มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 983

ทันใดนั้นการแสดงออกของโซ่งเหมวก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอเห็น เหลียงเซียว ถูกฉีเติ่งเสียนตบ แม้แต่บอดี้การ์ดของเหลียงเซียวยังถูกยิงจนล้มลงกับพื้น

วินาทีต่อมา ปืนของฉีเติ่งเสียนก็เคลื่อนมายังร่างกายของเธอ

“อย่า อย่า อย่ายิง อย่าฆ่าฉันเลย ฉันจะทำทุกอย่างที่นายขอให้ฉันทำ...” โซ่งเหมวพูดเสียงสั่น ใบหน้าของเธอซีดเผือกลงด้วยความกลัว

“คิดว่าตัวเองสูงส่ง” ฉีเติ่งเสียนยิ้มเหยียด ใช้ปากกระบอกปืนที่ร้อนอยู่ถลกเสื้อผ้าของเธอขึ้นแล้วมอง “แต่ก็แค่ปานกลาง”

คำพูดล้อเลียนและน่าอับอายนี้ทำให้โซ่งเหมวรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ

แต่ อีกฝ่ายมีปืนอยู่ในมือ ดังนั้นตอนนี้เธอทำได้แค่ต้องทนเท่านั้น!

“เจ้าชายเหรอ นายไม่คู่ควรกับการเป็นไอ้เด็กสารเลวเลยด้วยซ้ำ! หากมีใครเป็นเด็กสารเลว อย่างน้อยพวกเขาก็ฆ่าคนเป็น แต่นายก็เป็นแค่คนที่ไร้ประโยชน์” ฉีเติ่งเสียนอดยิ้มไม่ได้

เหลียงเซียวพูดด้วยความโกรธ: “กล้าให้ฉันโทรหาเรียกคนมาไหม!?”

โซ่งเหมวมีเริ่มมีความกล้ามากขึ้นเช่นกันก่อนจะพูดว่า: “ใช่ อย่าอวดดีไป หากนายกล้าที่จะทำร้ายเจ้าชาย คุณเหลียงจะรู้เรื่อง และจะไม่ปล่อยนายไปอย่างแน่นอน! ไม่มีใครใน เซี่ยงซานสามารถปกป้องนายได้หรอก!”

ครั้งสุดท้ายที่เหลียงเซียวเจอปัญหาครั้งใหญ่ด้วยน้ำมือของ ฉีเติ่งเสียนนั่นเป็นเพราะหัวหน้ากวน ซึ่งเป็นคนงี่เง่ากระตือรือร้นเกินกว่าเหตุ ดังนั้นเขาจึงให้หวงฉีปินตบไปสองที

ทำให้เหลียงเซียวเป็นฝ่ายผิดทันที เพราะฉีเติ่งเสียนใส่ร้ายเขาในข้อหาเสพยา จนถูกฮั่วตัวขังไว้สองสามวัน...

เดิมทีเขาคิดว่าวันนี้จะเป็นโอกาสอันดีที่จะสังหารฉีเติ่งเสียนเขาคิดได้ แต่เขาลืมคิดไปว่าชายคนนี้อุกอาจจนไม่กลัวปืนเลยด้วยซ้ำ!

“ตกลง ถ้าวันนี้ไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา! อีกอย่างนายคงหาเงินจำนวนมหาศาลถึงหนึ่งพันล้านไม่ได้ หากพ่อนายไม่อนุญาต” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างสงบ

“หนึ่งพันล้าน? ถึงตอนนั้นฉันจะหนึ่งหมื่นล้านเลยยังได้!” เหลียงเซียวกัดฟันตะเกียกตะกายขึ้นไป หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาพ่อของเขาทันที

“พ่อ รีบมาช่วยผมที ตอนนี้มีคนเอาจ่อปืนจ่อหัวผมอยู่!”

“ฉันอยู่กับโซ่งเหมว ครีบพาคนมาเร็วๆ ผู้ชายคนนี้อุกอาจมาก ทักษะกังฟูสูงก็มากแถมยังไม่กลัวปืน....”

หลังจากวางสายแล้ว เหลียงเซียวพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยรอยยิ้มอันดุร้ายบนใบหน้า: “เตรียมตัวตายได้เลย!”

ฉีเติ่งเสียนพุ่งออกมาราวกับสายฟ้า ตบหน้าเหลียงเซียวอย่างแรง แล้วพูดว่า: “พูดดีๆ นะ จะหัวเราะทำไม? มันดูน่าเกลียดมากตอนที่นายยิ้ม!”

เหลียงเซียวล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เขาโกรธมากจนควันแทบจะออกจากหู!

โซ่งเหมวซึ่งอยู่ข้างๆ เห็นว่าเหลียงเซียวเอากำลังเสริมมา เธอมีความมั่นใจขึ้นทันทีก่อนจะเยาะเย้ย: “อวดดีขนาดนี้เลยเหรอ? หึ ยังอยากให้ฉันขอโทษเจียงชิงเย่ว์ นังนั่นอีกเหรอ? คุณเหลียงฆ่านายได้เมื่อไหร่ฉันจะค่อยๆคิดบัญชีแค้นกับเจียงชิงเย่ว์!”

“คิดว่ากวดขาคุณสวีเอาไว้แน่นอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วฉันจะทำอะไรไม่ได้หรือไง?”

“ฉันจะทำให้ยัยนั่นรู้สึกเสียใจทีหลังอย่างแน่นอน!”

“หึหึหึ...”

ก่อนที่โซ่งเหมวจะพูดจบ จู่ๆก็ทำให้เธอพูดไม่ออกทันที

เพราะปืนพกถูกดันเข้าไปในปากของเธอจนเต็มปาก

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่มียิ้มเลยแม้แต่น้อย: “ยัยแม่ไก่ พูดเก่งเหรอ? ลองพูดอีกสิ?”

ใบหน้าของโซงเหมวซีดลง เธอตัวสั่น คราวนี้เธอตกใจมากจนฉี่แทบจะแตก จนไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ในฐานะเจ้าชายของเหอเหลียนเซิ่ง นายที่เป็นคนต่างถิ่นกลับมาทำให้ฉันรู้สึกอับอายตั้งหลายครั้ง?”

“ถ้าฉันปล่อยนายไป ต่อไปฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“วันนี้นายต้องตายสถานเดียว!”

หลังจากที่พูดคำพูดที่รุนแรง ทำให้ผู้คนหวาดกลัว เหลียงเซียวก็เริ่มทันที