มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 596

ช่วงนี้กำลังตั้งใจจัดการงานในบริษัท เตรียมจัดการงานขั้นต่อไปให้เรียบร้อย ถึงจะง่ายต่อการไปโมตู สำหรับฉี่เติ่งเสียนแล้วมันไม่ง่ายเลย สิ่งเดียวที่ทำให้เขาตื่นเต้นคือการที่หลี่อวิ๋นหว่านกลับมา

วันที่หนึ่งแอร์โฮสเตส

วันที่สองพยาบาลสาว

วันที่สามตำรวจหญิง

ฉี่เติ่งเสียนรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะว่างเปล่า ผู้หญิงคนนี้ส่งผลต่อความเร็วในการชักดาบของเขา เทียบกับอิเลียน่า จินวาแล้ว ที่สุดของความสุดยอดแล้ว

หลังจากวันที่สี่ของแม่กระต่ายสาว ฉี่เติ่งเสียนตื่นมาในยามเช้า รู้สึกว่าเอและเข่าอ่อนเล็กน้อย กลัวมากว่าหลี่อวิ๋นหว่านจะเอากล่องยามา เลยกล่าวด้วยรอยยิ้ม"มันดี ฉันก็ว่าดี"

มองไปที่เส้นผมสีดำที่แผ่กระจายไปทั่วใบหน้าและบนอกของเขา เขารู้สึกว่าไม่มีแรงงมากพอที่จะปัดออกแล้ว

"ดูจากตอนนี้แล้ว ผู้ชายที่สามารถพูดได้ว่า'ฉันเอาทั้งหมดสี่คำนี้ ก็ยังต้องการความมั่นใจแล้วความสามารถด้วย!"ฉี่เติ่งเสียนคิดในใจ หันหน้าไปก็จะเห็นใบหน้าอันงดงามของหลี่อวิ๋นหว่าน นอนหลับสนิท ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจทันที

ว่ากันว่าผู้ชายนั้นชอบคนใหม่และเกลียดคนเก่า แต่ฉี่เติ่งเสียนรู้สึกว่า เหมือนหลี่อวิ๋นหว่านจะนำความสดใหม่มาให้เขาเสมอ ดูเหมือนว่าเธอเป็นการกลับชาติมาเกิดของปีศาจสาวที่กินคนโดยไม่แม้แต่จะคายกระดูก

ฉี่เติ่งเสียนลูบหางกระต่ายขนปุยด้านหลังชุดของหลี่อวิ๋นหว่าน ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนท้องฟ้าแจ่มใส และฝนก็หยุดแล้ว รองหัวหน้าก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าเซี่ยงชิงจะวางระเบิดไว้ให้บ้านของเขา แต่ยังดีที่อิเลียน่า จินวายังรู้เรื่องที่จะทำดีกับเขา ไม่ร้องไห้ไม่เอะอะไม่ขู่เข็น ยังรายงานข้อมูลให้เขาตรงเวลาทุกวัน

ฉี่เติ่งเสียนใบหน้าที่เปล่งประกายของหลี่อวิ๋นหว่าน กล่าว"นี่คุณกำลังเตรียมจะใช้วิธีนี้ฆ่าผมอย่างนั้นเหรอ แล้วอย่างนั้นคุณก็จะได้รับมรดกของฉันง่ายๆใช่มั้ย?"

หลี่อวิ๋นหว่านยิ้ม อย่างมีเสน่ห์กล่าว"นี่ฉันเห็นว่าคุณอยู่คนเดียวในห้องว่างมานานเกินไป ดังนั้นจึงเติมเต็มให้คุณบ้งก็เท่านั้น นอกจากนี้ คุณไม่ใช่ผู้ฝึกศิบปะการต่อสู้เหรอ? ร่างกายแข็งแกร่งอยู่แล้ว!"

