มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 361

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้บุกเข้าไปในเขตทหาร ถึงแม้ว่าเขามีความสามารถเหนือคนอื่น ก็ไม่สามารถรับมือกับกระสุนปืนได้

ต่อให้เป็นไตรกีฬา ก็ถูกตีให้กลายเป็นตะแกรงได้

และ เขาก็ไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับทหารเหล่านี้ ดังนั้น วิธีการที่จะฆ่าคน ยังต้องเคลื่อนไหวอย่างลับๆ

บนท้องฟ้าก็เริ่มมีฝนตกหนัก เสียงดังซ่าๆ ยังมีเหมือนมีเสียงฟ้าร้อง

ฉีเติ่งเสียนมาถึงบริเวณกำแพงฐานทัพทหารแล้ว กำแพงนี้สูงมาก และข้างบนยังมีลวดหนาม ไม่ระวังก็จะทำให้บาดเจ็บได้

เพียงแต่ การเคลื่อนไหวของฉีเติ่งเสียนเบาจนไม่อยากจะเชื่อ

มือทั้งสองข้าง เหมือนมือและเท้าของแมว นุ่มนวลมาก คล้ายกับเบาะที่นั่ง ค่อยๆจับลวดหนาม และพลิกออกมุดเข้าไป

หลังจากที่ผ่านลวดหนามไปได้แล้ว ฉีเติ่งเสียนก็กระโดดลงไปจากกำแพง

เสียงน้ำฝนกระทบบนพื้นและเสียงใบไม้สามารถปกปิดเสียงกระโดดลงบนพื้นของเขาได้ และ เวลาที่เขาตกลงบนพื้นก็นุ่มนวลมาก ดังนั้นจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่น

เขาหมอบลงบนพื้นหญ้าเงียบๆ บนตัวสวมเสื้อผ้าชุดสีฟ้าอมเขียว

การสวมชุดสีดำในเวลากลางคืนเชื่อถือไม่ได้ เพราะว่าชุดสีดำ ดังนั้นเวลาที่มีคนมองเข้ามา ก็จะมองเห็นชัดเจน

ถึงยังไงใช้สีฟ้าอมเขียวกับสีฟ้าที่ใกล้เคียงกับสีดำ แบบนี้เวลาที่อยู่ในที่มืด ก็ยากที่จะมีคนสังเกตเห็น

บริเวณรอบๆมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา ทหารลาดตระเวนไม่ขี้เกียจแม้แต่ในคืนที่ฝนตกหนัก แสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพ

“ปังปังปัง!”

เสียงฝีเท้าเครื่องแบบอีกกลุ่มดังขึ้น ผ่านด้านหน้าของพงหญ้าตรงหน้าของฉีเติ่งเสียน

เขาหมอบอยู่ในพงหญ้าร่างกายไม่ขยับ เหมือนกับงูแก่ที่กำลังหลับ

และ อวัยวะภายในของเขาค่อยๆเริ่มเปลี่ยนกลายเป็นขยับช้าลง อุณหภูมิในร่างกายเขาก็ค่อยๆลดลง

ต่อให้เวลานี้ใช้ความกระตือรือร้นมอง เกรงว่าก็จะมองไม่เห็นการมีอยู่ของเขา

เวลานี้ ในหนึ่งนาทีเขาแทบจะหายใจสองครั้ง อัตราการเคลื่อนไหวของหัวใจก็ต่ำจนน่าตกใจ ผสมผสานกับสภาพแวดล้อมโดยรอบได้เป็นอย่างดี

ฉีเติ่งเสียนเคยเรียนเทคนิคการหายใจของเต่าจากนักโทษ เสแสร้งตายโดยเฉพาะ แน่นอนว่า สามารถใช้ในการแอบเข้ามาได้

พลังหูของผู้มีฝีมือสูงน่าหวาดกลัวมาก ภายในรัศมีห้าสิบเมตร แม้แต่มีแมลงคลานผ่านไป พวกเขาก็ได้ยินอย่างชัดเจน

เผชิญหน้าผู้มีฝีมือสูงเหล่านี้ ต้องใช้เทคนิคการหายใจของเต่า

ฉีเติ่งเสียนก็หมอบซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าหนึ่งชั่วโมงเต็ม ในหนึ่งชั่วโมงนี้ เขาไม่ขยับ ร่างกายแทบจะถูกความเย็นของน้ำฝนทำให้หยุดชะงัก

ชั่วพริบตาเดียวที่ทหารลาดตระเวนเปลี่ยนยาม เขาที่เป็นงูเขียวก็คลานออกมาจากพงหญ้า ความเร็วเหมือนกับงูมาก!

หลังจากที่คลานออกไปเจ็ดหรือแปดเมตรแล้ว กำลังก็เหือดแห้ง ปลายเท้าของเขาก็ตกอยู่บนพื้นเล็กน้อย แนบติดกับพื้น เหมือนกับสไตล์ของงู ชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปอีกสิบเมตร

ความเร็วของฉีเติ่งเสียน ก็มาถึงเขตภายในที่สูงที่สุดของตึกด้านหน้า ทั้งร่างแนบชิดกับฝาผนัง หลังจากนั้นก็เริ่มปืนขึ้นไป!

ผนังแนวตรงดิ่งสำหรับเขาเหมือนไม่มีอะไรเลย เขาเหมือนกับจิ้งจกตัวหนึ่งที่กำลังคลานขึ้นไป

ถ้าหากมีคนเห็นการแสดงคืนนี้ของเขา คงจะคิดว่าหมอนี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นพวกแมลงที่มีชีวิต

หลังจากที่ถึงชั้นบน ฉีเติ่งเสียนหลับตาตั้งใจฟัง เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะของหวังหู่แล้ว เขากำลังคุยโทรศัพท์

“ฮ่าๆ นายฉีคนโง่ยังพูดขู่ฉัน พูดว่าให้ฉันระวังศีรษะของตัวเอง!”