มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 941

หลังจากได้ยินคำพูดล้อเล่นปนอิจฉาของสวีเอ้าเสวี่ยแล้วฉีเติ่งเสียนก็ไม่รู้สึกภูมิใจ

เขาพูดอย่างจริงจังกับสวีเอ้าเสวี่ย: “ฉันไม่ต้องการที่จะเดินไปด้านข้างหน้าที่เซียงซาน ฉันแค่อยากเดินตรงไปข้างหน้าเธอ”

สวีเอ้าเสวี่ยตกตะลึงไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร

เมื่อตั้งสติได้ล้อรถก็ชนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว!

“ฉีเติ่งเสียนเจ้าบ้า.....” สวีเอ้าเสวี่ยสาปแช่งฟันที่กัดแน่น ด้วยเจตนาฆ่าบนใบหน้า

จิตสังหารของเธอไม่มีผลกระทบต่อฉีเติ่งเสียน แต่มันกลับทำให้ฉีเติ่งเสียนแสดงออกมากยิ่งขึ้น การต่อต้านของสวีเอ้าเสวี่ยด้วยกังฟูแมวสามขานั้น สำหรับฉีเติ่งเสียนเหมือนกับ“หมัดอันน่าตื่นเต้นของนักเลง”

สวีเอ้าเสวี่ยทำร้ายหวังเจี้ยนเฉิงอย่างรุนแรงจนเธอเหงื่อออกไปทั่วทั้งตัว

“ฉันจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า!” สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างโกรธ ๆ แล้วหันหลังกลับแล้วเดินกลับไปที่โรงแรม

“เพื่อป้องกันไม่ให้เธอโดนลอบทำร้าย ฉันจะไปกับเธอด้วย” ฉีเติ่งเสียนตามไปอย่างไร้ยางอาย

สวีเอ้าเสวี่ยยิ้มเย็น สงสัยว่าเธอควรส่งข้อความถึงหยางกวนกวนดีหรือเปล่า หาที่นัดเจอ ให้ฉีเติ่งเสียนตามไป จากนั้นส่งเขาไปที่สนามชูร่า

ความสัมพันธ์ระหว่างหยางกวนกวนกับสวีเอ้าเสวี่ยยังคงดีอยู่ เพราะเธอได้รับคำแนะนำจากสวีเอ้าเสวี่ยเรื่องธุรกิจมากมาย

ทั้งสองมักจะส่งข้อความกันบ้างเป็นครั้งคราว

หลังจากเข้าห้องน้ำสวีเอ้าเสวี่ยก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก่อนจะส่งข้อความหาหยางกวนกวน ให้เจอที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อไปคุยเล่นกัน

ฉีเติ่งเสียนกำลังนั่งอยู่บนโซฟา กำลังส่งข้อความถึงหยางกวนกวนโดยโกหกว่าเขายังอยู่กับตระกูลเหลย

สวีเอ้าเสวี่ยแขวนดาบยาวกว่าแปดเมตรไว้เหนือหัวของเขา เขากลับไม่รู้เลย

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาสวีเอ้าเสวี่ยก็ออกมาจากห้องน้ำ

เธอเปลี่ยนชุดเป็นกระโปรงที่สวยงาม โดยเผยให้เห็นท่อนขาที่เปลือยเปล่าขาวสะอาดของเธอ

“ไม่ใส่ถุงน่องสีดำนี่ วิวไม่ดีเลย” ฉีเติ่งเสียนเงยหน้าขึ้น พูดขณะกับยกกางเกงขึ้น

“นายบ้าหรือไง? ใครจะใส่ถุงน่องสีดำในวันที่อากาศร้อนขนาดนี้?” สวีเอ้าเสวี่ยยิ้มเย็น

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม: “เธอขายาวขนาดนี้ น่าเสียดายถ้าไม่ใส่!”

สวีเอ้าเสวี่ยขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจกับเจ้าเด็กช่างพูด เธอจัดผมอยู่หน้ากระจก ทาลิปสติก มันทำให้รูปลักษณ์ของเธอดูโดดเด่นขึ้น

สวีเอ้าเสวี่ยที่ได้รับการเลี้ยงดูมาในครอบครัวใหญ่ ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก มีทั้งความสวย สง่างาม แถมยังมีความเย่อหยิ่งที่ทำให้ผู้ชายปรารถนาจะพิชิตใจ

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้สวีเอ้าเสวี่ย เธอรู้วิธีควบคุมอารมณ์และใช้ความงามของเธอได้ดีขึ้นกว่าเดิมมาก

“ฉันหิวแล้ว นายรู้จักร้านอะไรอร่อยๆ ไหม?” สวีเอ้าเสวี่ยถาม

“อันนี้ฉันไม่รู้ด้วยจริงๆ” ฉีเติ่งเสียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

