มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 605

เครื่องบินรำหนึ่งลงจอดที่สนามบินโมตู ชายวัยกลางคนร่างผอมลงจากเครื่องบิน

แอร์โฮสเตสยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ ยื่นกระดาษที่มีหมายเลขโทรศัพท์จดอยู่

ชายคนนั้นเพียงแค่พยักหน้าอย่างสุภาพ นำกระดาษเก็บไว้

แน่นอน เบอร์โทรศัพท์นี้เขาไม่มีทางโทรไป เพราะเขามีภรรยาแล้ว อีกอย่างไม่สามารถพูดได้

หลังจากที่เขาก้าวเท้าลงบนพื้นคอนกรีตเเข็งแล้ว อดไม่ได้ที่จะกระทบเท้า และหรี่ตาลงเล็กน้อย มองเข้าไปในระยะไกล

"หัวหน้าใหญ่ พวกเรากำลังจะไปไหนเหรอ?"ข้างหลังเขา ความสูงที่สมส่วน เห็นได้ชัดว่าเป็นชายวัยสามสิบที่มีเชื้อชาติผสมเอ่ยถาม

ชายร่างผอมคนนั้น ก็คือฉี่ปู้อวี่

และชายลูกครึ่งที่ถือกระเป๋าเดินทางอยู่ข้างหลังเขา ก็คือทานหลางผู้มีชื่อเสียงในชั่วข้ามคืนจากการขโมยหัวรบระเบิดนิวเคลียร์!

ฉี่ปู้อวี่ยิ้มเบาๆ ยื่นมือชี้ไปข้างหน้า แล้วออกจาสนามบิน

ทานหลางยิ้มอย่าช่วยไม่ได้ ถือกะเป๋าเดินทางเดินตามไป บ่นในใจ"ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครทำให้หัวหน้าใหญ่โกรธ เต็มไปด้วยกลิ่นไออาฆาต น่ากลัวแทบตาย!"

ฉี่ปู้อวี่เพียงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่ายและแจ็กเก็ต ข้างล่างเป็นกางเกงยีนส์และสวมรองเท้าผ้าใบ ทั้งดูสง่าและโอนโยน เหมือนคุณครูเลย

แต่ทานหลาง กลับบอกว่าเขาเต็มไปกลิ่นไออาฆาตสามารถทำให้คนกลัวแทบตายได้

ถ้าไม่ใช่เพราะนิสัยที่ประณีตและสง่างามเช่นนี้ แอร์โฮสเตสที่สวยขนาดนั้น อย่างมากก็คงไม่ยื่นกระดาษให้

"เห็นได้น้อยมากที่หัวหน้าใหญ่จะมีกลิ่นไออาฆาตที่เข้มข้นขนาดนี้ อีกอย่าง พอเครื่องบินลงจอด ก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาของคนทะยานขึ้นสูง เมื่อจัดการแล้ว นั่นก็เหมือนดั่งฟ้าร้อง!"

"คู่ต่อสู้ครั้งนี้ไม่ง่ายเลย หัวหน้าใหญ่นี่คือการสะสมความแข็งแกร่ง เพื่อรักษาร่างกายให้อยู่ในสภาพสูงสุดตลอดเวลา"

"ที่เขาพาฉันมาออกมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้มาเก็บร่างเขา หรือมาเจ็บร่างให้ศัตรู"

ทานหลางคิดในใจ ก้าวลึกก้าวตื้นตามหลังฉี่ปู้อวี่ ขึ้นแท็กซี่ไป

หลังจากนั้นฉี่ปู้อวี่ก็นำโทรศัพท์ให้คนขับรถดูคนขับรถพยักหน้า แลวขับรถไปโรงเเรมโดยตรง

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็มาถึงสถานที่โรงแรม ทานหลางรีบลงจากรถมาเปิดประตู แล้วเชิญฉี่ปู้อวี่ลงจากรถ

"เห้ย ค่ารถ!"คนขับรถตะโกนด้วยควมโกรธ

ฉี่ปู้อวี่หันหลัง ยิ้มอย่างเขินอาย และมองไปที่มิเตอร์ รีบหยิบเงินสดที่นำมาติดตัวมอบให้คนขับรถ

ฉี่ปู้อวี่จองห้องนอนคู่ นิสัยของเขาแบบนี้ แน่นอนว่าไม่เหมือนกับฉี่เติ่งเสียนที่เรียบง่าย ยังต้องเก็บทานหลางคนก่อการร้ายอย่างเขาที่ออกมาจากเรือนจำไว้กับข้างตัวตลอดเวลา

เขามาในโรงแรมแล้ว ฉี่ปู้อวี่ทำท่าทาง

อยู่กับฉี่ปู้อวี่มาหลายปี ทานหลางสามารถดูออกว่าภาษามือพิเศษของเขานั้น ความหมายง่ายมาก--พักผ่อน

ทานหลางนอนลงบนเตียงใกล้หน้าต่าง แต่ฉี่ปู้อวี่นั่งขัดสมาธิบนหัวเตียงของอีกเตียงโดยตรง เริ่มนั่งสมาธิ ทำการสมาธิ

ทานหลางมีความสงสัยบางอย่างที่สับซ้อนในใจใช้หางตามองออกไป หลังจากนั้น ขนทีคอของฉี่ปู้อวี่ก็ลุกขึ้นทันที!

"จะถูกฆ่าได้!"ทานหลางตะลึงในใจ รีบเก็บซ่อนสายตาของตัวเอง ทำให้จิตใจนิ่ง ไม่ให้ตัวเองคิดอะไรมั่วซั่ว

สายตาที่มุ่งร้ายเมื่อกี้ ขนที่ร่างของฉี่ปู้อวี่จึงมีความรู้สึก หากว่ายังดมองนานกว่านี้ กลัวว่าเวลาต่อมา ชายที่ไม่เคยพูดคนนี้จะอาละวาดและฆ่าใครสักคน!

ทานหลางตื่นขึ้นมาในคืนหนึ่ง รู้สึกเพียงว่าไออาฆาตยิ่งเข้มข้นมากขึ้น

"หัวหน้าใหญ่ เรามาที่โมตูเพื่อฆ่าคนอย่างนั้นเหรอ?มันคุ้มค่าที่คุณจะมาด้วยตัวเองเหรอ?"ในที่สุดทานหลางก็อดไม่ได้ที่จะถาม

ฉี่ปู้อวี่ใช้มือชี้ไปที่ผ้าปูที่นอนที่เขียนไว้หนึ่งคำว่า"จ้าว"

ทานหลางขนอ่อนลุก กล่าว"เทียนฟาคนนั้นของตระกูลจ้าว จ้าวหงซิ้ว?!"