มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 46

ในความเป็นจริง คนของตระกูลเฉียวล้วนแล้วสิ้นหวัง

เพราะว่าคำพูดที่คังเสวี่ยฉวินลั่นออกมา เป็นการต้องการให้คนทั้งหมดของตระกูลเฉียวถูกฝังไปพร้อมกับฉีเติ่งเสียน ต่อให้เฉียวกั๋วต้ง เฉียวชิงอวี่และคนอื่นๆไม่ได้เป็นศัตรกับเขาก็ตาม แต่เขาไม่มีทางปล่อยไปอย่างแน่นอน!

นี่เป็นการโจมตีโดยไม่เลือกปฏิบัติ นับเป็นหายนะสำหรับทั้งตระกูลเฉียว

“ฆ่าตัวตายสำนึกผิดมันมากเกินไปแล้ว คังเสวี่ยฉวินคนเดียวเท่านั้น มันคุ้มค่ากับเวลาและความพยายามของพวกคุณเหรอ ผมบอกแล้ว เรื่องนี้ ผมจะเป็นคนจัดการเอง!” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่แยแส

“คังเสวี่ยฉวินคนเดียวเท่านั้นเหรอ” เฉียวชิงอวี่แทบรอไม่ไหวอยากจะเข้าไปตบหัวของฉีเติ่งเสียนสองที

เฉียวกั๋วต้งเต็มไปด้วยความมืดมน พูด : “คังเสวี่ยฉวินเรียกรอพ่อบ้านของตระกูลคังมาจากเมืองหลวงแล้ว นายรู้ไหมว่ารองพ่อบ้านของตระกูลคังเป็นใคร”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้า

เฉียวกั๋วต้งด่าด้วยความโกรธ : “คือคังเซี่ยงหรง คังเซี่ยงหรงผู้ทำลายตระกูลต่างๆ! เขาช่วยตระกูลคังทำเรื่องที่ไม่ดีเหล่านั้นโดยเฉพาะ ไม่ว่าใครก็ตามที่ถูกเขาหมายหัว ไม่มีจุดจบที่ดีแม้แต่คนเดียว!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่แยแส : “ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ เป็นคนตัวเล็กมาจากไหนเหรอ”

“จะเป็นลม!”

เหล่าญาติของตระกูลเฉียวมีความรู้สึกเหมือนกับอยากเป็นลม ตกลงไอ้หมอนี่คิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ แม้แต่คำพูดแบบนี้ก็สามารถพูดออกมาได้

เฉียวชิวเมิ่งเช็ดน้ำตาของตัวเอง พูด : “ฉีเติ่งเสียน นายเลิกพูดจาโอ้อวดได้แล้ว พวกเราทุกคนล้วนแล้วจบสิ้นแล้ว.....”

“ถ้าหากนายสามารถหนีได้ล่ะก็ หนีไปตอนนี้เลย ฉันไม่มีทางขัดขวางนายแน่นอน สามารถรอดได้หนึ่งคนก็หนึ่งคนแล้ว”

“ขอโทษ ทุกท่าน ล้วนแล้วเป็นเพราะฉันไม่ดี.....หือหือหือ.....”

แม้ว่าเฉียวชิวเมิ่งจะกำลังขอโทษ แต่ทุกคนกลับไม่เห็นด้วย เวลาแบบนี้แล้ว ขอโทษมีประโยชน์เหรอ

คังเซี่ยงหรงที่คังเสวี่ยฉวินเชิญมา นั่นก็หมายความว่าทุกคนของตระกูลเฉียวล้วนแล้วต้องถูกฝังไปพร้อมกับฉีเติ่งเสียน ไม่ว่าจะพูดคำขอโทษกี่ครั้งก็ตาม มันสามารถกลับคืนมาได้เหรอ

เฉียวกั๋วต้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่พูดอะไรอีกต่อไป

“คุณพ่อ ฉัน.....ฉันไม่อยากตาย!” ใบหน้าของเฉียวชิงอวี่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว มองดูเฉียวกั๋วต้ง “คุณลองคิดหาวิธีดู! พวกเราไปขอร้องคุณปู่สักหน่อยดีไหม”

เฉียวกั๋วต้งส่ายหน้า พูด : “ไปขอร้องคุณปู่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร นี่เป็นถึงตระกูลคัง เป็นตระกูลคังจากเมืองหลวง! ใครก็ช่วยพวกเราไม่ได้แล้ว”

พูดถึงตรงนี้ เขายิ้มอย่างเศร้าสร้อย ไม่พูดอะไรอีกต่อไป

เฉียวชิงอวี่พูดกับฉีเติ่งเสียน : “ฉีเติ่งเสียน นายไปตายตอนนี้เลย ฆ่าตัวตายสำนึกผิด ไม่แน่ตระกูลคังอาจจะปล่อยพวกเรา!”

