มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 54

มือของฉีเติ่งเสียนสัมผัสกับร่างกายของหวงฉิงเกอในกลางอากาศ นิ้วมือทั้งห้าบีบไปที่หัวไหล่ของเธอ

เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า ก่อนจะหมุนตัวเป็นครึ่งวงกลม อุ้มหวงฉิงเกอไว้ในอ้อมแขนของเขาพอดี

แรงมหาศาลทําให้ร่างกายของเขาไม่สามารถขยับได้ แต่เขาไม่หยุดและเขาก็เดินไปข้างหน้าอย่างราบรื่น ร่างกายของเขาหมุนเพื่อลดแรงกระแทก

หวงฉิงเกอซึ่งน้ําหนักประมาณ 45 กิโลกรัมและตกลงมาจากความสูงมากกว่าหกเมตร ฉีเติ่งเสียนหลีกเลี่ยงการตายฆ่าตัวตายของหญิงสาว

“สาวน้อย ทำไมคิดสั้นจะฆ่าตัวตายแบบนี้?” ฉีเติ่งเสียนถามด้วยรอยยิ้ม

“……” หวงฉิงเกอตกตะลึง มองไปที่ฉีเติ่งเสียนอย่างไร้เดียงสา ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ

จากนั้นเธอก็เริ่มรู้สึกซึมเศร้าขึ้นมา ทําไมเธอยังมีชีวิตอยู่และทําไมเธอถึงยังไม่ตาย?

เธอแค่อยากจะหลุดพ้นจากปัญหา ทําไมเธอถึงทำไม่สำเร็จ?

ในเวลานั้นศีรษะ หวงฉีปินได้โผล่ศีรษะออกจากหน้าต่างและเห็นฉีเติ่งเสียนกำลังอุ้มหวงฉิงเกอไว้อยู่ เขาตกใจและจากนั้นก็แสดงความดีใจมาก : “เยี่ยมมาก!”

เมื่อหวงเหวินหลั่งได้ยินประโยคนั้น ก็ตกใจและรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ลูกสาวกระโดดฆ่าตัวตาย แต่ลูกชายกลับพูดแบบนั้น?

“พ่อ ฉีเติ่งเสียนรับน้องได้ทันเวลาพอดี น้องไม่เป็นอะไร!” หวงฉีปินพูดด้วยความตื่นเต้น

“อะไรนะ? !” หวงเหวินหลั่งตกตะลึง และรีบวิ่งออกไปดู เมื่อชะโงกหน้าออกไปก็เห็นฉีเติ่งเสียนอุ้มหวงฉิงเกอไว้ในอ้อมแขน

“เฮ้อ——”

หวงเหวินหลั่งถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขาทั้งสองถึงกับอ่อนแรงล้มลงไปนั่งกับพื้น

สวีเอ้าเสวี่ยและแจ็คซุนที่กำลังหน้าซีดขาวด้วยความกลัว เมื่อได้ยินว่าหวงฉิงเกอปลอดภัย ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเช่นกัน

“กลับเข้าบ้านเถอะ ฉันก็จะกลับบ้านเหมือนกัน” ฉีเติ่งเสียนวางหวงฉิงเกอลงกับพื้น แล้วพูดกับเธออย่างอ่อนโยน

หวงฉีปินและคนอื่นๆรีบวิ่งตามลงมาข้างล่าง เมื่อเห็นว่าฉีเติ่งเสียนวางหวงฉิงเกอลง แล้วกำลังเตรียมตัวจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวล

“ปรมาจารย์ฉี ปรมาจารย์ฉี เดี๋ยวก่อน” หวงฉีปินวิ่งมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ทำไม จะมาหักขาของฉันเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วพร้อมกับแสยะยิ้ม

หวงฉีปินตกลึง ก่อนจะยิ้มและพูดอย่างประจบประแจง: “ใครจะกล้ากัน? เมื่อกี้ผมแค่หยอกล้อเล่นกับปรมาจารย์ฉีนิดหน่อยเอง? ผมจะไปกล้าทำแบบนั้นได้อย่างไงกัน?”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัวก่อนนะ”

