มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 470

ฉีเติ่งเสียนทำไมเขาถึงมาที่นี่ตั้งแต่เป็นยังเด็ก เขาวางแผนว่าหยางกวนกวนกับหวงชงควรจะใช้ช่วงเวลาปีใหม่นี้อย่างไร

บุคคลที่มีศิลปะการต่อสู้ แต่ไม่มีประสบการณ์ต่อสู้นับร้อยครั้ง มันจะพอบรรเทาได้อย่างไร? ไม่ว่าความสามารถจะสูงแค่ไหน สุดท้ายก็เสียเปล่า

หยางกวนกวนรู้สึกเสียดายและหวาดกลัวจริงๆ เพราะเทพเจ้าแห่งความตายนั้นอยู่ในอันดับแรกๆ ของโลกใต้ดิน มันหนักหนาเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอที่จะเผชิญหน้า

“เอาล่ะ เดี่ยวฉันจะรักษาอาการบาดเจ็บของพวกเธอ หลังอาหารเย็นค่อยเริ่มกันใหม่ จบวันนี้เท่านี้” ฉีเติ่งเสียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

พวกเขาทั้งสองรู้สึกหนาวยะเยือกเมื่อเห็นรอยยิ้มนั่น

หลังจากทานอาหารหมูป่าแสนอร่อยในมื้อเย็น ไม่ทันทีอาหารจะย่อย ฉีเติ่งเสียน ก็พาทั้งสองคนไปที่สนามเด็กเล่น

คราวนี้ คู่ต่อสู้ที่หวงชงเผชิญคือ หมาป่าจอมโลภ

หมาป่าจอมโลภ มีความคับข้องใจต่อฉีเติ่งเสียนมานานแล้ว ช่วยเหลือแต่กลับไม่ได้รับความดีความชอบใดๆ แถมยังถูกกำจัด เพราะอย่างนั้นทำได้เพียงจัดการกับหวงชงซึ่งเป็นลูกศิษย์ของเขาเท่านั้น

หลังการต่อสู้ เขาไม่ได้ทำร้ายรุนแรง แต่ทุกการเคลื่อนไหวนั้นเจ็บแสบ สันจมูกของหวงชง บิดเบี้ยวจากการถูกทำร้าย นอนอยู่บนพื้นคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

ผิวศีรษะของหยางกวนกวน รู้สึกมึนงงอยู่พักหนึ่ง อารมณ์ที่ดุร้ายของผู้ชายที่ชื่อหมาป่าจอมโลภ ยิ่งพูดคงดูมากเกินจริงไป แต่เมื่อเผชิญหน้า ความกล้าที่จะลงมือแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ

“กลัวก่อนสู้ไม่เป็นไร นักล่า มาเลย!” ฉีเติ่งเสียนพูดกับนักล่าพุงโต

หยางกวนกวนเห็นว่าเขาเป็นคนรูปร่างอ้วนท้วมก็รู้สึกโล่งใจ

นักล่าเดินไปหาหยางกวนกวนด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “สาวน้อย เป็นเรื่องยากที่จะเห็นรองหัวหน้าใหญ่ใช้วิธีการต่างๆ ในการสอนลูกศิษย์ เธอต้องตั้งใจให้ดี!”

หยางกวนกวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ชายอ้วนคนนี้ดูแย่น้อยกว่าฆาตกรในตอนกลางวันมาก อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว

ทันทีที่เธอเปิดชก “สามครั้ง” ดวงตาของนักล่าก็เปิดขึ้น ใบหน้าก็มืดลง จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ยกมือขวาขึ้น

หยางกวนกวนรู้สึกเพียงว่ามีความเย็นปกคลุม และจมูกก็เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดที่น่ากลัว เมื่อมองดูชายอ้วนที่ยืนอยู่ตรงข้าม รู้สึกเหมือนกำลังเห็นเทพเจ้าแห่งความตายคลานออกมาจากทะเลสีเลือด จากภูเขาที่เต็มไปด้วยซากศพ

นักล่าเนื้อไม่รอช้า รีบพุ่งไปข้างหน้าและโจมตีหยางกวนกวนทันที!

หยางกวนกวนรู้สึกกังวล รีบตั้งท่ารับ ในที่สุดคนขายเนื้อก็เตะเอวเธอด้วยการเคลื่อนไหวเพียงสองครั้ง เธอล้มลงเหมือนต้นไม้ที่กำลังเอนล้ม ก่อนจะล้มกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ฉีเติ่งเสียนพับแขนเสื้อขึ้น ดูอย่างเย็น ก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อย เขาคิดว่าหยางกวนกวนที่เคยฆ่าคนร้ายลักพาตัว เธอจะทำให้เธอกล้าหาญมากขึ้นกว่านี้

เมื่อเผชิญหน้ากับนักฆ่ามืออาชีพอย่างเทพแห่งความตายและคนล่าเนื้อ เธอไม่มีความกล้าแม้แต่จะลงมือด้วยซ้ำ เธอดูขี้ขลาดทุกครั้งที่ออกแรงชก เพราะกลัวว่าจะถูกคู่ต่อสู้จับได้

สิงอี้ให้ความสำคัญกับการโจมตีอย่างรุนแรง การก้าวไปข้างหน้าโดยไม่มีสิ่งกีดขวางใด ๆ ไม่ฉันที่ทุบตีคุณจนตาย ก็คุณที่ทุบตีฉันจนตาย

หากหยางกวนกวนฝึกฝนเช่นนี้ต่อไป จะถูกทุบตีจนตายไม่ช้าก็เร็ว!

ฉีปู้อวี่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างห้องทำงาน ถือถ้วยชาอยู่ในมือ มองดูเหตุการณ์ด้วยรอยยิ้ม

จู่ๆ เขาก็พลิกตัวกระโดดข้ามจากหน้าต่าง เขาตบฝ่ามือเข้ากับผนัง ร่างกายได้รับแรงในแนวราบ เขาเคลื่อนตัวออกไปด้านข้าง และทรุดตัวลงกับพื้นอย่างมั่นคง

ความสูงมากกว่าห้าเมตรดูเหมือนเดินบนพื้นราบเข้ามา

“หัวหน้าใหญ่!”

เมื่อนักโทษเห็นฉีปู้อวี่ปรากฏตัว พวกเขาทั้งหมดก็เงียบเสียงลงทันที ก่อนจะก้มศีรษะด้วยความเคารพ

ฉีปู้อวี่เดินไปหาคนล่าเนื้ออย่างใจเย็น แล้วชี้ไปที่หยางกวนกวน

หยางกวนกวนตกตะลึง

ฉีปู้อวี่โบกมือให้คนล่าเนื้อ

คนล่าเนื้อสะดุ้ง จากนั้นก็ยิ้ม ยกมือขึ้นแล้วฟาดเข้าที่หน้าของฉีปู้อวี่!