มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 81

เซี่ยงตงฉิงมองไปยังฉีเติ่งเสียนที่เหมือนคนบ้า ผู้ชายคนนี้คงมีปัญหาสมองจริงๆใช่ไหม ถึงได้จะกล้าลงมือต่อหน้าผู้บัญชาการตำรวจของจงไห่แบบนี้?!

“กินอาหารไม่หมดมันสิ้นเปลืองนะ” ฉีเติ่งเสียนพูดกับสวีเสี่ยวอวี้อย่างจริงจัง ก่อนจะหยิบจานขึ้นมา

สวีเสี่ยวอวี้อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง จากนั้นก็อ้าปากและถุยน้ําลายใส่ฉีเติ่งเสียน พร้อมกับด่าว่า: “ออกไป แกมันไอ้โรคจิต!”

ฉีเติ่งเสียนหลบได้ทันอย่างง่ายดาย ก่อนจะใช้จานอาหารที่อยู่ในมือโปะไปที่หน้าของสวีเสี่ยวอวี้!

อาหารในจานนั้นก็เลอะเต็มไปทั่วใบหน้าของสวีเสี่ยวอวี้ ทําให้เธออับอายและนั่งลงไปกับพื้น

“แกกล้าดียังไง!” หวังหู่โมโหและพร้อมพูดตะคอกออกไป

จ้าวเทียนลู่ชักปืนออกมาด้วยท่าทางที่ดุดัน พร้อมกับพูดด้วยเสียงต่ำว่า: “ยกมือกอดคอและคุกเข่าลง ไม่เช่นนั้น ผมจะถือว่านี่เป็นการต่อต้านและยั่วยุตํารวจ ผมมีสิทธิ์ที่จะยิงคุณ!”

ใบหน้าของสวีเสี่ยวอวี้เต็มไปด้วยคราบน้ํามันและน้ําลายจากอาหารจานนั้น เธอโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว ก่อนจะพูดว่า “ฉันแค่อยากทิ้งขว้างอาหาร แล้วนายจะทำไม? นายกล้าเอาอาหารมาราดฉันแบบนี้ นายคอยดูเถอะ!”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าอย่างจริงจังและพูดว่า: “ดูเหมือนว่าเธอยังไม่เข้าใจว่ากว่าจะได้ข้าวแต่ละเม็ดมา เกษตรกรนั้นต้องยากลำบากกันแค่ไหน วันนี้ฉันจะบอกให้เธอรู้เอง!”

ใบหน้าของสวีเสี่ยวอวี้เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย ถ้าฉีเติ่งเสียนกล้าลงมือจริง จ้าวเทียนลู่ไม่ปล่อยเขาไว้แน่!

เธอไม่เชื่อว่าฉีเติ่งเสียนยังจะต่อสู้ชนะปืนได้!

“ปรมาจารย์ฉี เสียงดังโวยวายอะไรกันอยู่เหรอ?”

“โอ้……ผู้บัญชาการจ้าวก็มาด้วย ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”

“ฮ่า……นี่ใช่คุณหวังกับคุณเซี่ยงไหม? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กันได้”

เวลานั้นเองก็มีเสียงดังมาจากทางประตู และคนที่ปรากฏตัวขึ้นมานั้นก็คือหวงฉีปิน ที่ฉีเติ่งเสียนได้เจอกันตรงหน้าประตูร้านอาหาร

“คุณชายหวง” เมื่อหวังหู่ได้เห็นหวงฉีปินก็ตกตะลึง จากนั้นก็พยักหน้าและพูดทักทาย

“คุณชายหวง มาได้ยังไงครับ?” หลังจากที่จ้าวเทียนลู่ได้เห็นหวงฉีปิน เขาก็ยิ้มพร้อมกับเก็บปืนลง ลูกน้องที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาก็กล่าวทักทายหวงฉีปินกันทีละคน

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเรียบเฉยว่า: “มีคนกำลังทิ้งขว้างอาหาร และผมกำลังสอนให้พวกเขาเข้าใจถึงเหตุผลว่าอย่าสิ้นเปลืองอาหาร”

หวงฉีปินหัวเราะ: “นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีนี่!”

สีหน้าของจ้าวเทียนลู่ก็แข็งกระด้าง และพูดเสียงต่ำว่า: “คุณชายหวง บุคคลนี้เป็นผู้ต้องสงสัยทางอาญา เขาทำร้ายพนักงานของหู่เหมินกรุ๊ปในห้องส่วนตัวนี้ และเมื่อกี้เพิ่งลงมือต่อหน้าผมเลย……”

“เฮ้อ ผู้บัญชาการจ้าวตลกหรือเปล่า? เมื่อกี้ปรมาจารย์ฉีก็พูดชัดเจนแล้วนี่ ว่าเขากำลังสอนให้คนรู้จักคุณค่าของอาหาร จะเรียกว่าทำร้ายร่างกายได้อย่างไง?” หวงฉีปินถามด้วยรอยยิ้ม

จ้าวเทียนลู่ตกตะลึง แสดงว่าหวงฉีปินคอยสนับสนุนฉีเติ่งเสียนอยู่นี่เอง!

เมื่อหวังหู่ที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดของหวงฉีปินก็เข้าใจทุกอย่าง เขาจึงมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นมา

สวีเสี่ยวอวี้พูดอย่างตื่นตระหนกว่า: “คุณชายหวง คุณดูหน้าของฉันสิ เขาเป็นคนทำ! คุณไม่สามารถเข้าข้างเขา ยังมีกฏหมายปกครองบ้านเมืองอยู่ไหม?”

หวงฉีปินเมื่อมองไปที่สวีเสี่ยวอวี้แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “กฏหมายปกครองบ้านเมือง? ในจงไห่ ผู้บัญชาการจ้าวไม่ใช่ผู้ดูแลกฏหมายปกครองบ้านเมืองเหรอ? แล้วคุณคิดว่าเรื่องนี้ต้องใช้กฏหมายปกครองบ้านเมืองไหม?”

จ้าวเทียนลู่กระแอมแล้วพูดว่า : “คุณชายหวง ยุคศักดินาผ่านไปนานแล้ว จะมีกฏหมายปกครองบ้านเมืองอะไรอีก?”

หวงฉีปินคนนี้ จ้าวเทียนลู่ไม่กล้าทําให้เขาขุ่นเคืองเพราะพ่อของเขาคือนายกของจงไห่ ถ้าเกิดทําให้เขาโกรธเคืองขึ้นมา ตัวเขาเองคงจะอยู่ในจงไห่ไม่ได้อีกต่อไป

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาหวงเหวินหลั่งดูแลเมืองจงไห่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และในอนาคตมีแนวโน้มมุ่งเน้นให้เหล่าผู้ประกอบการมีรายได้เพิ่มขึ้น เพื่อยกระดับจงไห่ให้ดีขึ้นกว่าเดิม

มันไม่คุ้มเสียที่จะให้ทำหวงฉีปินนั้นโกรธเคือง