มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 605

เครื่องบินรำหนึ่งลงจอดที่สนามบินโมตู ชายวัยกลางคนร่างผอมลงจากเครื่องบิน

แอร์โฮสเตสยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ ยื่นกระดาษที่มีหมายเลขโทรศัพท์จดอยู่

ชายคนนั้นเพียงแค่พยักหน้าอย่างสุภาพ นำกระดาษเก็บไว้

แน่นอน เบอร์โทรศัพท์นี้เขาไม่มีทางโทรไป เพราะเขามีภรรยาแล้ว อีกอย่างไม่สามารถพูดได้

หลังจากที่เขาก้าวเท้าลงบนพื้นคอนกรีตเเข็งแล้ว อดไม่ได้ที่จะกระทบเท้า และหรี่ตาลงเล็กน้อย มองเข้าไปในระยะไกล

"หัวหน้าใหญ่ พวกเรากำลังจะไปไหนเหรอ?"ข้างหลังเขา ความสูงที่สมส่วน เห็นได้ชัดว่าเป็นชายวัยสามสิบที่มีเชื้อชาติผสมเอ่ยถาม

ชายร่างผอมคนนั้น ก็คือฉี่ปู้อวี่

และชายลูกครึ่งที่ถือกระเป๋าเดินทางอยู่ข้างหลังเขา ก็คือทานหลางผู้มีชื่อเสียงในชั่วข้ามคืนจากการขโมยหัวรบระเบิดนิวเคลียร์!

ฉี่ปู้อวี่ยิ้มเบาๆ ยื่นมือชี้ไปข้างหน้า แล้วออกจาสนามบิน

ทานหลางยิ้มอย่าช่วยไม่ได้ ถือกะเป๋าเดินทางเดินตามไป บ่นในใจ"ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครทำให้หัวหน้าใหญ่โกรธ เต็มไปด้วยกลิ่นไออาฆาต น่ากลัวแทบตาย!"

ฉี่ปู้อวี่เพียงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่ายและแจ็กเก็ต ข้างล่างเป็นกางเกงยีนส์และสวมรองเท้าผ้าใบ ทั้งดูสง่าและโอนโยน เหมือนคุณครูเลย

แต่ทานหลาง กลับบอกว่าเขาเต็มไปกลิ่นไออาฆาตสามารถทำให้คนกลัวแทบตายได้

ถ้าไม่ใช่เพราะนิสัยที่ประณีตและสง่างามเช่นนี้ แอร์โฮสเตสที่สวยขนาดนั้น อย่างมากก็คงไม่ยื่นกระดาษให้

"เห็นได้น้อยมากที่หัวหน้าใหญ่จะมีกลิ่นไออาฆาตที่เข้มข้นขนาดนี้ อีกอย่าง พอเครื่องบินลงจอด ก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาของคนทะยานขึ้นสูง เมื่อจัดการแล้ว นั่นก็เหมือนดั่งฟ้าร้อง!"

"คู่ต่อสู้ครั้งนี้ไม่ง่ายเลย หัวหน้าใหญ่นี่คือการสะสมความแข็งแกร่ง เพื่อรักษาร่างกายให้อยู่ในสภาพสูงสุดตลอดเวลา"

"ที่เขาพาฉันมาออกมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะให้มาเก็บร่างเขา หรือมาเจ็บร่างให้ศัตรู"

ทานหลางคิดในใจ ก้าวลึกก้าวตื้นตามหลังฉี่ปู้อวี่ ขึ้นแท็กซี่ไป

หลังจากนั้นฉี่ปู้อวี่ก็นำโทรศัพท์ให้คนขับรถดูคนขับรถพยักหน้า แลวขับรถไปโรงเเรมโดยตรง

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็มาถึงสถานที่โรงแรม ทานหลางรีบลงจากรถมาเปิดประตู แล้วเชิญฉี่ปู้อวี่ลงจากรถ

"เห้ย ค่ารถ!"คนขับรถตะโกนด้วยควมโกรธ

ฉี่ปู้อวี่หันหลัง ยิ้มอย่างเขินอาย และมองไปที่มิเตอร์ รีบหยิบเงินสดที่นำมาติดตัวมอบให้คนขับรถ

ฉี่ปู้อวี่จองห้องนอนคู่ นิสัยของเขาแบบนี้ แน่นอนว่าไม่เหมือนกับฉี่เติ่งเสียนที่เรียบง่าย ยังต้องเก็บทานหลางคนก่อการร้ายอย่างเขาที่ออกมาจากเรือนจำไว้กับข้างตัวตลอดเวลา

เขามาในโรงแรมแล้ว ฉี่ปู้อวี่ทำท่าทาง

อยู่กับฉี่ปู้อวี่มาหลายปี ทานหลางสามารถดูออกว่าภาษามือพิเศษของเขานั้น ความหมายง่ายมาก--พักผ่อน

ทานหลางนอนลงบนเตียงใกล้หน้าต่าง แต่ฉี่ปู้อวี่นั่งขัดสมาธิบนหัวเตียงของอีกเตียงโดยตรง เริ่มนั่งสมาธิ ทำการสมาธิ

ทานหลางมีความสงสัยบางอย่างที่สับซ้อนในใจใช้หางตามองออกไป หลังจากนั้น ขนทีคอของฉี่ปู้อวี่ก็ลุกขึ้นทันที!

