มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 813

เหยียนมู่หลงก็นั่งลงบนเก้าอี้เช่นกัน เขานั่งพิงพนักและไขว่ห้าง มองดูฉากนี้อย่างเบื่อหน่ายและไม่สนใจใดๆ

สำหรับเธอแล้วนั้น การเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้มันช่างน่าเบื่อยิ่งนัก สิ่งเดียวที่เธอจะรู้สึกสนใจก็คือการที่เจียงซานไห่นั่งลงบนเก้าอี้นายหางเสือแล้วนั้น ฉีเติ่งเสียนจะไม่พอใจหรือไม่？

การที่เห็นทุกคนต่างส่งเสียงเชียร์ ก็ยิ่งทำให้รอยยิ้มบนหน้าของเจียงซานไห่กว้างขึ้นไปอีก

ใจจริงเจียงชิงเยว์นั้นไม่ได้อยากทำเช่นนี้ ผู้ชายคนนี้ยอมแม้กระทั่งที่จะขายความเป็นมนุษย์เพื่อเก้าอี้ตัวนี้ แต่ท้ายที่สุดนั้นเขาจะยังประสบความสำเร็จได้จริงๆหรือ

การที่ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลนั้น ถึงจะเป็นทางเดียวที่จะประสบความสำเร็จหรือ？

เจียงชิงเยว์คิดว่ามันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

“คุณเจียงได้ทำงานอย่างหนักและสร้างคุณูปการให้กับโมตูหลงเหมินมากมาย ตำแหน่งนายหางเสือก็ว่างมานาน คุณเจียงเองก็เพียบพร้อมด้วยคุณธรรมและความรู้ความสามารถเหมาะสมแล้วที่จะมานั่งตำแหน่งนี้” หยางยี่ใช้ช่วงเวลานี้พูดขึ้นมาเสียงดัง

“ผมเห็นด้วยกับคุณหยาง！ตำแหน่งนายหางเสือนั้นจะต้องเป็นผู้ที่มีคุณธรรม ถ้าไม่ใช่คุณเจียงแล้วจะเป็นใคร” เสวี่ยเจินหัวเราะและพูดขึ้นมา

“ฉันจ้าวมั่นเอ๋อร์ในนามตัวแทนของตระกูลเจิ้ง ฉันสนับสนุนคุณเจียงอย่างเต็มที่ และหวังว่าในภายภาคหน้าตระกูลเจิ้งจะได้ร่วมงานอย่างใกล้ชิดกับโมตูหลงเหมิน และสร้างโมตูให้มีความเจริญและมีความเป็นระเบียบเรียบร้อยยิ่งขึ้น ！” จ้าวมั่นเอ๋อร์กล่าวขึ้นมาเสียงดัง

ตัวแทนจากสามตระกูลใหญ่พากันออกมาแสดงความคิดเห็นเช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้มีน้ำหนักขึ้นอย่างมาก

หลังจากที่เจียงซานไห่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา “ทุกคนล้วนแล้วแต่เห็นคุณค่าและให้การสนับสนุนผม แต่ว่าตำแหน่งนายหางเสือนั้นก็ว่างมานาน ทำให้การพัฒนาของโมตูหลงเหมินนั้นไม่ราบรื่นเป็นอย่างมาก อีกทั้งผมเองก็โชคดีที่ได้รับของของนายหางเสือของโมตูหลงเหมินอย่างช่วยไม่ได้ บางทีนี่อาจจะเป็นลิขิตของสวรรค์ก็ได้”

“มีทั้งลิขิตจากสวรรค์ มีทั้งการสนับสนุนจากทุกคน คุณเจียงคงยากที่จะปฏิเสธแล้วล่ะ”

“ตำแหน่งนายหางเสือนี้ คงหนีไม่พ้นที่จะเป็นคุณเจียงแล้ว ว่าไงล่ะ”

“ใครเห็นชอบ ใครไม่เห็นชอบ？！”

ทุกคนเริ่มพากันปรบมือและส่งเสียงเชียร์

ในตอนนี้ ไม่มีทางที่จะมีคนลุกขึ้นมาคัดค้านอย่างแน่นอน ถ้าลุกขึ้นมาตอนนี้ก็ไม่เท่ากับเป็นการหักหน้าสามตระกลูใหญ่หรือ

ซ่งจือเหมยเริ่มที่จะนั่งไม่ติด เธอนั่งเขย่าขาขวาของตัวเองไม่หยุด

หลี่หยุนว่านกลับเพียงแค่ค่อยๆจับไปที่ขาของเธอ และกระซิบเบาๆ “แม่ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอกครับ ท่านฉีผู้นี้ชอบที่จะเสนอหน้ามาตอนท้าย”

ซ่งจือเหมยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ทำได้เพียงแค่สะกดอารมณ์กระวนกระวายของตัวเองเอาไว้

เหล่าลูกน้องของเจียงซานไห่ต่างพากันส่งเสียงเชียร์

ใบหน้าของเจียงซานไห่ในตอนนี้ยิ้มจนหุบไม่ลงแล้ว เขาอยากที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังๆ ไม่เสียแรงที่เขาวางแผนมาหลายปี สุดท้ายในวันนี้มันก็เป็นจริงแล้ว！

