มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 48

ฉีเติ่งเสียนยืนอยู่ตรงหน้าคังเสวี่ยฉวิน แต่สีหน้าของคังเสวี่ยฉวินกลับไร้ความกลัว

ข้างกายของเขามีรองพ่อบ้านคังเซี่ยงหรงของตระกูลคังยืนอยู่ มีรองพ่อบ้านคนนี้อยู่ ต่อให้อีกฝ่ายมีความสามารถในการต่อสู้มากแค่ไหน ก็เป็นเพียงไก่และสุนัขกระเบื้องที่เป็นของเล่นเท่านั้น

ฉีเติ่งเสียนมองคังเสวี่ยฉวิน พูด : “ตอนนี้ฉันก็จะให้โอกาสแกเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันก็จะไม่สนใจว่าแกเป็นคนของตระกูลคังเหมือนกันหรือเปล่า”

“แกถอดเสื้อผ้าของตัวเองให้หมด หลังจากนั้นคลานไปรอบ ๆ คฤหาสน์ของตระกูลเฉียวสามรอบเหมือนสุนัข ขอโทษตระกูลเฉียวอย่างเชื่อฟัง”

“และยังมีรองพ่อบ้านคนนี้ ฉันไม่ชอบ หักแขนทั้งสองข้างของตัวเองสะ”

“แบบนี้ ฉันถึงจะสามารถปล่อยพวกแกออกไปจากตระกูลเฉียวได้อย่างปลอดภัย!”

ทันทีที่คำพูดนี้ของฉีเติ่งเสียนออกมา สถานที่เงียบงันโดยตรง

คนของตระกูลเฉียวล้วนแล้วอดไม่ได้ที่จะตะลึง ฉีเติ่งเสียนคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆหรือเปล่า ล้วนแล้วถึงเวลาแบบนี้ ยังกล้าพูดคำพูดแบบนี้

กระทั่ง ให้คังเสวี่ยฉวินถอดเสื้อผ้าแล้วคลานสามรอบเหมือนกับสุนัข และยังให้คนอย่างคังเซี่ยงหรงหักแขนทั้งสองข้างด้วยตัวเอง เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร ผู้นำของประเทศเหรอ

นี่ ช่วยมีสติหน่อย แกเป็นแค่ผู้คุมเรือนจำตัวน้อยเท่านั้น!

ผู้ติดตามของคังเสวี่ยฉวินก็ตกตะลึงเช่นกัน หลังจากนั้นแต่ละคนหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่าขึ้นมา

“ฉีเติ่งเสียน แกคิดว่าตัวเองยังเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลฉีคนนั้นอีกเหรอ”

“แกแม่งไม่ใช่อะไรเลยนอกจากผู้คุมเรือนจำห่วยๆคนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดแบบนี้กับคุณชายคัง และยังกล้าให้รองพ่อบ้านหักแขนทั้งสองข้างด้วยตัวเอง”

“สมัยนี้ไม่ว่าคนโง่อะไรก็มีหมดจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหมอนี่จะเป็นคนบ้าแบบนี้คนหนึ่ง”

คังเสวี่ยฉวินและคังเซี่ยงหรงมองหน้ากัน หลังจากนั้นต่างคนต่างอดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าฮ่าฮ่าขึ้นมา

คงเสวี่ยฉวินพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยความเย็นชา : “บางทีแกอาจจะมีฝีมือนิดหน่อย แต่ฝีมือแค่นั้นของแก อยู่ต่อหน้ารองพ่อบ้าน มันไม่ใช่อะไรเลยด้วยซ้ำ!”

