มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 54

มือของฉีเติ่งเสียนสัมผัสกับร่างกายของหวงฉิงเกอในกลางอากาศ นิ้วมือทั้งห้าบีบไปที่หัวไหล่ของเธอ

เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า ก่อนจะหมุนตัวเป็นครึ่งวงกลม อุ้มหวงฉิงเกอไว้ในอ้อมแขนของเขาพอดี

แรงมหาศาลทําให้ร่างกายของเขาไม่สามารถขยับได้ แต่เขาไม่หยุดและเขาก็เดินไปข้างหน้าอย่างราบรื่น ร่างกายของเขาหมุนเพื่อลดแรงกระแทก

หวงฉิงเกอซึ่งน้ําหนักประมาณ 45 กิโลกรัมและตกลงมาจากความสูงมากกว่าหกเมตร ฉีเติ่งเสียนหลีกเลี่ยงการตายฆ่าตัวตายของหญิงสาว

“สาวน้อย ทำไมคิดสั้นจะฆ่าตัวตายแบบนี้?” ฉีเติ่งเสียนถามด้วยรอยยิ้ม

“……” หวงฉิงเกอตกตะลึง มองไปที่ฉีเติ่งเสียนอย่างไร้เดียงสา ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ

จากนั้นเธอก็เริ่มรู้สึกซึมเศร้าขึ้นมา ทําไมเธอยังมีชีวิตอยู่และทําไมเธอถึงยังไม่ตาย?

เธอแค่อยากจะหลุดพ้นจากปัญหา ทําไมเธอถึงทำไม่สำเร็จ?

ในเวลานั้นศีรษะ หวงฉีปินได้โผล่ศีรษะออกจากหน้าต่างและเห็นฉีเติ่งเสียนกำลังอุ้มหวงฉิงเกอไว้อยู่ เขาตกใจและจากนั้นก็แสดงความดีใจมาก : “เยี่ยมมาก!”

เมื่อหวงเหวินหลั่งได้ยินประโยคนั้น ก็ตกใจและรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ลูกสาวกระโดดฆ่าตัวตาย แต่ลูกชายกลับพูดแบบนั้น?

“พ่อ ฉีเติ่งเสียนรับน้องได้ทันเวลาพอดี น้องไม่เป็นอะไร!” หวงฉีปินพูดด้วยความตื่นเต้น

“อะไรนะ? !” หวงเหวินหลั่งตกตะลึง และรีบวิ่งออกไปดู เมื่อชะโงกหน้าออกไปก็เห็นฉีเติ่งเสียนอุ้มหวงฉิงเกอไว้ในอ้อมแขน

“เฮ้อ——”

หวงเหวินหลั่งถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขาทั้งสองถึงกับอ่อนแรงล้มลงไปนั่งกับพื้น

สวีเอ้าเสวี่ยและแจ็คซุนที่กำลังหน้าซีดขาวด้วยความกลัว เมื่อได้ยินว่าหวงฉิงเกอปลอดภัย ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเช่นกัน

“กลับเข้าบ้านเถอะ ฉันก็จะกลับบ้านเหมือนกัน” ฉีเติ่งเสียนวางหวงฉิงเกอลงกับพื้น แล้วพูดกับเธออย่างอ่อนโยน

หวงฉีปินและคนอื่นๆรีบวิ่งตามลงมาข้างล่าง เมื่อเห็นว่าฉีเติ่งเสียนวางหวงฉิงเกอลง แล้วกำลังเตรียมตัวจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวล

“ปรมาจารย์ฉี ปรมาจารย์ฉี เดี๋ยวก่อน” หวงฉีปินวิ่งมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ทำไม จะมาหักขาของฉันเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วพร้อมกับแสยะยิ้ม

หวงฉีปินตกลึง ก่อนจะยิ้มและพูดอย่างประจบประแจง: “ใครจะกล้ากัน? เมื่อกี้ผมแค่หยอกล้อเล่นกับปรมาจารย์ฉีนิดหน่อยเอง? ผมจะไปกล้าทำแบบนั้นได้อย่างไงกัน?”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัวก่อนนะ”

“ปรมาจารย์ฉี อย่าเพิ่งไป……ขอบคุณที่คุณยื่นมือเข้ามาช่วยน้องสาวของผม ผมรู้สึกทราบซึ้งมาก แต่ถ้าช่วยแล้วต้องช่วยให้ถึงที่สุดสิครับ ปรมาจารย์ฉี……” หวงฉีปินดึงมือของฉีเติ่งเสียนไว้ไม่ให้เขาไปไหน

เมื่อกี้ฉีเติ่งเสียนบอกว่าการรักษาของแจ็คซุนไม่เหมาะสมและจะเกิดปัญหาใหญ่ และจากนั้นไม่นานก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

ในเวลานี้หวงฉีปินก็ตระหนักได้แล้วว่า ฉีเติ่งเสียนนั้นไม่ใช่สิบแปดมงกุฎ แต่เขาคือปรมาจารย์ตัวจริง!

ยิ่งไปกว่านั้น คนธรรมดาที่ไหนจะสามารถรับผู้หญิงที่ตกลงมาจากความสูงหกเมตรได้อย่างง่ายดาย? เป็นไปไม่ได้แน่นอน!

“ปรมาจารย์ฉี อย่าเพิ่งไปนะ……”

หวงเหวินหลั่งก็รีบวิ่งตามลงมา ตอนนี้หน้าตาของเขาดูไม่เหมือนเป็นนายกเลยสักนิด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยเศร้าหมองและรู้สึกเก้อเขิน

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็นว่า: “นายกหวง เมื่อกี้คนที่ไล่ผมก็เป็นพวกคุณ แล้วตอนนี้คนที่บอกให้ผมอยู่ต่อก็เป็นพวกคุณ สรุปแล้วจะเอายังไงกันแน่?”

“ผมขอโทษ ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผม! ฉิงเกอเป็นลูกสาวของผม เป็นเพราะเธอผมจึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ...…” หวงเหวินหลั่งโค้งคํานับอย่างรวดเร็วและขอโทษ