มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 609

หลงย่าหนานรู้สึกโกรธกับคำพูดของฉีเติ่งเสียน เขาหมายความว่าอย่างไร ดูถูกเธองั้นเหรอ?

"ในเมื่อเธอรู้ว่าตัวเองเป็นแค่ผู้พันแล้ว งั้นถ้าเจอนายพลอย่างฉันแล้ว ทําไมไม่ทําความเคารพล่ะ? ยังเสียมารยาทขนาดนี้อีกเหรอ?"

"เธออยู่ในกรมยุทธการมานานหลายปี อยู่ไปเสียเปล่าเหรอ?"

"อวี้เสี่ยวหลงเป็นคนมารยาทดีนี้ ทำไมถึงสอนลูกน้องอย่างเธอออกมาได้ล่ะ?!"

สีหน้าของฉีเติ่งเสียนเริ่มตึง และถามอย่างเย็นชา เป็นการแทงใจดำจริงๆเลย

สภาพจิตใจของหลงย่าหนานแทบจะระเบิด เธออยู่มานานหลายปี ขยันขันแข็งสร้างผลงานมามากมาย ก็ยังเป็นแค่ผู้พันหญิง

แต่ไอ่ฉีเติ่งเสียนคนี้ ไม่รู้ว่าไปขี้หมาอะไรไป ฟู่เฟิงหยุนถึงได้ให้ความสําคัญขนาดนี้ เลื่อนขั้นไปตำแหน่งนายพลจัตวาเลย แถมยังเป็นนายพลจัตวาของกรมการเมืองด้วย!

กรมการเมือง เป็นหน่วยงานที่มีอํานาจมาก ไม่ว่าจะไปถึงหน่วยรบที่ไหน ก็จะได้รับแต่ความสนใจ

หลงย่าหนานสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างเย็นชากับฉีเติ่งเสียนว่า "ข้าพเจ้าหลงย่าหนาน ขอทำความเคารพนายพลจัตวาฉี!"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ตามระเบียบพัก ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ ฉันเป็นคนชอบแบบชิวๆ!"

"ชิวหาแม่มึงเหรอ! ได้เปรียบแล้วยังทำเป็นไม่อยากได้อีก!" หลงย่าหนานด่าคำหยาบในใจ แทบจะบิดหัวของเขาออกมาเตะเหมือนลูกบอล

หยางกวนกวนเห็นว่าฉีเติ่งเสียนรังแกเธอจนโมโห เลยรีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า "หัวหน้าหลง ไอ่คนนี้ก็ชอบแกล้งคนแบบนี้แหละ คุณอย่าถือสาเลย คิดซะว่าคําพูดของเขาเป็นแค่ตดก็พอแล้ว!"

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกโกรธนิดๆ ทําไมถึงเข้าข้างคนอื่นล่ะ? เกินไปนะ!

หลงย่าหนานยิ้มอย่างสุภาพ แล้วพูดกับฉีเติ่งเสียนอย่างเรียบเฉยว่า "นายพลจัตวาฉี ไปกับฉันเถอะ เตรียมเข้าร่วมการประเมิน!"

ฉีเติ่งสียนกลับส่ายหัวว่า "ตอนนี้ฉันไม่ว่าง รอสักสองวันนะ"

หลงย่าหนานพูดอย่างโกรธเคืองว่า "คุณคิดว่าการประเมินคือเรื่องเล่นเหรอ คุณบอกว่ารอสองวันก็ต้องรอสองวันหรือไง? คุณรู้ไหมว่าคุณเล่นตัวแบบนี้ จะทําให้คนอื่นไม่พอใจมากนะ!"

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "ก็แค่พวกคณะกรรมการที่กวนประสาทนั้นเองไม่ใช่เหรอ อยากโดนฉันทุบขนาดนั้นเลยเหรอ?"

หลงย่าหนานหมดคำจะพูด

"โดยเฉพาะคนที่ชื่อเยี่ยเฟยหลิวไรนั่น บอกว่ารอฉันในเมืองโมตู ถึงเวลานั้นฉันจะจัดการเขาคนแรกเลย" ฉีเติ่งเสียนพูด

"หือ คุณได้เจอกับเยี่ยเฟยหลิวหัวหน้ากรรมการประเมินแล้วเหรอ?" หลงย่าหนานหายใจเข้าลึกๆและถามเสียงต่ำ

"เจอแล้ว น่าจะเป็นคนที่ฝึกปืนใหญ่" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉย

หลงย่าหนานถามอย่างจริงจังว่า "ฟังจากน้ำเสียงของคุณแล้ว คุณดูถูกเขามากเลยเหรอ? ฉันแนะนําว่าอย่าคิดดูถูกศัตรูแบบนี้ดีกว่า เยี่ยเฟยหลิวเก่งในการใช้ปืนใหญ่ เคยฝึกหมัดสิงอี้ หมัดแปดทิศ ปืนใหญ่ สามารถแบกสกู๊ตเตอร์ที่มีน้ําหนักหลายร้อยกิโลกรัมมารำได้ครึ่งชั่วโมง"

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "พอเหอะ ฉันไม่มีเวลามาคุยกับคุณที่นี่ ฉันยังมีเรื่องต้องทํา เย็นๆยังต้องไปร่วมงานหมั้นของสวีเอ้าเสวี่ยอีกด้วย!"