“ปรมาจารย์ฉี อย่าเพิ่งไป……ขอบคุณที่คุณยื่นมือเข้ามาช่วยน้องสาวของผม ผมรู้สึกทราบซึ้งมาก แต่ถ้าช่วยแล้วต้องช่วยให้ถึงที่สุดสิครับ ปรมาจารย์ฉี……” หวงฉีปินดึงมือของฉีเติ่งเสียนไว้ไม่ให้เขาไปไหน

เมื่อกี้ฉีเติ่งเสียนบอกว่าการรักษาของแจ็คซุนไม่เหมาะสมและจะเกิดปัญหาใหญ่ และจากนั้นไม่นานก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

ในเวลานี้หวงฉีปินก็ตระหนักได้แล้วว่า ฉีเติ่งเสียนนั้นไม่ใช่สิบแปดมงกุฎ แต่เขาคือปรมาจารย์ตัวจริง!

ยิ่งไปกว่านั้น คนธรรมดาที่ไหนจะสามารถรับผู้หญิงที่ตกลงมาจากความสูงหกเมตรได้อย่างง่ายดาย? เป็นไปไม่ได้แน่นอน!

“ปรมาจารย์ฉี อย่าเพิ่งไปนะ……”

หวงเหวินหลั่งก็รีบวิ่งตามลงมา ตอนนี้หน้าตาของเขาดูไม่เหมือนเป็นนายกเลยสักนิด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยเศร้าหมองและรู้สึกเก้อเขิน

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็นว่า: “นายกหวง เมื่อกี้คนที่ไล่ผมก็เป็นพวกคุณ แล้วตอนนี้คนที่บอกให้ผมอยู่ต่อก็เป็นพวกคุณ สรุปแล้วจะเอายังไงกันแน่?”

“ผมขอโทษ ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผม! ฉิงเกอเป็นลูกสาวของผม เป็นเพราะเธอผมจึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ...…” หวงเหวินหลั่งโค้งคํานับอย่างรวดเร็วและขอโทษ

ฉีเติ่งเสียนเห็นนายกหวงโค้งคํานับขอโทษเขาโดยไม่คํานึงถึงศักดิ์ศรีของตัวเอง เขาอดไม่ได้ที่จะอ่อนลงและพูดอย่างใจเย็นว่า: “โอเค ผมเข้าใจ ผมให้อภัยคุณ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“หา? !”

สองพ่อลูกถึงกับตกใจ จึงรีบวิ่งไปขวางไว้

“อย่าเพิ่ง……ปรมาจารย์ฉี เมื่อกี้พวกเราทุกคนโง่เองที่ดูถูกคุณ โปรดอย่าเอาไปใส่ใจเลย! คุณก็ได้เห็นสถานการณ์ของน้องสาวของผมแล้ว โปรดช่วยเธอด้วยเถอะ” หวงฉีปินพูดอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

“ปรมาจารย์ฉี ผมรู้ว่าผมผิด ได้โปรดเมตตาและช่วยลูกสาวของผมด้วย!” หวงเหวินหลั่งกล่าว

ฉีเติ่งเสียนเลือกที่จะนิ่งเงียบ เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะเรียกให้มาก็มา จะให้ไปก็ไป

หวงเหวินหลั่งกระแอมก่อนจะพูดว่า: “ปรมาจารย์ฉี ได้โปรดช่วยผมด้วย ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไรที่ผมช่วยคุณได้ ผมจะทำให้ทุกอย่าง!”

ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้ม ก่อนจะส่ายหัวพร้อมกับพูดว่า : “โอเค โอเค ในเมื่อคุณพูดขอมาแบบนี้แล้ว ผมก็จะหาวิธีช่วยแล้วกันครับ”

“ได้เลย ขอบคุณปรมาจารย์ฉี!” หวงเหวินหลั่งพูดด้วยความเกรงใจ

หวงเหวินหลั่งและหวงฉีปินทั้งคู่เชิญฉีเติ่งเสียนกลับเข้ามาในบ้าน คนรับใช้ที่พูดดูถูกเขาไว้เมื่อกี้ ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

“นายกหวง ต้องขอโทษด้วยนะครับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้มันเกินความคาดหมายของผมจริงๆ……” แจ็คซุนเดินเข้ามาพูดด้วยความอับอาย

“คุณซุน เรื่องนี้ผมไม่โทษคุณหรอกครับ จริงๆแล้วอาการของลูกสาวผมค่อนข้างซับซ้อน” หวงเหวินหลั่งถอยหายใจออกมาก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ผมจะยกให้ปรมาจารย์ฉีเป็นคนดูแลแล้วกัน!”