“โชคดี ที่ฉันรู้จักร้านน้ำชาชื่อดังแห่งหนึ่งในไทม์สแควร์อยู่ เราไปกันเถอะ” สวีเอ้าเสวี่ยพูดด้วยรอยยิ้ม

เธอรู้ดีว่าฉีเติ่งเสียน เพิ่งมาอยู่เซียงซานได้ไม่นาน เขาไม่รู้จักสถานที่ในเซียงซานดีอย่างแน่นอน เธอจึงเลือกถามคำถามนี้

เขาบอกว่าไม่รู้ ตัวเขาเองก็มีเพียงคำตอบเดียว ก็ไม่มีข้อโต้แย้งแล้ว

ตามที่คาดไว้ฉีเติ่งเสียนจับพิรุธได้ก่อนจะพูดว่า “คุณสวีของฉันยังเป็นมืออาชีพ”

สวีเอ้าเสวี่ยยังคงทำตัวลื่นไหล เติ่งเสียนจับพิรุธอีกครั้ง ยื่นมือออกไปจับเธอแล้วพูดว่า “ไม่ได้พูดเกินจริงไปเหรอ? ตอนนี้ขายังอ่อนอยู่หรือเปล่า?”

“ห้ามขับมั่วซั่วนะ ไอ้สารเลว!” สวีเอ้าเสวี่ยพูดด้วยความโกรธ แล้วอ้าปากจะกัดคอเขา

ฉีเติ่งเสียนพยายามหลบหลีก สวีเอ้าเสวี่ยกดริมฝีปากของเธอเข้ากับคอเสื้อของเขา โดยทิ้งรอยลิปสติกเอาไว้ ถึงจะบางเบาแต่ร่องรอยก็มีสีชมพูชัดเจน แต่เดิมทีลิปสติกของเธอตั้งใจผสมให้จนไม่มีเค้าของสีหลัก

“เฮ้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่โง่ เธอรู้ตัวว่าควรนั่งข้างๆ ฉันเข้าไว้!” ฉีเติ่งเสียนยิ้ม

“ใช่แล้ว ฉันเพิ่งทำร้ายหวังเจิ้นเฉิง ทำให้ขุนศึกในหนานหยางขุ่นเคือง แถมยังพ่ายแพ้ให้กับเซี่ยงกรุ๊ปก่อนหน้านี้ ฉันสูญเสียเงินไปมากมายให้กับพวกนักลงทุน มีคนมากมายที่ต้องการชีวิตของฉัน นายช่วยระวังความปลอดภัยให้ฉันด้วยได้ไหม?” สวีเอ้าเสวี่ยกางมือของเธอแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา

เธอเอนตัวลงบนโซฟาเล็กน้อย ไขว้ขาที่สวยงามของเธอ ทำให้มุมกระโปรงของเธอยกขึ้น เผยให้เห็นเรียวขาที่สวยงามแบบไม่ปกปิดมากยิ่งขึ้น

สำหรับความง่ายนี้ทำให้ ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกมาเพื่อใช้ประโยชน์จากมัน ก่อนจะเอามือวางลงบนขายาวของสวีเอ้าเสวี่ย

ลื่นมาก!

แล้วก็แฉะมาก!

สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า: “เอามือของนายออกไปจากตัวฉัน นายมาทำตัวแบบนี้ได้ยังไง!”

เธอรู้ดีว่ายิ่งเธอต่อต้านมากเท่าไร เธอก็ยิ่งไม่มีความสุขมากขึ้นเท่านั้น ในขณะที่ฉีเติ่งเสียนจะมีแรงหึกเหริมอย่างล้นหลาม!

แน่นอนว่ามือของฉีเติ่งเสียนไม่เพียงแต่ไม่ขยับหนี แต่ยังขยับขึ้นลงสองครั้ง จากนั้นเขาก็พูดอย่างภาคภูมิใจ: “ฉันแค่สัมผัสกระดูกของเธอเพื่อดูว่าเธอเหมาะสมสำหรับการนั่งรถสามล้อหรือเปล่า?!”

สวีเอ้าเสวี่ยแสร้งทำเป็นหงุดหงิดและพูดด้วยความโกรธ: “เหมาะสมหรือเปล่า?!”

“เหมาะสม เหมาะสมมาก!” ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหนาวสั่นที่ด้านหลังศีรษะ

เมื่อเขาหันกลับไปมอง เขาเห็นน้ำค้างแข็งหนาแขวนอยู่บนใบหน้าสวยของเลขาหยาง ซึ่งแต่เดิมเงียบสงบมาก

ฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าวกับมีลมหนาวพัดมาในเดือนหก.....

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าดาบยาวแปดร้อยเมตรดูเหมือนจะฟาดลงบนคอของเขาเดี๋ยวนี้