มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 80

“นั่นคือผู้บัญชาการตำรวจจ้าวเทียนลู่ ผู้นำสูงสุดของกองกำลังตำรวจเมืองจงไห่ เขาเป็นผู้นำทีมมาที่นี่ เกิดอะไรขึ้น?”

“ผู้บัญชาการตำรวจจ้าว มีชื่อเสียงในด้านความแข็งแกร่ง คราวนี้เขาเป็นผู้นำทีมด้วยตัวเอง คนที่ก่อคดีไม่รอดแน่!”

“ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เห็นผู้บัญชาการตำรวจจ้าวลงปฏิบัติหน้าที่เองแบบนี้ ไม่รู้ว่าใครแจ้งเหตุ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตายยังไง”

เมื่อเห็นท่าทางที่น่ากลัวของจ้าวเทียนลู่ คนบริเวณนั้นบางคนลดเสียงพูดให้เบาลง

หลังจากที่เจ้าเทียนลู่เข้าไปในโรงแรม เขาก็นำทีมตรงไปที่ห้องส่วนตัว มีคนอยากรู้อยากเห็นเดินตามมาอย่างเงียบ ๆด้วยความอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“สวัสดีครับ ผู้บัญชาการตำรวจจ้าว!” หลังจากที่ได้พบกับจ้าวเทียนลู่ผู้จัดการโรงแรมก็ยิ้มและโค้งคำนับเพื่อทักทาย

“อืม...” จ้าวเทียนลู่ตอบเบาๆ

ไม่นาน เขาก็นำทีมกำลังพลไปที่ประตูห้องส่วนตัว โบกมือเตรียมพร้อมกับ เจ้าหน้าที่ที่เตรียมตั้งรับเหตุการณ์ด้านนอกทันที

“คนที่อยู่ข้างในคือหวังหู่ ผู้บริหารของหู่เหมินกรุ๊ป... เห็นคนจากหู่เหมินกรุ๊ปล้มลงกับพื้นทีละคน เป็นไปได้ไหมว่ามีคนใช้ความรุนแรงกับหู่เหมินกรุ๊ป?”

“โอ้พระเจ้า... เบื่อกับการใช้ชีวิตหรือไง ถึงกล้าใช้ความรุนแรงกับหู่เหมินกรุ๊ป? ผู้บัญชาการจ้าวคงถูกคุณหวังเรียกตัวมา ถ้าแตะต้องคนจากหู่เหมินกรุ๊ป ต้องตายแน่ๆ”

“ผู้บัญชาการจ้าว เป็นผู้นำทีมกองกำลังมาที่นี่ด้วยตัวเอง ชัดๆเลยว่าพอคุณหวังเอ่ยปาก เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่ คนก่อเหตุตายสถานเดียว”

หลังจากที่ทุกคนเข้าใจสั้น ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์แล้ว พวกเขายังคงพูดคุยกันด้วยเสียงเบา ทุกคนรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนจะต้องตายอย่างแน่นอน

เมื่อจ้าวเทียนลู่ก้าวเข้าไปในห้องส่วนตัว เซี่ยงตงฉิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าหวังหู่กำลังทำให้สิ่งต่าง ๆ ดูแย่ลง แม้ว่าเธอต้องการเก็บฉีเติ่งเสียนไว้ แต่มันก็มีราคาที่ต้องจ่ายสูงทีเดียว!

เมื่อหวังหู่เห็นจ้าวเทียนลู่กำลังเดินมา เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือกับจ้าวเทียนลู่ก่อนจะพูดว่า: “ผู้บัญชาการจ้าว คุณมาแล้ว และมีน้ำใจมาตัดสินเรื่องนี้ให้กับคนในบริษัทของเรา!”

“คือเรื่องเป็นแบบนี้ วันนี้ฉันเชิญคุณเซี่ยงตงฉิงมารับประทานอาหารเย็น แล้วจึงขอให้ลูกน้องจองห้องส่วนตัวในโรงแรมให้”

“ห้องส่วนตัวเต็ม ฉันจึงให้ลูกน้องมายังห้องนี้เพื่อเจรจากับบุคคลนั้น ส่งผลให้อีกฝ่ายไม่เต็มใจที่จะเจรจาจนกระทั่งทำร้ายร่างกายกัน”

“ดูสิ คนของฉันทุกคนได้รับบาดเจ็บจากการกระทำของคนร้ายคนนี้.....”

ในขณะที่พูดหวังหู่ชี้ไปที่ฉีเติ่งเสียน

สวีเสี่ยวอวี้พูดอย่างเร่งรีบ: “ผู้บัญชาการจ้าว ดิฉันเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้และเป็นพยานได้!”

