มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 590

“เขาไม่ได้กำลังเล็งฉันอยู่เหรอ?”

หลังจากได้ยินสิ่งที่อวี้เสี่ยวหลงพูด ซุนอิ่งซูตกใจรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

อวี้เสี่ยวหลงไม่มีอารมณ์ที่จะพูดมากไปกว่านี้ พูดเพียงว่า: “ตอนนี้เรื่องนี้จบลงแล้ว ฉันยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ เพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของคุณ ฉันขอตัวก่อน”

ซุนอิ่งซูอยากให้เธออยู่ก่อน แต่เธอปฏิเสธที่จะอยู่

ก่อนออกเดินทาง เธอได้ทำสัญลักษณ์มือให้ฉีเติ่งเสียน ซึ่งอาจหมายความว่าสามารถติดต่อเธอทางโทรศัพท์ได้ตลอดเวลาหากมีอะไรเกิดขึ้น

“คุณซุน ฉันช่วยชีวิตคุณไว้! แต่ทัศนคติของคุณที่มีต่อคนที่ช่วยชีวิตนั่นแหละคือปัญหาใหญ่!” ฉีเติ่งเสียนมองไปที่ซุนอิ่งซู แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันทำไม?” ซุนอิ่งซูถามอย่างรู้เท่าทัน

เธอเกลียดฉีเติ่งเสียนมาก รับของขวัญแต่ไม่ได้ทำอะไร เขาคิดแต่ทำตัวเจ้าชู้ไปวันๆ จะมีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นได้ยังไง

ตอนนี้ความคิดเห็นของประชาชนในโคกูรยอ ได้ผลักฮันเฉินจวินแห่งไท่อีเทควันโดเข้าสู่ใจกลางของวังวน ฉีเติ่งเสียนผู้กระทำผิดที่เอาชนะหยานตงสวีจะถูกคนของไท่อีเทควันโดเกลียดชัง

ซุนอิ่งซูรักษามารยาท เชิญให้ฉีเติ่งเสียนนั่งลง จากนั้นให้ภู่ซิงซ่านนำกาแฟมาต้อนรับเขา

ภู่ซิงซ่านเกลียดฉีเติ่งเสียนมาก แต่ต้องเชื่อฟังคำสั่งของซุนอิ่งซู จึงทำได้เพียงไปที่ห้องครัวเพื่อบดเมล็ดกาแฟเท่านั้น

ผู้หญิงที่สวยผู้ดีอย่างซุนอิ่งซู ไม่ดื่มกาแฟสำเร็จรูป ทุกครั้งที่เธอดื่มกาแฟ จะต้องเป็นกาแฟบดสดๆ เท่านั้น

“คุณซุน คุณสร้างข่าวนี้ในโคกูรยอ แม้ว่าคุณจะไม่ได้พูดถึงฉัน แต่คุณผลักไท่อี เทควันโด ลงไปในวังวน ฮันเฉิงจวินจะกลับมาสร้างปัญหาให้ฉันหรือเปล่า?” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยใบหน้าเข้ม

“คุณฉี ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร! เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้ ฉันไปมีโอกาสหลอกคุณได้ยังไง คุณทำให้ใครขุ่นเคืองเองหรือเปล่า?” ซุนอิ่งซูพูดเบา ๆ

ในขณะที่เธอกำลังพูด เธอเหลือบไปเห็นฉีเติ่งเสียนที่ยังคงสวมนาฬิกา Rolex ที่เธอมอบให้เขาบนข้อมือ เธอยิ้มเยาะอยู่ในใจ ของของแม่จะได้มาฟรี ๆ ง่าย ๆ ได้อย่างไร!

ฉีเติ่งเสียน ยัยประหลาดคนนี้ จะต้องชดใช้ให้ถึงที่สุด!

แม้ว่าฉีเติ่งเสียนจะสนใจไท่อี เทควันโดมาก แต่เขาไม่มีเหตุผลที่จะต่อสู้กับฮันเฉิงจวิน ยอดฝีมือที่ดีที่สุดของโคกูรยอโดยไม่มีเหตุผล

หากฮันเฉิงจวินพ่ายแพ้ต่อเขา ซุนอิ่งซูจะใช้โอกาสนี้สร้างปัญหา ทำลายชื่อเสียงของฮันเฉิงจวิน เมื่อถึงเวลานั้นฮันเฉิงจวินคงจะอับอายเกินกว่าจะอยู่กับกองโล่ในมือ

ภู่ซิงซ่านวางกาแฟสองถ้วยลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “คุณหญิง เชิญ”

ฉีเติ่งเสียนมองไปด้านข้างแล้วพูดว่า “คุณจะไม่สุภาพกับฉันหน่อยเหรอ?”

ภู่ซิงซานกระตุกมุมปากแล้วพูดว่า: “คุณฉี เชิญ!”

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม: “เชิญคุณก่อน!”

ภู่ซิงซ่านพูดอย่างเย็นชา: “คุณจะดื่มไหม?”

