มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 979

ฉีเติ่งเสียนพูดคุยกับสวี่ฉางเกออย่างจริงจังอยู่พักหนึ่งแล้วขอให้เขากลับบ้านและรอฟังข่าว เขารับรองว่าถ้าเขาอยู่เรือยอทช์คลับต้องไม่พังแน่

ไม่ต้องพูดอย่างอื่น แค่บอกว่าหยางกวนกวนลงทุนเงินไปมากแล้ว เขาก็ต้องทำงานหนักขึ้นไง!

“สวี่ฉางเกอทำหน้าที่เป็นนายหางเสือแห่งเซียงซานหลงเหมิน เขาจะทำได้หรอ?” หยางกวนกวนถามหลังจากสวี่ฉางเกอเดินจากไปแล้ว “ฉันคิดว่าบุคคลนี้มีความสง่างาม แต่ยังขาดความเด็ดขาด”

“อ่อนโยนหน่อยก็ดี ที่เซียงซานต้องการคนอ่อนโยน ไม่ใช่คนที่วันๆคิดแต่จะสร้างปัญหา” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างนิ่งเฉย

จุดสนใจของเมืองเซียงซานนี้ ยังไงซะก็โชว์อยู่ตรงนั้น ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็มีคนสามารถตั้งใจทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้

สวี่ฉางเกอมีนิสัยอ่อนโยนและมีบุคคลิกสง่างาม เป็นตัวเลือกที่สมบูรณ์สำหรับฉีเติ่งเสียน

หยางกวนกวนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมลูกเขยถึงชื่นชมพ่อตาล่ะ? ยิ่งชมก็ยิ่งทำงานหนักมาก!”

ฉีเติ่งเสียนพูด “คุณอย่าพูดไร้สาระ ฉันก็แค่คิดว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ ไม่เกี่ยวอะไรกับลูกสาวของเขา”

แน่นอนว่าหยางกวนกวนก็รู้ว่าระหว่างฉีเติ่งเซียนและสวี่อี้หรูไม่ได้มีอะไรซับซ้อน แต่เธอแค่อยากจะเอ่ยถึง แต่ถึงยังไงเรื่องของสวี่เอ้าเสวี่ยก็ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจอยู่!

“ฮ่าฮ่า!” หยางกวนกวนขำเบาๆ

“ดูสิถ้าคุณไม่เชื่อ!” ฉีเติ่งเสียนยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างเปิดเผย และปลดล็อคด้วยมือซ้าย

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้โหมดธุรกิจ ลายนิ้วมือบนมือซ้ายและขวาปลดล็อคออกมาต่างกัน” หยางกวนกวนกล่าว

ฉีเติ่งเสียนเม้มริมฝีปากแล้วปลดล็อกหน้าจอด้วยมือขวา

ฉันจะไม่บอกคุณหรอกว่าความลับฉันซ่อนอยู่ที่นิ้วก้อย!

หยางกวนกวนไม่ได้เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์มือถือของเขา แต่พูดว่า: "โอเคๆ ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณน่ะ ไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้เลย"

ฉีเติ่งเสียนเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าพร้อมยิ้มเล็กยิ้มน้อยแล้วพูดว่า "ฉันยังเป็นคนที่น่าเชื่อถืออยู่!"

“หมาเห็นหมาก็ส่ายหน้า!” หยางกวนกวนแสดงความคิดเห็นอย่างรวดเร็ว

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหยางกวนกวนนั้นกลับกันจริงๆ เมื่อก่อนเขาถูกรังแกตามอำเภอใจ แต่ตอนนี้ เขาดันถูกปราบปรามในทางกลับกัน!

อย่างไรก็ตามอีคิวของฉันสูงขึ้นแล้ว เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ทนเอา!

หลังจากกลับมาที่วิลล่าที่หยางกวนกวนซื้อในเซียงซาน ฉีเติ่งเสียนก็ได้รับโทรศัพท์ของอวี้เสี่ยวหลง

อวี้เสี่ยวหลงพูดขึ้นทันที “เราได้รวบรวมหลักฐานเพียงพอที่จะช่วยคุณกลับคำพิพากษาแล้ว แต่อย่างไรก็ตามคุณยังถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ก่อการร้ายอยู่ หากพูดออกมาทันทีก็คงไม่เกิดผลอะไรมากนัก”

“ไม่รีบ พวกคุณค่อยพูดออกไปตอนสิ้นเดือนของเดือนนี้ก็พอ” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยน้ำเสียงอย่างใจเย็น

“ฉันไม่รู้ว่าคุณมีแผนการอะไร แต่ฉันหวังว่าคุณจะเชื่อถือได้ ไม่อย่างนั้นงานของทุกคนจะไร้ประโยชน์” อวี้เสี่ยวหลงพูดอย่างเย็นชา

“ไม่ต้องกังวลน่า” ฉีเติ่งเสียนไม่จู้จี้กับเธอ “ฉันกำลังดูวิวทะเล ยุ่งอยู่ ไว้ค่อยคุยกัน”

เขาวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

ฉีเติ่งเสียนกำลังดูวิวทะเลอยู่จริงๆ ยังไงซะทะเลก็กว้างใหญ่และคลื่นก็แรง

เสียงร้องสะท้อนดังของหยางกวนกวนที่อัดอั้นตันใจมาเป็นเวลานานนั้นก็ออกมาในที่สุด

“อวี้เสี่ยวหลงโทรหาคุณเมื่อกี้? เขาพูดอะไร？”หยางกวนกวนถามขึ้นในขณะที่เธอกำลังเช็ดผมสั้นๆที่เปียกด้วยผ้าขนหนูอยู่ สิ่งที่เปิดเผยในดวงตาที่อ่อนโยนคือความสวยหยาดเยิ้ม

“เตรียมช่วยฉันกลับคำพิพากษาข้อหากบฏต่อประเทศ โดยบอกว่ารวบรวมหลักฐานได้เพียงพอแล้ว” ฉีเติ่งเสียนพูด

“ก่อนหน้านี้มัวทำอะไรอยู่? !” ดวงตาของหยางกวนกวนเปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชาและพูดอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนได้ยินสิ่งนี้ก็ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง หยางกวนกวนมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อลู่จ้านหลง ถึงยังไงเขาเป็นพี่ใหญ่ที่เธอเคารพจากใจ

เจิ้งโหยวปินก็บอกว่า “เมื่อคืนคุณเจียงไปร่วมงานวันเกิดดาราคนหนึ่ง เป็นเพราะธุระในกองถ่ายจึงทำให้มาสายไปไม่กี่นาที ก็เลยถูกบังคับให้คุกเข่าที่หน้าประตูหนึ่งชั่วโมง เธอไม่ยอมเลยหันหลังกลับไปเลย ปรากฏว่าระหว่างทางกลับถูกคนขับรถชนเข้าใส่……”

“เมื่อวานเธอนอนหมดสติที่โรงพยาบาลทั้งคืน และเพิ่งตื่นขึ้นมาในตอนเช้านี้”

“ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีหมอคนไหนในโรงพยาบาลยอมตรวจและรักษาอาการของเธอเลย!”

“เธอก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว เลยขอให้ผมโทรหาคุณ”

ฉีเติ่งเสียนพูด “โอเค ผมจะไปเดี๋ยวนี้ อยู่โรงพยาบาลไหน? แล้วรวดบอกผมด้วยว่าสรุปแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เจิ้งโหยวปินอธิบายสถานการณ์คร่าวๆทางโทรศัพท์ ทำให้ฉีเติ่งเสียนโกรธมาก นี่มันเกินไปแล้ว!

เจียงชิงเย่ว์ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานวันเกิดของดาราสาวที่ชื่อโซ่งเหมวในเมื่อวานนี้ เป็นเพราะที่กองถ่ายเพิ่มการถ่ายทำไปสองสามฉาก ดังนั้นจึงสายไปไม่กี่นาที ผลปรากฏว่าถูกดาราสาวคนนี้บังคับให้เธอคุกข่าวที่หน้าประตูเป็นเวลาสองชั่วโมง เจียงชิงเย่ว์อย่างน้อยก็เคยเป็นลูกสาวของรองนายหางเสือแห่งโมตูหลงเหมินมาก่อน จิตวิญญาณสูง เรื่องแบบนี้จะยอมได้อย่างไร? ดังนั้นจึงหันหลังเดินกลับไป

หลังจากนั้นเขาก็ถูกรถชน หมดสติ ณ ที่เกิดเหตุ ถูกเจิ้งโหยวปินนำตัวส่งโรงพยาบาลเอกชนใกล้เคียงที่ชื่อว่า “อ้ายคัง”

หลังจากถึงโรงพยาบาล หมอบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่กระดูกหักและฟกช้ำ แล้วนัดทำเรื่องผ่าตัดหลังจากสังเกตอาการ

ปรากฏว่าก็ปล่อยไว้แบบนี้มาตลอดทั้งคืน ถามหมอหลายครั้งก็บอกแค่ว่ารอสังเกตอาการไปก่อน！

เจิ้งโหยวปินก็ไม่รู้เรื่องทางการแพทย์ ทำได้แค่รออย่างวิตกกังวล รอจนถึงเช้าทางโรงพยาบาลที่นี่บอกมาว่าพวกเขาจะไม่รักษาอาการนี้แล้ว ให้เจิ้งโหยวปินเลือกรักษาที่โรงพยาบาลอื่น

สิ่งนี้ทำให้เจิ้งโหยวปินโมโหขึ้นทันที อย่างไรก็ตามอาการบาดเจ็บของเจียงชิงเย่ว์สำคัญกว่า จึงเตรียมส่งโรงพยาบาลอื่นทันที

ปรากฏว่าผู้อำนวยการอู๋ของโรงพยาบาลมาบอกว่าอยากย้ายโรงพยาบาลก็ขับรถออกไปเอง

เจิ้งโหยวปินเก็บโกรธและเตรียมจะย้ายเจียงชิงเย่ว์ไปที่โรงพยาบาลอื่น แต่ทันใดนั้นก็เจอพวกอันธพาลมากมายนอกโรงพยาบาล......

เจียงชิงเย่ว์ฟื้นขึ้นมาในเวลานี้พอดีก็เลยให้เจิ้งโหยวปินโทรหาฉีเติ่งเสียนเพื่อขอความช่วยเหลือ