียนเตะใบปลิวออกจากใต้ฝ่าเท้า หันไปหาสวี่อานและกล่าวว่า “มีใครอีกไหมที่สู้ได้? ก้าวออกมาเร็วๆ อย่าทำให้ฉันเสียเวลา”

ถ้าเขาพูดคำนี้ก่อนหน้านี้ ทุกคนจะต้องเยาะเย้ยเขาแน่ แต่หลังจากที่เห็นเขาแสดงความสามารถอันยอดเยี่ยม ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ

สิ่งใดที่เรียกว่าทรงพลัง สิ่งนั้นก็คือแบบนี้ยังไงล่ะ!

ยืนอยู่บนใบปลิวแผนเล็กๆ และหลบลูกกระสุนได้เจ็ดนัด นี่มันซูเปอร์แมนชัดๆ

สวี่อานหันกลับไปมองลูกน้องของเขานิดหนึ่ง พอเห็นว่าทุกคนเปลี่ยนไปเป็นกลัวหัวหดเขาก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าฉีเติ่งเสียนลงมือจนคนเหล่านี้กลัวสุดขีด ไม่มีใครกล้าก้าวออกมาเลยแม้แต่คนเดียว

“ฉันเป็นผู้ถือหางเสือที่สง่าของหลงเหมิน คิดไม่ถึงว่าจะยอมให้เด็กหัวขนแค่คนเดียวจัดการจนไม่มีใครกล้าโผล่หัวออกมา!” สวี่อานรู้สึกว่ามันค่อนข้างเหลวไหล แม้แต่จะโกรธก็ยังโกรธไม่ลง รู้สึกแค่ว่าไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน