มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 601

เหยี้ยนเฉียงใช่ฝ่ามือตบหัวลูกน้องอย่างรุนแรงไปทีนึง หลังจากนั้นซ่านซ่านก็หัวเราะไม่หยุด

“ลูกพี่เฉียง ไอ่เจ้านี่แหละ คนนี้ที้มันโม้โอ้อวดว่าเขาฉีกแขนของเหวินโต้วมากับมือ “จินเซ่าและเหยี้นเฉียงเผชิฐหน้ากับฉีเติ่งเสียน เหมือนเติมน้ำมันไปในกองไฟทันที

เหยี้ยนเฉียงเมื่อได้ยินคำนี้ อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปชั่วขณะ เหงื่อที่เย็นบนหน้าผากค่อยๆไหลลงจากหน้าลงสู่พื้น

เขาเคยได้ยินศิษย์พี่ญ ฉินถางหู่พูดถึงฉีเติ่งเสียนมาตั้งนานแล้ว

ณ ตอนนั้นฉีถางหู่ไปถึงจงไห่เพื่อจะไปหาฉีเติ่งเสียนเพื่อแก้แค้น สุดท้ายกลับโดนเก็บอย่างน่าอนาถ อีกทั้งร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก

ตั้งแต่นั้นมา ปฏิกริยาของฉินถางหู่ที่รู้เกี่ยวกับการตายของเหวินหย่งฟู ทำให้มีข้อสงสัยอยู่บ้าง

นั่นเพราะว่า ฉีเติ่งเสียนเคยพูดแล้วว่า เหวินหย่งฟูไม่ได้ถูกเขาฆ่า นอกจากนี้ ฉินถางไปหาเขาเพื่อแก้แค้นอีก แต่เขาก็ไม่ได้ถูกฆ่าเองโดยตรง

ฉิงทางหู่ได้ย้อนกลับตรวจสอบการตายของเหวินหย่งฟูสักหน่อย บาดแผลที่ฆ่าเขาก็คือกระสุนเจาะทะลุหน้าผาก

แต่ทว่า ณวันที่ฉีเติ่งเสียนอยู่วันนั้น เขาไม่ได้ใช้ปืนเลย ยิ่งกว่านั้น ถ้าต้องการฆ่าหวินหย่งฟู ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ปืน กำปั้นก็พอแล้ว

แต่ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เหวินหย่งฟูก็แพ้ให้กับฉีเติ่งเสียน และยังโดนหักไหล่อีกต่างหาก มันเป็นเรื่องจริงที่เถียงไม่ได้

“คิดว่ายังไงก็ต้องเป็นคุณชายฉีเติ่งเสียนซะแล้ว！ “เหยี้ยนเฉียงอะแฮ่ม เขากล่าวทักทายอย่างสุภาพ

เติ่งเสียนตอบ：“ฉันเอง ฉันอยากได้ยินสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี๊ พูดอีกรอบได้มั้ย？ ”

เหยี้ยนเฉียงตอบแบบลุกลี้ลุกรน：“เมื่อกี๊ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ ฉันจะกล้าพูดคำโง่ๆพวกนั้นได้ยังไงล่ะ？

ลูกน้องของเหยี้ยนเฉียงตะลึงงัน ลูกพี่ใหญ่ของเรา เกรงใจไอ่หมอนี่อย่างงั้นหรอ？ เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่？！

“ลูกพี่เฉียง เขาเป็นใครหรอ！ เสียงหลุดออกมาจากลูกน้องคนนึง ที่อดไม่ได้ที่จะอยากถาม

“หุบปาก ยุ่งเหี้ยไรเนี่ย？“เหยี้ยนเฉียงตบลูกน้องคนนั้นกระเด็นไปทีนึง

จินเซ่าก็ถูกทำให้ตกตะลึง กล่าว：“ลูกพี่เหยี้ยน นี่....นี่มันไม่ถูกต้องป่าว.... ”

เหยี้ยนเฉียงยิ้มให้ฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า：“เรื่องของเขา ฉันไม่ยุ่งแล้ว ฉันแค่พาคนมาดูแค่นั้นเอง ”

ใจของเขาในเวลานี้เต้นแรงราวกลับกลองกำลังสั่นสะท้าน ในใจยิ่งหวาดกลัวจนไม่ไหวแล้ว ปรมาจารย์ของตัวเองก็ไม่สามารถเป็นคู่มือของเขาได้ ศิษย์พี่ ญ ก็ถูกจัดการทำให้ได้รับบาดเจ็บหนัก อีกทั้งยังมีเหวินซือซุ่นอัจฉริยะหางเรือเสือก็โดนตีจนแพ้ราบคาบ เขามีคุณธรรมและความสามารถเพียงใด ถึงกล้าท้าทายฉีเติ่งเสียนคนนี้？

จินเซ่าตกใจมาก ลุกลี้ลุกรนตอบไป：“พี่เหยี้ยน คุณจะปล่อยผมไปได้มั้ย！ผมผมผม......ขอเพียงแค่คุณช่วยผม อะไรผมก็ให้คุณได้！”

เหยี้นเฉียงตอบเย็นชา นายรวบรวมคนในบ้านของคนอื่นเพื่อเสพยาผิดกฎหมาย ยังจะมาพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์อีก ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องเน่าเฟะแบบนี้แล้ว！ ”

จินเซ่าพึ่งจะลุกขึ้นมา หยางกวนกวนก็ได้ยืนอยู่หน้าเข้า จากนั้นก็แสยะยิ้ม

ไหล่ของจินเซ่าถูกหยางกวนกวนล็อคตรึงไว้ แกร๊ก เสียงแตกออก ในขณะเดียวกัน แม้หัวเข่าก็โดนเตะ ปัง ปัง เตะจนหักเป็นท่อนท่อน

