มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 457

เข็มเงินถูกสอดเข้าไปในจุดฝังเข็มของแขนของหยางกวนกวนจากนั้นจึงเชื่อมต่อด้วยด้ายสีทอง ฉีเติ่งเสียนถือด้ายสีทองไว้ในมือของเขาแล้วส่ายมัน

หยางกวนกวนรู้สึกชามากในอ้อมแขนของเธอ อาการชานี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่รู้สึกสบายมาก แขนทั้งแขนเริ่มอ่อนนุ่ม

หลังจากนั้นไม่นาน ภาวะหยุดนิ่งของเลือดค่อยๆ หายไป ซึ่งน่าทึ่งมาก

ขณะที่ฉีเติ่งเสียนกำลังรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ เขายังเล่าให้เธอฟังถึง “สูตรชำระไขกระดูก” ซึ่งเป็นวิธีการล้างกล้ามเนื้อและกระดูกด้วยเสียง ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของพุทธศาสนาและมีประโยชน์อย่างมากในการฝึกชี่กง

ศิลปะการต่อสู้ต้องฝึกฝนจนถึงไขกระดูก นั่นคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง ไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งที่ไม่อาจหักนิ้วเดียวได้อย่างที่คนโกหกบางคนพูด

หากคุณต้องการให้กังฟูเจาะไขกระดูก คุณต้องเชี่ยวชาญความลึกลับของเสียง ไขกระดูกเป็นของเหลวและถูกหุ้มด้วยกระดูก เพียงใช้เสียงเท่านั้นจึงจะสั่นสะเทือนได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แขนของหยางกวนกวนก็กลับสู่สภาพเดิม

“สิ่งที่ผมเพิ่งใช้คือการเปลี่ยนพลังงาน พลังงานจะเข้าสู่จุดฝังเข็มของคุณตามเข็มเงินและถูกส่งไปยังไขกระดูก ไขกระดูกจะเคลื่อนไหวและภาวะหยุดนิ่งของเลือดจะละลายอย่างรวดเร็ว” ฉีเติ่งเสียนอธิบาย

“เป็นอย่างนี้นี่เอง......แต่ว่า มันยังเร็วเกินไปสำหรับฉัน ฉันจะก้าวหน้าอย่างช้าๆ!” หยางกวนกวนกล่าวอย่างมั่นใจ

ฉีเติ่งเสียนเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของเธอจากภายในสู่ภายนอก และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจและมีความรู้สึกเล็กน้อย มันเหมือนกับปรมาจารย์แกะสลักท่อนไม้ที่ตายแล้ว และค่อยๆ แกะสลักไม้ที่ตายแล้วให้เป็นงานศิลปะ

ดังนั้น ฉีเติ่งเสียนจึงต้องการที่จะเก็บเธอไว้ในมือของเขามากยิ่งขึ้น

“วันนี้คุณไม่จำเป็นต้องฝึกฝนอีก กลับไปทบทวนประสบการณ์การต่อสู้ที่แท้จริงของคุณ พรุ่งนี้พักผ่อนให้สบาย แล้วลุยต่อในวันมะรืนนี้” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างสงบ

“ดีเลย!” หยางกวนกวนพูด จู่ๆเธอก็จำอะไรบางอย่างได้ใบหน้าของเธอก็ดูน่าเกลียด “คนที่ฉันฆ่า ตอนที่เขาตายสภาพดูน่าเกลียดหรือเปล่า?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “อย่ามีภาระทางจิตใดๆเลย คุณกำลังทำอย่างกล้าหาญและยุติธรรม ชายคนนั้นเป็นคนลักพาตัวที่ชั่วร้าย ไม่มีอะไรผิดที่คุณทุบตีเขาจนตาย”

“การฝึกศิลปะการต่อสู้โดยพื้นฐานแล้วเกี่ยวกับการเสริมสร้างร่างกาย การปกป้องครอบครัวและประเทศ และการแสดงความกล้าหาญและความยุติธรรม ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งสังคมเก่าคนไหนบ้างที่ไม่มีชีวิตแบบนี้?”

“แม้กระทั่งท่าสังหารของหมัดยุบครึ่งก้าวก็ยังเชี่ยวชาญโดยปรมาจารย์กัวในขณะที่เขาถูกล่ามโซ่ในคุก”

หลังจากที่ หยางกวนกวนได้รับการปลอบโยนจากฉีเติ่งเสียน เธอก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เธอลุกขึ้นและจากไป

ฉีเติ่งเสียนมอบกุญแจรถให้เธอแล้วขอให้เธอขับรถกลับ และอย่าลืมขับรถไปที่บริษัทเพื่อส่งคืนเขา

“อวิ๋นหว่าน ฉันไปก่อนนะ คืนนี้มาเล่นเกมด้วยกันและให้คุณดูทางทีวี!” หยางกวนกวนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ตกลง ไม่มีปัญหา!” หลี่อวิ๋นหว่านตกลงอย่างมีความสุข

ช่วงนี้ใครๆ ก็ทำงานล่วงเวลากันอย่างหนักและไม่ค่อยมีวันหยุด แน่นอน เราต้องผ่อนคลายกันบ้าง

หัวใจของฉีเติ่งเสียนเต้นผิดจังหวะ จากนี้ไป เขาต้องเก็บรายละเอียดในห้องถ่ายทอดสดของหยางกวนกวน เขาไม่สามารถพูดเรื่องไร้สาระได้อีกต่อไป เกรงว่าเขาจะค้นพบโดยหลี่อวิ๋นหว่าน ซึ่งจะนำไปสู่ สถานการณ์เลวร้าย!

“กวนกวนเติบโตขึ้นมากจริงๆ ภายใต้การฝึกของนาย! ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะกล้าทุบตีใครซักคนและกระทั่งทุบตีพวกเขาจนตาย…” หลี่อวิ๋นหว่านมองไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วถอนหายใจ

“แน่นอน ทำไมคุณไม่ดูล่ะว่าผมเป็นใคร” ฉีเติ่งเสียนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเมื่อเธอชมเขา

หลี่อวิ๋นหว่านนั่งในอ้อมแขนของฉีเติ่งเสียนและกอดคอของเขา จากนั้นพูดอย่างอ่อนโยน “ตรุษจีนใกล้จะมาถึงแล้ว ปีนี้นายฉลองปีใหม่ที่บ้านกับฉันไหม?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “นั่นอาจเป็นไปไม่ได้ พ่อของผมอาจจะต้องกลับไปที่เรือนจำโยวตูในปีนี้ และผมต้องกลับไปปีหน้า หากว่าคุณสนใจก็มากับผม!”

หลี่อวิ๋นหว่านขมวดคิ้วทันที ไม่ใช่ว่าฉีเติ่งเสียนไม่รู้ว่างานของตนหนักแค่ไหน!