หลังจากที่จ้าวเทียนลู่พยักหน้า เขาก็โบกมือแล้วพูดว่า “เอามันออกไป!”

“ฮะ?” ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะตกใจ

จากนั้นเขาก็หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ผู้บัญชาการจ้าว ฉันก็เป็นคนในองค์ตำรวจ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่หน่วยเดียวกัน แต่ค่อนข้างคุ้นเคยกับกระบวนการเหล่านี้ดี”

“ไม่ใช่ว่าคุณควรฟังสิ่งที่ฝ่ายเราพูดก่อนตัดสินใจไม่ใช่หรือ?”

“หรืออีกอย่าง นำทั้งสองฝ่ายออกไปและสอบสวนร่วมกัน”

หวังหู่พูดอย่างใจเย็น: “นายคิดว่านายเป็นใคร ถ้านายทำร้ายคนของฉัน แม้ว่าเหตุผลคืออะไรก็ตาม ยังไงนายก็ผิด”

“ในจงไห่ หากหู่เหมินกรุ๊ปของเราต้องการมีเรื่องกับคนอย่างกับนาย นายทำได้แค่ยืนนิ่งๆ”

“ถ้านายกล้าสู้กลับ นั่นแสดงว่านายกำลังฝ่าฝืนกฎหมาย!”

คิ้วของเซี่ยงตงฉิงขยับด้วยความไม่ชอบใจ ฉีเติ่งเสียนก็มาจากเซี่ยงกรุ๊ปเช่นกัน หวังหู่พูดเช่นนี้ต่อหน้าเธอเห็นได้ชัดว่าเป็นการยั่วโทสะ

ดูเหมือนว่าหวังหู่แทบรอไม่ไหวที่จะต่อสู้กับเขาในท้ายที่สุด...

แต่ยิ่งอยากให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นมากเท่าไร เซี่ยงตงฉิงยิ่งนิ่งเฉยมองด้วยสายตาที่เย็นชาอยู่เสมอ

หลังจากที่จ้าวเทียนลู่ได้ยินคำพูดที่เย่อหยิ่งของหวังหู่ เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย เขาพูดกับฉีเติ่งเสียนอย่างเฉยเมย: “ฉันจะทำอย่างไร? ฉันจำเป็นต้องให้นายมาสอนด้วยเหรอ?”

“ถ้านายเก่งกว่าฉัน ทำไมนายไม่มาเป็นผู้บัญชาการแทนสะเลยล่ะ?”

“รีบคุกเข่าลงเอามือวางไว้บนหัว แล้วกลับไปพร้อมกับเราเพื่อรับการสอบสวน”

เมื่อคนข้างนอกเห็นเหตุการณ์นี้พวกเขาถึงกับส่ายหัว

“กล้าบ้าบิ่นมาก ทำให้คุณหวังของหู่เหมินกรุ๊ปขุ่นเคือง ให้คุณจ้าวเป็นผู้นำทีมมาด้วยตัวเอง ยังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่อีก?”

“พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ แม้ว่าวันนี้เขาจะพูดความจริง แต่เขาก็ยังต้องเผชิญกับคดีความและเข้าคุกอยู่ดี”

“ถ้ารู้เรื่องนี้แล้วทำไมถึงทำตั้งแต่แรก? การระรานใครก็ตามไม่ใช่เรื่องที่ดีแถมยังเป็นการยั่วให้หู่เหมินขุ่นเคืองอีก”

ทุกคนรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนได้กระทำความชั่วร้ายแรง ไม่คู่ควรกับการมีชีวิตอยู่ ถึงอย่างไรไม่ใช่ทุกคนที่สามารถจะทำให้คนในหู่เหมินกรุ๊ปขุ่นเคืองได้

หลี่อวิ๋นหว่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า เนื่องจากมีกองกำลังของทางการจำนวนมากอยู่ที่นี่ นำโดยผู้บัญชาการตำรวจสูงสุดเอง ไม่ว่ายังไงฉีเติ่งเสียนก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์นี้ได้แน่!

“นายฉี นายพึ่งบอกให้เราอยู่ที่นี่กินอาหารนั่นให้หมดไม่ใช่เหรอ? ฮ่าๆ...”

“แล้วทำไมไม่พูดเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังอีกครั้งล่ะ?”

“ฉันจะให้โอกาสนาย คุกเข่าลงและกินอาหารทั้งหมดนี้ด้วยคำเดียว!”