จินเซ่ายังคงพูดเสียงอ้อนวอนอย่างน่าเวทนา ทั้งตัวล้มลงไปกับพื้น แขนและขาทั้งหมดถูกทำลาย！

พวกของจินเซ่าทั้งหมดตกใจมากจนไม่กล้าออกหน้า สิ่งที่ไม่เห็นอยู่หลังเวทีถูกฉีเติ่งเสียนทำให้ตกใจหมดแล้วหรอ？อีกทั้งสหายผู้ชายพวกนั้น พวกเขาทั้งหมดกลายเป็นศพบนพื้นทีละคน

เหยี้ยนเฉียงเมื่อเห็นฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะท้อแท้หมดหวัง แค่ทักษะของหยางกวนกวน เขาเกรงว่าทั้งหมดจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ นับประสาอะไรกับฉีเติ่งเสียนที่ลึกลับจนคาดเดาไม่ถูก

“คุณชายฉี ถ้าไม่มีอะไรแล้วล่ะก็ ผมขอตัวก่อนนะ ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ”เหยี้ยนเฉียงเลิกลั่กตอบไป

“พี่เฉียงใช่มั้ย？ ”ฉีเติ่งเสียนเอ่ยง่ายง่าย

ฉีเติ่งเสียนหนาวหวือเหมือนถูกลมโชย เกรงว่าตัวเองจะตาย ณ เวลานี้แล้ว

ฉีเติ่งเสียนเอ่ย“ขยะพวกนี้ นายไปจัดการเถอะ บ้านนี้วุ่นวายเละเทะไปหมด นายก็ต้องเก็บกวาดใช่มั้ยล่ะ？”

เหยี้ยนเฉียงรีบวิ่งอกไป ชั่วประเดี๋ยวเดียวหมุนกลับมาแล้วกล่าว：“คุณผู้หญิงหยาง เขาได้บ้านหลังนี้มาจากลูกพี่ลูกน้องของคุณ หยางเฟยเฟย ”

หยางกวนกวนพูดขรึมๆ ：“เป็นแค่หยางเฟยเฟย ช่างชั่วร้ายจริงๆ！หลังจากนั้น ฉันต้องทำลายเธอให้สิ้นซาก！”

ตั้งแต่เด็กมา กั่นแกล้งเขาอย่างน่าเวทนา นั่นคือลูกพี่ลูกน้องของฉัน หยางเฟยเฟย！

มีครั้งหนึ่งพบกันที่จงไห่ นั่นพร้อมที่จะกระโจนเข้าไปฟาดเขาจนตายทันที

ณ ตอนนั้นเขา ยังขี้ขลาดเกลกินไป แต่ทว่าตอนนี้กล้าหาญขึ้นมามาก แค่คนพวกนี้ ก็ยากที่จะแสดงว่าเคารพออกมาอีก

เหยียนเฉียงก็ยากที่จะพูดอะไร เห็นในบ้านทำความสะอาดไปพอประมาณแล้ว ：“ถ้าไม่มีอะไรแล้วล่ะก็ ลูกน้องขอตัวไปก่อน ”

ฉีเติงเสียนไม่ได้อยากให้เหยี้ยนเฉียงทำอะไร โบกมือบอกลาและไล่เขาไปให้เร็ว

เหยี้ยนเฉียงยิ้มแบบหน้าเหยเก เขาจากไปด้วยความสิ้นหวังพร้อมกับคนของเขา

“ไอ่คนพวกนั้นมันสมควรตายทั้งหมด ถ้าไม่ใช่ในบ้านแล้วล่ะก็ ฉันฆ่าพวกเขาแน่นอน ！”ขณะที่ผู้คนไปแล้ว หยางกวนกวนพูดด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดี

ถึงแม้ว่าลูกน้องของเหยี้ยนเฉียงจะจัดการบ้านสะอาดแล้ว แต่กลับรู้สึกว่ามันยังสกปรก ถึงยังไงก็ตาม ฉากเมื่อกี๊ มันน่าหดหู่

ฉีเติ่งเสียนตบไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ เอ่ย：“ก็ไม่ต้องโกรธไปแล้ว โมโหไม่ดีต่อร่างกาย อีกอย่าง คุณก็แสดงท่าที่โหดร้ายแล้วใม่ใช่หรอ？ จินเซ่ามันถูกคุณหักแขนขา แต่ทว่า ฉันช่วยเธอนะ ？ตอนเธอจัดการ วิธีการผิดแล้ว กระดูกของเขากลับเข้าไปใหม่ และยังยืนขึ้นมาได้อีก…. ”

หลังจากนั้น ฉีเติ่งเสียนสอนด้วยคำพูดและการกระทำ สอนหยางกวนกวนว่าควรลงมือจุดไหน ควรจะออกแรงยังไง

หยางกวนกวนได้เรียนรู้ทักษะใหม่อีกแล้ว พยักหน้ายิ้มๆ เอ่ย：“ดี ฉันเข้าใจแล้ว！ ครั้งหน้าถ้าใครกล้ายุ่งกับฉัน ฉันก็จะจัดการมัน แบบนี้ ”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าแววตานั้นดุมาก นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกเขาโยนครั้งนึง เขาเกิดความรู้สึกใจหายในภายหลังอย่างไม่คาดคิด คงจะไม่ใช้นี้ทรยศเพื่อต่อต้านตัวฉันเองหรอกนะ？

ก็ดูแค่หน้าอกอย่างเดียวเอง มันคงไม่ถึงกับ......