มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 473

ปีนี้เป็นปีที่น่าจดจำสำหรับเซี่ยงตงฉิงมาก ถึงแม้ว่าของขวัญที่ได้รับจะเป็นเพียงกล่องพลุมูลค่าไม่กี่ร้อยเท่านั้น แต่มันก็มีค่ายิ่งใหญ่สำหรับเธอ เพราะว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนที่ห่วงใยเธออยู่

แต่สำหรับหยางกวนกวนแล้ว ปีนี้ไม่ได้เป็นปีที่ดีเท่าไหร่ ในทุกๆวันเธอถูกทำร้ายจนรู้สึกเหมือนสุนัขตาย และตอนนี้เธอก็ยังมีไข้อีกด้วย

หลังจากที่กินไอบูโพรเฟนหรือยาลดไข้ไปแล้ว เธอก็นอนหลับลึกอยู่ภายใต้ผ้าห่ม ตอนกลางดึกร่างกายเธอขับเหงื่อเย็นออกมาทำให้เธอหนาวจนสั่นสะท้ายไปหมด

“หนาวจัง!” หยางกวนกวนพูดด้วยน้ำเสียงและริมฝีปากที่ปั่นไม่หยุด เธอยื่นมือออกมาไปทางฉีเติ่งเสียน

"หนาวขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่เป็นไรนะ เธอกำลังออกเหงื่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้น..." ฉีเติ่งเสียนพูดต่อว่า "เธอลองถอดเสื้อผ้าออกหน่อย สวมเสื้อผ้าน้อยๆนอนจะได้ไม่หนาวอีก"

หยางกวนกวนพูดอย่างลังเลว่า "ตอนนี้เหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับ “พูดมากไร้สาระ?”

หยางกวนกวนคิดว่าพวกเขานอนด้วยกันมาหลายวันแล้ว และเขาก็ไม่มีพฤติกรรมอะไรที่เกินเลย ดังนั้น เธอจึงค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างระมัดระวังในผ้าห่ม และค่อยๆ ยื่นแขนออกมาวางเสื้อผ้าของเธอที่ข้างเตียง

หลังจากถอดเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เธอก็รู้สึกสบายขึ้นมาก แต่ยังคงรู้สึกหนาวอยู่ ร่างกายเธอเต็มไปด้วยลูกโป่งน้ำ

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือมาสัมผัสแขนของเธอ จากนั้นก็ยื่นมือมาโอบกอดเธอทั้งตัว

ร่างกายของหยางกวนกวนตึงเครียดขึ้นมาทันที ร่างกายเธอตึงราวกับนสายธนู ไม่กล้าขยับเลยสักนิด แม้กระทั่งหยุดหายใจไปแล้ว

"กอดกันให้อุ่นขึ้นเท่านั้น ไม่ต้องไปสัมผัสที่อื่น" ฉีเติ่งเสียนพูดไม่ปราณี

หยางกวนกวนไม่อาจตอบกลับได้ แต่เธอก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเขาที่เหมือนเตาผิงอย่างไรอย่างนั้น ความรู้สึกที่ผิวหนังสัมผัสกันนั้นทำให้อุณหภูมิถูกถ่ายทอดมาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้น

หยางกวนกวนรู้สึกอึดอัด เธอหันตัวไปอีกทางอย่างเงียบๆ

"ทำไมฉันรู้สึกเหมือนวันนั้นที่มีฝนตกหนักและเราอยู่ใต้ห้องสมุดนะ?" ฉีเติ่งเสียนอกไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ เขาพ่นลมหายใจร้อนๆ ไปที่หูของหยางกวนกวน

หยางกวนกวนรู้สึกถึงความอับอาย หูของเธอแดงก่ำขึ้นอย่างรวดเร็วจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ใบหน้าของเธอแดงก่ำเหมือนถูกทาด้วยเลือดไก่ ร่างกายของเธอสั่นคลอนและไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะกลัวว่าฉีเติ่งเสียนจะทำอะไรต่อไป

ตอนนี้ เธอสวมเพียงชุดชั้นในที่แนบชิดที่สุดของเธอ และที่นี่คือเรือนจำโยวตูซึ่งเป็นพื้นที่ของคนอื่น เธอก็ไม่ต่างจากแกะที่กำลังรอถูกเชือด

"คำสัญญาที่เธอให้ไว้ในวันนั้น วันนี้เธอสามารถทำให้มันเป็นจริงได้หรือไม่?" ฉีเติ่งเสียนถามอย่างกระวนกระวาย

หยางกวนกวนอยากจะตีเขาจนตาย ตอนนี้เธอก็ทุกข์ทรมานแบบนี้ ยังคิดอยากจะเอาเปรียบเธออีก

ทว่าฉีเติ่งเสียนก็ยังเป็นคนที่ชอบฉวยโอกาส เขายื่นมือออกมาทั้งสองข้าง ในเมื่อหยางกวนกวนเคยสัญญากับเขาไว้แล้ว ตอนนี้เขาเพียงแค่ให้เธอทำตามสัญญาที่เคยพูดไว้ก็เท่านั้น

ฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนเริ่มมีเหงื่อร้อนซึมออกมาไม่น้อย

ในเวลานี้เอง เป็นเวลาสองสามนาทีก่อนจะถึงเวลาเที่ยงคืน

นักโทษในเรือนจำจุดประทัดและดอกไม้ไฟอย่างสนุกสนานด้านนอก จากเรือนจำที่มืดมิดและเงียบสงบ ทันใดนั้นก็กลายเป็นสถานที่วุ่นวาย แสงสีต่างๆส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง

หยางกวนกวนเปิดตาดูดอกไม้ไฟนอกหน้าต่าง รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างดูไม่จริง หลังจากที่เธออยู่คนเดียวมาหลายปี ปีนี้เธอกลับนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับชายคนหนึ่ง ทั้งยังยอมให้เขากอดเธอด้วยวิธีที่เกินกว่าที่เธอจะยอมรับได้

ทว่าในใจของเธอกลับไม่รู้สึกเกลียดชังเลยแม้แต่น้อย แม้เธอจะพยายามหลอกตัวเองว่าเกลียดเขา แต่ก็ไม่สามารถรู้สึกเกลียดได้จริงๆ

“อย่า.....” หยางกวนกวนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา แล้วกดมือของฉีเติ่งเสียนเอาไว้เบาๆ

นี่ไม่ใช่แค่การปฏิเสธแบบผู้หญิงทั่วไป แต่เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากหัวใจ

ฉีเติ่งเสียนจึงไม่ได้ทำอะไรต่อ การรังแกก็ยังคงเป็นการรังแก แต่เมื่อถึงเวลาที่ควรให้ความเคารพ ก็ต้องให้ความเคารพ

"ครั้งหน้ายังมีโอกาสอีกไหม?" ฉีเติ่งเสียนถามด้วยรู้สึกเสียดาย และคิดว่านี่เป็นช่วงเวลาที่สวยงามน่าจดจำ และควรคว้าเวลานี้เอาไว้