มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 718

บนโต๊ะอาหาร ซางฉวนจิงหวู่เองก็ไม่ได้ชักสีหน้าใส่ฉีเติ่งเสียน และหลิวจงเหยียนซุ่ยก็มีสีหน้าสงบ

หลังจากดื่มไปสามรอบ หลิวจงเหยียนซุ่ยจึงวางตะเกียบลงและเอ่ยเรียบๆ ว่า “คุณซ่ง เรามาคุยธุระของเรากันดีกว่า!"

ซ่งจือเหมยยิ้มและเอ่ยว่า “ได้สิ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง!"

เหวยฮว่าเหมยเองก็เรียกความมีชีวิตชีวา ยิ้มและบอกว่า “ตอนนี้พวกเรารองนายหางเสือซ่งกำลังต้องการการสนับสนุน ถ้าปรมาจารย์หลิวจงให้การสนับสนุนได้อย่างเต็มที่ มันจะเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับเรา”

หลิวจงเหยียนซุ่ยพยักหน้าอย่างสงบและกล่าวว่า “เงื่อนไขที่ฉันเสนอนั้นง่ายมาก... อย่างแรก ฉันต้องการเปิดโรงฝึกต่อสู้ที่โมตู อย่างที่สอง ฉันต้องการทรัพยากรบางส่วนจากโมตูหลงเหมิน อย่างที่สาม...”

เหวยฮว่าเหมยบอกว่า “แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้เป็นแค่เรื่องเล็กๆ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เราตกลงกันได้แน่นอน”

“เหยียนซุ่ยหลิวที่ใช้ชีวิตมาอย่างดีควรกลับไปเจียเผิงของตัวเอง อย่าคิดยื่นมือเข้ามายุ่งกับเรื่องของโมตูหลงเหมินเลย ไม่อย่างนั้นหากพลาดพลั้งสักครั้งเดียว มือหักขึ้นมาจะทำอย่างไร”

หลังจากที่ฟังคำพูดของหลิวจงเหยียนซุ่ยแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็อดไม่ได้ ยกแก้วสุราขึ้นมาและเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เปลวไฟลุกโชนในดวงตาของซางฉวนจิงหวู่ เขาเอ่ยเสียงเย็นว่า “ไอ้เด็กนี่ ฉันทนนายมานานแล้ว! อาจารย์ฉันอยู่ที่นี่ ต่อให้นายเชิญมิยาซากิ จินโซมาก็ปกป้องนายไม่ได้!"

แววตาของหลิวจงเหยียนซุ่ยก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา เอ่ยกับซ่งจือเหมยว่า “คุณซ่ง ที่ลูกเขยคุณพูด คือสิ่งที่คุณคิดงั้นหรือ”

ซ่งจือเหมยงงงัน คิดไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนจะออกมาขวางเรื่องนี้กลางคัน!

ทันใดนั้นเธอก็อดโกรธขึ้นมาไม่ได้ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะใช้ประโยชน์จากมัน ถ้าฉีเติ่งเสียนทำลายมัน เธอจะต้องตามหลังเจียงซานไห่แน่นอน

มีข่าวลือว่าเจียงซานไห่สมคบกับตระกูลเย่แห่งเมืองจิงเต่า เกือบจะให้ลูกสาวแต่งงานกับเย่จีสง ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนจากตระกูลเหวินลุกขึ้นมาทำลายสถานการณ์ ตอนนี้ก็เรื่องคงจบไปแล้ว

สิ่งนี้ทำให้เธอมีความสุขและกระวนกระวายใจไปพร้อมๆ กัน

เจียงซานไห่ทุ่มเทอย่างหนัก เธอจะนั่งรอเฉยๆ ไม่ได้ เธอต้องทำอะไรบ้าง!

“อวิ๋นหว่าน ช่วยดูแลแฟนของเธอก่อนได้ไหม” เหวยฮว่าเหมยขมวดคิ้วและบอกหลี่อวิ๋นหว่าน “ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะมาล้อเล่น!”

หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มและบอกว่า “ฉันควบคุมเขาไม่ได้ค่ะ ที่ผ่านมาเป็นเขาที่ควบคุมฉันมาตลอด”

อาจเรียกได้ว่าประโยคนี้ไม่เพียงแต่จะช่วยกระชับความสัมพันธ์ แต่ยังเป็นการให้เกียรติฉีเติ่งเสียนอีกด้วย

ผู้หญิงที่มีอีคิวสูงจะรู้จักพูดแบบนี้

ไม่เหมือนผู้คุมบางคน ที่แค่ขยับปากก็ทำให้คนโกรธจนตายได้

ฉีเติ่งเสียนไม่รอให้ซ่งจือเหมยตอบและเอ่ยไปว่า “ที่คุณพูดก็ถูก ที่ผมหมายถึงก็คือสิ่งที่เธอคิด เพราะแค่ผมสนับสนุนเธอก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องลากคนต่างชาติมาสนับสนุนอีก”

