มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 830

ตอนนี้ชื่อเสียงของฉีเติ่งเสียนอาจจะไม่ใช่ชื่อเสียงที่โด่งดังทั่วโลก แต่ก็เป็นที่รู้จักกันไปทั่ว

ทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาฆ่าคนที่มีคนสำคัญอย่างเซี่ยขวางหลงของหัวกั๋ว ซึ่งถูกระบุได้ว่าเป็นอาชญากรที่ต้องการตัวระดับ SSS ของหัวกั๋ว และอยู่ในระดับอันตรายสูงกว่าหงเทียนตูหนึ่งระดับ

ทางด้านของสหรัฐอเมริกา เจ้าหน้าที่ของ CIA เตรียมพร้อมที่จะเข้ามาช่วยเหลือฉีเติ่งเสียนขอลี้ภัยทางการเมือง

ท้ายที่สุด ฉีเติ่งเสียนเป็นคนของสำนักกรมยุทธทางการเมืองซึ่งก็ยังคงเป็นคนที่มีคุณค่าของทางการเมืองมาก

ดังนั้นตอนที่ฉีเติ่งเสียนไปอยู่กับฝั่งของเฉินกรุ๊ปจึงได้ใช้นามแฝงว่าฉีเทียน อีกทั้งยังแต่งประวัติและภูมิหลังทั้งหมดใหม่อีกด้วย

ไม่จําเป็นต้องสงสัยในอิทธิพลของตระกูลเฉินในหนานหยาง ถ้าเมื่อทำเรื่องอะไรบางอย่างแล้วจะต้องทำอย่างสุดกำลังและไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่เพียงเล็กน้อย

ตอนนี้แม้ว่าจะไปตรวจสอบประวัติย้อนหลังของฉีเติ่งเสียน ก็จะไม่พบปัญหาหรือสิ่งผิดปกติใดๆ

“สวัสดี คุณเฉิน” ฉีเติ่งเสียนพูดกล่าวทักทายเฉินเซียนเหออย่างเรียบเฉย พร้อมกับยื่นมือออกไปทักทาย

“โอ้…...ขอโทษด้วย นายไม่มีสิทธิ์มาจับมือกับฉัน” เฉินเซียนเหอไม่ได้จับมือเขา แต่เขาชี้ไปที่เก้าอี้และพูดว่า “นั่งลงสิ”

ภายในห้องอาหาร มีทหารติดอาวุธพร้อมกระสุนจริงอยู่หลายนาย พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของมั่วคัง

เฉินเซียนเหอไม่ได้ออกมาต้อนรับเฉินหยูด้วยตนเองในตอนแรกที่เธอเดินทางมาถึงเมืองกวางหยาง วันนี้เขาจึงได้นัดพบเจอกับเธอ และเชิญมั่วคังมาด้วยเพื่อเป็นการแสดงอำนาจให้เธอยำเกรง

อาจกล่าวได้ว่าเขากําลังเตือนเฉินหยูอยู่ว่าถ้าจะมาเขย่าตําแหน่งของเขา ก็มาดูกันว่ามีคุณสมบัติเพียงพอหรือเปล่า!

สำหรับทางภาคเหนือของอวี้สือกั๋วนั้นการที่มีเงินมากมายก็อาจจะไร้ประโยชน์ จำนวนพรรคพวกและจำนวนปืนมากที่จะเป็นคือหนทางของอำนาจ!

ในยุคนี้ กำลังที่แข็งแรงก็อาจจะไม่มีประโยชน์

อย่างไรก็ตาม ถ้ากำลังที่แข็งแกร่งมากๆก็อาจจะทำให้ผู้คนตื่นกลัวได้

ตัวอย่างเช่นฉีเติ่งเสียน ตอนนี้เขากําลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกับเฉินเซียนเหอและมั่วคัง ตราบใดที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน เขาสามารถฆ่าทั้งสองได้ทันทีก่อนที่ทหารจะตอบโต้

เฉินเซียนเหอยิ้มให้เฉินหยูและพูดว่า : “หลานสาว เธอเดินทาางมาไกลจากหนานหยาง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เฉินหยูพลางคีบอาหารขึ้นมาและพูดอย่างเรียบเฉยว่า : “ลุง ถามทำไมในเมื่อลุงรู้แล้ว? ช่วงนี้ยอดขายของธุรกิจเฉินกรุ๊ปจิวเวลรี่ไม่ดี ดังนั้นฉันจึงมาดูช่องทางการซื้อหินธรรมชาติ”

ตลาดหลักของเฉินกรุ๊ปจิวเวลรี่ก็คือตลาดที่หนานหยาง และตลาดที่สองก็คือที่เซียงซาน ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนใส่ร้าย

เซ่อขนาดใหญ่อย่างกะทันหันบนหัวกลุ่มของเฉิน เฉินกรุ๊ปจิวเวลรี่คาดว่าจะเข้าสู่จีนและแผ่นดินใหญ่ในปีนี้

เฉินเซียนเหอยิ้มและพูดว่า: “อย่างนั้นหลานสาวก็ต้องใส่ใจกับความปลอดภัยหน่อยนะ สถาการณ์ในอวี้สือกั๋วมันไม่ดีเท่ากับหนานหยาง เวลาออกไปข้างนอกก็ต้องมีบอดี้การ์ดคอยติดตามด้วย”