"จะถูกฆ่าได้!"ทานหลางตะลึงในใจ รีบเก็บซ่อนสายตาของตัวเอง ทำให้จิตใจนิ่ง ไม่ให้ตัวเองคิดอะไรมั่วซั่ว

สายตาที่มุ่งร้ายเมื่อกี้ ขนที่ร่างของฉี่ปู้อวี่จึงมีความรู้สึก หากว่ายังดมองนานกว่านี้ กลัวว่าเวลาต่อมา ชายที่ไม่เคยพูดคนนี้จะอาละวาดและฆ่าใครสักคน!

ทานหลางตื่นขึ้นมาในคืนหนึ่ง รู้สึกเพียงว่าไออาฆาตยิ่งเข้มข้นมากขึ้น

"หัวหน้าใหญ่ เรามาที่โมตูเพื่อฆ่าคนอย่างนั้นเหรอ?มันคุ้มค่าที่คุณจะมาด้วยตัวเองเหรอ?"ในที่สุดทานหลางก็อดไม่ได้ที่จะถาม

ฉี่ปู้อวี่ใช้มือชี้ไปที่ผ้าปูที่นอนที่เขียนไว้หนึ่งคำว่า"จ้าว"

ทานหลางขนอ่อนลุก กล่าว"เทียนฟาคนนั้นของตระกูลจ้าว จ้าวหงซิ้ว?!"

สวี่เอ้าเสวี่ยสูดอายใจเข้าลึกๆ กล่าวถาม"ลุงฉี่มาฆ่าคนเหรอ?"

ฉี่ปู้อวี่ยื่อมือชี้ไปที่ลานเล็กด้านใน แล้วพยักหน้าหนึ่งครั้ง

สวี่เอ้าเสสวี่ยเม้มริมฝีปาก กล่าว"เรื่องการต่อสู้ระหว่างเทพเซียนแบบนี้ ฉันไม่เกี่ยวด้วยหรอก! พวกคุณอยากทำอะไรก็ทำเถอะ!"

หลังจากพูดจบ สวี่เอ้าเสวี่ยรีบเร่งฝีเท้าขึ้นรถ ออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าเธอรู้ว่าทำไมจ้าวหางเปียถึงมาโมตู นอกจากจัดการกับฉี่เติ่งเสียน ยยังมีอะไรอีก?แม้ว่าจะไม่สามารถฆ่าฉี่เติ่งเสียนได้ แต่เขาก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัสได้

หากฉี่เติ่งเสียนบาดเจ็บสาหัสจริง อย่างนั้นแล้ว จะต้องเกิดปัญหาภายหลังแน่นอน เขาถูกปัดออก ชื่อเสียงของฟู่เฟิงอวิ๋นจะหายไป ทายาทของตระกูลจ้าวสามารถใช้วิธีสืบทอดต่อกันไปได้

เพื่อให้ฉี่เติ่งเสียนผ่านการประเมิน ฉี่ปู้อวี่จึงมา

คนเป็นพ่อ ยอมปกป้องลูกชายจากลมฝนเสมอ

ถึงแม้ว่าลูกชายคนนี้จะโตเป็นผู้เป็นคนแล้ว และมีความสามารถมากมาย

"หนึ่งวันก่อนที่ฉันมาโมตู ก็มีลางสังหรณ์ที่แข็งแกร่ง จะเจอกับปัญหาที่ร้ายแรง! แน่นอนว่า ไม่มีวันลืม ต้องมีผลกระทบตามมา"เสียงแก่ดังมาจากลานเล็ก ชายชราในชุดยาวผมเปียสีเทา เดินออกมาจากบ้านไปท่ามกลางแสงแดด

ทานหลางรู้สึกว่า แสงแดดมีความแสบตาเล็กน้อย

ไม่ใช่ สายตาของชายชระคนนี้มีความแสบบตาเล็กน้อย!

เขาแก่มาก และผอมมาก แต่มันกลับให้ผู้คนรู้สึกเหมือนเป็นความหายนะ

"ที่แท้เป็นเทพพิทักษของตระกูลจ้าวนี่เอง จ้าวายเปีย!"

ทานหลางหนังหัวชา ยืนอยู่ข้างหลังของฉี่ปู้อวี่อย่างเงียบๆ