มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 604

ฉีเติ่งเสียนลงมือรุนแรงมาก ทำให้หยางกวนกวนกลัวมาก

อีกคนก็ตกใจมากเช่นกันจนหน้าซีดลง ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ร่างกายก็เริ่มสั่นระริก

ฉีเติ่งเสียนหันหน้ากลับมา แววตาที่มีเจตนาฆ่าของเขาค่อยๆลดลง แต่กี๊ยังคงเหมือนปีศาจ ทำให้คนที่มองเห็นก็เกิดความกลัว

“พวกนายเอาโลงศพหยางจื้อ ไปไว้ที่ไหนห้ะ？พูดความจริงกับฉัน！”ฉีเติ่งเสียนยืดแขนออกมาคว้าคอเสื้อคนนี้ พูดขรึมๆ

ผู้ชายคนนี้ร่างกายนับว่าแข็งแกรงเช่นกัน สูงประมาณ180ได้กล้ามเนื้อตามร่างกายตะปุ่มตะป่ำ แต่เมื่ออยู่หน้าฉีเติ่งเสียน ก็เปราะบางและอ่อนแอเหมือนกับไก่ตัวหนึ่ง ไม่มีความกล้าแม้แต่คิดจะตอบโต้

พวกของเขา พึ่งถูกแค่ข้อศอกเดียวฟาดบินไปไกลกว่าหลายสิบเมตร ยังชนทะลุต้นไม้ คนก็ตายค่าที่ไปแล้ว นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว

ชายคนนี้หวาดกลัวจนเป็นไอ้โง่แล้ว เพียงมองไปที่ฉีเติ่งเสียนอย่างมึนๆและว่างเปล่า

จนกระทั่งฉีเติ่งเสียนตบเขาที่ปากใหญ่ๆจนเนื้อและเลือดไหลเลือนราง ตอนนี้เองที่ฉันพึ่งตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวด

“ฉันพูด ฉันพูด ฉันจะพูดแล้ว！ ” เขารีบพูดไม่ชัดอย่างลุกลี้ลุกลน ฉี่ราดเป้ากางเกงแล้ว

ฉีเติ่งเสียนมองไปที่เขาด้วยความสุขุมเอ่ย ：“เอาไปไว้ที่ไหน？”

ชายคนนี้ตัวสั่นงันงกตอบ：“มันถูกเผาไปแล้ว หลังจากนั้นก็กลายเป็นขี้เถ้า…”

ในหัวของหยางกวนกวนเกิดเสียง วึ้ง โกรธมากจนแทบจะเป็นลมทันที ตระกูลหยางคนนี้ ยังทำได้ลงคอจริงๆ！

“ถ้าอย่างงั้นนายก็ไปตายได้เลย ”ฉีเติ่งเสียนยิ้มแล้วพูด ยกมือขึ้นดูแลมืออย่างดี เสียง ปัง ดังขึ้น ชายคนนี้มีหลุมใหญ่ที่หลัง ที่หน้าอกเว้าลึกลงเป็นหลม แล้วล้มลงพื้น

หลังจากที่ล้มลงกับพื้น ตอนแรกหายใจไม่ออก หลังจากนั้นร่างกายของเขาก็กระตุก ต่อมามีเลือดออกจากช่องทั้งเจ็ด

แค่หมัดเดียว ทำให้หัวใจของเขาแตกสลายโดยตรง！

หยางกวนกวนสูดหายใจเข้าลึกๆกล่าว：“ฉันกับคนของตระกูลหยางพวกนี้ ถึงตายก็เข้ากันไม่ได้ ฉันจะต้องเอาความยุติธรรมของพ่อฉันจากการตายคืนมา！”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวด้วยความจริงจังเอ่ย： “ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ฉันจะสนับสนุนเอง แต่ก่อนที่เธอจะทำอะไร จะต้องคิดให้รอบคอบก่อน คิดมันอย่างจริงจัง อย่าปล่อยให้ความโกรธครอบงำได้！”

หยางกวนกวนตอบ：“ฉันจะไม่โกรธได้ยังไงกันล่ะ？”

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จำหัวเราะพร้อมกับส่ายหัวเอ่ย：“ใช่สิ จะไม่โกรธได้ไง？ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงจะโกรธ ไม่แน่ว่าตอนนี้ฉันอาจจะไปฆ่ามันทิ้งทั้งหมดแล้ว”

ความตั้งใจเดิมคืออยากจะมาที่นี่เพื่อการไหว้พ่อของเธอที่จากไปหลายปี ใครจะไปรู้ ตระกูลหยางทำแบบนี้ได้อย่างไม่ปราณี ขุดหลุมศพเอง หักกระดูกเป็นฝุ่นผง

มันอยากสำหรับเขาที่จะจินตนาการ โลกใบนี้มันมีการไร้น้ำใจแบบนี้อยู่ และมีมนุษย์ที่สันดานเสียแบบนี้！

“ติงติงติง——”

