มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 598

ช่วงเวลาที่ฝนตกของโมตูนั้นจะตกค่อนข้างหนัก

ทำให้เที่ยวบินของฉีเติ่งเสียนและหยางกวนกวนช้าไปประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะลงจอด

หลังจากได้ลงจากเครื่องบินและเท้าได้เหยียบบนพื้นดินแล้ว หยางกวนกวนก็อดไม่ได้ที่จะหายใจออกยาว ๆ

การถอนหายใจครั้งนี้ไม่รู้ว่ามันแฝงไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนแค่ไหน ถึงทำให้เธอรู้สึกไม่สิ้นสุด

“โมตู ฉันกลับมาแล้ว คิดถึงฉันไหม?” หยางกวนกวนถามขึ้นเบาๆ พร้อมกับนั่งยองๆและมองไปที่วัชพืชที่แข็งแรงซึ่งเติบโตจากรอยแตกบนพื้นซีเมนต์

ชีวิตของวัชพืชนั้นแข็งแกร่งมาก แม้จะมีช่องว่างเพียงเล็กน้อยก็สามารถเติบโตได้อย่างแข็งแกร่ง

หยางกวนกวนก็เติบโตมาเหมือนวัชพืชที่อยู่ภายใต้ความกดดันอย่างสูงของตระกูลหยาง แต่เธอก็เติบโตมาได้เป็นอย่างดี จนเธอสอบไปเรียนต่อต่างประเทศที่สแตนฟอร์ดได้

นอกจากจะติดนิสัยขี้อายอยู่เล็กน้อย เธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่ดุร้ายอีกด้วย

หลังจากพูดแบบนั้น หยางกวนกวนก็ยืนขึ้นและยิ้มให้ฉีเติ่งเสียน : “ขายขี้หน้าเจ้านายเลย!”

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่และพูดว่า : “ถ้าฉันได้กลับไปที่เมืองหลวง ฉันเดาว่าฉันก็อาจจะอวดดีทำแบบเธอก็ได้”

หยางกวนกวนขมวดคิ้วและพูดว่า : “อวดดีที่ไหน พูดก็พูดไม่เป็น”

ฉีเติ่งเสียนเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วขึ้นรถบัส ส่วนหยางกวนกวนก็ตามขึ้นรถบัสไปด้วยเช่นกัน

หลังจากนั้นไม่นาน รถบัสก็พาผู้โดยสารทั้งหมดไปที่ทางออก

“หาโรงแรมเพื่แปักหลักกันก่อนดีไหม?” ฉีเติ่งเสียนพูด

“ไม่ต้องหรอก กลับไปที่บ้านหลังเก่าที่ฉันเคยอาศัยอยู่กันเถอะ”หยางกวนกวนพูดขึ้นมา

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าและไม่ได้พูดปฏิเสธ แต่ในใจเขาก็คิดว่าว่าบ้านหลังเก่าคงจะไม่ได้รับการดูแลมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าบ้านหลังเก่านั้นจะมีสภาพเป็นอย่างไร

ยิ่งกว่านั้น บ้านเก่าแบบนั้นก็คงจะไม่สะดวกที่จะทําอะไรบางอย่างได้

แต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่ช่วงหลายวันที่ผ่านมาฉีเติ่งเสียนได้ถูกหญิงทางซ้ายดูดกลืน และถูกหญิงทางขวายั่วยวนจนเขาแทบจะไม่ไหวในแต่ละวัน เขาจึงไม่ค่อยรู้สึกโลภในตัวของหยางกวนกวนเหมือนเมื่อก่อน

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้รบกวนคนของกั่วเชี่ยวกรุ๊ปให้ขับรถไปรับเขา แต่เขาเรียกรถตรงประตูสนามบินไปยังที่อยู่ที่หยางกวนกวนบอกและออกเดินทางโดยตรง

เมฆก้อนดําบนท้องฟ้าค่อยๆสลายตัวไปอย่างช้าๆ

สิ่งนี้ทําให้หยางกวนกวนมีความสุขมาก เธอคิดว่ามันจะเป็นลางดี

เมฆได้เคลื่อนตัวออกไปทำให้ได้เห็นดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ มันรู้สึกดีมากเลย!

“ฉันถึงโมตูแล้ว”

ฉีเติ่งเสียนส่งข้อความถึงอวี้เสี่ยวหลง แล้วส่งข้อความไปให้หลี่อวิ๋นหว่านด้วย

หลี่อวิ๋นหว่านตอบกลับเรียบง่ายว่า : “ขอให้ปลอดภัย ดูแลกวนกวนให้ดีด้วยนะ!”

เธอรู้ว่าหยางกวนกวนเดินทางตามฉีเติ่งเสียนไปยังเมืองโมตู แต่เธอก็ไม่หึงอะไรมากเพราะเธอรู้ว่าหยางกวนกวนต้องกลับไปเมืองโมตู

“เธอพูดว่าอะไรไหม?”หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะถาม

“บอกให้ฉันดูแลเธอให้ดี เรื่องอื่นก็ไม่พูดอะไร ฉันเดาว่าเธอน่าจะรู้เรื่องระหว่างเราสองคนแล้ว แต่แค่เธอไม่ได้พูด” ฉีเติ่งเสียนพูด

หลี่อวิ๋นหว่านไม่ใช่คนโง่ เธอน่าจะมองออกมานานแล้วว่าเพราะฉีเติ่งเสียนดูแลเอาใจใส่หยางกวนกวนมากเป็นพิเศษ

ผู้ชายที่ใส่ใจในตัวผู้หญิง เขาจะต้องการอะไรได้อีกนอกจากโลภต่อร่างกายของอีกฝ่าย?

