มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 573

หยางกวนกวนตกใจมากราวกับเจอผี จนเกือบจะตกเตียง จ้องมองไปที่เขาอย่างดุดัน

เมื่อเธอเห็นฉีเติ่งเสียนถือผ้าเช็ดตัวเช็ดผม เธอก็เกือบจะเป็นลม

ผู้หญิงมักจะมีผ้าเช็ดตัวสองผืน

อันหนึ่งสำหรับเช็ดหน้า อีกอันหนึ่งสำหรับ......???

“ทำไม?” ฉีเติ่งเสียนถามอย่างใจเย็น

“ไม่มีอะไร รีบกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร ฉันสบายดี ร่างกายแข็งแรงดี!” หยางกวนกวนลุกขึ้นนั่งก่อนจะพูดเสียงดัง

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ: “ไม่เอา ดึกแล้ว ออกไปฉันกลัวเจอผี.... เธอไม่รู้สินะ ว่าฉันกลัวผีมาก”

หยางกวนกวนกล่าวว่า: “ฉันคิดว่าคุณเป็นผีต่างหาก ไอ้ผีโรคจิต!”

“เห็นๆอยู่ว่าฉันเป็น LSP อย่าพูดเรื่องไร้สาระ” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น

“......” หยางกวนกวนพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ใบหน้าของชายคนนี้จะหนาไปไหน?

เธอรู้สึกว่าตั้งแต่ตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องฉีเติ่งเสียน เขาดูเป็นคนหน้าด้านมากขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าไม่สามารถถูกเจาะด้วยปืนได้

หยางกวนกวนพูดด้วยความโกรธ: “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณทำอะไรในตอนที่ฉันหลับ กระดุมบนเสื้อผ้ามันผิดไปหมด!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างจริงจัง: “ฉันทำอะไร? แค่ดูว่าหัวใจของเธอได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า!”

หยางกวนกวนตกตะลึงและพูดว่า: “คุณมองเห็นหัวใจได้หรือไง?”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ถ้าเธอฝึกกังฟูในขั้นสูง เธอจะสามารถมองทะลุได้”

หยางกวนกวนอึ้งอีกครั้ง จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย: “ทำไมคุณไม่บอก ถ้าฝึกฝนในขั้นสูงได้ จะลอยหรือเป็นอมตะได้ไปเลยล่ะ!”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกประหลาดใจ: “เธอรู้ได้ยังไง? ฉันวางแผนจะสอนเธอในขั้นสุดท้าย!

หยางกวนกวนลมแทบจับทันที มันฟังดูไร้ยางอายมากเกินไปจริงๆ

หลังจากพูดจบฉีเติ่งเสียน ก็เดินตรงเข้ามาในห้องแล้วขยับบั้นท้ายมาที่เตียง เฮ้ นั่งลงบนเตียงอย่างสบายใจ

ใบหน้าของหยางกวนกวนเปลี่ยนเป็นสีแดง กอดผ้าห่ม ย่อตัวลงข้างเตียง พันตัวเองไว้ในผ้าห่ม ระวังกรงเล็บผีที่จะยื่นออกมาจากความมืด

“อ่า เห็นหน้าตาเธอแบบนี้ ฉันล่ะอยากจะรังแกเธอจริงๆ......” ฉีเติ่งเสียนตะโกนร้องใจ แต่พอคิดว่าวันนี้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาก็ระงับความคิดที่จะเป็นปีศาจเอาไว้

หลังจากผ่านไปหลายวัน ทั้งสองก็กลับมานอนบนเตียงเดียวกันอีกครั้ง

ในหลายวันที่ผ่านบนเตียงเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของหยางกวนกวน ทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกมีกลิ่นหอมเต็มไปหมด หมอนยังเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของแชมพูส่งกลิ่นเย้ายวนไม่ขาด

“ชดเชยที่โดนกระตุ้น!” ฉีเติ่งเสียนชื่นชม

“ไม่ต่างจากผีจริงๆ คุณช่วยออกไปจากที่นี่ ฉันจะได้พักผ่อนเยอะๆ หน่อยได้ไหม!”หยางกวนกวนเริ่มสติแตก เตะเขา แต่เขากลับไม่แยแส

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนยิ้มแบบสบาย ๆ เขาก็เข้านอน ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับหยางกวนกวนอีก

จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปกอดคนเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดอย่างจริงจัง: “ฉันไม่กินคนหรอกน่า ไม่ต้องกลัว!”

