มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 607

จ้าวหางเปียรู้ดีว่านี่ถึงเวลาตัดสินผลแพ้ชนะกันแล้ว เขาไม่สามารถพัวพันกับฉีปู้อวู่ได้นานนัก เพราะว่า เขายังต้องรับมือกับฉีเติ่งเสียน

พริบตาเดียวนี้ดวงตาของฉีปู้อวู่เปลี่ยนกลายเป็นเคร่งขรึม โครงกระดูกในร่างกาย ชั่วครู่ก็ส่งเสียงแตกหักอออกมา เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน เหมือนการจุดประทัดยังไงอย่างงั้น

ไหล่ทั้งสอง ศอก หมัด สะโพก เข่า ขา ชนกันอย่างบ้าคลั่งและรุ่นแรง การกระแทกทำให้แก้วหูของผู้คนสั่นสะเทือนจนชา

แรงของจ้าวหางเปียรุนแรงและรวดเร็วขึ้น หนึ่งคลื่นผ่านไปสูงขึ้นอีก พลังคลื่นแตกออกมาอีกครั้ง！

ฉีปู้อวู่ใช้จุดแข็งของมวยไทเก๊ก ท่าสายไหมใหญ่และบ้าคลั่งสองท่าทางนี้ นักต้มตุ๋นกำลังพูดถึง“การเอาชนะความแข็งแกร่งด้วยความนุ่มนวล ”เขากลับใช้มันออกมาจริงๆ

สุดท้าย ร่างกายของจ้าวหางเปียที่เข้ามาใกล้ๆ นิ้วมือทั้งหมดคล้ายราวกับดอกบัวบานสะพรั่ง ชั่วพริบตาเดียวก็พร้อมที่จะปลดปล่อยท่าสังหาร

ฉีปู้อวู่คงถอยหลังไปครึ่งก้าว ยกสองมือขึ้น คล้ายกับกำลังกอดลูกบอล ชั่วพริบตาเดียวยืนท่าจุดไร้สิ้นสุด

จ้าวหางเปียล็อคเจตนาหมัดของเข้าเอาไว้อย่างมั่นคง แต่ชั่วพริบตาเดียวก็มีความรู้สึกไปไม่เป็นขึ้นมา ความรู้สึกล้มเหลวนี้ ทำให้เขาไม่สามารถแม้แต่จะดีดนิ้วได้

หกสิบชั่วขณะด้วยดีดนิ้วเดียว เก้าร้อยเกิดและตายในชั่วขณะหนึ่ง

เขาเชื่องช้ามาก คงอีกแค่สองช่วงเวลาเท่านั้น

แต่ ฉีปู้อว่พึ่งจะใช้ครึ่งก้าวที่เขาเพิ่งเดินกลับมา และก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งก้าว ท่า“หมัดพังทลายครึ่งก้าว ” เขาตีไปที่หน้าท้องของจ้าวหางเปีย！

จ้าวหางเปียหายใจอย่างเต็มแรง ร่างกายโค้งหลบหลีกอีกครั้ง

หมัดของฉีปู้อวู่ ทำได้แค่ต่อยหนึ่งตารางนิ้วที่หน้าทองเขาเท่านั้น！

แต่ทว่าตอนนี้ จ้าวหางเปียได้ยินเสียงคางคกออกมาจากฉีปู้อวี่ หมัดนั้นของเขามันยังมีความถี่ที่สั่นสะเทือนจนตาเปล่ามองไม่เห็นอีกด้วย

ต่อจากนั้น จ้าวหางเปียรู้สึกว่ากล้ามเนื้อตรงท้องได้รับการโจมตี มันเป็นพลังลมเกลียว เพราะว่า เสื้อผ้าตรงท้องของเขาเปียกและบิดเละเป็นวงกลม

“บูตึ๊งทะยานสู่ท้องฟ้าว่างเปล่า ฉีปู้อวู่คนนี้ ได้พัฒนาความแข็งแกร่งของหมัดของศาสนาเต๋า？！”จ้าวหางเปียรู้สึกตกใจอย่างมากในใจ

ข้างนอกทะยานสู่ท้องฟ้าว่างเปล่า ข้างในทะยานสู่ท้องฟ้าว่างเปล่า

การทะยานสู่ท้องฟ้าไม่หยุดนี้ได้ตีไปที่ท้องของจ้าวหางเปีย มันทำให้เกิดปฏิกิริยาตามธรรมชาติในกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาทันที ก่อให้เกิดการดึงพลังแห่งการต่อต้านออกมา จังหวะร่างกายของจ้าวหางเปียรวนในชั่วพริบตา！

ร่างกายฉีปู้อวู่ตามเข้ามา ณเวลานี้ หมัดกระแทกไปที่หน้าทองของจ้าวหางเปียอย่างจริงจัง

ทยอยมาแบบไม่ขาดสาย คือการระดมพลังทั้งหมดทีมี！

แรงนี้ถล่มจากซ้ายบนลงขวาล่าง จ้าวหางเปียรู้สึกว่ากะเพราะปัสสาวะของเขาเจ็บ คล้ายราวกับว่าได้ยินเสียงร้องของลำไส้ ช็อกจนภายในเลือดออก！

หลังจากรู้สึกสงบลง มันคือแบกแรงทั้งหมดไว้

นี้คือหมัดพังทลายทั้งสาม อวู้เสี่ยวหลงเคยต่อสู้ครั้งนึง

ลมปราณของจ้าวหางเปียพังทลายอย่างสมบูรณ์ ร่างกายทั้งหมดนี้ ถูกแรงทั้งหมดต่อยจนลอยขึ้นมา ยกสูงไปว่าสามเมตร บินได้เหมือนว่าวที่เชือกขาดอย่างงั้น

“บูม！”

ร่างของเขาชนเข้ากับกำแพงอิฐสีแดงของลานบ้านโดยตรง กลิ้งเข้าไปที่ในลาน บริเวณท้องที่บาง เป็นรูวงกลมที่เปียกซึม เสื้อผ้าถูกบิดและไอร้อนลอยขึ้นมา

ตาหมาป่าโลภมองอย่างไม่ขาดสาย แอบตกใจและเอ่ย：“ฝ่ามือเมื่อกี๊พลาดไม่ใช่หรอ？เหตุใดลมปราณของจ้าวหางเปียและจังหวะถึงได้รวนอย่างไม่คาดคิด มันเกิดอะไรขึ้น

“ไม่ถูก แม้ว่าหมัดนั้นที่ทะยานพลาดไปหนึ่งนิ้ว แต่ในความเป็นจริงมันโดนไปแล้ว ขณะชั่วพริบตาที่กำลังต่อย เสื้อผ้าของ จ้าวหางเปีย บิดเบี้ยวและเปียกด้วยซ้ำ "

“มันก็พูดได้ว่า หมัดเมื่อกี๊ของหัวหน้าใหญ่ มีผลในการปล่อยพลังแยกออกไป？！”

ในนิยายจอมยุทธ์ พวกจอมยุทธ์ใช้มีดใช้ดาบ ปราณดาบ ปราณมีด

หมัดของฉีปู้อวู่นั้น เหมือนกับการปล่อยปราณดาบ คือการปล่อยพลังทั้งหมดออกจากร่างกาย จนจ้าวหางเปียลอยทะยานสู่ท้องฟ้า

จ้าวหางเปียรู้สึกว่า ลำไส้ของเขาแตกไปแล้ว อวัยวะภายในเสียหายรุนแรง อย่างน้อยที่สุดท้ายในการพักผ่อนที่ดีต้องใช้เวลาสองหรือสามเดือนเพื่อฟื้นตัวกลับมา