มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 600

สำหรับหยางกวนกวนที่สามารถเอาชนะปรมาจารย์อย่างหลินเทียนหยางมาได้แล้ว ผู้ติดยาพวกนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอได้ฟื้นฟูร่างกายหลังจากอาการบาดเจ็บ เธอก็รู้สึกว่าได้ว่าทักษะของเธอนั้นได้พัฒนาไปอีกขั้น

หากคุณต้องการก้าวหน้าในศิลปะการต่อสู้ คุณก็ต้องเข้าต่อสู้จริงเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการต่อสู้ที่เร่ร่อนอยู่บนขอบของชีวิตและความตาย!

ผู้ชายเจ็ดแปดคนเข้ามาปิดล้อมหยางกวนกวนไว้ แต่พวกเขากลับพ่ายแพ้ให้เธอทีละคน

นี่เป็นเพราะช่วงที่ผ่านมาฉีเติ่งเสียนให้เธอไปฝึกเพิ่มกำลังที่มวยตระกูลหลี่ ตอนนั้นเธอคนเดียวต่อสู้กับลูกศิษย์สองคนเธอจึงคุ้นเคยกับวิธีการต่อสู้กับหนึ่งต่อหลายคนด้วย

“ในแง่ของรูปแบบ ฉันคงไม่มีอะไรจะสอนเธออีกแล้ว แต่ควรจะสอนฝ่ามือแปดทิศกับมวยไท่เก๊กให้เธอ”ฉีเติ่งเสียนคิดในใจ

รูปแบบของการศิลปะการต่อสู้นั้นง่ายมาก ท้ายที่สุดมีคํากล่าวในศิลปะการต่อสู้ว่า “การเรียนรู้มวยไท่เก็กนั้นันไม่ง่ายที่จเรียนรู้ต้องฝึกฝนและมีการใช้จริง”

เนื่องจากการฝึกฝนมวยไท่เก็กให้เก่งได้นั้นมันถือว่ายากมาก ต้องสัมผัสความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย และต้องสมบูรณ์แบบสําหรับการรับรู้และการเปลี่ยนแปลงของความแข็งแกร่งเพื่อใช้ความพยายามอย่างแท้จริง

ขั้นกว่าของมวยไท่เก็กนั้นก็คือความสามารถในการสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงของความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้เมื่อผลักมือ ถ้าเอาแต่ต่อสู้ไม่รู้จักป้องกันก็จะถูกฆ่าโดยฝ่ายตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย

มวยไท่เก็กมีอภิปรัชญาเล็กน้อย ซึ่งเป็นสาเหตุที่เธอได้ลงมือทำ ทักษะห้าแส้สายฟ้าและอื่นๆ ได้ออกมาใช้งาน

ถ้าเป็นการรวมตัวมวยไท่เก็กของหยางลู่ชานและตระกูลเฉิน ต้องการฆ่าใครก็ฆ่าแบบนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดี

หลังจากที่ชายคนสุดท้ายถูกหยางกวนกวนจัดการให้ล้มลงไปกับพื้น จินเซ่าก็รู้สึกเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก พวกเขาแต่ละคนต่างมองหยางกวนกวนเหมือนเธอเป็นปีศาจ พวกเขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้ต่อสู้ได้อย่างน่าสยดสยองเช่นนี้?

“ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน ฉันโทรเรียกคนมาแล้ว! ถ้าตอนนี้เธอยอมคุกเข่าและก้มหัวยอมรับความผิดพลาดของเธอมันก็ยังไม่สายเกินไป!” ใบหน้าของจินเซ่าเปลี่ยนเป็นสีขาว แต่หัวใจเขาก็เต้นอย่างรัว

หยางกวนกวนหัวเราะเยาะและพูดว่า: “เรียกคนมาเหรอ? ถึงวันนี้แกจะเรียกราชาแห่งสวรรค์มาได้ ฉันก็จะจัดการกับขยะอย่างแก!”

จินเซ่าพูดอย่างโกรธเคือง: “เธอรู้ไหมคนที่ฉันเรียกมาคือใคร? เขาคือเยี่ยนเฉียงจากโมตูหลงเหมิน เยี่ยนเฉียงเธอรู้จักไหม เขาเป็นลูกศิษย์ของอดีตนายหางเสือเหวินหย่งฟู!”

ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นว่า: “เหวินหย่งฟูตายไปแล้ว ชื่อเสียงของเขาไม่น่ากลัว และฉันเคยหักแขนเขาแล้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า น่าตลกชะมัด ถ้านายมีความสามารถขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ไปฆ่าตระกูลหยางล่ะ? ยังจะมามัวแสดงอะไรอยู่ตรงนี้!”จินเซ่าพูดด้วยความเยาะเย้ย

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้สนใจที่จะพูดกับคนโง่แบบนี้ แต่ปล่อยให้หยางกวนกวนรีบจัดการกับขยะเหล่านี้ให้เร็วที่สุด!

หยางกวนกวนคว้าไหล่ของจินเซ่าแล้วสั่นอย่างรุนแรง การสั่นนี้เกือบจะทําให้กระดูกของจินเซ่านั้นแทบหัก ร่างกายของเขาทรุดลงไปนั่งข้างล่าง

หยางกวนกวนจับเขาให้นั่งคุกเข่าตรงหน้าภาพของพ่อเธอที่มีถุงยางอนามัยน่าขยะแขยงกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด

“เอามันออกไป!” หยางกวนกวนพูดอย่างดุร้าย

จินเซ่าตะโกนด้วยความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และรีบยื่นมือออกไปเพื่อทําความสะอาดภาพถ่ายของพ่อเธอโดยไม่คํานึงถึงสิ่งสกปรกที่อยู่บนนั้น

“หยุด！”

เวลานั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านนอกประตู และเยี่ยนเฉียงที่จินเซ่ากล่าวถึงก็มาแล้ว

เยี่ยนเฉียงรีบเดินเข้ามาท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้น หลังจากที่ได้เห็นสถาการณ์ทุกอย่างแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอย่างดุเดือดและสายตาของเขาก็มองไปที่หยางกวนกวน

หยางกวนกวนบิดแขนขวาของจินเซ่าโดยตรง และม้วนกลับด้วยการคลิกเพียงครั้งเดียว เธอก็บิดมันตรงหน้าของเยี่ยนเฉียง!

ฉีเติ่งเสียนก้าวไปข้างหน้าสองก้าวพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋า เขามองเยี่ยนเฉียงขึ้นลงอย่างเฉยเมย

ในเวลานั้นลูกน้องสองสามคนที่เยี่ยนเฉียงพาด้วยต่างก็ตื่นตัวและกำมีดที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้ออย่างแน่น

“พูดอีกทีสิ?”ฉีเติ่งเสียนโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะถามและดูเหมือนว่าเขากําลังฟังอยู่

เยี่ยนเฉียงเป็นคนค่อนข้างมีชื่อเสียงในโมตู และเขารู้วิธีแสวงหาความโชคดีและหลีกเลี่ยงความชั่วร้าย

เขามีพรสวรรค์ที่คนอื่นไม่มี นั่นคือมีความสามารถในการรับรู้มากกว่าคนธรรมดาและมีความรู้สึกไวต่ออันตรายมาก!

ในขณะนั้นเยี่ยนเฉียงก็รู้สึกได้ถึงขนลุกไปทั่วร่างกายของเขา มันเหมือนพร้อมที่จะระเบิดออกมา ลมหายใจของเขาเกือบจะหยุดนิ่งด้วยลมหายใจเย็น!

ยิ่งกว่านั้น ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขามองเห็นเป็นเพียงแค่ภาพมัวในดวงตาของเขา และฉากรอบข้างก็มืดลง

ตรงหน้าเขามีเพียงคนเดียวที่กำลังลืมตาอยู่ ราวกับว่าเป็นเสือโคร่งยักษ์ที่พร้อมจะไล่ล่า!

“แม่ง แกเป็นใครถึงกล้าสั่งให้พี่เฉียงพูดอีกครั้ง แล้วพี่เฉียงจะต้องพูดงั้นเหรอ?” ลูกน้องตัวเล็กหัวเราะเยาะและโชว์มีดในมือโดยตรง

ฉีเติ่งเสียนเลื่อนสายตาไปมองที่มีด แล้วหันกลับมาจ้องตรงไปที่เยี่ยนเฉียง

เยี่ยนเฉียงเริ่มเหงื่อออกอย่างเย็นชาที่หน้าผากของเขา พร้อมกับกลืนน้ําลายอึกใหญ่

อันที่จริงในกระบวนการนี้ ร่างกายของฉีเติ่งเสียนไม่ได้ระบายบรรยากาศการฆาตกรรมหรือการกดขี่ของสิ่งที่เรียกว่าชายร่างใหญ่ เขาแค่มองไปที่เยี่ยนเฉียงอย่างเรียบง่ายและใจเย็น

ผู้คนรอบตัวต่างคิดว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง และไม่ได้แข็งแกร่งเท่าหยางกวงกวนผู้กล้าหาญ