มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 614

หยางกวนกวนเข้าใจ โลกของการเรียนวรยุทธ์ เหนือฟ้ายังมีฟ้า

ตอนนี้เขาได้รับความพ่ายแพ้ แต่ก็ไม่ท้อถอย และจะยังฝึกต่อไปเพิ่มอีกเท่านึง

เขามองไปที่ข้างหน้าของผู้ชาย พูดขรึมๆ “มวยไทเก๊กหรอ ก็น่าสนใจดี ตอนนี้ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ แต่ถ้าสองถึงสามปีนี้ก็ไม่แน่ล่ะ”

ชายคนนี้ส่ายหัวและตอบ：“พวกคุณอยู่มายังไม่นาน ก็มาก่อเรื่องที่โรงแรมต้าตี้ของเราแล้ว ชะตากรรมของคุณถูกกำหนดไว้ลิ้ว！”

ผู้คนได้ยินสิ่งที่เขาพูด จึงอดไม่ได้ที่จะตกใจ

“เขาก็คือผู้จัดการหลักของโรงแรมต้าตี้เมืองโมตู หม่าซีหลง มีข่าวลือว่าเมื่อก่อนเข้าไปหัวหน้าทหารในกรมยุทธการมาก่อน！”

“ประธานหม่า เหมือนมังกรที่ยากจะคาดเดา คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเจอเขาตัวเป็นๆ”

“หม่าซีหลง กองทัพมังกรดำการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ภาคเหนือเขตสงครามเสือขาว ได้แชมป์การแข่งขันสายรายการติดต่อกัน ”

ผู้คนได้ยินสิ่งที่พูดกันถึงหม่าซีหลง หยางกวนกวนพึ่งจะเข้าใจ ชายคนนี้ด้านหน้าของเขา นึกไม่ถึงว่าจะมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วเช่นนี้！

กองทัพ มักจะเป็นที่ของผู้มีฝีมือระดับสูงมากท่าสุด เพราะว่า ที่นั่นจริงๆแล้วเชิดชูกองกำลังทหารอันป่าเถื่อน และเป็นองค์กรที่มีความรุนแรง แน่นอนว่ามีผู้มีฝีมือสูงมากมายราวกับเมฆ

หยางเฟยเฟยพูดไปหัวเราะไป：“นังกระจอก จริงๆแล้วไม่ต้องถึงตระกูลหยาง เธอก็ต้องโดนฆ่าตาย！”

“ยังจะมาแก้แค้นกับฉัน？ก็ไม่ดูสารรูปตัวเองสักหน่อยเลย”

“ฉันหาแม่ของเธอไม่เจอ ถ้าหากว่าฉันเจอแม่ของเธอล่ะก็ ต้องโดนฆ่า และขี้เถ้ากระดูกก็ต้องถูกโปรย！”

คำพูดที่ชั่วร้ายของหยางเฟยเฟย ทำให้ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เตะหนึ่งที่ไปตีหยางยเวี๋ยนซานจนกระเด็นไปแล้ว

หยางยเวี๋ยนซานเจ็บจนร้องออกมา ฮึ เลือดพุ่งออกมาจาปาก ครึ่งหน้า มีรอยรองเท้าขนาดใหญ่ประทับอยู่ด้วย！

หม่าซีลง เหลือบมองไปที่ฉีเติ่งเสียน เอ่ย ：“พวกคุณสองคนจะคุกเข่าด้วยตัวเอง หรือว่าให้ฉันลงมือเอง？กฎของโรงแรมต้าตี้ พวกคุณกล้าฝ่าฝืน！”

ฉีเติ่งเสียนค่อยๆหยิบบัตรวีไอพีสูงสุดของโรงเรมแทนตี้ออกมาจากกระเป๋าของเขาอย่างช้าๆ และโยนไปที่ในมือหม่าซีหลงตรงๆ

หลังจากที่เห็นบัตรใบนี้ หม่าซีหลง รูม่านตาดำของหม่าซีหลงหดเล็กลงทันที กลับคาดไม่ถึงว่า ฉีเติ่งเสียนเป็นสมาชิกวีไอพีสูงสุด

ต้องรู้แน่นอน โรงแรมตาตี้หลายแห่งในประเทศรวมกัน จำนวนบัตรวีไอพีสูงสุดมันมีน้อยเท่าหยิบมือ แต่ในมือของฉีเติ่งเสียน กลับมีบัตรวีไอพีสูงสุด

“บัตรวีไอพีสูงสุด？ คาดไม่ถึง ว่าพวกคุณจะเป็นแขกวีไอพีสูงสุดของโรงแรมต้าตี้ ”หม่าซีหลงพูดอย่างใจเย็น

แขกทั้งหลายได้ยินคำพูดนี้ ทั้งหมดเกิดเสียดังเกรียวกราว！

หยางเฟยเฟยและหยางยเวี๋ยนซานงงงันกันไปหมด พวกเขาตระกูลหยางก็ต้องการบัตรวีไอพีสูงสุดมาครอบครองซักใบ แต่ทว่า โรงแรมเทียนตี้ปฏิเสธคำร้องขอของพวกเขา