“บางที หู่เหมินกรุ๊ปของเราสามารถให้โอกาสนายและปล่อยให้ผู้บัญชาการตำรวจจ้าวลงโทษนายที่เบากว่านั้น เช่นติดคุกสักสามถึงห้าปีเป็นไง”

สวีเสวี่ยวอวี้รู้สึกลำพองใจ ขว้างจานใส่หน้าฉีเติ่งเสียนเสียงดังกึกก้องและพูดอย่างเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า: “เธอจะมาปล้นห้องส่วนตัว ก้าวร้าวแถมถ่มน้ำลายใส่อาหาร แล้วเรียกผู้บัญชาการตำรวจเพื่อมาจับฉัน ไม่พูดถึงหลักฐานและไม่พูดถึงข้อกฏหมายปกครองบ้านเมืองเลยเหรอ?”

“ข้อกฏหมาย? ฉันปฏิบัติตามกฎหมายปกครองบ้านเมืองของจงไห่!” หลังจากที่จ้าวเทียนลู่ได้ยินแบบนี้ เขาหายใจเข้าอย่างเย็นชาและเดินไปหาฉีเติ่งเสียน

“นายได้ยินสิ่งที่คุณเลขาสวีพูดหรือเปล่า?”

“นายจะกลับไปกับฉันเพื่อสอบสวนตอนนี้หรือจะกินของพวกนี้ให้หมดแล้วค่อยไปกลับกับฉัน?”

“นายจะต้องเข้าคุกไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แต่ถ้านายยอมรับเงื่อนไขของเลขาสวี นายก็อาจจะใช้เวลาอยู่ในคุกน้อยลง ติดสักสามถึงห้าปี”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉีเติ่งเสียนค่อยๆจางหายไป และเขาพูดอย่างจริงจัง: “ดูเหมือนว่าในฐานะผู้บัญชาการตำรวจที่มีเกียรติ คุณไม่พูดถึงหรือถามหาหลักฐานเลยเหรอ?”

จ้าวเทียนลู่พูดอย่างเฉยเมย: “หลักฐาน? หลักฐานอะไร?!”

“ฉันรู้แค่ว่านายทำให้คนอื่นโกรธเคือง ซึ่งนายไม่ควรทำและนายยังลงมือทำร้ายคนอื่นด้วย”

“ในเมื่อนายกล้าที่จะทำ นายต้องคำนึงถึงผลที่ตามมาด้วย! นี่คือความจริง!”

หลังจากได้ยินคำพูดของจ้าวเทียนลู่ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“นายฉีคนนี้เป็นคนโง่เหรอ? เขาทำให้คุณหวังของหู่เหมินกรุ๊ปขุ่นเคืองและเขายังอยากให้คนอื่นยึดหลักฐานและปฏิบัติตามกฎหมายการปกครองงั้นเหรอ? ช่างไร้สาระจริงๆ!”

“ผู้บัญชาการจ้าว เป็นผู้นำทีมมาที่นี่ด้วยตัวเอง ยังไม่เข้าใจสถานการณ์เหรอ? ถ้าฉันเป็นเขา ฉันจะคุกเข่าลงและก้มหัวเพื่อยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง บางทีอาจจะยังมีโอกาสรอดชีวิตอยู่บ้าง”

“ก็แค่คนเสียสติ พูดไร้สาระ ทำให้ทุกคนเสียเวลา”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวช้าๆ ในเวลานี้และพูดว่า: “หากคุณเป็นถึงผู้บัญชาการตำรวจ ไม่รักษาความยุติธรรมและไร้เหตุผล งั้นฉันจะทำมันด้วยด้วยตัวเอง”

ดวงตาของจ้าวเทียนลู่เย็นชาและเขาไม่พูดอะไร แต่การคุกคามนั้นชัดเจน

“ฮ่าฮ่า ผู้บัญชาการจ้าวอยู่ที่นี่แล้ว นายจะยังกล้าทำอะไรอีกล่ะ ขู่ให้ฉันกินอาหารพวกนี้ให้หมดและไม่ให้ออกจากห้องส่วนตัวจนกว่าอาหารจะหมด?”

“คำพูดของนายนี่มันดังพอๆ เสียงผายลมเลย!”

ใบหน้าของสวีเสี่ยวอวี้เต็มไปด้วยความรังเกียจ และการดูถูก

“ไม่ล่ะ ฉันถ่ายหนักมาแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาลงมือแล้ว” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างจริงจัง

ทุกคนมองเขาเหมือนสัตว์ประหลาด อย่าบอกนะว่า? ผู้ชายคนนี้ยังต้องการลงมืออีกหรือ?

ทำต่อหน้าต่อตาจ้าวเทียนลู่ผู้บัญชาการตำรวจสูงสุดจงไห่หรือ? !