มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 469

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเติ่งเสียนปลุกหยางกวนไปซ้อม

ตอนที่หวงชงออกมาจากห้องคุก หน้าบวมจมูกเขียว หัวแตกเลือดไหล ดูทุลักทุเลมาก เหมือนถูกคนทุบเลย

"นี่นายเป็นอะไรอ่ะ?!" หยางกวนกวนตกใจ

"ผม เห้อไอ่เชี่ยพูดละก็เศร้า! ตอนดึก ไม่รู้ว่าใครเข้ามาในห้องผมแล้วเอาถุงคลุมหัวผม จากนั้นก็ทุบผมไปชุดใหญ่เลย" หวงชงพูดแล้วอยากจจะร้องไห้

หยางกวนกวนหนาวสั่นในใจ โชคดีที่ฉีเติ่งเสียนไม่ได้ให้เธอไปนอนในห้องคุกด้วย ไม่งั้นละก็ สถานการณ์ของเธออาจจะแย่กว่านี้อีก

หวงชงสูดจมูกแล้วพูดว่า "อาจารย์ มาปรึกษากันหน่อย ให้ผมเปลี่ยนที่พักเถอะ!"

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดว่า "นี่ก็เป็นการขัดเกลาอย่างหนึ่งสําหรับนาย เพื่อให้นายตื่นตัวตลอดเวลา"

"โดนตีไม่เป็นไร คราวหน้าสวนกลับก็พอ ฉันก็ผ่านมาแบบนี้เหมือนกัน"

"แม้ว่าคนพวกนั้นจะโหด แต่ก็รู้ขอบเขต ไม่ทุบนายจนตายหรอก"

หวงชงอึ้งไปเลย รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรตามฉีเติ่งเสียนมาที่นี่จริงๆ ทุกวันหลังจากนี้ คาดว่าคงเป็นการทรมานแน่ๆ!

ฉีเติ่งเสียนพาทั้งสองออกจากเรือนจำ และหาพื้นที่ราบในภูเขาด้านนอกเพื่อซ้อมทักษะ

ฝึกได้ครึ่งทาง ก็เห็นฉีปู้อวี่มาหา ในมือซ้ายจับไก่ป่าตัวหนึ่งและในมือขวาจับหมูป่าตัวหนึ่ง

ฉีปู้อวี่ยิ้มให้ทั้งสอง แล้วกระดิกเหยื่อทั้งสองตัวในมือ

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "พวกคุณมีบุญปากแล้ว ยากนะที่พ่อของฉันจะขยันแบบนี้ ออกไปล่าสัตว์เพื่อต้อนรับพวกคุณเลย"

หวงชงค้นพบอย่างเฉียบแหลมว่า บนตัวของเหยื่อไม่มีรูกระสุนเลย ไก่ป่าตัวนั้นยังคงเด้งไปมาสองสามครั้งบนมือของฉีปู้อวี่ แต่หมูป่ากลับตายแล้ว หัวของมันบุ๋มลง

เขาตกใจและพูดว่า "อาจารย์นี่ท่านทไปล่าเหยื่อมือเปล่าเหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "อย่าแปลกไปหน่อยเลย พ่อของฉันทําเรื่องแบบนี้บ่อย ครั้งที่แล้วไปเจอเข้ากับรังหมี หมีหลายตัววิ่งไล่ตามทั่วป่าทั่วเขา"

ในใจของหยางกวนกวนและหวงชงต่างก็ตกใจ การจับไก่ป่าด้วยมือเปล่าไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทําได้

นอกจากนี้ ยังมีหมูป่าอีกตัวหนึ่งด้วย พลังทําลายล้างของหมูป่านั้นค่อนข้างน่ากลัว คลั่งขึ้นมา แม้แต่เสือก็ต้องถอย แต่เห็นได้ชัดว่าฉีปู้อวี่ตีมันให้ตายด้วยมือเปล่า

ฉีปู้อวี่จ้องมองฉีเติ่งเสียนอย่างไม่พอใจ ซึ่งหมายความว่าอย่าเอาเรื่องน่าอับอายของเขามาล้อเล่น

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่อย่างจนใจ ให้พ่อรีบกลับไปที่เรือนจำ เขาพาทั้งสองไปซ้อมต่อ

ฉีปู้อวี่ถือเหยื่อที่ล่ามาและจ้องมองหยางกวนกวนไปสักพัก แล้วก็พยักหน้าอย่างจริงจัง ไม่รู้ว่าเขามองว่าเธอมีพรสวรรค์จริงๆหรือแค่รู้สึกว่าเธอหุ่นดีกันแน่

ในเวลานี้ เสียงหวีดหวิวของเสือก็ดังขึ้นมา เสือตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากป่า

"อันตราย!" หยางกวนกวนตะโกนอย่างตกใจ เสือตัวนั้นวิ่งไปทางฉีปู้อวี่

ฉีปู้อวี่กลับไม่ขยับเขยื้อน ปล่อยให้อุ้งเท้าเสือขนาดใหญ่ทั้งสองข้างวางบนไหล่ของตัวเอง จากนั้นก็เห็นเสือตัวใหญ่นั้นเอาหัวมาถูแก้มฉีปู้อวี่ รู้สึกสนิทสนมเป็นพิเศษ

ฉากนี้ ทำเอาหยางกวนกวนและหวงชงตกใจแทบตาย

ฉีเติ่งเสียนพูด "เป็นเหมือนกระต่ายตื่นตูมอีกแล้วใช่ไหม? เสือตัวนี้พ่อฉันเป็นคนเลี้ยงจนมันโต พวกคุณไม่ต้องกังวล มันไม่กินคน"

หยางกวนกวนพูดอย่างตกใจว่า "ลุงฉี เลี้ยงจนโตเลยเหรอ?"

ในเวลานี้หวงชงรู้สึกเสียเปรียบเล็กน้อย หยางกวนกวนเรียกฉีปู้อวี่ว่าลุง แต่ทำไมเขาถึงต้องเรียกเขาว่าอาจารย์ ลําดับอาวุโสนี้ต่ำไปนะ!

"ใช่ เสือตัวนี้ไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก แล้วโดนหมีตัวหนึ่งเล็งไว้ด้วย"

"ตอนนั้นพ่อของผมรู้สึกสงสาร เลยตีหมีจนตาย แล้วอุ้มเสือตัวนี้กลับมาเลี้ยง จากนั้นค่อยปล่อยกลับเข้าป่า"