มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 882

อิเลียน่าจินวามีผิวขาวตามแบบคนประเทศเสวี่ย แต่ก็ยังมีความงามตามแบบตะวันตกอยู่ เรียกได้ว่าเป็นการผสมผสานความงามจากสองประเทศที่แตกต่างกันสุดขั้วได้อย่างลงตัว

ที่สำคัญกว่านั้นคือ เธอฉลาดมาก ซ้ำยังได้รับการอบรมจากหยานจืออิง ความสามารถทุกด้านเพียบพร้อมยอดเยี่ยม

เพิ่งทำงานที่เซี่ยงกรุ๊ปได้ไม่นานก็ได้รับหน้าที่สำคัญแล้ว อีกไม่นานก็จะเดินทางไปประเทศมี่เพื่อร่วมมือกับหลี่อวิ๋นหว่าน

และแน่นอนว่าสิ่งที่น่าพึงพอใจคือเธอเชื่อฟังฉีเติงเสียนมาก แถมยังรู้สึกพึงพอใจกับความรู้สึกเล็กๆน้อยๆของตัวเองได้อย่างง่ายดาย

"ได้ข่าวว่าช่วงนี้เธอติดต่อกับคนประเทศเสวี่ย? บอกได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

ฉีเติ่งเสียนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารจ้องหน้าอิเลียน่าจินวา ก่อนจะเอ่ยถามอย่างจริงจัง

อิเลียน่าจินวาได้ยินแล้วก็สีหน้าเปลี่ยน เธอก้มหน้าลง ก่อนจะพูด "ไม่บอกได้ไหม?"

ฉีเติ่งเสียนเปลี่ยนเป็นท่าทีสบายๆ พลางยิ้มน้อยๆ "ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้บังคับ"

อิเลียน่าจินวาถอนหายใจ ท่าทางเหมือนกำลังปกปิดอะไรบางอย่างไว้อยู่

"ถ้าฉันไม่พูด คุณจะไม่เกลียดฉันใช่ไหม?"

"ไม่"

"จะไม่คิดว่าฉันไม่ซื่อสัตย์ต่อคุณ เพราะฉันมีเรื่องปิดบังใช่ไหม?"

"ไม่"

"จะไม่......"

"ไม่"

อิเลียน่าจินวาถามต่อ "งั้นคุณจะชอบอีวาตลอดไปใช่ไหม?"

"ไม่" ฉีเติ่งเสียนเผลอพูดติดปากไปแล้ว

ใบหน้าเล็กของอิเลียน่าจินวาหงอยทันที ท่าทางคล้ายจะร้องไห้ รู้สึกน้อยใจที่สุด

"โทษฉันไม่ได้นะ เธอเปลี่ยนรูปแบบคำถามกะทันหันนี่!" ฉีเติ่งเสียนพูด

อิเลียน่าจินวาระเบิดหัวเราะ เท้าเล็กเตะเข้าที่หน้าแข้งของฉีเติ่งเสียนหนึ่งที

ฉีเติ่งเสียนตะลึง รู้สึกว่าแม่สาวประเทศเสวี่ยคนนี้อุกอาจมากไปหน่อยแล้ว ถึงกับกล้าเตะเขา? พอยอมให้หน่อยก็โจมตีเขา!

แต่พอมาคิดดูแล้ว เขาเองก็ปากพล่อยด้วย แต่เอาคืนแบบนี้ก็ออกจะไม่ค่อยเหมาะสม

ต่อมาก็รู้สึกว่าเท้าเล็กได้ยื่นเข้ามาในขากางเกงของเขา แล้วลูบไล้ไปที่หน้าแข้ง

"ฉันบอกก็ได้ ที่จริงแล้ว......ฉันเป็นหลานสาวของมิคาอิล นามสกุลจริงก็ไม่ใช่โรมานอฟ" อิเลียน่าจินวาบอก

"หา? เธอคือหลานสาวของมิคาอิล? หรือว่านามสกุลที่แท้จริงของเธอคือซูสโลฟ?!" ฉีเติ่งเสียนได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะตกใจจนตาโต

มิคาอิลตายไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตายไปจากใจของคนประเทศเสวี่ยเลย

อิเลียน่าจินวาเม้มปาก ก่อนจะพยักหน้ารับ "ใช่ ฉันคือสายเลือดของตระกูลคนสุดท้ายที่เหลืออยู่"

"ถ้าเธอเป็นหลานสาวของมิคาอิลจริง งั้นที่คนประเทศเสวี่ยตามหาเธอก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแล้วล่ะ"

สีหน้าของอิเลียน่าจินวายุ่งเหยิง เธอถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

การเมืองเป็นสิ่งที่ยุติธรรม เป็นสิ่งที่สว่างสดใส เป็นสิ่งที่ใช้ปกป้องสิทธิขั้นพื้นฐานของมนุษย์

แต่อย่างไรก็ตาม จิตใจที่ทะเยอทะยานและโหดร้ายของมนุษย์ ก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งใด......

เมื่อมองเห็นท่าทางเหมือนเด็กทำความผิดของอิเลียน่าจินวา ฉีเติ่งเสียนก็ใจอ่อนยวบ กระแทกช้อนกับตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างแรง

อิเลียน่าจินวาตกใจสุดขีด หดขากลับทันที

"กินอะไรล่ะ กินไม่ลงแล้ว!" ฉีเติ่งเสียนลุกขึ้น พูดเสียงดัง

อิเลียน่าจินวารู้สึกน้อยใจ แต่ไม่นานก็เห็นฉีเติ่งเสียนยื่นมือมาอุ้มเธอขึ้นจากเก้าอี้

"เธอชอบขัดใจฉันอยู่เรื่อย ต่อให้อาหารอร่อยแค่ไหนก็ไม่อยากกินแล้ว!" ฉีเติ่งเสียนแกล้งโมโหอย่างไม่จริงจังนัก

อิเลียน่าจินวาหัวเราะออกมาทันที ก่อนจะยกแขนขาวราวบัวหิมะขึ้นคล้องคอฉีเติ่งเสียนไว้แน่น "นายท่านยังมีความคืบหน้าอีกหกสิบเปอร์เซ็นที่ยังไม่ได้ปลดล็อกนะคะ!"

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกสงสัยว่าเธอขับรถทั้งที่ไม่มีใบขับขี่ได้ยังไง

เขารู้สึกว่าถ้าตัวเองเป็นเจ้าหน้าที่ในประเทศมี่ จะต้องถูกผลผลิตของหยานจืออิงอย่างอิเลียน่าจินวาต้มจ้นเปื่อยแน่......แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ว่าทำไมมักจะมีข่าวว่าคนที่อยู่ข้างกายผู้มีอิทธิพลในประเทศมี่มักจะเป็นสายลับจากประเศเสวี่ย

เมื่อมองเห็นกระดิ่งที่ติดอยู่บนผมหางม้าของอิเลียน่าจินวา ฉีเติ่งเสียนก็พูดอย่างสงสัย "เฮ้ อันนี้คุ้นๆนะ!"

อิเลียน่าจินวายิ้ม "อันนี้ฉันสอนประธานหลี่เอง!"

ฉีเติ่งเสียนสูดลมหายใจ มิน่าล่ะ ตอนที่หลี่อวิ๋นหว่านมาโมตูกะทันหัน กังฟูถึงได้พัฒนาเร็วขนาดนั้น! ถ้าอิเลียน่าจินวาเก่งขนาดนี้ อาจารย์อย่างเขาไม่ตกงานแน่เหรอ?

ฉีเติ่งเสียนอยากจะพูดกับอิเลียน่าจินวาที่มีจิตใจชอบช่วยเหลือผู้อื่นคนนี้มากว่า ช่วยสอนเลขาหยางบ้างจะได้ไหม?

วันนี้ ก็เป็นวันที่มีความสุขไปอีกวัน