มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 850

"พอแล้ว เกมจบแล้ว มือเขาจะหักอยู่แล้ว!"

"ถึงปานซือจะดูผอม แต่ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อและกระดูกของเขาไม่ธรรมดา ต่อให้เป็นเหล็กกล้าก็สามารถหักได้ง่ายๆ"

อวี้คุนที่เฝ้าดูอยู่ด้านข้างยิ้มเย้ยในใจ

แต่มือของฉีเติ่งเสียนที่บวมขึ้น กับแขนที่เดิมทีดูอ้วนท้วม ในขณะนี้เองก็เปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งราวกับพละกำลังของหมี!

เส้นเลือดที่ขมับของปานซือเต้นตุบๆ ถึงแม้จะออกแรงเต็มกำลัง แต่ก็ไม่สามารถบิดข้อมือของคู่ต่อสู้ได้ แถมแรงกระแทกที่สะท้อนกลับมา ยังทำให้เขาเสี่ยงที่จะเสียแขน!

ปานซือรู้ได้ทันทีว่าตัวเองเจอกับผู้มีฝีมือสูงส่งเข้าให้แล้ว เขาถอยขาขวาไปด้านหลัง ยึดไว้ให้มั่น ก่อนจะขยับอีกเท้าไปด้านหน้าเพื่อขัดขาทำลายสมดุลฉีเติ่งเสียน

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับสะบัดแขนออกไป ดูคล้ายปืนกลใหญ่!

นิ้วมือของปานซือไม่สามารถยึดเกาะได้อีกต่อไป แถมข้อต่อของเขายังรู้สึกเจ็บปวดจากแรงสั่นสะเทือน

ยังไม่ทันได้คิดอะไร ก็ต้องรีบเอาแขนสองข้างมาป้องกัน ก่อนที่ตัวเขาจะถูกกระแทกออกไปอย่างแรง!

เขารู้สึกขอบคุณตัวเองในใจที่เอาแขนขึ้นมาบังการโจมตีทัน

เพราะหมัดล้มครึ่งก้าวของฉีเติ่งเสียนนั้นรวดเร็วไร้สุ้มเสียง หากป้องกันไม่ทันเขาคงถูกกระแทกจนตัวลอยไปแล้ว

"คนแซ่ฉีคนนี้เป็นผู้มีฝีมือสูงส่ง เก่งกว่าฉันกับปานซือเป็นสิบเท่า!" อวี้คุนได้เห็นก็รู้สึกตื่นเต้น

"ไม่ได้การแล้ว ไอ้หมอนี่คิดจะฆ่าฉัน ต้องรีบหนี"

"รอติดต่อคุณเฉินได้เมื่อไหร่ ค่อยตัดสินกันทีหลัง!"

คิดได้ดังนั้น อวี้คุนก็ถอยหลังเร้นกายออกจากค่ายทหารไปเงียบๆ

ในขณะที่ทุกคนกำลังสนใจการต่อสู้จนตาไม่กะพริบ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นอวี้คุนที่กำลังหนีออกไป

อวี้คุนเองก็ไม่กล้าใช้เส้นทางสายหลัก เขาจึงเลือกใช้เส้นทางลัดในป่า รีบเดินไม่กล้าหยุด

ทางด้านปานซือเอง หลังจากสามารถสกัดหมัดของฉีเติ่งเสียนได้ ก็คิดจะถอยไปตั้งหลักก่อนแล้วค่อยต่อสู้ต่อ

แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆฉีเติ่งเสียนจะปล่อยหมัดต่อ หมัดนั้นเป็นเหมือนกรงเล็บอินทรีย์ จิกยึดแขนเขาไว้แน่น พลันภายในท้องก็เหมือนมีเสียงร้องของคางคกดังออกมา

ปากเขาอ้าออก ลมสายหนึ่งพุ่งออกมา ลมหายใจสายนี้คล้ายก้อนลูกบอลสีขาว ดูไปแล้วก็คล้ายหมัดคนที่ฟาดเข้าไปที่หน้าของปานซือ

ฉีเติ่งเสียนใช้พละกำลังทั้งหมดของตัวเองปล่อยหมัดเพื่อจัดการเหยียนมู่หลง แล้วนับประสาอะไรกับปานซือที่โดนแบบเดียวกัน?!

ปานซือรู้สึกว่าการมองเห็นดับวูบ เจ็บจมูกมาก แล้วน้ำตาสายหนึ่งก็ไหลลงมา......

การที่จมูกถูกโจมตี ส่งผลไปถึงต่อมน้ำตาของเขา

ฉีเติ่งเสียนซัด "ฝ่ามือผลักภูเขา" ลงไปที่แผ่นอกของปานซือ แต่ไม่ได้แรงจนทำให้เขาตาย ยังไงที่นี่ก็เป็นค่ายทหารของเขาเอง หากทำเขาตาย ตัวเองก็คงหนีไม่รอดเช่นกัน

ปานซือตัวลอยสูงไปในอากาศสองเมตร กระเด็นไปไกลเจ็ดถึงแปดเมตร ก่อนจะร่วงลงพื้นเสียงดังตุบ แล้วกลิ้งไปอีกหลายตลบ

"สมควรตาย แก้แค้นให้ท่านนายพล!"

นายทหารพลหนึ่งกู่ร้องอย่างโกรธแค้น เขาคว้าปืน ทำให้นายทหารรอบกายฮึดสู้ตามไปด้วย

ปืนทุกกระบอกถูกยกขึ้น เพิ่งจะเปิดประตูห้องหลบภัย เงาของฉีเติ่งเสียนก็มาปรากฏต่อหน้าพวกเขาแล้ว

ฉีเติ่งสียนปล่อยหมัด เตะต่อย โจมตีไปที่ไหล่ สีข้าง สะโพก......ทุกส่วนของร่างกายพวกเขากลายเป็นอาวุธในการต่อสู้ให้กับศัตรู ปืนของพวกเขาเริ่มกระเด็นไปทีละกระบอก ร่วงลงที่พื้นด้านข้าง

เวลานี้เองปานซือก็ได้สติขึ้นมาอีกครั้ง เขาลุกขึ้นนั่ง ไอโขลก ก่อนจะตะโกนบอก "ทั้งหมดหยุด อาจารย์ฉีเมตตาพวกเราแล้ว!"