มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 678

ฮันตงซานวางฝ่ามือลงบนขมับ แม้ว่าเขาจะสกัดกั้นการโจมตีได้ แต่ก็ยังยังคงเจ็บหัวจากการกระแทก อาการมึนเบลอทำให้รู้สึกไม่สบายตัว

หยางกวนกวนไม่ได้ให้โอกาสเขาหายใจด้วยซ้ำ เมื่อหันหลังมาแล้ว ทันใดนั้นก็ใช้แส้ฟาดไปที่เป้าของคู่ต่อสู้!

ฮันตงซานกดฝ่ามือลง ในขณะเดียวกันก็ถอยหลังไปอีก

ขณะนี้หยางกวนกวนมีอำนาจมากขึ้น ถึงทักษะคู่ต่อสู้ก็ยังเหนือกว่าเธอ เธอในตอนนี้ได้เปรียบเเล้ว แน่นอนว่าเธอไม่สามารถปล่อยไปง่ายๆได้ เธอมุ่งมั่นที่จะล้มคู่ต่อสู้ของเธอให้ได้!

ดังนั้น เธอไล่ล่า เท้าเหยียบและต่อย ทำให้ให้ฮันตงซานแทบจะหายใจไม่ทัน

ประสบการณ์การเอาชนะคู่ต่อสู้ที่เเข็งแกร่งกว่า หยางกวนกวนเองก็มี ประสบการณ์การรับมือกับปรามาจารย์ทั้งหลาย เธอก็ไม่เคยได้ขาด

เริ่มเเรกฮันตงซานคิดว่าที่เธอฝึกคือมวยไทเก็ก ไหนจะไปรู้ สิ่งที่เธอเก่งจริงๆคือสิงอี้ ภายใต้ความประมาทนี้ ทำให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก หาจังหวะโต้กลับไม่ได้สักระยะหนึ่ง

"บ้าจริง!"ฮันตงซานสบดเสียงเย็น ถูกหยางกวนกวนต่อยไปหนึ่งหมัดจังๆ เตะออกไปอย่างดุเดือด

เมื่อเขาเตะขาออกไป ร่างกายจะเสียสมดุลจากการถูกชก ดังนั้น พลังเตะนี้ไม่มากอย่างแน่นอน

หยางกวนกวนไม่สนใจอะไรแล้ว ขาหน้าเพิ่งเหยียบไป ยืนในท่าเเทงได้ ก็จะแทงเข้าไป!

แต่ว่า เมื่อปลายเท้าของฮันตงซานสัมผัสกับต้นขาของเธอ เธอรู้สึกได้ว่าหนาวสั่นที่ขา ต่อด้วยร้อน ตามมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

ขาและเท้าของเธอเริ่มไม่มั่นคง และการเคลื่อยนไหวต่อมาก็เริ่มผิดรูปไปด้วย!

แววตาของฮันตงซานดุร้ายขึ้น พุ่งตบไปที่ขมับของหยางกวนกวนด้วยฝ่ามือ!

เมื่อมาถึงตอนนี้หยางกวนกวนอยากจะปัดป้องมันก็สายเกินไปแล้ว ทำได้เพียงพยายามหันหัว แต่ก็ยังคงปล่อยให้ฝ่ามือตบเข้าไปที่กกหู เสียงดังป๊าบ ล้มลงกับพื้นโดยตรง

ต่อมา เธอรู้สึกได้ว่าเจ็บปวดที่หูมาก สมองมึนเบลอ แม้แต่แรงยืนขึ้นยังไม่มี

"อาจารย์เธอทำให้ศิษย์น้องของฉันเสียแขนไปข้างหนึ่ง ฉันก็ยังทำเธอหูหนวกไปข้างหนึ่ง ก็ถือว่าทำอย่างไรได้อย่างนั้น"ฮันตงซานเก็บมือ กล่าวยิ้มอย่างสง่า

หยางกวนกวนสัมผัสไปที่หู มีเลือดไหลเยอะมาก เธอมองไปที่ขาซ้าย เห็นว่ากางเกงถูกฉีดจนขาดแล้ว มีแผลขนาดใหญ่ที่ขา ผิวหนังและเนื้อปลิ้นออกมา ก็มีเลือดออกมาเช่นกัน

เธอค่อยๆหันหน้าขึ้นมองปลายเท้าของฮันตงซาน ดวงตาของเธออดไม่ได้ที่จะเฉียบคม กล่าว"คุณเล่นสกปรกเหรอ? ซ่อนอาวุธไว้ในรองเท้า?"

สีหน้าของฮันตงซานกลับเย็นลง กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ"ปากของคนหวากั๋วมันแข็ง แพ้ไม่เป็น? สู้ฉันไม่ได้ ก็บอกว่ารองเท้าของฉันซ่อนอาวุธไว้?"

หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะยิ้มสมเพช กล่าว"ความแข็งแกร่งงของขาคุณจะไปถึงระดับนี้ได้ยังไง แค่เตะขาออกไป ราวกับทำร้ายด้วยมีด? ถ้าคุณจะเก่งถึงขนาดนี้ สามารถฆ่าฉันได้ภายในไม่กี่นาทีได้แล้ว"

ฮันตงซานกล่าวเย็นชา"คนหวากั๋ว แพ้ไม่เป็นจริงๆ! ดูแล้ว อาจารย์เธอชนะศิษย์น้องของฉัน เป็นเพียงการฉวยโอกาส และใช้วิธีสกปรกเท่านั้น"

"ก็ไม่ต้องโทษฮันเฉิงจุนอาาจารย์ของฉันที่ท้าทายเข้า เพราะเขาก็ไม่กล้ายอมรับ"

"ดูแล้ว ระดับศิลปะการต่อสู้ของคนหวากั๋วนั้น ล้วนเป็นพวกขี้ขลาดทั้งนั้น!"

หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ แทบจะรอไม่ไหวที่จะลุกขึ้นไปฆ่าคนน่ารังเกียงขออาณาจักรโคกูรยอคนนี้ แต่ตัวเองถูกตบจนหูหนวกข้างหนึ่ง ยังมีความมึนเบลอในสมอง และยังมีแผลที่ขาอีก ลุกขึ้นยืนไม่ได้ด้วยซ้ำไป

"คนของอาณาจักรโคกูรยอเลวขนาดไหน ยังต้องให้ฉันพูดอีกเหรอ? อย่าติดทองไว้บนหน้าตัวเอง แล้วสาดน้ำเสียให้คนอื่นหน่อยเลย"

"สเก็ตด้วยความเร็วระยะสั้นเพื่อผลักคนอื่น การแข่งขันแบตมินตันให้ความสนใจเครื่องปรับอากาศ ซื้อเสียงผู้ตัดสินฟุตบอลโลก ตัดสารอินเทอร์เน็ตนักแข่งเกมของชาวหวากั๋ว......หึหึ ไม่รู้จริงๆว่าคุณยังมีหน้าพูดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?"

หยางกวนกวนมองดูฮันตงซานอย่างเย็นชา ในใจคิดว่าหลังจากที่บาดแผลลตัวองหายแล้ว จะต้องจัดการไอ่นี่ให้ตาย

ฮันตงซานกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ"คนชนะเป็นเจ้า คนแพ้เป็นโจร! พวกนี้ ก็เป็ฯแค่คำแก้ตัวสำหรับความล้มเหลวของตัวเธอเองทั้งนั้น"

หยางกวนกวนกล่าว"ดีมาก คุณรอให้ฉันหายดีก่อน ค่อยมาฆ่าคุณให้ตาย"

ฮันตงซานกล่าว"ได้เลย ฉันจะรอเธอ!"