“ฉันวางยาให้ภรรยาของแกเตรียมจะนอนกับเธอ นั่นเป็นความโชคดีของเธอ แกไม่ควรออกมาขัดขวาง”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสงบ : “เรือนจำของพวกเราก็ขังผู้ชายขยะสองคนที่ใช้กลอุบายกับผู้หญิงเอาไว้เหมือนกัน ชีวิตของพวกเขาน่าสังเวชอย่างมาก”

คังเสวี่ยฉวินหัวเราะออกมา และพูด : “ฉันให้ภรรยาของแกนอนกับฉัน ให้เธอถอดเสื้อผ้าแล้วคลานมาประจบประแจงฉัน นั่นเป็นสัจธรรมที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้!”

“ฉันเป็นคนของตระกูลคัง สิ่งที่ฉันพูดก็คือความชอบธรรม ก็คือกฎหมาย!”

“ถ้าหากแกไม่พอใจ ต้องการโต้กลับ นั่นคือการรู้กฎหมายและทำผิดกฎหมาย!”

“ฉันอยากทำอะไรกับแก แกก็ต้องอดทนอย่างเชื่อฟัง รับชะตากรรมอย่างเชื่อฟัง ดีที่สุดคืออย่าโต้กลับ”

“เพราะว่า ถ้าหากแกโต้กลับ ต่อให้ไม่ถูกรองพ่อบ้านฆ่าตาย ก็ต้องถูกจับเข้าคุกเหมือนกัน”

ระหว่างที่พูด คังเสวี่ยฉวินมองเฉียวชิวเมิ่งแล้วหัวเราะออกมา พูด : “เธอยังไม่รีบถอดเสื้อผ้าอีกเหรอ รอให้ฉันออกคำสั่งทำให้ตระกูลเฉียวของเธอถูกกำจัดออกไปทั้งหมดเหรอ!”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าอย่างจริงจัง พูด : “ฉันตัดสินใจแล้ว แกรนหาที่ตายเอง!”

“ต่อให้ฉันรนหาที่ตายเอง พญายมก็ไม่กล้าเอาชีวิตฉัน! รองพ่อบ้านอยู่ที่นี่ แกกล้าแตะต้องฉันเหรอ แตะต้องผมของฉันแม้แต่เส้นเดียว ฉันก็จะทำให้คนของตระกูลเฉียวตายต่อหน้าแกหนึ่งคน!” คังเสวี่ยฉวินพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

ฉีเติ่งเสียนกลับลงมือในเวลานี้อย่างกะทันหัน คว้าคอของคังเสวี่ยฉวินในคราวเดียว มือใหญ่ราวกับคีมเหล็ก เพียงแค่ออกแรงเบาๆนิดหน่อย ก็สามารถทำให้คังเสวี่ยฉวินตายได้ทันที

คังเซี่ยงหรงอดไม่ได้ที่จะตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าฉีเติ่งเสียนจะมีความกล้าขนาดนี้จริงๆ กล้าลงมือต่อคังเสวี่ยฉวินต่อหน้าตัวเองแบบนี้

“หยุด ถ้าหากแกกล้าแตะต้องคุณชายสาม ฉันจะทำให้ตระกูลเฉียวนองเลือดเหมือนแม่น้ำทันที! ในเวลาเดียวกัน ฉันจะรับชีวิตน่าสังเวชของแกนี้ไว้ด้วย!” ดวงตาของคังเซี่ยงหรงฉายแสงจิตสังหารออกมา ตะคอกด้วยความโกรธ

ทุกคนของตระกูลเฉียวล้วนแล้วตกใจจนหมดสติไปเลย ต่อว่าฉีเติ่งเสียนทีละคนให้รีบปล่อยคังเสวี่ยฉวิน

เฉียวชิวเมิ่งพูดทั้งน้ำตา : “ฉีเติ่งเสียน นายรีบปล่อยคุณชายคังเดี๋ยวนี้เลย คำพูดของเขา ฉันทำตามก็พอแล้ว.....”

