มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 472

ในการฝึกซ้อมช่วงบ่าย ฉีเติ่งเสียนให้หวงชงเลือกปีศาจราตรี

ปีศาจราตรีเป็นผู้ที่มีความชำนาญในการเล่นเกมแนวโหดร้าย และเล่นกับจิตใจคนอย่างโหดเหี้ยม หวงชงจึงถูกสอนให้เรียนรู้เรื่องนี้

ส่วนคู่ต่อสู้ที่ฉีเติ่งเสียนเลือกให้หยางกวนกวนก็คือ “ราชาแห่งความสยดสยองน่ากลัว” ซึ่งเป็นคนที่เคยถูกเขาตบจนหมดสติไป

ในครั้งนี้หยางกวนกวนไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย หลังจากเห็นคู่ต่อสู้แล้ว หยางกวนกวนก็เริ่มจากการโจมตีที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังก่อนทันที!

ผู้ชมที่เห็นต่างก็รู้สึกทึ่ง นี่มันไม่เหมือนเดิม.....หญิงสาวคนนี้ใช้เวลาสั้นๆเพียงแค่หนึ่งวันก็เปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้เลยหรือ?

ในการเคลื่อนไหวครั้งที่ 8 หยางกวนกวนพ่ายแพ้แล้ว

หลังจากนั้น คู่ต่อสู้ในวันแรก เทพเจ้าแห่งความตาย ที่อยู่ด้านข้างของหยางกวนกวนก็พูดขึ้นมาว่า “ไม่เลว!”

การที่ได้รับคำชมจากเทพเจ้าแห่งความตายผู้เยือกเย็นว่า “ไม่เลว” นั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ยากมาก

หยางกวนกวนจดจำคำที่ว่า “การลังเลนำไปสู่ความพ่ายแพ้” ได้ดี ทุกครั้งที่เธอเคลื่อนไหวจะไม่มีการยั้งมือใดๆทั้งสิ้น นี่แสดงถึงการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยความดุดัน ไม่มีการป้องกัน หากไม่ใช่แกที่ตายก็เป็นฉันที่หมดลมหายใจ

“วันนี้ทำได้ไม่เลว เห็นความก้าวหน้าชัดเจนมาก หลังจากนี้ให้ทำต่อเนื่องทุกวันนะ” ฉีเติ่งเสียนนวดบริเวณข้อต่อให้หยางกวนกวนและกล่าวชื่นชมเธอ

หยางกวนกวนเชิดหน้าขึ้น เธอยิ้มยีฟันและพูดออกมาว่า “ma-yo-e-ba-ya-bu-re-ru！”

ฉีเติ่งเสียนสับสนมึนงง พูดอะไรกันทำไมเขาถึงรู้สึกว่าคำๆนี้มันคุ้นหูแบบนี้

“มันเป็นคำคมของ อิชชิน อาชินะ การลังเลนำไปสู่ความพ่ายแพ้!” หยางกวนกวนพูดต่อว่า “ถึงแม้วันนี้ฉันจะแพ้ แต่อย่างนั้นวันนี้ฉันก็ไม่ได้ลังเลอะไร”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าเบาๆ ใครบอกกันว่าการเล่นเกมมีแต่จะทำให้เด็กๆเสียคน จริงๆแล้วการเล่นเกมอย่างมีประสิทธิภาพก็สามารถมอบพลังงานบวกให้กับคนเล่นได้!

