มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 620

หยางจิ้งและคนอื่นๆ ทำได้แต่ดูหยางเฟยเฟยถูกหยางกวนทำลาย!

ส่วนหยางกวนกวน ลงมือขึ้นมาก็ไร้ความปราณี เด็ดขาดและโหดมาก สองสามที ก็หักแขนขาหยางเฟยเฟยไปเลย

นอกจากนี้ วิธีการที่เธอใช้ล้วนได้รับการสอนโดยฉีเติ่งเสียน กระดูกนั้นหักจนแม้แต่ดร.จากประเทศเจอมณีก็ต้องส่ายหัว

ฉีเติ่งเสียนยืนดูอยู่ข้างๆราวรูปปั้นกวนอู เปลือกตาหย่อนลงเล็กน้อย

กวนอูไม่ลืมตา ถ้าลืมตาต้องฆ่าคน

ตราบใดที่มีใครกล้าเข้าไปทำร้ายหยางกวนกวน และขัดขวางหยางกวนกวนชำระแค้น เขาก็จะลงมือฆ่าทันที

พูดได้เลยว่าเรื่องที่หยางเฟยเฟยทํานั้นช่างโง่เขลา แม้ว่าทำให้สภาพจิตใจของหยางกวนกวนแตกร้าวจริงๆ แต่ก็ทําให้ตัวเองต้องเข้าสู่ทางตัน

"ฉีเติ่งเสียน ฉันไม่ยอมอยู่ร่วมโลกเดียวกันกับนายแน่ ขอให้นายคโชคดีแบบนี้ตลอดไป และได้รับการดูแลจากคนข้างบน!"

"ตราบใดที่นายสูญเสียอํานาจ ฉันจะฆ่านายแน่นอน!"

หยางจิ้งมองไปที่ฉีเติ่งเสียนและพูดอย่างโมโห

วันนี้เขาอับอายเสียหน้า และต้องมาเห็นน้องสาวของตัวเองถูกหยางกวนกวนทำลายด้วยสองตา ความโกรธในใจแทบจะห้ามไม่อยู่แล้ว

ฉีเติ่งเสียนกลับไม่พูดอะไร แค่ดูหยางกวนกวนลงมืออย่างเงียบๆ

"เรียบร้อย" หยางกวนกวนปล่อยมือแล้วพูดอย่างเฉยเมย

หยางเฟยเฟยเป็นลมแล้ว แขนขาของเธอทรุดตัวลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง เหมือนสัตว์เลื้อยคลานที่ไม่มีกระดูก

หลังจากหยางกวนกวนทําทั้งหมดนี้เสร็จ ก็เงยหน้ามองหยางจิ้ง พูดอย่างใจเย็นว่า "แค้นนี้ฉันต้องชำระ และอีกอย่าง สิทธิในมรดกของตระกูล ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยไปแน่นอน เพราะมันเป็นของพ่อฉัน ฉันควรได้รับ"

"ถ้าพวกคุณอยากเก็บเงินก้อนนี้ไว้ งั้นฉันยินดีต้อนรับพวกคุณมาหาฉันทุกเมื่อ"

"ตราบใดที่ฉันหยางกวนกวนยังมีชีวิตอยู่ พวกคุณก็อย่าคิดจะได้สมหวัง!"

เธอพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากจะพูดมาตลอดยี่สิบกว่าปีนี้ออกมาในวันนี้ รู้สึกว่าหายใจได้เต็มปอด ทั้งตัวผ่อนคลายลงเป็นร้อยเท่า

หลังจากทําทุกอย่างเสร็จ หยางกวนกวนรู้สึกระบายได้พอสมควรแล้ว เลยพูดว่า "พวกเราไปกันเถอะ!"

ฉีเิต่งเสียนมองไปที่เยี่ยเฟยหลิวและพูดว่า "ในวันประเมิน ฉันจะต่อยจนฟันของคุณรวงทั้งปาก จําสิ่งที่ฉันพูดไว้ให้ดี!"

เยี่ยเฟยหลิวยิ้มเย็นชาและพูดว่า "ฉันรอดูอยู่!"

ฉีเติ่งเสียนมองไปที่สวีเอ้าเสวี่ยอีกครั้งและพูดว่า "ไปสิ อยู่ที่นี่เพื่อรอคนอื่นหาเรื่องต่อเหรอ?!"

สวีเอ้าเสวี่ยดึงสติกลับมา และพยักหน้า เตรียมจะออกไปตาม

คําพูดของเธอในเมื่อกี้ ทําให้หยางจิ้งเสียหน้า และทําให้ทั้งตระกูลหยางเสียหน้า ถ้าอยู่ที่นี่ต่อ เห็นได้ชัดว่าไม่มีผลดีอะไร

เสวี่ยกุยที่ยังไม่ได้กลับก็หัวเราะเยาะขึ้นมาในเวลานี้: "พวกคุณ ลืมฉันไปแล้วใช่ไหม? ทำร้ายฉันแล้วจะกลับไปแบบนี้เหรอ?"