ซุนอิ่งซูหยิบแก้วกาแฟขึ้นมา กำลังจะดื่ม แต่ฉีเติ่งเสียนเอื้อมมือไปหยุดเธอ

“ให้คุณภู่ดื่มก่อน” ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวและพูดด้วยสีหน้าไม่สนใจ

ภู่ซิงซ่านมีสีหน้าเปลี่ยนไปและพูดว่า: “คุณฉี หมายความว่ายังไง กลัวว่าฉันจะวางยาพิษในกาแฟงั้นเหรอ? หากฉันจะวางยาพิษในกาแฟ ก็วางเพื่อจะฆ่าคุณเท่านั้น!”

ทันใดนั้น ซุนอิ่งซูหันไปมองภู่ซิงซ่าน นึกถึงคำเตือนของอวี้เสี่ยวหลงที่เพิ่งบอกว่ามีคนเกลือเป็นหนอนอยู่ใกล้ตัวเธอ

และการแสดงท่าทีของภู่ซิงซ่านทำให้เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล!

“คุณภู่ จิบก่อนสิ” ซุนอิ่งซูจึงพูดขึ้นเบา ๆ

ภู่ซิงซ่านพูดด้วยใบหน้าเย็นชา: “คุณจะทำอะไรฉันได้ล่ะ? ตอนนี้คุณไม่อยากได้การสนับสนุนจากตระกูลภู่แล้วเหรอ? แล้วถ้าฉันวางยาพิษคุณ คุณจะทำอะไรฉันได้ หากคุณทำแบบนั้น ก็สูญเสียการสนับสนุนจากครอบครัวภู่ไป ตำแหน่งของคุณก็ยิ่งจะไม่มั่นคง!”

ซุนอิ่งซู หันไปหาฉีเติ่งเสียนและพูดอย่างใจเย็น: “ขายขี้หน้าต่อหน้าคุณฉีจริงๆ มีคนร้ายอยู่ใกล้ตัวแค่นี้ ทำให้อิ่งซูรู้สึกอับอายยิ่งนัก!”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างสบายๆ และพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันคิดว่ามันน่าตื่นเต้น เชิญตามสบาย

ภู่ซิงซ่านเงยคอขึ้นและมองไปที่ซุนอิ่งซูด้วยสีหน้าว่า “คุณทำอะไรฉันได้”

ตำแหน่งปัจจุบันของซุนอิ่งซูดูเหมือนจะมั่นคง แต่จริงๆ แล้ว ลมพัดมาจากทุกทิศทาง เหมือนเธอกำลังเดินบนน้ำแข็งบาง ๆ เมื่อเธอสูญเสียการสนับสนุนจากทุกฝ่าย เธอสามารถพังทลายได้ทุกเมื่อ

ดังนั้น หลังจากเหตุการณ์นี้ภู่ซิงซ่านก็แค่ทุบหม้อข้าวและสู้จนถึงที่สุด

“ซุนอิ่งซู ฉันเสนอทางเลือกให้คุณ นับจากนี้ไป ตามและฟังฉันทุกอย่าง! วิธีนี้ ตระกูลภู่จะสนับสนุนคุณต่อไป และคุณสามารถเป็นผู้นำของดวงดาวแชร์โบว(พวกมหาเศรษฐี)ต่อไปได้ ” ภู่ซิงซ่านพูดอย่างไม่คิด เริ่มหันหลัง

ซุนอิ่งซู โบกมือเรียกผู้บอดี้การ์ดของเธอ ชี้ไปที่ภู่ซิงซ่าน แล้วพูดอย่างเย็นชา: “หักมือเท้าของเขาแล้วส่งเขากลับโคกูรยอ ไว้ฉันจะไปอธิบายให้ตระกูลภู่ฟังเอง!”

เมื่อภู่ซิงซานได้ยิน เขาก็ตกตะลึง แล้วพูดด้วยความตกใจ: “คุณกล้ามาก คุณกล้าทำอะไรฉันเหรอ!”

ซุนอิ่งซูพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณคิดว่าฉันมาที่เมืองซือเหอ เพื่อมาให้คุณเฉินหยู่ดูเป็นแค่ตัวตลกงั้นเหรอ? ด้วยความร่วมมือกับตระกูลเฉิน ที่มีประโยชน์มหาศาลที่จะสนับสนุนตำแหน่งของฉัน ถึงฉันสูญเสียการสนับสนุนจากตระกูลภู่ก็ไม่มีผลอะไร!”

ก่อนที่ภู่ซิงซ่านพูดไม่ออก บอดี้การ์ดสองคนก็เข้ามาคว้าตัวแล้วลากเขาออกไป

ครู่ต่อมา เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของภู่ซิงซ่านก็ดังมาจากด้านนอกประตู

แน่นอนว่าคำพูดของซุนอิ่งซูไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เธอไม่ได้ขู่ให้เขากลัว แต่เธอต้องการทำแบบนั้นจริงๆ