มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 395

ฉีเติ่งเสียนเปิดประตูแล้วเข้าไปในบ้านซึ่งมีแสงสว่างจ้า

หลี่อวิ๋นหว่านกำลังพิงโซฟาและเล่นโทรศัพท์มือถือของเธอ เมื่อเธอได้ยินการเคลื่อนไหว เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าวันนี้นายจะไม่กลับมาซะแล้ว!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “ถ้าไม่กลับมา ผมจะไปนอนใต้สะพานเหรอ?”

หลี่อวิ๋นหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “นายไม่หวนนึกถึงความฝันเก่าๆ ของนายเหรอ? นายกลับมาทำไม?”

ฉีเติ่งเสียนรู้ทันทีว่านี่คือจังหวะแห่งความหึงหวง ในเวลานี้วิธีที่ดีที่สุดคือไม่รับสายและรอให้เธอส่งเสียงบี๊บ

แน่นอนว่าหลี่อวิ๋นหว่านพูดมากติดต่อกันอย่างรวดเร็ว ผลคืออะไรล่ะ โดยพื้นฐานแล้วฉีเติ่งเสียนไม่ฟังคำพูดนั้นเลย

เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนทำตัวเหมือนหมูตายที่ไม่กลัวน้ำเดือด หลี่อวิ๋นหว่านก็ทั้งโกรธและตลก ผู้ชายคนนี้ยากที่จะรับมือจริงๆ!

“รู้สึกยังไงที่ได้เต้นรำกับภรรยาเก่าของนาย” หลี่อวิ๋นหว่านบีบหูของฉีเติ่งเสียนเบา ๆ แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบา

“มันค่อนข้างดีนะ สุดท้ายแล้วความบาดหมางเก่าๆ ก็ยุติลง!” ฉีเติ่งเสียนตอบตามความจริง

จู่ๆ หลี่อวิ๋นหว่านก็โกรธจัดทั้งต่อยและเตะเขา

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “อย่าลืมสิ่งที่คุณพูดในวันนี้นะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มอย่างชั่วร้าย กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันพูดก็คือพูด แต่นั่นไม่ได้หยุดฉันจากการทุบตีนายหรอกนะ!”

ฉีเติ่งเสียนปรมาจารย์ที่เชี่ยวชาญหน้ากากระฆังทอง และเสื้อผ้าเหล็กไม่กลัวการโจมตีทางกายภาพ แม้แต่ฟันบนของเขาก็ยังต้องหัก

“รีบเข้านอนเร็ว คุณต้องตื่นตอนตีห้าเพื่อฝึกซ้อมกับเรานะ” ฉีเติ่งเสียนเตือน

หลี่อวิ๋นหว่านตอบว่า “ฉันได้ส่งอาหารสาธารณะแล้ว ขอฉันดูว่านายแอบกินมันหรือเปล่า!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างภาคภูมิใจ “ด้วยรูปร่างของพี่แล้ว แม้ว่าจะแอบกินมันเข้าไปคุณก็ไม่สามารถรู้ได้หรอกครับ”

“เอาน่า ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเคยบอกว่าตัวเองปวดหลังขนาดนี้มาก่อน” หลี่อวิ๋นหว่านพูดโจมตีโดยตรง

สิ่งที่เธอพูดคือการโจมตีด้วยเวทย์มนตร์ซึ่งไม่ถึงตาย แต่ก็เป็นการโจมตีประเภทที่จะสร้างความเสียหายให้กับศัตรูแปดร้อยและสร้างความเสียหายให้กับตัวเองหนึ่งพัน

ระฆังสีทองของฉีเติ่งเสียนไม่มีฝาครอบ

หลี่อวิ๋หว่านเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับ “เสียงสะท้อนที่ดังต่อเนื่องเป็นเวลาสามวัน” และเสียงของเธอก็แหบแห้งเล็กน้อย สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือผู้ชายคนนี้ดื่มแอลกอฮอล์มาก และแอลกอฮอล์มีผลทำให้เป็นอัมพาต ดังนั้นนี่จึงทำตัวเขาดุร้าย

“แม่ของฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส อวัยวะภายในของเธอมีเลือดออก” หลี่อวิ๋นหว่านกอดศีรษะของฉีเติ่งเสียนแล้วพูดเบา ๆ

“นั่นเป็นเรื่องปกติ เธอเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ร่างกายจะทรงพลังมากและจะดีขึ้นเร็วกว่าคนทั่วไป ไม่ต้องกังวล” ฉีเติ่งเสียนกล่าวสบายๆ

“ไม่รู้ว่าจะอ่อนโยนยังไง ยังไงเธอก็เป็นแม่สามีของนาย!” หลี่อวิ๋นหว่านเคาะหัวเขาเบา ๆ แล้วพูดอย่างอ่อนแรง

ฉีเติ่งเสียนพูด “แม่ของคุณมาที่นี่เพื่อทุบตีผมให้ตาย มือของผมอ่อนโยนพอ ไม่อย่างนั้นการตบนั้นคงฆ่าเธอไปครึ่งหนึ่งแล้ว”

หลี่อวิ๋นหว่านไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คำพูดของผู้ชายคนนี้ยังคงไม่เป็นที่พอใจเช่นเคย!

หลี่อวิ๋นหว่านกล่าวว่า “ฉันได้คุยกับแม่แล้ว และเธอก็จะไม่สนใจเรื่องของฉันอีกต่อไป ยิ่งกว่านั้น เธอยังเสียใจกับเรื่องนี้ด้วย”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “แล้วคุณไม่เสียใจเหรอ? คุณถูกผมทุบตี และคุณไม่สามารถทำสิ่งที่คุณอยากทำได้ ในที่สุด คุณก็เห็นผมดึงมีดคมๆ เพื่อทุบสถานที่นั้น”

“..........” หลี่อวิ๋นหว่านหายใจเข้าลึกๆ แล้วยิ้ม “ฉันรู้สึกว่ามันเป็นความสำเร็จที่พิเศษและยิ่งใหญ่ที่ได้อยู่กับนายมานานขนาดนี้ โดยไม่โกรธนายเลย!”

“ทั้งสองคน ผมไม่คิดว่ามันง่ายเลยที่จะไม่ถูกคุณดูดให้แห้ง!” ฉีเติ่งเสียนโต้กลับ

สัดส่วนร่างกายของหลี่อวิ๋นหว่านนั้นโดดเด่นโดยเฉพาะขาที่ยาวของเธอซึ่งไม่ได้ด้อยกว่าสวีเอ้าเสวี่ยเลย เมื่ออยู่บนไหล่ของเธอมันทำให้ผู้คนไม่อยากวางมันลงเลย

ฉีเติ่งเสียนยังคงตื่นตรงเวลา แต่ว่าหลี่อวิ๋นหว่านไม่มีพลังงานอีกต่อไป และไม่สามารถลืมตาได้