ฉีเติ่งเสียนขี้เกียจพูดซ้ำอีกครั้ง นั่งลงบนโซฟาโดยตรง นั่งรอคนของตระกูลคังมาหาเรื่องถึงที่

“คนที่มาในครั้งนี้ เป็นคังเซี่ยงหรงจริงๆเหรอ!” เฉียวกั๋วเทาถาม ริมฝีปากสีดำเขียว

“นายคิดว่าเป็นใคร” เฉียวกั๋วต้งถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร

เฉียวกั๋วเทาก็รู้สึกเหมือนหัวกำลังมีเสียงดังหึ่ง มองไปทางฉีเติ่งเสียน ถอนหายใจ และพูด : “สิ่งที่ชิวเมิ่งพูดไม่ผิด นายหนีไปเถอะ หนีรอดหนึ่งคนก็คือหนึ่งคน”

“ตระกูลเฉียวของพวกเรา มีคนเยอะขนาดนี้ หนีไม่รอดแน่นอน.....”

“นายคนเดียว ยังมีโอกาส”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้าโดยตรง พูดเรื่องตลกอะไรกัน คังเสวี่ยฉวินคนเดียวเท่านั้น คุ้มค่าที่จะให้เขาหนีเหรอ

ถ้าหากถูกคนที่อยู่ในคุกเหล่านั้นรู้ว่าตัวเองวิ่งหนีคนโง่คนหนึ่งด้วยความหวาดกลัวล่ะก็ ในอนาคตจะเป็นรองหัวหน้าใหญ่ได้ยังไง และจะคุมพวกเขาได้ยังไง

นิ้วมือของพั่งซิ่วอวิ๋นล้วนแล้วสั่น ชี้ไปทางฉีเติ่งเสียน พูด : “ทั้งหมดเป็นเพราะนาย.....เป็นเพราะนาย! นายไม่ใช่ของดีจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่นายล่ะก็ ตระกูลเฉียวของพวกเราจะเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ไหม”

“คนที่มาคือคังเซี่ยงหรง.....คาดไม่ถึงว่านายจะกล้าบอกว่าเขาเป็นคนตัวเล็ก!”

“นายรู้ไหมว่าคังเซี่ยงหรงเป็นใคร”

“ผู้ประกอบการแห่งหนึ่งจากภาคเหนือ ครอบครัวสิบแปดคนเสียชีวิตยังไง นายรู้ไหม!”

“นายไม่เพียงแต่ทำให้คังเสวี่ยฉวินขุ่นเคือง และยังแทงฝ่ามือของเขาจนทะลุ และยังกล้าดูถูกเขา.....นายนายนาย.....”

ในเวลานี้คนของตระกูลเฉียวล้วนแล้วมองมาทางฉีเติ่งเสียนด้วยความโกรธ แทบรอไม่ไหวอยากจะฆ่าเขาตาย

ผู้คุมเรือนจำห่วยๆคนหนึ่งเท่านั้น มีความหยิ่งผยองเหมือนผู้นำประเทศ หาเรื่องไปทั่ว กระทั่งไปหาเรื่องตระกูลคัง ราวกับว่าไม่ใส่ใจเลย

และในเวลานี้ เครื่องบินส่วนตัวของตระกูลคัง กำลังลงจอดที่สนามบินจงไห่

คนหนึ่งสวมชุดสูทถังสีดำและกางเกงผ้าลินินสีดำ ชายชราผมสีเงินสวมรองเท้าผ้าขาวดำค่อยๆ ลงจากเครื่องบิน

เขามีเบ้าตาที่ลึก จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง และแก้มของเขาคมราวกับมีดและขวาน ออร่าของคนทั้งคนมีความเย็นยะเยือกและลึกซึ้ง!

เขาก็คือรองพ่อบ้านของตระกูลคัง.....คังเซี่ยงหรง!

ชื่อของคังเซี่ยงหรงนี้ สามารถทำให้เด็กหยุดร้องไห้ได้ ผู้ใหญ่ของตระกูลคังมักจะพูดกับเด็กๆว่า : “ถ้าหากนายยังร้องไห้อีก อีกสักพักจะให้นายไปนอนกับรองพ่อบ้าน!”

“รองพ่อบ้าน!”

คุณชายสามอย่างคังเสวี่ยนฉวินคนนี้ หลังจากที่มองเห็นคังเสวี่ยฉวิน สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างมาก ก้มตัวโค้งคำนับด้วยความเคารพ

“คุณชายสาม” คังเซี่ยงหรงยิ้ม ยื่นมือออกไปพยุงคังเสวี่ยฉวิน “คุณชายสามทำความเคารพแบบนี้ ผมจะรับไหวได้ยังไง”

คังเสวี่ยฉวินพูด : “รองพ่อบ้าน ต้องขออภัยจริงๆ เรียกคุณมาอย่างกะทันหันแบบนี้”

คังเซี่ยงหรงสังเกตเห็นบาดแผลบนมือของคังเสวี่ยฉวิน สีหน้าอดไม่ได้ที่จะมืดมน พูด : “คุณชายสามไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ผมเป็นรองพ่อบ้านของตระกูลคัง ช่วยคุณชายสามทำเรื่องต่างๆ เป็นเรื่องที่สมควร!”

ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งรอบ ๆ ตัวคังเสวี่ยฉวินต่างก็ตัวสั่น แต่ละคนมองคังเซี่ยงหรงด้วยสายตาที่หวาดกลัวอย่างมาก

มีคนบอกว่า คังเซี่ยงหรงเคยเป็นนักเลงมาก่อน ต่อมาถูกตระกูลคังรีบเลี้ยง.....

มีคนบอกว่า คังเซี่ยงหรงเคยเป็นผู้นำขององค์กรแห่งหนึ่ง.....

และยังมีคนบอกว่า คังเซี่ยงหรงเป็นทหารของกองกำลังพิเศษ สังหารหัวหน้าศัตรูมานับไม่ถ้วน

แม้ว่าจะมีตำนานมากมาย แต่ทุกคนล้วนแล้วเข้าใจอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ——อย่าหาเรื่องกับคนอย่างคังเซี่ยงหรงเป็นอันขาด!

“ดูเหมือนว่า หลายปีแล้วที่ฉันไม่ได้ออกมาเดินเล่นข้างนอก คาดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าแตะต้องคุณชายของตระกูลคังพวกเรา!” คังเซี่ยงหรงพูดอย่างเย็นชา ส่วนโค้งอันเย็นชาเกิดขึ้นที่มุมปาก ทำให้คนรู้สึกได้ถึงจิตสังหารจางๆ

“คนที่แตะต้องผมคือ.....” คังเสวี่ยฉวินอยากอธิบายให้คังเซี่ยงหรงฟัง

“ไม่ต้องพูดอะไรกับผมมาก ในเมื่อเขากล้าแตะต้องคุณชายสามอย่างคุณ อย่างนั้นก็ต้องเตรียมพร้อมที่จะรับความโกรธเกรี้ยวของตระกูลคังของพวกเราทั้งหมด!” คังเซี่ยงหรงพูดอย่างเยือกเย็น : “ผมจะไม่ถามว่าใครเป็นคนผิด กล้าแตะต้องคนของตระกูลคังของพวกเรา อย่างนั้นเขาก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”

คังเสวี่ยฉวินไม่มีการพูดอีกต่อไป เชิญคังเซี่ยงหรงขึ้นรถ พูด : “รองพ่อบ้านเชิญ”

ทุกคนล้วนแล้วมองออกได้ รองพ่อบ้านคังเซี่ยงหรงมีสถานะพิเศษในตระกูลคังมากแค่ไหน แม้แต่คนสำรวยอย่างคังเสวี่ยฉวินแบบนี้ ล้วนแล้วต้องมีความเคารพต่อเขา

พ่อบ้าน เป็นแค่คนรับใช้เท่านั้น แต่สามารถทำให้คุณชายของตระกูลคังเคารพขนาดนี้ ต้องมีอะไรพิเศษอย่างแน่นอน!

“ปรื้นปรื้นปรื้น——”

เครื่องยนต์รถส่งเสียงคำราม ขับไปทางตระกูลเฉียว

เสียงคำรามนี้ เหมือนแตรแห่งความตายจากเทพเจ้าแห่งความตาย จะมาเก็บชีวิตของมนุษย์

ผ่านไปไม่นาน คนกลุ่มหนึ่ง มาถึงหน้าประตูตระกูลเฉียวและจอดรถ

คังเซี่ยงหรงลงจากรถ หรี่ตาลง มองไปทางประตูใหญ่ของตระกูลเฉียว ขยับเท้าอย่างรวดเร็ว เตะไปข้างหน้าหนึ่งที!

“ตุ้ม!”

ทันใดนั้นประตูรหัสผ่านกันขโมยหนักหลายร้อยกิโลกรัม ราวกับแผ่นกระดาษใบหนึ่ง ถูกชายชราที่มีหน้าตาผอมบางคนหนึ่ง เตะทีเดียวจนบินออกไป เหมือนโดนกระสุนปืนใหญ่ยิงใส่!

เหล่าผู้ติดตามของคังเสวี่ยฉวินอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา นี่.....ก็คือพลังของรองพ่อบ้านของตระกูลคังเหรอ!

“ฉีเติ่งเสียน แกแสร้งทำเป็นเก่งมากใช่ไหม”

“หวังว่าอีกสักพักเจอรองพ่อบ้าน แกยังคงมีความมั่นใจนี้แสร้งทำเป็นเก่งต่อหน้าฉันนะ!”

“วันนี้ไม่ให้แกรู้ว่าคำว่าตายเขียนยังไง ฉันก็จะไม่แซ่คังอีกต่อไป!”

คังเสวี่ยฉวินเลียริมฝีปากของตัวเอง พร้อมกับเดินตามคังเซี่ยงหรงเข้าไปในลานบ้าน

คังเซี่ยงหรงเดินผ่านประตูใหญ่ พูดอย่างเย็นชา : “ตระกูลคัง คังเซี่ยงหรง มารับชีวิตแล้ว!”