มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 53

ฉีเติ่งเสียนมีสีหน้านิ่งเฉย ไม่พูดอะไร

หวงเหวินหลั่งกระแอมออกมา ก่อนจะพูดว่า : “ปรมาจารย์ฉี……”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “นายกหวง คุณเชื่อคำพูดที่ผมพูดไปหรือเปล่า?”

หวงเหวินหลั่งอยากจะพูดในสิ่งที่ตัวเองเชื่อมาก แต่แจ็คซุนทำให้อาการของหวงฉิงเกอเปลี่ยนไปในทางที่ดี เขาเลยไม่สามารถพูดอะไรได้

“ฉีเติ่งเสียน นายหัดประมาณตัวเองหน่อย นายหลอกนายกหวงได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอกนะ!”

“ถ้านายมีความสามารถจริงๆ จะไปเป็นผู้คุมเรือนจำที่ยากจนแบบนั้นทำไม?”

“ตอนนี้คุณซุนเป็นผู้มีชื่อเสียงด้านจิตวิทยาที่สหรัฐอเมริกา ค่ารักษาหนึ่งครั้งเป็นสิบล้าน ถ้านายมีความสามารถจริงนายจะไปใช้ชีวิตอยู่ที่สกปรกแบบนั้นทำไม?”

“กล้าที่จะหลอกนายกหวงด้วยคำพูดป่าเถื่อน ชั่งไร้สาระสิ้นดีนี่มัน!”

สวีเอ้าเสวี่ยแสดงสีหน้าเหยียดหยามและพูดอย่างไม่ไว้หน้าเขา

เธอดูถูกฉีเติ่งเสียนอย่างมากเหมือนขยะชนิดหนึ่ง และเธอก็เคยได้ยินชื่อเสียงผู้ชายคนนี้มาจากปากของอวี้เสี่ยวหลงและหลงย่าหนานอีกด้วย

แจ็คซุนก็อดหัวเราะ และพูดดูถูกไม่ได้ว่า : “คุณหนูสวี ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนี้หรอก อาการป่วยของคุณหนูหวง ผมสามารถรักษาได้แน่นอน!”

สวีเอ้าเสวี่ยเชยคางของฉีเติ่งเสียน แล้วพูดว่า : “นายได้ยินแล้วใช่ไหม?”

หวงฉีปินพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม : “นายยังไม่รีบออกไปอีก ไอ้สารเลว!”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว จากนั้นก็ยักไหล่แล้วพูดว่า : “ได้ พวกคุณเอาชีวิตคนอื่นมาล้อเล่น ผมก็จะไม่ขัดขว้าง ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็อย่ามาโทษผมว่าไม่เตือนพวกคุณแล้วกัน!”

“ปรมาจารย์ฉี ผมรู้ว่าคุณเก่ง แต่คุณควรเข้าใจหลักการของคําพูดและการกระทําที่รอบคอบด้วย!” หวงเหวินหลั่งอดไม่ได้ที่จะพูด และน้ําเสียงของเขาก็ไม่พอใจเล็กน้อย

หวงฉีปินพูดด้วยความโกรธ: “ไอ้สารเลวแกกล้าดียังไงมาแช่งน้องสาวฉัน? ใครก็ได้มาลากมันไปหักขา!”

หวงเหวินหลั่งกลับยกมือห้ามหวงฉีปิน พูดอย่างใจเย็นว่า : “เขาเป็นแขก อย่าไร้มารยาท! ปรมาจารย์ฉี เชิญคุณกลับก่อน เรื่องนี้ผมจะไม่โทษคุณ”

ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้ม ก่อนจะหันตัวกลับออกไป

“พ่อ พ่อดู พ่อหาตัวอะไรมา ไอ้พวกสิบแปดมงกุฎแบบนี้ควรถูกสั่งสอนเพื่อไม่ให้ออกไปหลอกคนอื่นได้!” หวงฉีปินพูดอย่างไม่ลดละ

“ในประเทศจีนคงมีสิบแปดมงกุฎเยอะเลยนะครับ คนแบบนี้ไม่มีทางจะอยู่ในสหรัฐอเมริกาได้!” แจ็คซุนพูดถากถาง

หวงเหวินหลั่งยิ้มอย่างเก้อเขิน แล้วพูดว่า : “คุณซุน เชิญรักษาลูกสาวผมต่อเถอะครับ!”

ในใจของเขาก็รู้สึกผิดหวังกับฉีเติ่งเสียนเล็กน้อย หรือว่าครั้งที่แล้วจะเป็นเพราะความบังเอิญ?

เห็นที่ต้องไปคุยกับซุนชิงเสวียนให้รู้เรื่อง เพื่อที่เขาจะได้ไม่ตกอยู่ในความมืดต่อไป

ฉีเติ่งเสียนค่อยๆ เดินออกจากห้อง เขามักจะทําตัวตรงไปตรงมาเสมอ เนื่องจากทุกคนไม่เชื่อ เขาก็ขี้เกียจอธิบาย

ในเมื่อไม่ให้เขาช่วย แล้วเขาจะทำอะไรได้?

“ถุย ไอ้สิบแปดมงกุฎ! คุณหนูของพวกเราน่าสงสารมาก นายจะยังต้องการใช้เธอมาสร้างผลงานอีก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ นายมีปัญญาจะรับผิดชอบได้ไหม?” คนรับใช้ในบ้านของนายกหวงอดไม่ได้ที่จะถ่มน้ําลายใส่ฉีเติ่งเสียนหลังจากเห็นเขาออกมา