ความรู้สึกของปีใหม่กำลังเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ในสถานที่ทรุดโทรมอย่างในเรือนจำโยวตูก็เริ่มมีการตกแต่งภายใต้การดูแลของผู้คุ้มเรือนจำ

นักโทษทุกคนได้กินขาไก่เพิ่มขึ้นทุกวัน บางครั้งยังได้ลิ้มรสอาหารป่า ถือว่ามีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว

หวงชงและหยางกวนกวนได้รับการฝึกซ้อมและประสบการณ์จริงทั้งคู่ ทำให้ทั้งสองคนมีพัฒนาการอย่างรวดเร็วและเห็นได้ชัด

ฉีเติ่งเสียนเลือกคู่ต่อสู้ให้พวกเขาทุกวัน ล้วนเป็นคนที่มีระดับต่ำกว่าวันก่อนหน้า นี่ทำให้พวกเขาสามารถทำได้ดียิ่งขึ้น และมีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้นไปด้วย

ไม่กี่วันมานี้ หยางกวนกวนนอนอยู่บนตียง แต่มีเส้นแบ่งกั้นชัดเจนระหว่างเธอกับฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนให้เธอพักผ่อนอย่างเต็มที่ เพื่อที่วันถัดไปเธอจะได้สามารถฝึกซ้อมและต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ เขาจึงไม่ล้ำเส้นที่ขีดเอาไว้ และให้เธอนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายทุกคืน

การนอนเตียงเดียวกันแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนั้นทำให้หยางกวนกวนเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ มันอบอุ่นและน่ายินดี ทว่าก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยไปพร้อมๆกัน

อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกวันที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วจะดูพร้อมหรือเรียบร้อยเหมือนปกติ บางครั้งกระดุมเสื้อของเธอก็หลุดและทำให้เห็นภาพที่ไม่น่ามองเท่าไหร่

“อ๊ะ แย่ล่ะสิ ฉันคิดว่าฉันน่าจะชอบเขาเข้าแล้วล่ะมั้ง.....” หยางกวนกวนตกอยู่ในสภาวะงุนงง และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างสับสน

ความลังเลนำไปสู่ความพ่ายแพ้ แต่ในเรื่องแบบนี้แล้ว สาวๆคนอื่นๆก็คงจะสับสนและลังเลแบบนี้เหมือนกันใช่มั้ย?

ในวันข้ามปี ในเรือนจำมีบรรยากาศสนุกสนานเฮฮา นักโทษที่มาจากหลายประเทศทั่วโลกก็เริ่มรู้สึกชอบเทศกาลตรุษจีนของจีน พวกเขามารวมตัวกันเพื่อกิน ดื่ม และเฮฮาไปด้วยกัน วันนี้เป็นวันที่ผ่อนคลายอย่างหาได้ยาก

ฉีเติ่งเสียนพาหยางกวนกวนและหวงชงไปร่วมงานฉลองข้ามปีที่เรือนจำโยวตู พวกเขาได้รับชมการแสดงจากเหล่านักโทษ และได้ทานอาหารเย็นอย่างอิ่มหนำสำราญ

ทว่า เมื่อเดินออกมา หยางกวนกวนก็ถูกลมพนามพัดเข่าจนรู้สึกหนาวสั่น

ไม่นานหลังจากกลับมาที่ห้อง เธอก็เริ่มรู้สึกว่าร่างกายของเธอเย็นไปหมดแล้ว

“เหมือนว่าฉันจะป่วยเข้าแล้ว!” หยางกวนกวนห่อตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม พลางพูดกับฉีเติ่งเสียนที่เพิ่งตรวจเรือนจำเสร็จด้วยอาการสั่นสะท้าน

ฉีเติ่งเสียนเอามือแนบหน้าผากของเธอ ดูเหมือนเธอจะมีไข้จริงๆ อาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าจากการฝึกซ้อมที่หนักเกินไป ทำให้ร่างกายอ่อนแอลง

การเป็นไข้ถือว่าเป็นการปรับสมดุลตามธรรมชาติของร่างกาย เมื่อฉีเติ่งเสียนเห็นว่าเธอไม่มีอาการแทรกซ้อนอื่นๆ เขาก็ให้เธอทานยาไอบูโพรเฟนหรือลดไข้และพักผ่อน

ในตอนนี้ เซี่ยงตงฉิงรู้สึกโดดเดี่ยวเป็นอย่างมาก โต๊ะอาหารของเธอดูเย็นชืด เต็มไปด้วยช้อนและจานที่ว่างเปล่า