ประโยคนี้เหมือนเป็นคําเตือนแต่มันกลับแฝงภัยคุกคามบางอย่าง

เฉินหยูพยักหน้าและพูดว่า : “ขอบคุณคุณลุงที่เตือนฉัน ฉันจะใส่ใจกับความปลอดภัยของตัวเองอย่างแน่นอน”

มั่วคังไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่เริ่มแรก เขาเพียงแค่กินและดื่มอาหารอย่างเงียบๆ

เขารู้ว่าวันนี้ที่เฉินเซียนเหอลากตัวเองมาที่นี่ ก็เพราะต้องการแสดงอำนาจให้คนอื่นเห็น เขาแค่นั่งนิ่งๆโดยไม่ต้องพูดอะไรมันก็มากเพียงพอแล้ว

“ผู้จัดการฉีก็ต้องระมัดระวังตัวด้วย ในสถานที่แบบนี้หากนายต้องการรักษาชีวิตของตัวเองไว้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการถ่อมตัว ถ้าหากมือยื่นมือยาวเกินไปก็อาจจะถูกฆ่าได้”เฉินเซียนเหอหันหน้าไปพูดกับฉีเติ่งเสียน ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยเรื่องตลกและการดูถูก

ฉีเติ่งเสียนมาในตำแหน่งของผู้จัดการเฉินกรุ๊ปจิวเวลรี่ เขาจึงไม่ได้สนใจอะไร

มั่วคังกล่าวว่า : “นายไม่ใช่คนของตระกูลเฉินเหรอ?”

เฉินเซียนเหอกล่าวว่า : “ฉันเป็นคนของตระกูลเฉิน แต่ฉันไม่ต้องการที่จะติดตามตระกูลเฉินไปตลอด หากตระกูลเฉินต้องการต่อต้านกับกระแสทั่วไป นั้นคือการแสวงหาความตายล้วนๆ เป็นทางเลือกที่ดีมากสําหรับฉันที่จะร่วมมือกับคนหัวกั๋วและฐานบนของอวี้สือกั๋ว!”

ในตอนแรกเฉินเซียนเหอ ถูกส่งโดยตระกูลเฉินไปยังอวี้สือกั๋วเพื่อแก้ปัญหาหินดิบ แต่ต่อมาหลังจากที่เขาเชี่ยวชาญในทรัพยากรเขาก็ค่อยๆมีความคิดเห็นที่ต่างออกไป

ตัวเองสามารถพึ่งพาทรัพยากรที่ได้รับจากหัวกั๋วและการสนับสนุนของมั่วคังเพื่อครองที่นี่ได้อย่างสมบูรณ์ จะดีกว่าไหมที่จะเป็นหัวไก่มากกว่าหางนกฟีนิกซ์?

“ฮะ? ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเฉินกับหัวกั๋วไม่ใช่ดีมากหรอกเหรอ?” ข่าวที่มั่วคังได้รู้มันล้าหลังปแล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถาม

“นั่นมันคืออดีต ตอนนี้ลมในประเทศได้เปลี่ยนไปแล้ว คนใหญ่คนโตบางคนรู้สึกว่าพวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลเฉินยึดทรัพยากรของหนานหยางได้ ทรัพยากรดังกล่าวควรอยู่ในมือของพวกเขาด้วย” เฉินเซียนเหอกล่าวว่า “ปากบอกว่านี่ดีต่อประเทศ อันที่จริงก็แค่ต้องการทรัพยากรมากขึ้นเพื่อตกลงไปในกระเป๋าของตัวเอง”

มั่วคังสงบสติอารมณ์และพูดว่า : “ที่ไหนก็เหมือนกัน อวี้สือกั๋วก็เป็นแบบนี้”

เฉินเซียนเหอกล่าวว่า : “ฮ่าฮ่า อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย วันนี้นายพลมั่วคังมาถึงที่นี่ คืนนี้ผมขอเชิญท่านนายพลไปเล่นที่กาสิโน ถ้าแพ้ก็เป็นของผมทั้งหมด ถ้าชนะก็เอาออกไปได้เลย!”

หลังจากที่มั่วคังได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า : “ไม่เลวเลย”

ในเวลานี้ ฉีเติ่งเสียนและเฉินหยูได้ออกมาไกลแล้ว

เฉินหยูพูดอย่างโกรธเคือง : “ตอนแรกที่ฉันอยากให้นายเจอเขา ฉันต้องการให้นายเข้าไปจัดการเขาให้ตายไปเลย……คิดไม่ถึงว่าจะโดนเล่นกลับโดยการเชิญมั่วคังมา!”

ฉีเติ่งเสียนตกตะลึง เฉินหยูจะไม่ได้จะรับมือกับเฉินเซียนเหอโดยการใช้ความคิด แต่กลับต้องการให้เขาไปฆ่าเฉินเซียนเหอโดยตรง

ถ้าคิดอย่างนั้นก็ได้ มีฉีเติ่งเสียนที่มีพลังอันน่ากลัวอยู่กับตัว ถ้าไปใช้สมองในการคิดแก้ปัญหาก็เหมือนกับการละทิ้งของมีค่าที่อยู่ใกล้และไปแสวงหาของที่อยู่ไกล?

มันจะถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอนที่จะฆ่าเฉินเซียนเหอ ท้ายที่สุดพวกเขาก็เป็นคนตระกูลเดียวกัน แต่ในเรื่องแบบนี้ผู้ชนะคือราชา และเฉินหยูก็ไม่ได้สนใจข่าวลือพวกนั้น