“ฉันคัดค้าน！”

เป็นคุณนายเหวินที่ลุกขึ้นพูดด้วยความเย็นชา

รอยยิ้มบนหน้าของเจียงซานไห่หยุดนิ่งทันที และหันกลับไปมองที่คุณนายเหวินด้วยความรู้สึกที่อยากจะฆ่าเธอเต็มทน

“ที่แท้ก็เป็นภรรยาของนายหางเสือคนเก่านั่นเอง ไม่รู้ว่าทำไมคุณนายถึงคัดค้านผม？มีตรงไหนที่ผมทำได้ไม่ดีหรือป่าว” เจียงซานไห่ถามขึ้น

การที่คุณนายเหวินลุกขึ้นมาต่อต้านเจียงซานไห่ ทำให้เกิดความฮือฮาขึ้น หลังจากที่เหวินหย่งฟูแห่งตระกูลเหวินเสียชีวิตนั้น ตระกูลเหวินก็ตกต่ำลงอย่างมาก แต่ในตอนนี้กลับลุกขึ้นมาต่อต้านกับเจียงซานไห่ นี่ไม่ถือเป็นการชักศึกเข้าบ้านหรือ

คุณนายเหวินตอบกลับอย่างใจเย็น “เพราะว่าที่จริงแล้วของของนายหางเสือในมือของคุณมันเป็นของปลอม！ ”

เจียงซานไห่ตกตลึงและพูดตอบอย่างเรียบๆ “ คุณนายเหวินเอาอะไรมาพูด อย่ามาพูดจาเหลวไหลนะ！”

คุณนายเหวินพูดตอบ “ฉันเห็นป้ายหยกของสามีที่ล่วงลับไปแล้วมาตลอด จะเข้าใจผิดไปได้ยังไง มีครั้งนึงที่เขาไม่ระวังและชนป้ายหยกเข้า ตรงกลางระหว่างคำว่าโมตูจะมีรอยแตกเล็กๆอยู่ ป้ายหยกของคุณมีหรือไม่！”

“ยิ่งไปกว่านั้น ผู้นำของกลุ่มโครงกระดูกเลือดนี้ยังหักหลังต่อหงเทียนตูพระอรหันต์ของประเทศเรา ก็ตายด้วยน้ำมือของนายหางเสือฉีแล้ว นี่ก็นับว่าเป็นเป็นการล้างแค้นให้กับสามีผู้ล่วงลับของฉันแล้ว！”

“และด้วยเหตุนี้ ฉันคงจะต้องย้อนถามกลับไปที่คุณนะว่าทำไมนายหางเสือฉีถึงไม่เหมาะที่จะเป็นนายหางเสือ？”

คุณนายเหวินค่อยๆพูดต่ออย่างมีเหตุมีผล ทำให้ตอนนี้เจียงซานไห่เหมือนกับอยู่บนเส้นทางแห่งความตาย

คนของตระกูลหยางในตอนนี้เริ่มมีสีหน้าที่ไม่ดีแล้ว ส่วนจ้าวมั่นเอ๋อร์ก็ดูจะวิตกกังวลเป็นอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

ฉีเติ่งเสียนเดินไปที่หน้าเก้าอี้ตำแหน่งนายเสือและนั่งลงไป

หลังจากที่เขานั่งลง ก็หัวเราะออกมาและพูดขึ้น “เก้าอี้ตัวนี้ก็ไม่ได้นั่งสบายเท่าไหร่นักนี่ ทำไมถึงมีแต่คนจะแย่งกันเล่า？แปลกจริงๆ”

“บังอาจ กล้าดียังไงมานั่งที่ของฉัน！” หลังจากที่เจียงซานไห่เห็นฉีเติ่งเสียนนั่งลงไป ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หน้าของเขาแดงก่ำเส้นเลือดบนหน้าผากเต้นตุบๆ

ฉีเติ่งเสียนนักพิงลงไปที่พนักเก้าอี้และไขว้ขาขึ้นมา และมองไปทีเจียงวานไห่

เจียงซานไห่พูดด้วยน้ำเสียงเครือๆ “คุณมีป้ายหยกจริงแล้วยัง？ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ฉันเดี๋ยวนี้！”

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับ “ผมมีป้ายหยก นั่นก็เท่ากับว่าผมเป็นนายหางเสือ！”

เจียงซานไห่พูดต่อ “ให้ตายสิ！คุณมีป้ายหยกแล้วยังไง ไม่มีใครสนับสนุนคุณ ทุกคนล้วนแล้วสนันสนุนผมเจียงซานไห่คนนี้！คุณนั่งลงที่ตรงนี้แต่ไม่มีคนยอมรับและไม่มีคนเห็นด้วย！ คุณลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้แล้วเอาป้ายหยกมาให้ฉัน แล้วฉันจะไม่ฆ่าคุณ”

เจียงซานไห่รู้ว่าในสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ เขาไม่สามารถถอยหลังหรือยอมแพ้ได้แล้ว เขาต้องยืนหยัดต่อไป ถึงแม้จะต้องทำให้ฉีเติ่งเสียนล้มลงก็ตาม

เพราะว่าในวันนี้แนวโน้มมันเป็นของเขา ไม่ใช่ฉีเติ่งเสียน！