ขณะที่พูด เธอก้มสวมรองเท้าส้นสูง ค่อยๆใช้นิ้วเกี่ยวส้นสูง เรียวขาสวยที่ถูกดูแลอย่างเป็นธรรมชาติ เสน่ห์ของทั้งคนระเบิดทันที

ฉี่เติ่งเสียนเห็นแล้วแถบจะหยุดหายใจ จริงที่ว่าไม่มีที่ดินที่ไถเสีย มีแต่วัวที่หมดแรง เม้ว่าจะเป็น"วัวเหล็กไถนา" ท้ายที่สุดแล้ววัวเหล็กก็จาะกลายเป็นเศษเหล็ก

"จู่ๆก็รู้สึกว่าไม่อยากไปประเทศมี่แล้ว เมื่อถึงต่างประเทศ ปีๆหนึ่งก็ไม่รู้จะได้เจอกันกี่ครั้ง"ทันใดนั้นหลี่อวิ๋นหว่านก็พูดอย่างโศกเศร้า

"งั้นก็ไม่ต้องไป"ฉี่เติ่งเสียนยิ้มกล่าว เขาคิดตามความคิดของหลี่อวิ๋นหว่าน

"แต่ว่าฉันไม่สบายใจนี่"หลี่อวิ๋นหว่านส่ายหัวเบาๆ ในใจสับสน

เธอก้มลง ดึงถุงน่องเบาๆ ดึงให้รอยด้านบนเท่ากัน

ฉากนี้ ทำให้ฉี่เติ่งเสียนเหม่อลอย

หลี่อวิ๋นหว่านเห็ฯว่าเสน่ห์ของตัวเองยังคงทำให้ฉี่เติ่งเสียนหลงไหล ในใจก็อดไม่ได้ที่จะมีความได้ใจเล็กน้อย เดิมทีเธอก็แต่งงตัวเก่งอยู่แล้ว เป็นผู้นำเทรนด์อยู่เสมอ หลังจากถูกฉี่เติ่งเสียนเปิดโปรง มนต์เสน่ห์ที่สามารถตัดเหล็กดั่งโคลนได้ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น

แต่การเติบโตของเธอนั้น ทำให้เธอมีเสน่ห์แต่ไม่เย้ายวน ทำให้ผู้ชายที่เห็นแล้วต่างก็ชื่นชมอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าสารภาพต่อหน้า

เธอในตอนนี้ ให้อารมณ์เหมือนภรรยาของคนใหญ่คนโตในภาพยนตร์

ฉี่เติ่งเสียนคืนสติกลับมาได้ กล่าว"สรุปแล้ว จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไป ฉันจะได้จัดการให้"

หลี่อวิ๋นหว่านกล่าว"บนพื้นผิดดูสง่างาม เป็นเจ้าแห่งผู็กิน......"

หลี่อวิ๋นหว่านกลับยิ้ม ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้บีบเป็นวงกลมที่เกินจริงออกมา แล้วอ้าปาก วางนิ้วไว้ข้าางหน้าริมฝีปาก ค่อยๆขยับศีรษะไปมาสองครั้ง

ฉี่เติ่งเสียนกระเเอมไอ--มีไอปีศาจ!

"เป็นเจ้าแห่งผู้กินจริงด้วย......"ฉี่เติ่งเสียนกล่าวด้วยใบหน้าแดงแก่ กระแอมไอต่อเนื่อง

แม้แต่เขาซึ่งเป็นคนขับรถเก่าก็ยังทนคำล้อเล่นจของหลี่อวิ๋นหว่านไม่ได้ เห็นได้ว่าพลังของปีศาจตนนี้สูงเพียงใด

หลี่หวิ๋นหว่านหัวเราะ กล่าว"ถ้าหากไม่ไป ความพยายามในช่วงนี้ ถือว่าสูญเปล่า?"

ฉี่เติ่งเสียนกล่าว"นี่ก็ หลังจากที่ไปแล้ว ห้ามใช้ความงามกับคนอื่น"