มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 597

“ยังดี ยังดี…”

ฉีเติ่งเสียนในใจปีติยินดี บางทีอิเลียน่าใช้ชีวิตเบื่อหน่ายเกินไป ดังนั้น หลังจากที่มีชีวิตใหม่ ก็เห็นคุณค่ามาก

เรื่องหึงหวงแบบนี้ เธอไม่อยากไปทำ เหมือนกลัวว่าจะทำลายชีวิตใหม่

ฉีเติ่งเสียนคิดว่าเธอทำแบบนี้ก็ดูไร้ค่า แต่ไม่รู้จะพูดยังไง และไม่รู้จะปลอบใจยังไง

“นึกไม่ถึงว่าแค่ ฉันต้องการทุกอย่าง ท่าทางที่สง่าผ่าเผยนี้ไม่ได้สมบูรณ์แบบ?ความคิดของฉันไม่ปกติแล้ว กลับไปต้องล้างสมองของตัวเอง”ฉีเติ่งเสียนกัดฟันพูดในใจ

อิเลียน่ากับหลี่อวิ๋นหว่านพูดทักทายกันอย่างกระตือรือร้น ดูออกว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเหมือนจะดีมาก

เพียงแต่ กับอีคิวของอิเลียน่า อยากจะเป็นเพื่อนกับใคร นั่นเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

บางทีเธอกลัวว่าตัวเองจะสูญเสียการสนับสนุนทุกอย่างของฉีเติ่งเสียน ดังนั้น ก็อยากจะพยายามเป็นเพื่อนกับหลี่อวิ๋นหว่าน

หลังจากที่พูดคุยกันแล้ว อิเลียน่าก็เป็นฝ่ายโบกมือลา

หลี่อวิ๋นหว่านก็ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติอะไร ไม่อย่างนั้น กับนิสัยของเธอ ต้องชำเลืองมองฉีเติ่งเสียนและถามปัญหาจนได้

ฉีเติ่งเสียนในใจผ่อนคลายลง แต่ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

ไม่นาน เขามองเห็นโมเมนต์ในโทรศัพท์ของอิเลียน่าโพสต์ข้อความออกมา ใช้ภาษาประเทศเสวี่ย

“ความตื่นเต้นระหว่างมนุษย์ สะท้อนอยู่ใต้แสงไฟ ฉันกังวลว่า จะเหลือเพียงแค่เงา และร่องรอยของทั้งสองคน”

ความรู้สึกนี้ ทำให้ในใจของฉีเติ่งเสียนยิ่งรู้สึกเห็นท่าไม่ดีแล้ว

อิเลียน่ากลับกอดโทรศัพท์ของตัวเองไว้ พูดพึมพำด้วยความพอใจ“หลังจากที่เขามองเห็นข้อความนี้ เดาว่าคงจะรักและสงสารเธอมากขึ้นเถอะ!แบบนี้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกทิ้ง!”

ฉีเติ่งเสียนกลับลืมไปแล้ว ถึงยังไงอิเลียน่าก็เป็นผู้หญิงที่เกิดในหยานจืออิง สำหรับการควบคุมหัวใจของคน นั่นคือความชำนาญที่สุด

อารมณ์ของเธอไม่ได้เศร้าเหมือนข้อความ กลับจะอารมณ์เบิกบานมาก แค่อยู่ห่างไกลจากหยานจืออิงที่สังคมมืดมน มองไม่เห็นอนาคต เธอก็พอใจมากแล้ว

โลกของเธอเล็กมาก ความสุขเล็กน้อยก็สามารถยัดเข้าไปได้แล้ว

“นี่ คุณฉี คุณไม่ใช่เป็นเพื่อนกับคนประเทศเสวี่ยเหรอ?ดูว่าอันนี้คืออะไร”หลี่อวิ๋นหว่านหยิบโทรศัพท์เข้ามา และพูด

“อ้อ ให้ฉันดู…”

“อืม…วันนี้พบกับ ประธานฉีที่มีชื่อเสียงโด่งดัง หน้าตาหล่อมาก และรูปร่างสูงใหญ่ เหมือนว่าตัวเองแอบรักเขาแล้ว”ฉีเติ่งเสียนมองดูข้อความของอิเลียน่า ยิ้มและพูดแปล

หลี่อวิ๋นหว่านใช้มือบีบจมูกของฉีเติ่งเสียน และหมุนตัวเดินออกไปแล้ว

เห็นได้ชัดเจนว่า คำพูดโง่ๆแบบนี้ ไม่มีใครเชื่อ

ไม่นาน โทรศัพท์ของฉีเติ่งเสียนก็ดังขึ้น เขาเห็นอิเลียน่าส่งข้อความเข้ามา ก็เปิดเข้าไปดู

