มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 404

หลินชงหลงยังคงหน้าเหมือนเดิม

เมื่อตัวเองรู้สึกว่าคู่ต่อสู้ของคุณเป็นแค่มดตัวหนึ่ง คุณเหยียบย่ำอย่างมั่นใจ รู้สึกว่าว่าสามารถเหยียบให้ตายขาเท้า

แต่สุดท้ายแล้วคุณกลับพบว่า มดตัวนี้เป็นเสือ หันตัวแล้วเปลี่ยนไป คำเดียวก็กัดหัวคุณจนหลุด

“จริงๆแล้ว คุณคือคนใหญ่กว่าฉัน ฉันสามารถฆ่าคุณได้อย่างเปิดเผย”

“แต่คุณเป็นญาติของคนตระกูล แม้ว่าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับฉัน แต่ก็มีความสัมพันธ์พี่น้องในนำ”

“ต่อไปก็ถ่อมตนหน่อย อย่าคิดว่าตัวเองแกร่ง แต่ไม่ใช่ว่าทุกครั้งจะโชคดีเหมือนครั้งนี้”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วมองไปทางหลินชงหลง แล้วพูดเบาๆ

ใบหน้าหลินชงหลงขาวซีด กำหมัดไว้อย่างแน่นๆ เขาไม่เสียใจที่เป็นคนชอบเอาหน้าเป็นคนโดดเด่น

เขาก็ไม่รู้ว่าลมที่พัดจากเมืองหลวงนั้นใครเป็นคนเริ่มก่อน บอกว่าฉีเติ่งเสียนเป็นนายพลจัตวา จากนั้นก็มีคนค่อยมาพูดใส่หูตัวเองสองสามประโยค

เขาโกรธมาก และรู้สึกอึดอัดและอยู่ยากขึ้นเรื่อยๆ

บวมกับฉีหยุนเฟิงนั้นไม่เคารพฉีเติ่งเสียนคนนอกเขต ไล่เขาออกจากเทียนไล่แคปปิตอล มันทำให้เขามีข้ออ้างที่จะสร้างปัญหา

มาอย่างมั่นใจแต่สุดท้ายกลับมาชนกับลูกปืน ผีก็รู้ว่าผู้คุมเรือนจำมาจากบ้านนอก เขาพัฒนาศิลปะการต่อสู้ที่น่าตกใจเช่นนี้ที่ไหน?

“ฉีเติ่งเสียน คุณกำลังทำทั้งที่รู้ว่าทำไม่ได้ เดินจนถึงสุดท้ายก็เพียงแค่ทำลายตัวเองจนตาย!”

“ตระกูลจ้าว คุณสามารถแข่งขันด้วยได้หรออ?!”

หลินชงหลงพูดอย่างสงสัย

เจียงเทียนเหอที่อยู่ข้างๆก็ได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ตระกูลจ้าว ยังเป็นตระกูลจ้าวที่ไหนได้อีกละ?

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ติดไว้ก่อน สุดท้ายก็ยังต้องคืน ตระกูลจ้าวติดหนี้ฉันไม่เท่าไหร่ ฉันก็ต้องจ่ายเท่านั้น หลินชงหลงก็ออกจากเมืองหลวงไป น้ำของเมืองจงไห่ลึก ไม่ใช่ปลาซิวเล็กๆอย่างคุณจะสามารถเข้าร่วมได้!”

หลังพูดจบเขาก็กระโดดขึ้น

“บูม!”

ร่างของหลินชงหลงบินออกไปราวกับว่าวที่เชือกขาด ตอนนี้กลางอากาศมีแสดงสว่างขึ้นและปรากฏขึ้นที่สนามฝึกซ้อม

ฉีเติ่งเสียนก็มีจิตใจเมตตา ไว้หน้าให้กับหลินชงหลง เพราถ้าแบบนี้เขาก็ไม่ต้องคลานออกจากตรงนี้

เจียงเทียนเหอเห็นแบบนี้ก็ทนไม่ไหวหัวเราะขึ้น พวกเขาพ่ายแพ้ไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทำการโจมตีซ้ำอีก นี่มันเป็นการไม่เคารพเล็กน้อย!

เขารู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนนั้นแกร่งจริงๆ แต่เขาชอบถูกคนดูถูก เพราะว่าครั้งก่อนที่เขาโจมตีหลี่ฉางหงมีกลอุบาย ครั้งนี้โจมตีหลินชงหลงก็ทำเหมือนการลอบโจมตี

ถ้าฉีเติ่งเสียนรู้ความคิดของเจียงเทียนเหอ ก็จะยอมรับอย่างใจกว้างๆ เขาทำความรู้จักมากับคนขยะมาตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่ามันเป็นพฤติกรรมปกติที่จะชนะไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

เผชิญหน้ากับคนที่เคาระ อาจมีความเคารพอยู่ประมาณสามส่วน และปฏิบัติกันอย่างจริงจัง

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่ไม่ถูกใจ อย่างก็ทำได้เพียง....

ลูกน้องของหลินชงหลงเห็นเขาถูกเตะจนบิน สีหน้าเปลี่ยนรีบวิ่งออกไป แล้วพยุงคนขึ้นมา

เตะของครั้งนี้ดูเหมือนจะหนักอยู่ แต่ว่ายังดี หลินชงหลงเป็นคนที่ฝึกฝนการต่อสู้มาเป็นเวลาหลายปี กล้ามเนื้อ กระดูก ผิวหนัง และเนื้อหนังได้รับการปรับปรุงตั้งแต่เนิ่นๆจนแตกต่างจากคนทั่วไป ดังนั้นไม่ได้บาดเจ็บหนักมาก

“ไป!”หลินชงหลงหน้าอมมืดแล้วกัดฟันพูดขึ้น ครั้งนี้ที่มาเมืองจงไห่ น่าเสียหน้าไปหมดแล้ว ทำได้เพียงไว้หาหน้ากลับคืนตอนภายหลังแล้ว

หลินชงหลงจากไป ทหารสงครามค่ายดาบคมก็รีบล้อมขึ้นไป ต่างส่งเสียงขึ้น

“ครูผู้ฝึกเก่ง หนึ่งฝ่ามือก็ทำเอาคนนั้นล้มลงเลย!”