สวีเอ้าเสวี่ยตกตะลึง หันไปมองฉีเติ่งเสียน แล้วพูดด้วยความตกใจว่า: “นายกหวง คุณจะให้สิบแปดมงกุฎคนนี้……”

“สิบแปดมงกุฎ? เหอะ ไร้สาระ! เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันไม่ตรงกับที่ปรมาจารย์ฉีเคยพูดไว้เหรอครับ? คุณสวี โปรดระมัดระวังคำพูดของคุณด้วย!” หวงเหวินหลั่งขมวดคิ้วพร้อมด้วยอย่างหนักแน่น

ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยไม่กล้าพูดอะไรออกมา เธอกัดฟันแน่นและหันไปมองฉีเติ่งเสียนด้วยความโกรธ

แจ็คซุนส่ายหัว ก่อนจะพูดว่า: “ขนาดผมยังไม่มีวิธีการรักษาเรื่องนี้ได้ แล้วผู้คุมเรือนจำคนนี้จะสามารถรักษาได้เหรอ?”

“นายกหวง ผมขอให้คุณให้เวลาผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับอาการของคุณหนูหวงอีกสักหน่อย ผมเชื่อว่าผมจะหาวิธีการรักษาที่ดีที่สุดมารักษาเธอได้”

“ถ้าเกิดเขาทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า จนทำให้อาการของคุณหนูหนักขึ้น เกรงว่าจะยิ่งรักษายากเข้าไปใหญ่นะครับ!”

แจ็คซุนเป็นผู้เชี่ยวชาญ คำพูดของเขาทำให้หวงเหวินหลั่งและหวงฉีปินอยู่ในความนิ่งกำลงพิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจัง

“พวกคุณเป็นคนตัดสินใจกันเอง” ฉีเติ่งเสียนหันไปพูดกับหวงเหวินหลั่งและหวงฉีปินทั้งสองพ่อลูกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หวงเหวินหลั่งกัดฟันแน่นแล้วพูดขึ้นว่า : “ผมขอเชิญปรมาจารย์ฉีให้รักษาลูกสาวของผมครับ!”

เมื่อแจ็คซุนได้ยินอย่างนั้น ก็แสดงสีหน้าผิดหวัง ก่อนจะแสยะยิ้มให้กับฉีเติ่งเสียน : “นายมันแค่แมวตาบอดที่เจอหนูตาย ถ้าให้นายรักษา ต้องทำให้อาการของคุณหนูหวงหนักขึ้นแน่นอน”

“ผมสามารถรักษาเธอได้” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นายสามารถรักษาเธอได้? นายล้อเล่นหรือเปล่า ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญจากอเมริกายังไม่สามารถรักษาได้ นายมันแค่ผู้คุมเรือนจำจะไปมีปัญญาอะไร!” แจ็คซุนพูดพร้อมยิ้มหัวเราะเยาะ

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉย : “ผมขอเวลา 1 ชั่วโมง”

แจ็คซุนตะลึง จากนั้นก็หัวเราะออกมา : “ฮ่าฮ่า ฉันขอตัดสินว่านายมันเป็นสิบแปดมงกุฎ! 1 ชั่วโมง? นายล้อเล่นหรือเปล่า ถ้านายทำได้ นักจิตวิทยาทั้งโลกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

ฉีเติ่งเสียนขี้เกียจจะสนใจ แต่แม้แต่หวงเหวินหลั่งก็รู้สึกว่าเขาพูดโอ้อวดเกิดไปเล็กน้อย

“เอาอย่างนี้ ถ้านายสามารถรักษาคุณหนูให้หายภายใน 1 ชั่วโมง ฉันจะให้ทองคำมูลค่า 5 ล้านทันที!” แจ็คซุนพูดอย่างเย็นชา

“แต่ถ้านายรักษาไม่ได้ นายต้องคุกเข่าต่อหน้าฉันและขอโทษต่อนักจิตวิทยาทั่วโลก และยอมรับว่าตัวเองเป็นสิบแปดมงกุฎที่ไร้ยางอาย!”

“ผมหวังว่า นายหวงจะเป็นพยานให้กับพวกเรานะครับ!”