คราวก่อนที่เมืองจงไห่ ซ่งจือเหมยต้องเสียหายไปเยอะเพราะฉีเติ่งเสียน พอได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ถึงจะคิดแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะกล้าพูดออกมา

เหวยฮว่าเหมยโกรธขึ้นมาทันทีและตะโกนว่า “คุณช่วยหุบปากได้ไหม วันนี้ที่ขอให้คุณมาก็เพื่อให้มาเป็นแขก ไม่ใช่ให้มาขโมยซีน มาพังธุระของพวกเรา!"

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยเรียบๆ ว่า “ทำไมล่ะ? คุณเหวยคิดว่าการชักหมาป่าเข้าบ้านเป็นเรื่องที่ดีงั้นเหรอ คนเจียเผิงพวกนี้มีความคิดชั่วร้าย มีเจตนาสกปรก คุณชอบพวกเขาขนาดนั้นเลยเหรอ”

เหวยฮว่าเหมยปล่อยให้คำพูดของฉีเติ่งเสียนทำให้เธอโกรธจนตัวสั่น ซ่งจือเหมยจะได้รับการสนับสนุนให้ปฏิบัติหน้าที่เป็นนายหางเสือหรือไม่ นี่คือสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุด!

ในที่สุดหลิวจงเหยียนซุ่ยก็ลืมตาและพูดกับซ่งจือเหมยว่า “ฉันยังอยากฟังความคิดเห็นของคุณซ่ง อยากจะดูการตัดสินใจของคุณ”

ซ่งจือเหมยรู้เหมือนกันว่าตอนนี้เธอเงียบเฉยต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

เธอหันไปทางฉีเติ่งเสียนและเอ่ยว่า “เสี่ยวฉี ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อในความสามารถของเธอ แต่คุณหลิวจงช่วยฉันได้มากกว่าที่เธอช่วยได้แน่นอน ดังนั้นเรื่องนี้ เธออย่ามายุ่งจะดีกว่า”

หลังจากได้ยินคำพูดของซ่งจือเหมย เหวยฮว่าเหมยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก

หลี่อวิ๋นหว่านตกใจ

ซางฉวนจิงหวู่หัวเราะและกล่าวว่า “การตัดสินใจของคุณซ่ง เป็นการตัดสินใจที่ฉลาดที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้าและเอ่ยว่า “คุณน้าซ่งแน่ใจแล้วหรือ? เมื่อเลือกทางนี้แล้วจะไม่มีทางให้หันหลังกลับ ในฐานะที่เป็นแฟนของอวิ๋นหว่าน ผมจำเป็นต้องเตือนคุณน้าอีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น ความอดทนของผมยังมีอยู่จำกัดมาก!”

หลี่อวิ๋นหว่านรีบเอ่ยโน้มน้าวว่า “คุณแม่ควรคิดให้รอบคอบก่อนตัดสินใจนะคะ!"

เหวยฮว่าเหมยกล่าวว่า “เมื่อครู่นี้เธอก็พูดออกมาชัดเจนแล้ว ทำไมพวกเธอยังมาจู้จี้จุกจิกอยู่อีก หวังสูงแต่ความสามารถต่ำ ไม่เข้าใจสถานการณ์เอาซะเลย รีบไปซะเถอะ ค่อยกลับมาวันอื่น วันนี้พวกเธอไม่ควรมานี่เลย”

ซ่งจือเหมยรู้สึกลังเลขึ้นมาอีกครั้งเพราะคำพูดของฉีเติ่งเสียนกับหลี่อวิ๋นหว่าน!

“คุณแม่ไม่เชื่อหนูเหรอ” ทันใดนั้นหลี่อวิ๋นหว่านก็พูดเสียงดัง “หนูเข้าใจที่แม่อยากจะเป็นนายหางเสือ แต่แม่จะไปร่วมมือกับพวกหมาป่าหิวกระหายอย่างคนเจียเผิงไม่ได้! แม่อยากโดนแทงข้างหลังหรือไงคะ”

ซ่งจือเหมยถอนหายใจอย่างจนปัญญาและบอกว่า “เอาล่ะ... คุณหลิวจงคะ พวกคุณให้เวลาฉันไปคิดอีกสักหน่อยนะคะ ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ”

ซางฉวนจิงหวู่นึกอยากจะฆ่าหลี่อวิ๋นหว่านเสียเดี๋ยวนั้น ถ้าเธอไม่โพล่งพูดออกมาแบบนี้ ซ่งจือเหมยจะเปลี่ยนใจแบบนี้งั้นเหรอ