หยางกวนกวนตัวสั่น

หลังจากที่เธอแน่ใจแล้วว่าฉีเติ่งเสียนไม่มีความคิดในเรื่องนั้นแล้ว เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เปลือกตาของเธอก็ค่อยๆ เริ่มหนักอึ้ง

“อ่า...วันนี้เขาบอกว่าตระกูลหยางต้องการชีวิตของฉัน เขาไม่วางใจ ก็เลยคิดที่จะอยู่ต่อแบบนั้นใช่ไหม?” หยางกวนกวนคิดถึงเรื่องนี้ด้วยความสับสน และรู้สึกผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

จนกระทั่งเช้าตรู่ หยางกวนกวนก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงไซเรนตำรวจ

เธอพบว่าฉีเติ่งเสียนไม่อยู่แล้ว เธอจึงไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไปด้านล่าง เธอเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากที่ชั้นล่างมีศพอยู่ในถุงดำพร้อมเปลหาม

ฉีเติ่งเสียนยืนอยู่หน้ากลุ่มเจ้าหน้าที่ที่กำลังพูดคุยกับผู้บัญชาการตำรวจ จ้าวเทียนลู่ ดูเหมือนเขาจะสัมผัสได้ถึงดวงตาจากชั้นบน จึงเงยหน้าขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มมา

หลังจากที่หยางกวนกวนมองเห็นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ในใจก็รู้สึกสงบอย่างไม่อาจอธิบายได้

ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งที่อันตรายเกิดขึ้นในตอนที่ตัวเธอเองหลับอยู่ แล้วฉีเติ่งเสียนก็จัดการมันได้อย่างง่ายดาย

เพื่อที่จะกำจัดหยางกวนกวนและเพื่อป้องกันไม่ให้ทรัพย์สินหนึ่งในสามของพวกเขารั่วไหลออกไป ตระกูลหยางในเมืองโมตูจึงยอมจ่ายเงินไปมาก

หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าโมตูนั้นอยู่ไกลเกินไป ฉีเติ่งเสียนคงให้ค่ายดาบมีดคมผ่านไปสร้างความวุ่นนวายให้กับพวกเขาดูบ้าง

“เฮ้ พ่อ ปล่อยปีศาจราตรีและคนฆ่าสัตว์ให้ผมก่อน”

“มีองค์กรพวกนักฆ่าที่มาสร้างความวุ่นวายให้ผม ผมเริ่มรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

ฉีเติ่งเสียนกดหมายเลขโทรศัพท์โทรหาพ่อของเขาก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย

ฉีปู้อวี่รับคำสองสามคำ คำสั้นบ้างยาวบ้าง

“ไม่ต้องห่วงนะพ่อ พวกเขาอยู่ในมือระเบิดผม พวกเขาจะวิ่งหนีก็ไม่ได้ หากพวกเขากล้าวิ่งล่ะก็ ขาของพวกเขาจะหักทันที!” ฉีเติ่งเสียนยิ้ม

ฉีปู้อวี่รับคำอีกครั้ง

ฉีเติ่งเสียนพูด: “จริงๆ แล้ว เรือนจำโยวตูเหมาะเป็นที่อยู่ของพวกเขา เพราะพวกเขามีศัตรูอยู่ข้างนอกมากมาย ทำให้พวกเขาไม่ค่อยกล้าวิ่งเร็วนัก”

ฉีปู้อวี่ทำเสียงดูเหมือนจะเห็นด้วย

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนวางสายโทรศัพท์ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย: “ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องยัยขี้ขลาดตัวเล็กของฉัน ฉันจะให้ค่ายคมดาบที่บ้าคลั่งฆ่าทั้งตระกูล!”

อาจจะบอกว่านี่เกินจริงไปหน่อย ที่จะให้ค่ายคมดาบไปเอาเลือดตระกูลหยางมาสังเวย แต่เพราะนี่คือหัวกั๋วและตอนนี้ตัวตนของเขาเป็นถึงนายพลจัตวาแห่งกรมยุทธการทางการเมือง

หากเรื่องนี้รุนแรงจะดึงฟู่เฟิงหยุนกับอวี้เสี่ยวหลงมาเกี่ยวข้อง เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่คงไม่ดีแน่

ทันทีที่เขาวางสายโทรศัพท์กับจากพ่อ ฉีเติ่งเสียนก็ได้รับโทรศัพท์จากวลาดิเมียร์และได้ยินผู้อำนวยการพูดว่า: “คุณฉี คุณสวีอยากออกจากโรงพยาบาล คุณมาดูหน่อยไหม?”

“บาดเจ็บหายดีแล้ว ก็เลยอยากวิ่ง!”

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความโกรธ: “รอก่อน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”