มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 801

คนไม่ใช่เครื่องจักร แต่เป็นสัตว์ที่มีความรู้สึก

การทรยศ มันเป็นการโจมตีและการทำร้ายใครคนนึงที่รุนแรงที่สุด

และการทรยศบนพื้นฐานของความไว้ใจ มันคือความเจ็บปวดที่มากขึ้นไปอีก

“คนไม่ทำเพื่อตนเอง ฟ้าลงทัณฑ์ดินทำลาย แปดคำนี้ คุณไม่ตองบิดเบือนแล้ว！”

ในเวลานี้ ฉีเติ่งเสียนเอ้อระเหยลอยชายมาสาย เดินไปพูดไปเข้ามาในห้องด้วย ความชิลๆ

“คำพูดนี้เป็นคำพูดที่คนไม่ได้พยายามฝึกฝนตัวเองอย่างหนักพูด ไม่ช้าก็เร็วฟ้าดินไม่อาจอภัย แต่มันเหมือนกับคุณอย่างงั้น เอาผลประโยชน์ของตัวเองวางไว้อันดับแรก เพื่อตัวเองแล้ว อะไรทั้งหมดก็ทรยศได้！”

ฉีเติ่งเสียนได้เดินเข้าไปในห้อง ก็ใช้สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามมองที่สวีซูซิ่ว

เขาดูถูกคนพวกนี้จริงๆ

เพราะว่า สำหรับเขาแล้ว สองคำนี้ เป็นสิ่งที่ล้ำค่าและสำคัญเป็นอย่างมาก

ถ้าหากชีวิตของคนเราไม่มีเพื่อน อย่างงั้นจะไปแบ่งปันความสุขกับใครล่ะ？

ถ้าหากชีวิตของคนเราไม่มีเพื่อน ใครล่ะจะช่วยแบ่งปันความทุกข์ใจที่เจ็บปวด？

ถ้าหากไม่มีเพื่อนแล้ว อารมณ์ดีใจ ความโกรธ ความทุกข์ เศร้าโศก และความสุขของชีวิตคนเรา การเผชิญหน้าในสิ่งต่างๆ มันก็เหมือนไม่มีความหมายอะไรเลย

มีอะไรในโลกที่ทำให้คนรู้สึกอบอุ่นมากกว่ามิตรภาพไหม？เหล้าดีๆนั้นหายาก แต่เพื่อนที่ดีหายากยิ่งกว่า

ฉีเติ่งเสียนชอบจิตวิญญาณลักษณะที่เยือกเย็นของลู่เสี่ยวเฟิงในนวนิยายและโหดเหี้ยมเหมือนกับซีเหมินชุยเสวี่ยในนวนิยาย เขาไม่คิดว่ามิตรภาพพวกนั้นคือจินตภาพ

เพราะว่า เขาเป็นเพื่อนกับคนที่มีอุดมการณ์เหมือนกันมากมาย

หลังจากที่ซุนอิ่งซูเห็นฉีเติ่งเสียนนั้น สีหน้าอดไม่ได้ที่จะแปลกประหลาดขึ้นมา สับสนเล็กน้อย และถอนหายใจเล็กน้อย

สวีซูซิ่วได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียน กลับอดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่นฮ่าฮ่าและ พูด：“คุณก็คือฉีเติ่งเสียนหรอกหรอ？คำพูดคำจาเต็มไปด้วยความเมตตาและคุณธรรม แต่ใจกลับอุทิศให้ชื่อเสียงและโชคลาภทั่วโลก เขาถูกบังคับให้มาถึงจุดนี้ ไม่ใช่เพราะคุณหรอกหรอ？”

ซุ่นอิ่งซูรักษาสภาพเงียบไม่พูดจาไว้ พฤติกรรมและการกระทำของฉีเติ่งเสียนวันนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดหวังจริงๆ

แต่สิ่งที่สวีซูซิ่วทำทั้งหมด กลับทำให้ใจเขาแตกสลาย

“เพียงแค่เขาเข้าใจฉันผิดไป หรือว่า เขายังไม่ได้ให้ฉันเป็นเพื่อนจริงๆ ดังนั้นถึงมีการเข้าใจผิดแบบนี้เกิดขึ้น”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะไปพูดไป

“แน่นอนว่าฉันจะไม่มีทางทรยศเพื่อนของฉัน ต่อให้อีกฝ่ายจะให้ฉันมากเท่าไหร่ ฉันจะให้เขาแค่สี่คำ——แม่งไปตายซะ”

“ยกตัวอย่างเช่นคุณ ตอนนี้ฉันคิดคำสี่คำนี้ให้คุณโดยเฉพาะ”

เขามองไปที่สวีซูซิ่ว พูดด้วยความจริงจัง：“ฉันไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับคนแบบเธอ”

สวีซูซิ่วพูดขรึมๆ：“สกุลฉี นี่เป็นเรื่องของนายทุนซ่านซิง ไม่เกี่ยวกับคนนอกอย่างคุณ！ถ้าคุณจะยื่นมือเข้ามา อย่างงั้นสุดท้ายแล้วซุนอิ่งซูจะตายอย่างอนาถมากกว่าเดิม”