ถึงแม้เธอจะรู้แต่เธอก็ทำ ต่อจากนี้ไปไม่มีหน้าไปพบผู้คนแล้ว เพียงแต่ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการรักษาชีวิตของคนในบ้าน

หลังจากทำเรื่องที่น่าอับอายแบบนี้ อย่างน้อยก็แค่ฆ่าตัวตายให้หายจากโลกใบนี้เท่านั้น ใครบอกให้เธอไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับสามีอย่างฉีเติ่งเสียนแบบนี้

เพียงแต่ คำพูดเหล่านี้ของเฉียวชิวเมิ่ง ฉีเติ่นเสียนกลับเพิกเฉย

“ใช่ไหม ฉันอยากรู้เหมือนกัน ฉันแตะต้องเขา แล้วแกจะทำอะไรได้!” ใบหน้าของฉีเติ่งเสียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ยื่นมือออกมา ตบฝ่ามือใหญ่ไปที่หน้าของคังเสวี่ยฉวิน

“เพี๊ยะ!”

เสียงคมชัดที่เกิดจากการตบครั้งนี้ ไม่น้อยไปกว่าเสียงฟ้าร้องในวันที่อากาศสดใสและมีแดด!

“ไอ้สารเลว แกรีบปล่อยคุณชายคัง ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ไม่เพียงแต่ตระกูลเฉียวเท่านั้นที่จะถูกฝังไปพร้อมกับแก ญาติพี่น้องมิตรสหายของแกล้วนแล้วต้องตายทั้งหมด!”

“แกเป็นแค่มดผู้ต่ำต้อย ก็กล้าใช้กำลังกับคุณชายผู้สูงศักดิ์แบบนี้ แม้ว่าราชาแห่งสวรรค์จะมา ก็ปกป้องแกไม่ได้!”

“แกกล้าแตะต้องคุณชายคังอีกครั้ง ฉันจะสู้กับแกอย่างสุดชีวิต!”

ฉีเติ่งเสียนเต็มไปด้วยความรังเกียจต่อผู้ติดตามเหล่านี้ ยื่นมือใหญ่ออกไปตบหน้าของคังเสวี่ยฉวินอีกครั้ง

หลังจากนั้น เขามองไปทางผู้ติดตามเหล่านั้นและคังเซี่ยงหรงด้วยความเย่อหยิ่งและเบื่อหน่าย ถาม : “แบบนี้ถือว่าฉันแตะต้องเขาไหม”

สีหน้าของคังเซี่ยงหรงมืดมนลง ฝีเท้าขยับเล็กน้อย ทำให้พื้นดินเกิดเสียงกรอบแกรบ พร้อมที่จะหาโอกาสลงมือตลอดเวลา ฆ่าฉีเติ่งเสียนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“ไม่ใช่ว่าบอกว่าฉันแตะต้องเขาแล้วจะมีผลอะไรตามมาไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ฉันถึงยังอยู่ดีล่ะ” ฉีเติ่งเสียนถาม

เพียงแค่เห็นทุกคนนอกจากตกใจแล้ว แต่กลับนิ่งไม่ทำอะไรเลย ดังนั้นจึกยกเข่าขึ้น แล้วตีเข่าไปที่หน้าท้องของคังเสวี่ยฉวินอย่างแรงหนึ่งที

“ตูบ!”

คังเสวี่ยฉวินส่งเสียกรีดร้อง ปากมีเลือดไหลออกมา ลำไส้ล้วนแล้วจะบิดเข้าด้วยกันแล้ว ทรมานจนใบหน้าเขียว

ฉีเติ่งเสียนถามอย่างครุ่นคิด : “แบบนี้ถือว่าแตะต้องคุณชายคังของพวกแกไหม!”

“เพี๊ยะ!”

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นแล้วตบหน้าของคังเสวี่ยฉวินอีกครั้ง พูดอย่างเย็นชา : “วางยาภรรยาของฉันเหรอ”

“เพี๊ยะ!”

ตบออกไปอีกครั้ง “จะให้ตระกูลเฉียวตายพร้อมกับฉันเหรอ”

“เพี๊ยะ!”

ฉีเติ่งเสียนเต็มไปด้วยการดูถูก “ฉันไม่กล้าแตะต้องแกเหรอ!”

