มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 362

“เฮ้ย…”

ทั้งร่างของหวังหู่ก็สั่นเทาขึ้นมา ในลำคอก็มีเสียงประหลาดใจ

เสียงแบบนี้ ต้องหวาดกลัวถึงขีดสุดถึงจะเกิดขึ้นมาได้

ปากของเขาถูกฉีเติ่งเสียนอุดไว้ ทำได้เพียงส่งเสียงจากในลำคอ ทั้งร่างไม่หยุดที่จะสั่นเทา

“คิดไม่ถึงใช่ไหม?”

“ฉันจะสามารถเข้ามาในเขตฐานทัพฆ่านายได้?”

“ถ้าจะตำหนิ ก็ตำหนิที่ตัวเองทำเรื่องที่เลวทราม ไม่รู้ขอบเขต”

ในมือของฉีเติ่งเสียนมีกริชเล่มหนึ่ง เขาก้มหน้า จ้องมองหวังหู่ที่ถูกควบคุมไว้อย่างเย็นชา

หวังหู่สายตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด รีบส่ายหน้า ในลำคอพูดคำว่าขอโทษ

“ตอนนี้ขอโทษก็สายเกินไปแล้ว ฉันไม่ฆ่านาย นายก็จะไปฆ่าอาฝู”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้า กริชจออยู่ที่ทรวงอกของหวังหู่แล้ว

หวังหู่รู้สึกได้ถึงปลายมีดที่เย็นปักเข้าไปที่เนื้ออย่างเยือกเย็น ความเย็นชานั้น ทำให้เขารู้สึกพังทลาย น้ำตาก็ไหลออกมา

ฉีเติ่งเสียนไม่รีบร้อน มือขวาที่กุมมีดของเขาราวกับกำลังถือปืนยิงนักโทษประหารอย่างมั่นคง ค่อยๆแทงลงไปที่ทรวงอกของหวังหู่

เขาแทงอย่างช้าๆ และแม่นยำ หลีกเลี่ยงไม่ให้เลือดกระเซ็นออกมา

หวังหู่รู้สึกได้ถึงเนื้อที่ทรวงอกถูกปลายมีดค่อยๆแทงเข้าไป รสชาติที่เหน็บหนาวทำให้คนบ้าคลั่ง ทำให้ร่างกายท่วมตัวของเขาอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา ทำให้เสียใจภายหลังที่ตัดสินใจทำเรื่องที่โง่

เขาควรจะซื่อสัตย์สักหน่อย

เขาควรจะฟังคำแนะนำของสวีเอ้าเสวี่ย

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว เขาไม่มีโอกาสได้สำนึกแล้ว

“ฉึก”

หวังหู่ได้ยินเสียงปลายมีดแทงลงมาที่เนื้อของตัวเอง หลังจากนั้นก็มีหลอดเลือดอยู่ข้างในรู

มือของฉีเติ่งเสียนมั่นคงมาก ต่อให้สีหน้าของหวังหู่เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมขึ้นมา เขาก็ยังมั่นคง

สุดท้าย กริชก็แทงเข้าไปในหัวใจของหวังหู่

หวังหู่ก็ดิ้นรนขึ้นมาอย่างรุนแรง เลือดที่เหมือนน้ำพุไหลออกมาจากนิ้วมือของฉีเติ่งเสียน เขาดิ้นรนอย่างรุนแรงเวลาที่จะใกล้จุดจบ

สุดท้ายฉีเติ่งเสียนก็มองสังเกตหวังหู่ ค่อยๆพูด“ฉันไม่รับคำขอโทษจากคนแบบนาย หน้าที่ของฉันก็คือนำนายส่งไปในนรก ส่วนจะให้อภัยพวกนายไหม นั่นเป็นปัญหาของพญายม”

ฉีเติ่งเสียนพูดจบ ลูกตาของหวังหู่ก็เริ่มหย่อนยาน

ความโหดเหี้ยมของเมืองจงไห่ !ก็คือความตาย

ฉีเติ่งเสียนดึงกริชออกมา และตัดศีรษะ หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมของหวังหู่นำศีรษะห่อไว้แล้วผู้ไว้บนเอวของตัวเอง

หยดเลือดไหลจากระหว่างเอวของฉีเติ่งเสียนลงบนพื้น

เขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ หลังจากนั้นก็กระโดดออกทางหน้าต่าง ตกลงสู่พื้นดิน

ก็เป็นเวลานี้พอดี ร่างหนึ่งปรากฏตัวท่ามกลางสายฝน ร่างผอมสูงและสวยงาม

“อวี้เสี่ยวหลง?!”ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้ากระตุก โครงกระดูกมีเสียงแกร๊กดังขึ้นมา

ไม่นาน ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที จากใบหน้าที่หล่อเหลาเฉื่อยชากลายเป็นใบหน้าที่อัปลักษณ์ แก้มตอบปากแหลม

อวี้เสี่ยวหลงพูดเสียงเย็นชา“ใจกล้ามาก นึกไม่ถึงว่าจะแอบเข้ามาฆ่าคนที่ฐานทัพทหารกลางดึก นายเป็นใคร?”

หลังจากที่พูดจบ ร่างกายของเธอก็ดังครั่นเครือ พูดเสียงดัง น้ำท่วมขังที่อยู่บนพื้นระเบิดออก กลายเป็นม่านน้ำ

อวี้เสี่ยวหลงราวกับมังกรที่มีพลัง ชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้าฉีเติ่งเสียน ยกมือขึ้นปล่อยหมัดออกไป!