มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 471

แน่นอนว่าคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและผ่านไปอย่างสงบ

วันถัดมา ฉีเติ่งเสียนปลุกหยางกวนกวนตั้งแต่เช้าตรู่ เขาไม่ได้มีท่าทีเคอะเขินแต่อย่างใด แต่คนที่เคอะเขินกลับเป็นหยางกวนกวน

จากนั้นเขาก็ไปเรียกหวงชงและพาคนทั้งสองไปยังสถานที่ที่พวกเขาฝึกซ้อมเมื่อวานนี้

เสือตัวเขื่องปรากฏตัวอีกครั้ง มันนอนอยู่บนพื้นหญ้า จ้องมองทั้งสองอย่างไม่ละสายตาราวกับเป็นผู้คุมซึ่งนั่นทำให้ทั้งสองขนพองสยองเกล้าไม่น้อย

หลังจากเสร็จสิ้นการฝึก ฉีเติ่งเสียนก็ให้หวงชงกลับไปก่อน เพราะเขาต้องการฝึกหยางกวนกวนเพิ่ม

“ผมก็อยากฝึกเพิ่มนะ!” หวงชงพูดอย่างไม่เต็มใจ

“พรสวรรค์ของนายยังไม่ถึงขั้นนี้ นายจึงต้องฝึกไปทีละขั้นตามความเป็นจริงเท่านั้น” ฉีเติ่งเสียนไล่เขาไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

จากนั้นก็พาหยางกวนกวนขึ้นเขาไปจนถึงริมหน้าผา

ที่ริมหน้าผามีหินก้อนใหญ่ยื่นออกมา มีพื้นที่ประมาณสี่ตารางเมตรและพื้นผิวขรุขระ

ฉีเติ่งเสียนกระโดดขึ้นไปและบอกให้หยางกวนกวนตามไป

ขณะยืนอยู่บนชะง่อนหินแห่งนี้ มีลมหนาวพัดผ่านและมีหิมะสีขาวอยู่ใต้เท้า มันทำให้เธอกังวลมากว่าจะล้มหรือไม่และมันก็ให้ความรู้สึกน่ากลัวกว่าการถูกเสือจ้องมองเสียอีก

“ความจริงทักษะของคุณไม่แย่เลย ถ้าสู้ขึ้นมาจริงๆ คุณน่าจะสู้กับเทพแห่งความตายได้ห้ากระบวนท่า สู้กับคนฆ่าสัตว์ได้หกกระบวนท่า”

“แต่ถ้าคุณกลัว คุณก็จะถูกพลังของพวกเขากดดัน”

“ถ้าลังเล คุณก็จะแพ้”

ฉีเติ่งเสียนยืนอยู่บนหินและมองหยางกวนกวนด้วยสายตาเย็นชา

หยางกวนกวนก้มหน้าด้วยความลำบากใจ เธอกลัวจริงๆ อย่างที่เขาพูด อย่างไรเสีย แม่น้ำขุนเขาเปลี่ยนแปลงง่าย แต่นิสัยคนเปลี่ยนแปลงยาก

ฉีเติ่งเสียนพูดกับหยางกวนกวน “วันนี้ผมจะสอนวิธีฉกชิงความลับสวรรค์และฝึกความกล้าหาญให้คุณ!”

ขณะที่หยางกวนกวนกำลังตกใจ เธอก็เห็นฉีเติ่งเสียนก้าวมาตรงหน้าและปล่อยหมัดมาทางเธอ!

พลังหมัดอันทรงพลังระเบิดออกทันที ทำให้เธอรู้สึกว่าชายตรงหน้าสูงกว่าท้องฟ้าและลึกกว่าพื้นดิน ให้ความรู้สึกว่าไม่มีใครต้านเขาได้

จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอถอยออกไป แต่ข้างหลังเธอมันเป็นหุบเหวลึกน่ะสิ!

หยางกวนกวนทำได้เพียงกัดฟันและยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันพลังหมัดของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนแค่นหัวเราะและผลักฝ่ามือออกไป ราวกับรีบเร่งที่จะผลักให้หยางกวนกวนตกจากหน้าผา

“อ๊าก!” เสียงคำรามอันเกรี้ยวกราดดังออกจากปากของหยางกวนกวนและเธอก็ปล่อยหมัดเข้าที่ฝ่ามือของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “การยอมโดนทำร้ายอยู่เฉยๆ ไม่มีทางชนะ!”

เสียงของเขาดังกึกก้องไปทั่วยอดเขาราวกับเสียงฟ้าร้อง ขณะเดียวกันเขาก็ลงมืออย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ

หมัดของเขาไม่หนัก แต่พลังหมัดที่ปล่อยออกมานั้นทรงพลังและท่วมท้นจนหายใจแทบไม่ออก

หากเขาชกด้วยพลังทั้งหมด แม้ว่าหยางกวนกวนจะใช้พลังทั้งหมดเพื่อสกัดกั้น แต่ก็น่าจะถูกหมัดนี้กระแทกจนตกหน้าผาอยู่ดี

สุดท้ายหยางกวนกวนก็ตาขาว เธอช้าไปครึ่งจังหวะและถูกหมัดของฉีเติ่งเสียนกระแทกจนตกจากหินก้อนนั้น

ขณะที่ร่างกายของเธอไร้น้ำหนัก สมองของเธอก็ว่างเปล่า ชีวิตของเธอจะเป็นแบบนี้เหรอ ตกจากที่สูงขนาดนั้นคงศพไม่สวยแน่ หรือบางทีอาจจะไม่เจอศพด้วยซ้ำ!

ในตอนที่เธอตกลงไปประมาณหนึ่งเมตร ฉีเติ่งเสียนก็คว้ามือของเธอไว้ เท้าของเขาติดอยู่บนก้อนหินเหมือนค้างคาวตัวใหญ่ ห้อยตัวลงมาทั้งตัวและเอื้อมมือมาดึงเธอ

“ปีนขึ้นมา!” ฉีเติ่งเสียนพูดนิ่งๆ

หยางกวนกวนกัดฟันและใช้มือที่สั่นเทาจับแขนของเขา จากนั้นก็ใช้กำลังยกตัวขึ้นไป

ด้วยความสามารถทางกายของเธอในปัจจุบัน การโหนตัวขึ้นไปถือเป็นเรื่องง่ายมาก