มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 608

เรื่องที่จ้าวหางเปียแพ้ให้กับฉีปู้อวี่นั้น เกิดความโกลาหลอย่างรวดเร็ว

จ้าวหางเปียคือใคร?

นั่นคือเทพพิทักษ์ของตระกูลจ้าวเลยนะ เป็นปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง

แต่คราวนี้ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากฉีปู้อวี่ที่เงียบหายไปหลายปี

ทั้งตระกูลจ้าว ต่างเปลี่ยนมุมมองต่อผู้ชายที่เงียบกริบคนนี้ใหม่อีกครั้ง

ฉีปู้อวี่ไม่สนใจกระแสของโลกภายนอกเลย ขึ้นเครื่องบินโดยไม่พูดอะไรสักคํา และตรงกลับไปที่เรือนจําโยวตู เพื่อปราบปรามสิ่งชั่วร้ายเหล่านั้น

ฉีเติ่งเสียนที่อยู่ในใจกลางปัญหา กลับไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลย และไม่รู้ว่าพ่อมาที่โมตูด้วยตัวเองยังไม่ทันเจอเขา ก็ลงไม้ลงมือกับจ้าวหางเปียซะแล้ว

ฉีเติ่งเสียนยังสอนหยางกวนกวนฝึกไทเก็กเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และหยางกวนกวนก็ตั้งใจฝึกอย่างมาก

ในลานบ้านกลับมีสาวสวยคนหนึ่งเดินมา พอเธอเข้ามา เธอก็อุทานว่า "พี่สาว(ลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งแม่) คาดไม่ถึงว่าพี่จะกลับมาที่โมตูแล้วจริงๆ"

หยางกวนกวนเห็นเธอ ก็ตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นจินเฉินซีน้องสาว(ลูกพี่ลูกน้องฝั่งแม่)ของเธอ

เธอไม่มีความทรงจําดีๆในเมืองโมตูนี้เลย เพราะทุกคนปฏิบัติต่อเธอไม่ดี

คนเดียวที่ถือเธอเป็นญาติจริงๆ ก็คือจินเฉินซีลูกพี่ลูกน้องคนนี้

อาจเป็นเพราะเป็นญาติกัน จึงไม่ได้คิดไรเกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูลหยางมาก ทั้งสองไม่มีความขัดแย้งทางผลประโยชน์ ดังนั้นความสัมพันธ์จึงเข้ากันได้ดี

"เฉินซี เธอมาที่นี่ได้อย่างไร?" หลังจากหยางกวนกวนเห็นเธอ ก็ประหลาดใจเล็กน้อย หยุดฝึกซ้อม และเดินมาทักทาย

จินเฉินซีสีหน้ากระวนกระวายใจและพูดว่า "พี่ไม่ควรกลับมา ตอนนี้คนในตระกูลหยางต่างก็อยากฆ่าพี่ ไม่อยากให้ทรัพย์สินของครอบครัวถูกแบ่งออกไป พี่อยู่ในเมืองโมตูอันตรายมากเลยนะ"

หยางกวนกวนตอบว่า "ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากัน อีกอย่างเธอคิดว่าถ้าฉันอยู่ข้างนอก พวกเขาก็จะไม่ส่งคนมาฆ่าฉันเหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนเหลือบมองจินเฉินซี เด็กสาวคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีพิษไม่มีภัย และเหมือนจะเป็นห่วงหยางกวนกวนอีกด้วย

"อย่างน้อยที่อื่นก็ปลอดภัยกว่าอยู่ในโมตูมาก ตอนนี้ตระกูลหยางกําลังยุ่งอยู่กับการแต่งงานของพี่ใหญ่หยางจิ้ง ไม่มีเวลาจัดการ พี่ถือโอกาสนี้ รีบออกจากเมืองโมตูเถอะ" จินเฉินซีพูดอย่างจริงจัง

"ไม่ ครั้งนี้ฉันกลับมา เพื่อมาหาเรื่องพวกเขา ถ้าพวกเขาจะมาหาฉัน ก็พอดีเลยแหละ!" หยางกวนกวนกลับพูดอย่างใจเย็น

จินเฉินซีรู้สึกว่าหยางกวนกวนเปลี่ยนไปมาก ตัดผมสั้น บุคลิกก็เด็ดเดี่ยวขึ้น ในสายตาของเธอนั้น ไม่มีความขี้ขลาดและความออมชอมแบบนั้นแล้ว เหลือเพียงความเด็ดเดี่ยวเท่านั้น

จินเฉินซีจึงพูดอย่างกระวนกระวายใจว่า "พี่ไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์จะร้ายแรงแค่ไหน ได้โปรดฟังที่ฉันพูดเอะ รีบออกไปจากเมืองโมตูเดี๋ยวนี้!"