แม้ว่าเขาจะรู้สีกสะใจที่เห็นหยางกวนกวนทําลายงานหมั้นของหยางจิ้งให้เละเทะไปหมด แต่เขาก็ถูกต่อยเหมือนกัน แค้นนี้ต้องชำระ!

แต่เสวี่ยกังที่เสวี่ยกุยเรียกมากลับไม่ปรากฏตัวสักที คนที่มากลับเป็นลุงของเขาเสวี่ยเจินนั้นเอง

"ท่านลุง คุณมาได้ยังไง?!" เสวี่ยกุยตกใจมาก ไม่คิดว่าเสวี่ยกังที่ชอบก่อเรื่องแย่ๆไม่ได้มา กลับเป็นเสวี่ยเจินมาแทน

เสวี่ยเจินพยักหน้าให้เขาและพูดอย่างใจเย็นว่า "เรื่องนี้ฉันรู้แล้ว เรื่องในวันนี้นายทําผิดเอง ไม่ควรเอ่ยปากไปดูถูกและลวนลามคนอื่น โดนต่อยก็สมควรแล้ว ถือซะว่าเป็นบทเรียนละกัน!"

สีหน้าของเสวี่ยกุยเริ่มตึงทันที แต่เขานึกไม่ถึงว่าเสวี่ยเจินมาไม่ได้เพื่อมาช่วยเขาออกหน้า แต่กลับมาปราบปรามเขา

หยางกวนกวนมองเสวียเจินด้วยความแปลกเล็กน้อย

เสวี่ยเจินพูดว่า "นายไม่ต้องรอเสวี่ยกังหรอกนะ ฉันเป็นคนไม่ให้เขามา เรื่องในวันนี้ พอแค่นี้!"

เยี่ยเฟยหลิวกลับพูดว่า "นายอย่าคิดว่าฉันพูดจาไม่เข้าหู ก่อนอื่นเราต่างเป็นมนุษย์ แล้วถึงจะแยกพรรคพวก"

"ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ต้องรู้จักความถูกต้อง ความยุติธรรม ศีลธรรมและเกียรติยศพื้นฐาน ถ้าล้ำเส้นนี้ไป ก็ไม่สมควรเป็นมนุษย์เลย"

"จุดจบของเธอแบบนี้ พูดตามตรงเลย ฉันไม่รู้สึกเสียใจด้วยเลยสักนิด"

หยางจิ้งพูดอย่างเย็นชา "ผู้คุมเยี่ยพูดจาได้ไพเราะจริงๆเลยนะพูดมาเป็นชุด!"

เยี่ยเฟยหลิวพูดอย่างใจเย็นว่า "ฉันจะเตะฉีเติ่งเสียนออกจากกรมยุทธการ เมื่อไหร่ที่เขาสูญเสียตำแหน่งนี้ไป ในเมืองโมตู นายอยากจัดการเขายังไง ก็เป็นเรื่องของนาย"

หยางจิ้งพูดอย่างแค้นว่า "หวังว่าผู้คุมเยี่ยจะรักษาคำพูดนะครับ!"

ดังที่เยี่ยเฟยหลิวพูดไว้ ที่จุดจบของหยางเฟยเฟยเป็นแบบนี้ เขาไม่เห็นอกเห็นใจเลยสักนิด

แน่นอนว่าทุกการต่อสู้มักใช้วิธีการทุกอย่างไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกล แต่ในฐานะมนุษย์ ควรมีบรรทัดฐานของตัวเองเสมอ

ไปขุดหลุมศพอาของตัวเองเพื่อทรัพย์สินเหล่านั้น แถมยังเอาเถ้ากระดูกไปโปรยปราย กล้าทำเรื่องแบบนี้ ไม่กลัวฟ้าผ่าเหรอ?

ยมบาลไม่จัดการเธอสักหน่อย ก็คงจะเกินไป

ตอนนี้หยางจิ้งก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้แล้ว หยางกวนกวนได้รับการสนับสนุนจากฉีเติ่งเสียน ก็เลยอวดดีมาก ถ้ารอผู้อาวุโสหยางเสียชีวิตจริงๆ หนึ่งส่วนสามของทรัพย์สินนั้น คงจะถูกแบ่งออกไปจริงๆ

เหตุผลที่ตระกูลหยางเป็นตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งของเมืองโมตู ก็เพราะพวกเขารวยล้นฟ้า

แต่ถ้าหนึ่งส่วนสามของทรัพย์สินถูกแบ่งออกไป ก็คงจะลดลงแน่ๆ ถึงเวลานั้น ตระกูลเสวี่ยและตระกูลเจิ้งอีกสองตระกูลใหญ่แอบเข้ามา สถานการณ์คงจะเลวร้ายมาก

ดังนั้น หยางกวนกวนก็เลยต้องตาย

แต่ก่อนหน้านี้ ต้องกําจัดฉีเติ่งเสียนไอ่คนเลวนี้ก่อน ไม่งั้นตระกูลหยางจะไม่มีวันสงบสุขแน่!