มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 981

ฉีเติ่งเสียนเป็นดั่งเทพเจ้ากวนอูที่ไม่ลืมตา จะลืมตาก็ต่อเมื่อได้ฆ่าคนเท่านั้น

ต่างกันกับฉีปู้อวี่ ที่ปกติดูเป็นมิตร หากได้โกรธขึ้นมาล่ะก็ น่ากลัวซะยิ่งกว่าอะไรดี

เขาเพียงแค่พูดออกมาหนึ่งประโยค ก็ทำให้รปภ.พวกนี้สีหน้าขาวซีดได้ในทันที และไม่กล้าที่จะลงมืกับเขา

“ไอ้สวะ แกกล้าที่จะลงมือกับฉันงั้นหรอ！” ผอ.อู๋นั่งตะโกนโวยวายอยู่ที่พื้น อย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้

ฉีเติ่งเสียนหันหน้ามาพูด“นี่มนุษย์ป้า หุบปากไปซะ ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอพูดไม่ได้อีกต่อไป！”

ผอ.อู๋ตอนนี้ได้โกรธจนหน้ามืดไปแล้ว จึงไม่สนใจคำข่มขู่ของฉีเติ่งเสียน พูดต่อไปด้วยความหยิ่ง“แกได้ล่วงเกินคุณชายของเหอเหลียนเซิ่ง อย่าคิดจะได้ใช้ชีวิตสงบสุขอีกเลย！”

“คุณชายของเหอเหลียนเซิ่ง？เขานับเป็นอะไร！” ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้ม

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตะลึง ชื่อของเหลียนเฉิงดังก้องไปทั่วเซียงซาน ยังมีคนกล้าที่จะไม่เอาคุณชายของเหอเหลียนเซิ่งไว้ในสายตา？

เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกแล้วกดโทร

“นายกหวง มีโรงพยาบาลเถื่อนที่ชื่ออ้ายคังในเซียงซานอยู่ภายใต้เขตอํานาจศาลของคุณ รบกวนช่วยตรวจสอบให้หน่อย？” ฉีเติ่งเสียนเปิดปากพูดทันที

แต่ผอ.อู๋กลับมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “เสแสร้ง แสแสร้งต่อไป！ถ้าแกมีความสัมพันธ์กับผอ.อู๋ถึงระดับนี้ละก็ ใครจะยังกล้าแตะแกอีก？”

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้คุยกับหวงเหวินหลั่งมากนัก พูดแค่สองสามประโยค ก็วางสายในทันที

ฉีเติ่งเสียนหันไปพูดกับเจิ้งโหยวปิน“ด้านนอกมีคนของฉันรออยู่ นายพาเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลอื่นก่อน！โรงพยาบาลนี้ วันนี้ฉันจะสั่งปิดมันซะ！เพื่อไม่ให้หมาสวะเหล่านี้ ได้ทำร้ายคนอื่นอีก”

เจิ้งโหยวปินราวกับอ่านใจได้ เขาได้ไปหารถเข็นมาหนึ่งคัน พร้อมกับหันไปพูดกับเจียงชิงเย่ว์“คุณหนูเจียง พวกเราไปกันก่อน”

เจียงชิงเย่ว์ก็รู้ว่าฉีเติ่งเสียนกำลังจะแก้แค้นให้เธอ จึงพยักหน้า แล้วให้เจิ้งโหยวปินช่วยพยุงขึ้นนั่งบนรถเข็น

ขณะที่เจิ้งโหยวปินกำลังจะเข็นเธอไป เธอกลับบอกให้เจิ้งโหยวปินรอก่อน พร้อมกับยื่นมือออกไปหยิบดอกไม้ที่ฉีเติ่งเสียนซื้อให้

จากนั้น เธอจึงมุ่ยปากทำหน้าตาหน้าเกียจใส่ฉีเติ่งเสียน ด้วยความไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ที่พึ่งจะให้เจิ้งโหยวปินพาเธอออกจากที่นี่

“วันนี้ เธอต้องชดใช้คำพูดที่เธอได้พูดออกมา！ฉันพูดเลย！” หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนรอให้คนไปก่อน จากนั้นจึงหันหน้ามา พูดกับผอ.อู๋ด้วยเสียงเย็น

ผอ.อู๋ชะงัก พร้อมกับเดินถอยหลังโดยไม่รู้ตัว “ไอ้สวะ แกตั้งใจจะทำอะไร？ฉันเตือนแกไว้ เซียงซานเป็นเมืองที่ปกครองด้วยกฎหมาย เมื่อครู่ที่แกซ้อมฉันถือเป็นการทำผิดกฎหมายแล้ว หากแกยังกล้าที่จะจัดการฉันอีกล่ะก็ จะกลายเป็นโทษอาชญากรรมทันที......”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มพร้อมก้าวมาข้างหน้า“เธอตั้งใจที่จะถ่วงเวลาไม่ให้รักษาอาการเจ็บป่วยของคุณหนูเจียง แล้วคิดค่ารักษาที่แพงเสียดฟ้า แบบนี้ ถือว่าผิดกฎหมายด้วยไหม？ความเจ็บปวดที่คุณหนูเจียงได้รับในคืนนี้ จะโทษไปที่ใครดี？！”

เมื่อพูดจบ เขาก็คว้าเข้าไปที่คอของผอ.อู่

หญิงแก่คนนี้หากเป็นตำแหน่งอื่นก็ไม่น่าโมโหขนาดนี้ แต่ เธอกลับมีตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล แบบนี้ก็ยิ่งแค้นไปอีก！

ทั้งๆที่เป็นหมอ กลับไม่สนใจผู้ป่วย แถมยังตั้งใจถ่วงเวลา ประจบสอพลออำนาจมืด น่าขยะแขยงที่สุด！

ไม่ว่าฉีเติ่งเสียนกำลังแก้แค้นให้กับเจียงชิงเย่ว์ หรือกำจัดชิ้นมะเร็งให้กับสังคมก็ตาม โดยรวมแล้ว ก็คือจะปล่อยโรงพยาบาลอ้ายคังไว้ต่อไปไม่ได้เด็ดขาด！

“โอ๊ย！！！ไอ้สวะ ปล่อยฉันลง！” หลังจากที่ผอ.อู๋โดนบีบคอ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนออกมา“แกอยากให้คนทั้งบ้านแกเป็นสวะทั้งบ้านหรอ？！”

ฉีเติ่งเสียนใบหน้าเยือกเย็น โยนออกไป โดยไม่พูดสักคำ

“ตูม！”

ร่างของผอ.อู๋กระแทกเข้ากับกระจก ลอยออกไปด้านนอก จากนั้น ตามมาด้วยเสียงร้องที่ราวกับหมูโดนเชือด

ห้องผู้ป่วยห้องนี้ห่างกับพื้นราวหกเจ็ดเมตร หากคนตกลงไป ยังไงก็เจ็บจริง......