มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 666

เห็นชัดว่าคุณชายคังเป็นคนวางก้ามใหญ่โต คนยังมาไม่ถึง เสียงกลับดังเสียจนใครๆก็ได้ยิน

ตอนที่ฉินถางหู่หันหน้าไปมอง ลมหายใจสะดุด เป็นคนของตระกูลคังแห่งเมืองหลวง? นี่มันยุ่งยากเข้าแล้ว...

ถึงฝันเธอก็ยังคิดไม่ถึง จ้าวมั่นเอ๋อร์ไปมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลคังแห่งเมืองหลวงด้วย!

“หมาของฉัน!” คุณชายคังเข้ามาถึงเห็นหมาบูลด็อกนอนอยู่บนพื้น โกรธจนสองตาแดงก่ำขึ้นมา

ถ้าหมาตัวนี้ตายในลานประลองสุนัข เขาจะไม่เจ็บปวดใจเลย ทำได้เพียงยอมรับว่าหมาตัวนี้ไม่มีคุณสมบัติเป็นผู้นำ แต่นี่ถูกคนใช้ปืนยิงตาย ไม่อาจให้อภัยได้จริงๆ!

“จ้าวมั่นเอ๋อร์ เธอดูแลมันยังไง ถึงทำให้มันถูกคนยิงตาย เธอมัวทำอะไรอยู่?” คุณชายคังโกรธจนทนไม่ไหวตะคอกใส่จ้าวมั่นเอ๋อร์

ใบหน้าจ้าวมั่นเอ๋อร์ไร้เดียงสา แบมือออกมา พูดว่า “คุณชายคัง ฉันก็ไม่รู้ มีคนใช้ปืนยิงมัน ฉันยังทำอะไรได้อีกล่ะ?”

คุณชายคังนิ่ง พูดว่า “ใคร ใครแม่งบ้ากล้าเอาปืนมายิงหมาของฉัน! ฉันจะฆ่ามันทั้งบ้าน แก้แค้นให้หมาของฉัน”

ในสายตาเขา ชีวิตของคนจำนวนมาก ล้วนต่ำต้อยกว่าหมาบูลด็อกตัวนี้ที่ตนเองซื้อมาจากต่างประเทศด้วยเงินจำนวนมาก

“คุณชายคัง จ้าวมั่นเอ๋อร์ปล่อยหมาให้กัดคน พวกเราถึงได้ถูกบีบให้ยิงไป!” ฉินถางหู่ใบหน้าเคร่งขรึม พูดอธิบาย เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะล่วงเกินคนใหญ่คนโตของเมืองหลวง

คุณชายคังได้ยิน พูดเสียงเย็นออกมาว่า “หมาฉันกัดเธอ มันก็เป็นโชคดีของเธอ กัดเธอจนตายมันก็เป็นเรื่องปกติ! แต่เธอทำร้ายมันกลับ ไม่ต้องพูดว่ายิงมันตาย แค่ทำร้ายให้มันเจ็บ นั่นก็ถือเป็นความผิดของเธอ”

ฉินถางหู่กลับคิดไม่ถึงว่าคุณชายคังจะขนาดนี้ ไม่มีเหตุผลสักนิด พูดอย่างอดไม่ได้ว่า “คุณชายคัง เป็นคนก็พูดมีเหตุผลสักหน่อยดีไหม?”

คุณชายคังพูดเสียงเย็น “เหตุผล ฉันนี่ไงคือเหตุผล! ฆ่าหมาของฉัน งั้นก็เอาชีวิตของคนทั้งบ้านของเธอมาชดใช้”

บนใบหน้าจ้าวมั่นเอ๋อร์มีรอยยิ้มสะใจอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ ฉีเติ่งเสียนและฉินถางหู่มาหาเรื่องเธอที่ลานประลองสุนัข แล้วยังฆ่าหมาของคนอื่น รอบนี้ ไม่ตายก็พิการ!

หลังจากนี้ เธอก็ไม่ต้องลงมือจัดการเองแล้ว

“นี่!”

ฉีเติ่งเสียนเดินขึ้นหน้ามา ยื่นมือตบไหล่ของคุณชายคัง

คุณชายคังหันหน้าไปดังขวับ กำลังจะโวยวาย แต่ก็นิ่งอึ้งไปในพริบตา

ฉีเติ่งเสียนยิ้มคล้ายไม่ยิ้มมองเขา พูดว่า “ในเมื่อชอบหมาตัวนี้ขนาดนี้ งั้นฉันส่งแกไปอยู่เป็นเพื่อนมันเป็นยังไง?”

จ้าวมั่นเอ๋อร์ได้ยินคำนี้ โกรธจนยิ้มเยาะออกมา พูดว่า “ไอ้คนไม่รู้จักที่ตาย กล้าพูดแบบนี้กับคุณชายคังได้ยังไง?”

คุณชายคังกลับยืนที่เดิมไม่ไหวติง บนใบหน้าค่อยๆแสดงความหวาดกลัวออกมา

เขาคือคังเสวี่ยฉวิน เคยมีเรื่องกับฉีเติ่งเสียนเพราะจังเซ่าเจี๋ยที่จงไห่

หลังจากนั้นยังให้คังเซี่ยงหรงรองพ่อบ้านมาจงไห่จัดการเด็ดหัวด้วยตัวเอง

หัวนั่น ถูกฉีเติ่งเสียนเก็บเอาไปถือไว้ตรงหัวเตียงของเขาเสียเรียบร้อย

คืนนั้น เขาแทบจะฉี่ราดกางเกง

“ที่แท้ก็เป็นคุณชายฉีนี่เอง” คังเสวี่ยฉวินกลืนน้ำลายดังอึก พูดยิ้มแห้งๆกับฉีเติ่งเสียน

เรื่องครั้งก่อน ทำให้คังเสวี่ยฉวินเสียความกล้าไป สาบานว่าถ้าฉีเติ่งเสียนไม่ตาย ชาตินี้ก็จะไม่เหยียบจงไห่อีก เรื่องแก้แค้น ก็คิดนั่นแหละ แต่ก็ต้องรอโอกาสก่อน