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความสงบ：“ไสหัวไปเร็วๆ ฉันสามารถไว้ชีวิตสวะๆนี้ได้”

ระหว่างบทสนทนา เขายื่นมือชี้ไปที่ข้างนอกประตู

สวีซูซิ่วมองซุนอิ่งซู พูดเสียงหนักแน่น：“ซุนอิ่งซู คุณต้องคิดให้ดีๆนะ มันไม่ง่ายเลยจริงๆที่คุณจะได้สิ่งนี้มาทั้งหมด หรือว่าอยากจะสูญเสียมันไปทั้งหมดแบบนี้？สิ่งที่ฉันร่วมมือกับพวกเขาทั้งหมด เลือกที่จะทำแบบนี้ ไม่ใช่เพราะอยากจะให้เธอได้ดีหรอกหรอ？”

ซุนอิ่งซูส่ายส่ายหัว ปิดตาลง ไม่สนใจสวีซูซิ่ว

สวีซูซิ่วกำหมัดแน่น และพูดด้วยความโมโห：“ดีดีดี ไม้อ่อนไม่ชอบ ชอบไม้แข็ง ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าโทษฉันที่ใช้กำลัง！”

“คุณใช้กำลังทุบตี？ไหนฉันดูหน่อย คุณจะเก่งแค่ไหน？”

เสียงแผ่วเบาๆดังขึ้นมา อวี้เสี่ยวหลงค่อยๆเดินเข้ามาจากข้างนอก

หลังจากที่สวีซูซิ่วเห็นอวี้เสี่ยวหลง รูม่านตาอดไม่ได้ที่จะหดลงอย่างรวดเร็ว ตกใจสั่นและพูด：“พลโทอวี้เสี่ยวหลง！”

อวี้เสี่ยวพยักหน้าอย่างครุ่นคิด พูด：“คุณคิดได้รอบด้านมาก”

ซุนอิ่งซูนิ่งอึ้งไป ใครจะคาดคิดว่าฉีเติ่งเสียนจะคิดเรื่องราวไปลึกถึงขนาดนี้ล่ะ

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วล่ะก็ ฉันก็จะไปแล้ว บทสนทนา เรื่องราวเป็นสิ่งที่คุณสร้างออกมา ต่อไปอย่าลากฉันมาเพื่อให้ช่วยคุณเช็ดก้นล่ะ！”อวี้เสี่ยวหลงพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“เฮ้ย รอบที่แล้วฉันช่วยคุณซะใหญ่ขนาดนี้ ใครกันที่ทิ้งฉันไว้คนเดียวอยู่ที่ท่าเรือและวิ่งหนีไปกับแฟนเก่าของฉันแล้ว？”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเยาะเย้ยโต้ตอบ

อวี้เสี่ยวหลงเสียงฮึขึ้นมา กลับหลังหันและจากไป แสดงให้เห็นว่า การหยอกล้อกวนกวนเยอะเกินไป เป็นอันตรายต่อสุขภาพ

อวี้เสี่ยวหลงจากไป เรื่องนี้ก็นับว่าเคลียร์กันได้แล้วชั่วคราว ภายในเวลาอันสั้นซุนอิ่งซู เป็นไปได้มากที่จะไม่มีความเสี่ยงอีก

ซุนอิ่งซูมองที่ฉีเติ่งเสียน พูดด้วยความจริงใจ：“ขอบคุณ”

ฉีเติ่งเสียนพูด：“ด้วยความยินดี”

“แต่ทว่า ฉันไม่มีทางที่จะให้อภัยคุณ！”ซุนอิ่งซูสีหน้าเปลี่ยนทันที เปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าการพลิกหนังสืออีก

“ความจริงแล้วคุณไม่เชื่อฉัน ไม่ให้ฉันเป็นเพื่อนที่แท้จริง ไม่อย่างงั้นล่ะก็ ก็คงจะไม่รอให้ฉันพูดเสร็จ”ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความไม่พอใจอยู่

ซุนอิ่งซูสูดหายใจเข้าลึกๆ พูด：“ฉันมีไวน์ชั้นดีอยู่ที่นี่ พวกเราดื่มไป ทานของหวานไป ค่อยๆพูดคุยกันเป็นยังไง？”

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความพอใจ：“นี่ก็ยังพอใช้ได้！”

ซุนอิ่งซูหยิบไวน์แดงชั้นดีที่เธอเก็บไว้หลายปีมารับแขก

นี่คือไวน์ที่มาจากแหล่งผลิตประเทศฝูหลางซี“สมบัติของเมือง” เป็นสิ่งที่เขาใช้น้ำใจถึงจะได้มา

ที่เรียกว่า“สมบัติของเมือง”แน่นอนว่าก็จะไม่มีขายต่อสาธารณะ ล้ำค่าเป็นอย่างยิ่ง ดื่มหนึ่งขวดก็เสียหนึ่งขวด