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "เจ้าเด็กน้อย ในเมื่อหยางกวนกวนกลับมาแล้ว งั้นก็พิสูจน์ได้ว่าเธอเตรียมใจไว้และจะเผชิญกับทั้งหมดนี้ เธอไม่ต้องกังวลมากหรอก ฉันจะดูแลความปลอดภัยของเธอเอง!"

"คุณ?"

"แม้ว่าคุณจะเป็นเหล็กทั้งตัว คุณจะสามารถทนตอกตะปูได้สักกี่อัน?"

"คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือเมืองโมตู ไม่ใช่เขตอื่น ตระกูลหยางในเมืองโมตูนั้นสื่อถึงอะไร คุณรู้หรือเปล่า?"

"อย่าว่าแต่คุณคนเดียวเลย ต่อให้อีกร้อยคน ก็สู้ตระกูลหยางไม่ได้!"

"อีกอย่าง ครั้งนี้ แม้แต่หยางจิ้งก็กลับมาแล้ว! ถ้าเขาลงมือเองไม่มีใครทนได้แน่ๆ!"

จินเฉินซีเห็นว่าหยางกวนกวนไม่ฟังเธอเลยรีบร้อนมาก แถมฉีเติ่งเสียนก็ยังมาป่วนอีก ซึ่งทําให้เธอโมโหกว่าเดิม

ฉีเติ่งเสียนกลับหัวเราะเหอะๆแล้วพูดว่า "โมตูก็ไม่ใช่ประเทศหัวกั๋วหรือไง? ไม่ว่าตระกูลหยางจะเก่งแค่ไหน จะเก่งสู้ทั้งประเทศได้เหรอ?"

จินเฉินซีพูดด้วยความโกรธว่า "ตระกูลหยางคือกฏในเมืองโมตู เป็นทุกอย่าง คำไหนคำนั้น! ถ้าคุณไม่ฟังคำแนะนำ สักวันนายจะตายด้วยน้ำมือของตระกูลหยาง"

หยางกวนกวนกลับเอื้อมมือไปกดไหล่ของจินเฉินซีไว้ พูดอย่างใจเย็นว่า "น้องสาว ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว! ในเมื่อฉันกล้ากลับมา ก็พิสูจน์แล้วว่าฉันมีความมั่นใจมากพอ"

กลัวตระกูลหยางจะมาหาเรื่องงั้นเหรอ? วันนี้เธอจะไปหาเรื่องตระกูลหยางที่งานหมั้นเองเลย!

"น้องสาวเธอคนนี้จริงใจกับเธอมาก ไม่เลวนะ" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉย

"ใช่ เธอก็ถือว่าเป็นญาติคนเดียวของฉันในเมืองโมตูแล้ว" หยางกวนกวนมองแผ่นหลังที่จากไปของจินเฉินซี และแสดงสีหน้ายิ้มอย่างอบอุ่น

ฉีเติ่งเสียนหาวอย่างขี้เกียจและพูดว่า "เธอไปรอฉันที่บ้านก่อน ฉันจะออกไปข้างนอกแปปนึง"

หยางกวนกวนถามขึ้นว่า "หือ นายจะไปไหน?"

ฉีเติ่งเสียนตอบว่า "ก็ต้องไปหาแฟนเก่าสักหน่อยสิ!"

หยางกวนกวนกลอกตาใส่เขา

แต่ก่อนที่ฉีเติ่งเสียนจะออกไปข้างนอก คนที่อวี้เสี่ยวหลงส่งมาก็มาถึงแล้ว

คนที่มา ก็คือหลงย่าหนานที่ไม่ได้เจอกันนานนั้นเอง

หลังจากหลงย่าหนานทําผิดพลาดครั้งที่แล้ว อวี้เสี่ยวหลงก็สั่งสอนเธออยู่พักหนึ่ง และให้เธอไปคิดเอาเอง

จนกระทั่งตอนนี้ ถึงได้เจอเธออีกครั้ง

"ฉีเติ่งเสียน ไปกับฉันเถอะ!" พอหลงย่าหนานเข้ามา ก็พูดอย่างเย็นชา ดูยังไงก็รู้สึกเหมือนไม่พอใจฉีเติ่งเสียน

"หลงย่าหนาน เธอยศอะไรแล้ว?" ฉีเติ่งเสียนชะงัก แล้วถามด้วยรอยยิ้ม

หลงย่าหนานพูดด้วยสีหน้าเย็นชา "ดูเองไม่เป็นเหรอ?"

ฉีเเติ่งเสียนเบ้ปากแล้วพูดว่า "ที่แท้เป็นแค่ผู้พันหญิงคนหนึ่ง ฉันนึกว่าเธอได้ขึ้นเป็นนายพลแล้วซะอีก!"