มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 468

รถจี๊ปเน่าๆซึ่งนั่งมานานกว่าครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงเรือนจำโยวตูที่ตั้งอยู่ในป่าลึกสักที

"เรือนจำไเล็กๆน้อยๆแห่งนี้ ขังคนใหญ่คนโตไว้มากมายขนาดนี้เหรอ?!" หลังจากหยางกวนกวนและหวงชงมาถึง ต่างก็ตกตะลึง

นึกว่าจะเป็นเรือนจําใหญ่โตที่ทันสมัยสไตล์ใหม่ๆซะอีก แต่สุดท้ายแล้ว กลับเป็นเพียงเรือนจําเล็กๆธรรมดาๆที่ดูเก่าแก่มาก

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็นว่า "อย่ามองว่าเรือนจำนี้เป็นอย่างไร ให้มองผู้คุมเรือนจำว่าเป็นใคร"

หลังจากพูดจบ เขาก็พาทั้งสองคนเข้าไปในเรือนจำ

ผู้คุมคนนั้นวิ่งเข้าไปในเรือนจำอย่างรวดเร็ว ข้างหน้าเป็นสนามขนาดใหญ่ นักโทษกลุ่มใหญ่กําลังทำกิจกรรมผ่านรั้วลวดหนามนั้น

"รองหัวหน้าใหญ่กลับมาแล้ว!" ผู้คุมตะโกนเสียงดัง

ทันใดนั้น สนามที่มีเสียงดังก็เงียบลงทันที นักโทษแต่ละคนต่างเรียงแถวเป็นแถวยาวอย่างรู้ตัว

ในตอนที่ฉีเติ่งเสียนเดินไป ทุกคนก็โค้งคํานับแล้วพูดว่า "สวัสดีครับรองหัวหน้าใหญ่!"

ฉีเติ่งเสียนโบกมือและพูดว่า "สวัสดีพวกเลวทั้งหลาย!"

หวงชงและหยางกวนกวนตกตะลึง อำนาจศักดิ์ศรีของผู้ชายคนนี้ในเรือนจำโยวตูนี้ไม่ได้โม้จริงๆ

จากนั้นหวงชงก็ตกใจ และเห็นคนบางคนที่ทำให้พวกเขาหลายคนต่างกลัวตอนอยู่ที่หน่วยรบพิเศษ

เห็นแต่คนเหล่านี้ก้มหน้าก้มตา ท่าทางเหมือนนกกระทา

ในใจเขาเต้นแรงสองครั้งและคิดว่า "ไอ้ผู้ชายสองคนนี้เป็นสายลับของคดีสําคัญเจ็ดหนึ่งแปดไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นหน่วยรบพิเศษทั้งได้ออกปฏิบัติการ แต่ก็ยังจับไม่ได้"

จากนั้น เขาก็มองอีกคนหนึ่ง มุมปากก็สั่น และพึมพําว่า "คนนี่คือหมาป่าโลภที่ขโมยหัวรบนิวเคลียร์ของประเทศเสวี่ยใช่ไหม? ทำเอาคนในเขตทหารคอเคซัสทั้งหมดพากันกลัว"

ฉีเติ่งเสียนพาทั้งสองคนผ่านสนาม และเข้าสู่พื้นที่สํานักงาน

หลังจากผู้คุมเห็นฉีเติ่งเสียน ก็ต่างทักทายสวัสดี ฉีเติ่งเสียนก็เอาบุหรี่หนึ่งซองหรือไวน์หนึ่งขวดให้พวกเขาอย่างใจดี ใจกว้างมาก

ในที่สุดก็มาถึงหน้าห้องทํางานของผู้คุม หวงชงและหยางกวนกวนต่างก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

หลังจากฉีเติ่งเสียนผลักประตูเข้าไปแล้ว ก็ตะโกนบอกคนข้างในว่า "พ่อ ผมกลับมาแล้ว!"

ฉีปู้อวี่เงยหน้าขึ้นและพยักหน้าเล็กน้อย

หลังจากหวงชงและหยางกวนกวนเห็นฉีปู้หวี่ก็ตกใจ และนึกว่าจะเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ดูแข็งแรงบึกบึนและอาจมีหนวดเคราด้วย

แต่พอมองอย่างนี้ ผอมจนดูบอบบางไปหน่อย สวมเครื่องแบบหลวมๆ สีหน้าโทรมเล็กน้อย แต่มีกลิ่นอายของความหรูหราสง่า เหมือนเป็นอาจารย์ที่สอนมหาวิทยาลัยในเมือง

ฉีปู้อวี่และสิ่งที่ทั้งสองจินตนาการนั้น ไม่เหมือนกันเลย

พวกเขารู้สึกว่า ฉีปู้อวี่ต้องเป็นผู้ชายที่เท่ห์มั่นอกมั่นใจและร่างกายแข็งแรงบึกบึน แต่ใครจะไปรู้ว่า กลับเป็นคนที่สง่างาม ผอมบาง ให้ความรู้สึกคล้ายกับเป็นอาจารย์

มองยังไง ก็ไม่เหมือนคนโหดร้ายที่สามารถปราบปรามเหล่าผู้ชายดุร้ายมากมายขนาดนี้ในเรือนจำได้

หลังจากเดินเข้าไปในห้องทํางานแล้ว ฉีปู้อวี่ก็ชี้ไปที่หวงชงและหยางกวนกวน

"เออ คนนี้เป็นลูกศิษย์ของผม ชือหวงชง"

"ส่วนนี่ เป็นเลขาของผม ชื่อหยางกวนกวน ตอนนี้ก็เรียนกังฟูกับผมด้วย"

ฉีเติ่งเสียนแนะนํา ระหว่างที่แนะนำหยางกวนกวน ก็สตั๊นไปแปปนึง คิดไปคิดมา ก็แนะนำเธอในสถานะนี้ดีกว่า

ฉีปู้อวี่ได้ยินนั้นก็ยิ้มกว้าง ยื่นมือชี้ไปที่หยางกวนกวนอีกครั้ง

หยางกวนกวนไม่เข้าใจ จึงรีบทักทายว่า "สวัสดีค่ะลุงฉี หนูชื่อหยางกวนกวน ขอรบกวนท่านด้วยนะคะ!"

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "พ่อของผมหมายถึงทําไมผมถึงอุกอาจขนาดนี้ แค่กลับบ้านปีใหม่ยังต้องพาเลขามาด้วย"

หยางกวนกวนถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

"พ่อฉันชื่อฉีปู้อวี่ คนเป็นเหมือนตามชื่อ พูดไม่ได้ พวกคุณอย่าถือสานะ" ฉีเติ่งเสียนทักทายไว้ก่อน แล้วเทน้ําแก้วหนึ่งให้ตัวเองดื่ม ปล่อยให้ทั้งสองทําตัวตามสบาย