ชายที่พึ่งถูกฉีเติ่งเสียนสังหารด้วยหมัดเดียวกระเป๋าของเขามีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

หยางกวนกวนก้มลงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรอีกครั้งหลังจากเห็นบันทึกการโทร

“คุณทำสิ่งที่ฉันขอให้คุณสองคนทำเสร็จแล้วหรือยัง？พรุ่งนี้ลูกพี่ต้องหมั้นแล้ว คุณทำงานแบบนี้แล้ว ซวยจริงๆ จำไว้ จัดการให้สะอาดเรียบร้อย หาเลือดดำของสุนัขอีกอ่างแล้วเทลงไปในหลุมศพของเจ้าโง่นั่น เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ โชคร้ายจะไม่ได้มาสู่งานหมั้น ！”เสียงของหยางเฟยเฟยดังขึ้นมาจากลำโพง

“ฉันได้ยินมาว่าหยางกวนกวนผู้หญิงเลวคนนี้มาถึงเมืองโมตูแล้วหรอ ส่วนใหญ่คงหมกมุ่นไปกับสิทธิในการรับมรดก พวกคุณจำไว้กลับมาพร้อมกับรูปภาพของหลุมศพแล้วส่งให้ฉัน ดูแลเธอดีดี！”

“จะดีที่สุดถ้าเราฆ่าคนเลวนี้ได้ สามารถแบ่งเงินเพิ่มเติมกับพวกคุณได้”

เมื่อหยางกวนกวนได้ฟังเสียงของหยางเฟยเฟย ลักษณะท่าทางกลับเปลี่ยนสงบลงแล้ว

สิ่งที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้คือภาพวันวานต่างๆในวัยเด็ก แม้ว่าพ่อของฉันจะเป็นแค่ไอ้โง่ในสายตาคนนอก แต่ความรักที่เขามีกับตัวเอง กลับรักษาไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

สิ่งที่หยางจื้อชอบที่สุดคือลูกอมรสนม แต่สำหรับเขา สามารถใส่ลูกอมลงไปในกระปุกอย่างเงียบๆ เมื่อเติมเต็มกระปุกก็ให้เขา

ขณะที่ตัวเองไปโรงเรียนอนุบาลครั้งแรก เขาฝ่าลมหนาว นั่งอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลตลอดตอนเช้า

น้ำตาของหยางกวนกวนไหลออกมาไม่หยุด เธอเกลียดตัวเองในอดีตมากที่ไม่มีความสามารถและขี้ขลาด เกลียดจนที่สงสัยว่าทำไมตัวเองต้องหนีไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ฉีเติ่งเสียนถึงจะพึ่งประคองเธอขึ้นมาและพูดว่า：“ลุกขึ้นมาเถอะ เธอในตอนนี้กับตัวเองที่อ่อนแอในอดีตต่างกันมากแล้ว”

หยางกวนกวนเช็ดน้ำตาที่ไหลบนใบหน้าของเขา สูดหายใจเข้าลึกๆ สงบอารมณ์แล้วบอก： “พวกเราก็ไปตระกูลหยางกัน！”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวเอ่ย：“ไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้พวกเขามีการจัดงานหมั้นหรอกหรอ？หยางจิ้งกับสวีเอ้าเสวี่ย พวกเรา ค่อยไปกันพรุ่งนี้”

หยางกวนกวนชะงักไป ชั่วครู่ก็พยักหน้าตกลง จริงๆแล้ว พรุ่งนี้คือวันใหญ่ของตระกูลหยาง！

ในเมื่อพวกเขากล้าที่จะเอาความตายของพ่อฉันมาล้อเล่น ถ้าอย่างงั้นฉันก็จะไม่ให้พวกมมันได้ใช้ชีวิตย่างสงบสุขเด็ดขาด ต้องให้พวกเขาอยู่หน้าคนดังมากมายในโมตู ทำให้เสียหน้าจนไม่เหลือ！

หลังจากจุดเทียนและกระดาษขี้ผึ้งลงในหลุมศพแล้ว ฉีเติ่งเสียนและหยางกวนกวนก็ไปจากที่นี่

หยางกวนกวนรู้สึกว่า ตัวเองตลอดชีวิตนี้จะไม่กลับไปที่ภูเขาลูกนั้นอีกแล้ว

“กลับไปเฉพาะทำสุสานก็พอ เขาคงเข้าใจ“ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความอ่อนโยน

“อืม....”หยางกวนกวนตกลงเบาๆ รู้สึกว่าวันนี้ลมจะเย็นหนาวไปถึงกระดูกนิดหน่อย สูดหายใจเข้าปอด มีรสชาติของชีวิตลอยไปไกลถึงขนาดนั้น

แต่ว่า ฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนมันอบอุ่นมาก ราวกับเตาไฟเล็กๆ เขากุมมือเของเธอไว้ในมือ มันอบอุ่นไปจนถึงข้างในหัวใจเลย