หลงย่าหนานสีหน้าตึงและพูดว่า "ฉันจะรายงานการกระทําของคุณให้คุณหนูตามจริง!"

"ไอ่คนนี้ เธอไปรายงานเลย พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ แม้ว่าเธอจะมียศทหารสูงกว่าฉัน แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของฉัน ถ้าทำฉันโมโหละก็ เตรียมหนังถลอกได้เลย" ฉีเติ่งเสียนพูดแบบไม่แคร์

หลงย่าหนานโมโหกับการกระทำที่ไม่มีระเบียบวินัยของฉีเติ่งเสียนมาก แต่เธอก็รู้ดีว่า ฉีเติ่งเสียนไม่เคยผ่านการฝึกอบรมอย่างเป็นระบบมาก่อน และได้รับคัดเลือกเป็นพิเศษ ซึ่งไม่มีความรู้สึกเป็นเกียรติและจริงจังในภารกิจเลย

หลงย่าหนานหันหลังเดินกลับไปด้วยความโกรธ เธอเข้าใจดีว่า ไอ่ฉีเติ่งเสียนคนนี้พูดไม่ฟังเลย

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่พอใจว่า "เฮ้ย เธอเป็นแค่ผู้พันหญิงนะ ก่อนจะไปไม่ทำความเคารพหัวหน้าหน่อยเหรอ?!"

หลงย่าหนานกระตุกยิ้ม หันกลับมาและพูดอย่างเย็นชาว่า "นายพลจัตวาฉี ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวก่อนนะ ถ้าคุณพร้อมที่จะประเมินแล้ว ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา!"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าอย่างพอใจแล้วพูดว่า "ไปเถอะ ไปเถอะ!"

หลงย่าหนานไม่พูดอะไรสักคํา รีบสับเท้า ดูเหมือนอยากจะรีบออกจากที่นี่

"ที่จริง ถ้าไม่พึ่งตระกูลจ้าว อวี้เสี่ยวหลงก็สามารถปกป้องฉันได้ชั่วคราว แต่เธอเป็นคนซื่อตรงเกินไปที่จะให้โอกาสฉันมากมายเหมือนที่ตระกูลจ้าวสามารถให้ได้" สวีเอ้าเสวี่ยเต็มไปด้วยความกังวล และรู้สึกว่าผู้หญิงในกระจกนั้นไม่คุ้นเคยเลย

เสียงประตูห้องแต่งหน้าถูกเปิดออก

สวีเอ้าเสวี่ยว่าพูดอย่างรำคาญ "ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันจัดการด้วยตัวเองได้ อย่ามายุ่งกับฉัน? ออกไป!"

แต่เธอกลับได้ยินเสียงกลอนล็อคประตู

สวีเอ้าเสวี่ยโมโหแล้ว เป็นแค่ช่างแต่งหน้าคนหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ก็กล้าไม่เห็นคําสั่งของเธอไว้สายตาเลยเหรอ?

เธอหันไปด้วยความโมโห แต่ก็ชะงัก

ฉีเติ่งเสียนยืนพิงประตู กอดอก และมองเธอด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "เซอร์ไพรส์ มาเตอร์ฟักเกอร์"

หลังจากสวีเอ้าเสวี่ยเห็นฉีเติ่งเสียน เธอตกใจมาก แน่นอนว่าเธอรู้ว่าฉีเติ่งเสียนได้มาถึงเมืองโมตู เพื่อรับมือกับการประเมินของกรมยุทธการ

ด้วยเหตุนี้ ฉีปู้อวี่จึงไปหาจ้าวหางเปียก่อน และทําให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่สิ่งที่เธอไม่ได้คาดคิดก็คือ ฉีเติ่งเสียนมาหาตัวเธอ!

"คุณมาที่นี่ได้ยังไง?" สวีเอ้าเสวี่ยถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ตอนนี้เธอไม่อยากเห็นฉีเติ่งเสียนอีกต่อไปจริงๆ

เมื่อก่อนเอาแต่คิดอยากจะแก้แค้นตลอดเวลา แต่ตอนนี้เธอกลับไม่มีความสามารถในการแก้แค้นแล้ว!

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า "ต่างว่ากันว่ายิ่งห่างไกลยิ่งทำให้รัก เราห่างกันไปตั้งหลายวัน เธอเจอฉัน ไม่ตื่นเต้นหน่อยเหรอ?!"

สวีเอ้าเสวี่ยพูดด้วยความโกรธว่า "ฉันตื่นเต้นบ้าไรล่ะ ออกไปให้พ้น มีมารยาทบ้างไหม?!"

"ใครกันแน่ที่ถูกกระทำ ไม่รู้ตัวบ้างเลยเหรอ?"

ฉีเติ่งเสียนมองสวีเอ้าเสวี่ยอย่างเฉยเมยและพูดด้วยน้้ำเสียงเย็นชา