เธอได้ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน กําจัดความชั่วร้ายออกไป เธอจึงมีความได้เปรียบทางจิตวิทยาอย่างมาก

อวี้เสี่ยวหลงตอบกลับหลังจากนั้นไม่นาน: “นายพักผ่อนก่อน ถึงเวลาฉันจะส่งคนไปรับนาย เหล่าผู้ตรวจสอบนั้นมีความแค้นกับนายมาก ระวังตัวด้วย”

ฉีเติ่งเสียนตอบว่า: “ครับ ท่านนายพล”

ฉีเติ่งเสียนพูดภาษาต่างประเทศเพื่อล้อเลียนพฤติกรรมของเธอเอง แต่อวี้เสี่ยวหลงก็ไม่สนใจอะไร ตอบกลับไปเพียงว่า : “อย่าได้ถูกจับได้ เพราะถึงเวลานั้นท่านฟู่เหล่าจะทำอะไรก็ลำบาก”

หลังจากพูดแบบนี้ เธอก็เดินตรงไปที่ประตูและหยิบกุญแจที่เธอไม่ได้ใช้มาหลายปีแล้ว

“คลิก!”

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ก็ได้ยินเสียงเพลงข้างในที่เปิดเสียงดัง และตามด้วยมาเสียงที่ทำให้คนรู้สึกน่าขยะแขยง กลิ่นเหม็นไปทั่วทั้งบ้าน

หลังจากที่หยางกวนกวนได้เห็นฉากข้างใน เธอก็รู้สึกอยากอาเจียน

แท้จริงแล้วมีคนอยู่ในนั้นมากกว่าสิบคนทั้งผู้ชายและผู้หญิง ส่วนใหญ่อยู่ในสภาพเปลือยกาย บางคนก็กำลังสนุกต่อหน้าสาธารณะ บางคนนอนอยู่บนโซฟาดูดยาเสพติดและพ่นออกมาเป็นหมอกควัน

เมื่อเห็นบ้านที่ควรจะเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาด กลับยุ่งเหยิงแบบนี้ เพราะคนเหล่านี้กําลังทําสิ่งที่น่าขยะแขยงกันอยู่นั้น ก็ทำให้เธอโกรธจนไฟขึ้นหัว!

นี่เป็นความคิดที่อยากจะฆ่าคนเป็นครั้งแรกของเธอ!

คนเราทุกคนต่างมีขีดจำกัดของตัวเอง ถ้าเมื่อใดถูกสัมผัสขีดกำจัดนั้นมันจะเป็นการกระตุ้นอารมณ์ที่น่ากลัวบางอย่าง

ฉีเติ่งเสียนมองฉากนี้ด้วยใบหน้าว่างเปล่า เขาสัมผัสกับคนสกปรกในเรือนจำโยวตูมามากมาย และมันน่าขยะแขยงกว่านี้หลายเท่า เหตุการณ์นี้เลยถือเป็นเรื่องปกติสําหรับเขา

“โย่ มีสาวสวยอีกคน! สวัสดีค่ะคนสวย มาได้ทันเวลาพอดี เพื่อนคนไหนแนะนําเธอมา ฉันยังมีเหลืออยู่มาสนุกด้วยกันเลย!”ชายหนุ่มที่มีผมสีเหลืองเดินโซซัดโซเซ ท่าทางเมายา ศีรษะของเขาเหมือนสั่นเหมือนเสียงกล่องดนตรี

หยางกวงกวนมองเขาอย่างว่างเปล่า ถ้าเมื่อก่อนเธอเห็นแบบนี้ เธอคงจะเขินหน้าแดงและวิ่งหนีไป

แต่วันนี้เธอนั้นสงบนิ่งมาก

ความโกรธที่เธอมี สามารถเผาได้ทุกอย่างได้ ทําให้หัวใจของเธอตายเหมือนธารน้ําแข็ง

เธอมองเห็นภาพของพ่อเธอถูกโยนทิ้งลงในมุมสกปรกของโซฟา แล้วด้านบนของภาพนั้นยังมีถุงยางที่ใช้แล้วอยู่หลายอัน

“คนสวยไม่ต้องเขินหรอก มา เดี๋ยวพี่ชายจะพาเธอไปสนุกกัน!” ชายหนุ่มที่มีผมสีเหลืองหัวเราะและเอื้อมมือไปกอดไหล่ของหยางกวนกวน

แสงเย็นส่องเข้ามาในดวงตาของหยางกวนกวน และทันทีที่มือของเขายื่นออกมา เธอบีบข้อมือของเขาด้วยมือซ้าย แล้วคว้ามันด้วยมือขวา พร้อมกับบิดแขนด้วยมือทั้งสองข้าง และร่างกายของเขาก็หมุนเหมือนจระเข้ตัวใหญ่ที่จับเหยื่อของมันที่หัว!

——ลักษณะเหมือนจระเข้ตัดหาง!