“เพี๊ยะ!”

“รังแกภรรยาของฉันเป็นการเห็นค่าเธอเหรอ จะให้ฉันอดทนดูเหรอ”

“เพี๊ยะ!”

“ฉันแม่งไม่ยอมพูดจารุนแรงกับเธอแม้แต่นิดเดียว แกก็กล้ารังแกเหรอ!”

ตบไปหลายทีอย่างต่อเนื่อง ตบจนใบหน้าของคังเสวี่ยฉวินบวมไปทั้งหน้า เต็มไปด้วยเลือด

คังเซี่ยงหรงที่อยู่ด้านข้างมองจนดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ คังเสวี่ยฉวินก็แข็งข้อเช่นกัน กัดฟันพูด : “แกมีปัญญาวันนี้ก็ฆ่าฉันให้ตายเลย! ฆ่าฉันไม่ตาย ฉันจะเฝ้าดูครอบครัวของแกตายทั้งหมดอย่างแน่นอน”

คังเซี่ยงหรงพูดด้วยความโกรธ : “เป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ปล่อยคุณชายสามสะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็.....”

“ไม่อย่างนั้นทำไม แกสามารถทำอะไรฉันได้” ฉีเติ่งเสียนเต็มไปด้วยการดูถูก “ได้เลย ฉันจะให้โอกาสแก!”

หลังจากพูดจบ เขาโยนออกไปหนึ่งที เสียงดังเพี๊ยะหนึ่งที คังเสวี่ยฉวินถูกโยนออกไปด้านข้าง

ทุกคนของตระกูลเฉียว ก้มต่ำร่างกายแล้ว ร่างกายล้วนแล้วสั่นสะท้าน กระทั่งไม่กล้าเงยหน้ามองสถานการณ์ในตอนนี้แม้แต่นิดเดียว

“รองพ่อบ้าน อย่าฆ่าเขา จับเขา แล้วทุบตีแขนขาหัก ฉันจะเป็นคนฆ่าเขาด้วยตัวเอง!” คังเสวี่ยฉวินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ความเกลียดชังในใจเดือดพล่านถึงขีดสุด

คังเซี่ยงหรงพ่นลมหายใจเย็นออกมาช้าๆ จากจมูก ขาทั้งสองข้างเคลื่อนไหว เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้แล้ว

มือข้างหนึ่งของฉีเติ่งเสียนล้วงกระเป๋ากางเกง มือข้างหนึ่งห้อยอยู่ข้างๆ มองคังเซี่ยงหรงอย่างไม่แยแส

“คนแซ่ฉี น่าจะรู้ว่ายังไงตัวเองก็หนีไม่พ้นจากความตาย ดังนั้นเมื่อกี้เลยกล้าลงมือกับคุณชายคัง เพียงแต่ สมองของแกมีปัญหา เลยปล่อยคุณชายคังอีกครั้ง ตอนนี้เขาตายแน่นอน!”

“รองพ่อบ้านคังเซี่ยงหรงเป็นถึงอาวุธสังหารของตระกูลคัง หลายปีที่ผ่านมาเขาออกสู่โลกภายนอกน้อยอย่างมาก.....”

“พูดได้ไม่ผิด ครั้งนี้รองพ่อบ้านระเบิดความโกรธจริงๆแล้ว เจ้าหมอนี่จะถูกจับตัวในไม่ช้า หักแขนขาทั้งสี่ข้าง ถึงเวลานั้นทุกคนออกไประบายความโกรธแทนคุณชายคัง ฆ่าเขาให้ตาย!”

“ผู้ชายทุกคนในตระกูลเฉียวขายไปเป็นทาศที่หนานหยาง ปล่อยให้พวกเขาถูกทรมานจนตาย ส่วนผู้หญิงทั้งหมดเก็บเอาไว้ คนที่สวยพวกเราแบ่งกัน คนที่ไม่สวยขายไปที่หนานหยางทั้งหมด!”