เพื่อเป็นการตอกย้ำถึงคุณภาพโรงแรม บัตรประเภทนี้จะไม่ปล่อยออกมาข้างนอกอย่างงายๆ ถ้าหากอยากได้จริงๆ ทั้งหมดจะต้องได้รับการตรวจสอบและประเมินจากสำหนักใหญ่

หม่าซีลงยืนบัตรคืนกลับโดยตรง ฉีเติ่งเสียนรับมันไว้

ก็ได้ยินหม่าซีหลงพูด：“ในเมื่อคุณคือวีไอพีสูงสุด ถ้าอย่างนั้นคุณควรจะเข้าใจกฎของโรงแรมต้าตี้！”

“อยู่ในอาณาเขตของฉัน พวกคุณสร้างเรื่องวุ่นวายต่อยคน นั่นก็คือพวกคุณไม่ถูกต้อง”

“ฉันสามารถดูได้จากบนหน้าบัตรนี้ การจัดการแบบผ่อนปรน พวกคุณสองคน จะไม่เจ็บตัว และออกจากที่นี่กลับบ้านไป”

ตอนที่เขาพูดคำพวกนี้ ทั้งหยิ่งและเย็นชา ราวกลัวว่าไม่สนใจบัตรวีไอพีสูงสุดที่อยู่ในมือของฉีเติ่งเสียนอย่างจริงจัง

ฉีเติ่งเสียนกลับมองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้ยิ้ม เอ่ย：“คุณพูดอะไรนะ ฉันได้ยินไม่ชัด！”

หม่าซีหลงตอบ：“ถ้าคุณยืนกรานที่จะตาย ฉันก็จะรับปากคุณ！”

“มีบัตรวีไอพีสูงสุดแล้วยังไงล่ะ？เมื่ออยู่โรงแรมต้าตี้ แค่หม่าซีหลงพูดก็จบแล้วล่ะมั้ง？”

“ฉีเติ่งเสียนพูดต่อ：“ไม่ได้เป็นบ้อะไร เขาก็แค่มาแหย่ฉัน ฉันจะตีมัน ดังนั้น จะบอกกับคุณก่อน！”

อวี้เสี่ยวหลงตอบขรึมๆ ：“ฉันไม่สนว่าคุณทำอะไรที่เมืองโมตู แตว่า คุณต้องอย่าเข้าใจผิดเรื่องการประเมิน ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแม้แต่นิด！”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มไปพูดไป：“คุณไม่ยุ่งก็จบแล้ว”

หลังจากพูดประโยคนี้จบ เขาวางสายใส่ตรงๆ

ทุกคนต่างส่งเสียงหึเหยียดยาม คิดว่าเขาแค่ตบหน้าตบตาคน บางทีอาจจะไม่มีใครรับสายโทรศัพท์ก็ได้นะ

“ตอนนี้ดีจัง เจ้านายคุณบอกว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร”ฉีเติ่งเสียนพูดกับหม่าซีหลงด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก

“โอ้？ น่าสนใจ.....ถ้าหากว่าคุณมีความสามารถจริงๆ สามารถจัดการฉันร่วงได้ วันนี้คุณก่อเรื่องอะไรที่โรงแรมต้าตี้ ฉันจะปล่อยมันไป ” หม่าซีหลงมองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาที่น่ารักพูด

หยางยเวี๋ยนซานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยครั้งแล้วครั้งเล่า ฉีเติ่งเสียนไอ้คนนี้ไม่รู้จักกำลังตัวเอง นึกไม่ถึงเลยว่าจะท้ามายหม่าซีหลงที่คว้าแชมป์ศิลปะการต่อสู้ถึงสามครั้งติด？

หยางเฟยเฟยโห่ร้องตะโกนไปที่หยางกวนกวนพูด：“รอให้คุณหม่าจัดการคนที่นามสกุลฉีตาย ฉันค่อยไปคิดบัญชีกับเธอช้าๆ เมื่อถึงเวลา เธอจะคุกเข่าขอร้องฉัน เอาหัวกระแทกอย่างไม่สนใจใยดี！”

หยางกวนกวนมองเข้าด้วยท่าทางที่นิ่ง ในโลกทัศน์ของเธอ ฉีเติ่งเสียนก็เหมือนเป็นสัญลักษณ์ของ“ไร้ศัตรู”สองคำนี้

ฉีเติ่งเสียนพูดกับหม่าซีหลง：“จริงๆแล้วฉันไม่ได้อยากมีความขัดแย้งกับคุณ แต่คุณยืนกรานว่าต้องการให้ฉันเข้าไป อย่างนั้นฉันก็ทำได้เพียงแค่ขอโทษกับเจ้านายคุณแล้ว”

หยางกวนกวนถูแขนของตัวเองเอ่ย：“คุณอย่าฆ่าเขา.....รอทักษะกังฟูของฉันดีกว่านี้ จะกลับมาหาเขาอีกแน่”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา แขกทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

พูดเรื่องล้อเล่นอะไร？

นึกไม่ถึงจริงๆที่กลัวว่าฉีเติ่งเสียนฆ่าหม่าซีหลงตาย？！