เป็นรูปหนึ่งรูป…

ฉีเติ่งเสียนรีบนำรูปเก็บไว้ในรายการโปรด หลังจากนั้นก็ลบข้อความที่พูดคุยทันที

ถึงแม้ว่าหลี่อวิ๋นหว่านไม่ได้ตรวจโทรศัพท์ของเขา แต่กันไว้ดีกว่าแก้ เป็นลักษณะของคนที่ดีเลิศสามารถเป็นรองหัวหน้าใหญ่ควบคุมเรือนจำโยวตูได้ตลอดไป

และ อิเลียน่าก็เป็นคนฉลาด รูปนี้แค่เริ่มถ่ายจากด้านล่างคางลงไป มองไม่เห็นหน้า

ดังนั้น ฉีเติ่งเสียนก็รีบโทรศัพท์หาเฉินหยู หลังจากนั้นก็ให้เธอทักทายคนรับผิดชอบรถยนต์เตอะหลูของตอนนี้ ให้พวกเขาเรียกประชุมเขาไปที่เมืองเมืองซีเหอ

เฉินหยูพูดอย่างดูถูก“นายปอดแหกจริงๆ กลัวอะไร ก็ใช้ไม้ตายเลยสิ!”

“ตัวจริงเมื่อคืนก็เห็นแล้วไหม ก็อยู่หน้าประตูห้างสรรพสินค้า!”สายตาของอิเลียน่าเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

เวลาที่พูด เธอกลับค่อยๆเดินไปถึงหน้าประตู และค่อยๆล็อกประตู

และ ยื่นมือไปหยิบกุญแจรถในมือของฉีเติ่งเสียน หลังจากนั้นก็ดึงคอเสื้อออกต่อหน้าเขา นำกุญแจรถยัดลงไป

“อ้อ ประธานฉีวันนี้คุณหนีไม่รอดแล้ว!”อิเลียน่าเม้มปากยิ้มและพูด แต่ยังคงมีท่าทางเป็นเด็กดี

ฉีเติ่งเสียนกลับพูดอย่างจริงจัง“ทิ้งเธอไว้นานขนาดนี้ ความจริงคืออยากให้เธอมีเวลาใจเย็น”

อิเลียน่ากลับพูดว่า“ถ้าหากเวลาที่คุณพูดคำนี้ ไม่กลืนน้ำลาย ถ้าอย่างนั้นบางทีฉันอาจจะเชื่อคุณจริงๆก็ได้นะ!”

“การสังเกตการณ์ของสายลับจำเป็นต้องถูกปลูกฝังให้ละเอียดขนาดนี้ไหม?”ฉีเติ่งเสียนพูด คิดว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมจริงๆ ความจริงอยากครอบครองจนแทบจะระเบิดแล้ว กลับพูดว่าไร้สาระอย่างสง่าผ่าเผย

“ใช่ เพียงแต่ หัวข้อที่สำคัญก็คือ…วันนี้คุณอยากเห็นพละกำลังของฉันกี่เปอร์เซ็นต์?!”อิเลียน่าเงยหน้าขึ้น พูดถามอย่างบริสุทธิ์ใจ

ฉีเติ่งเสียนไอแห้งเล็กน้อย เพื่อไม่ให้ถูกหัวเราะเยาะว่ากลืนน้ำลาย และไม่สำลัก ผลลัพธ์คือ กลับมีเสียงโรคจิตดังออกมา

ในบ้านมีสิ่งอัปมงคลที่กินคนโดยไม่คายกระดูกออกมา ผีด้านนอกทำได้เพียงดูดไขกระดูกคน

ฉีเติ่งเสียนคิดว่า ตัวเองก็คือเซียนที่อยู่บนพื้นดิน สามารถแบกหน้าที่ไว้ได้ทั้งสองอย่าง…

เพียงแต่ งานราชการก็จัดการได้ใกล้จะเสร็จแล้ว บางครั้งก็ต้องกลับไปที่โมตู

“เพียะเพียะ”

อย่าคิดมากเลย เป็นเพียงเสียงเม็ดฝนที่ตกลงบนกันสาด

อิเลียน่ายืนแก้มชิดริมหน้าต่างพลางคิด“เขาน่าจะถึงโมตูแล้วเถอะ ไม่รู้ว่าที่โมตูฝนตกไหม?”