มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 986

ฉีเติ่งเสียนไม่ต้องกังวลว่าจี๋ข่าย จะถูกกำจัด เพราะคนจากแก๊งเย่หนานที่พยายามลักพาตัวเขาอย่างสุดความสามารถจะต้องเพียงแค่เรียกค่าไถ

ไม่มีใครจะฆ่าลูกหลานของตระกูลใหญ่แบบนี้ได้...

แต่สำหรับ... ฉีปู้อวี่ถือได้ว่าเป็นข้อยกเว้นเท่านั้น

จิมมี่ ร็อธไชลด์ค่อนข้างไม่ยุติธรรม เขาสั่งบอดี้การ์ดเพื่อปกป้องคู่หมั้นของเขา

หมวกสีดำบนใบหน้าของจี๋ข่ายถูกถอดออก จากนั้นเขาก็เห็นชายร่างผอมบางนั่งอยู่ตรงหน้า แต่ดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความดุดันและดุร้าย

“นาย นาย...นายเป็นใคร?”

“นายลักพาตัวฉันมาเรียกค่าไถใช่ไหม!”

“ตระกูลของฉันมีเงิน ตราบใดที่นายไม่ทำร้ายฉัน ทุกอย่างจะเป็นเรื่องง่าย!”

หลังจากที่จี๋ข่ายตื่นตระหนกได้ไม่นาน เขาก็สงบลงทันที โดยรู้ว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่ฆ่าเขา แต่มาเพื่อเรียกค่าไถเท่านั้น

ชายร่างผอมบางยิ้มและพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณน่าจะเคยได้ยินชื่อของฉันนะ ฉันถูกระบุว่าเป็นผู้ก่อการร้ายเมื่อเร็ว ๆ นี้!”

“นายคือกบฏ ฉีเติ่งเสียนที่กำลังจะถูกยอดฝีมือของศิลปะการต่อสู้เซียงซาน ล่าตัวใช่ไหม?!” จี๋ข่ายอดไม่ได้ที่จะตกใจ จากนั้นก็เริ่มตัวสั่น

เขารู้ว่านายน้อย จิมมี่ ร็อธไชลด์ถูกฉีเติ่งเสียนต่อยที่หัว ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าชายตรงหน้าเขาจะฆ่าเขาหรือไม่ เพราะอิทธิพลของตระกูล ร็อธไชลด์นั้นยิ่งใหญ่กว่าตระกูลจี๋อยู่มาก

ฉีเติ่งเสียนตัวจริงกำลังซุ่มซ่อนอยู่บนหลังคา เมื่อได้ยินเสียงผู้คนด้านล่างผ่านแผ่นกระเบื้องแร่ใยหินเก่า เขาก็เกือบจะโกรธจนควันออกหู

ไอ้สุนัขคนเย่หนาน ลักพาตัวจี๋ข่ายมา คงจะมีเหาบนตัวไม่พอ ยังจะใส่เพิ่มอีกสักสองสามตัวแบบนั้นใช่ไหม?

หากวันนี้เขาไม่นึกสนุกส เขาคงจะเสียใจกับลิงผอมที่อยู่ข้างล่างนี้ด้วย

ทันใดนั้นชายร่างผอมก็พูดอย่างเย็นชา: “ใช่ ฉันคือกบฏฉีเติ่งเสียน!”

“ไม่ว่านายจะพูดมากขนาดไหน แต่ควรมีอารยธรรม อย่าโกรธแล้วกัน... ถ้าจะถูกฉันทุบตีจนตาย!” ฉีเติ่งเสียนนอนอยู่บนหลังคา กลืนหายไปในความมืด และมุมปากของเขา กระตุก

แม้ว่าบางคนจากแก๊งของเย่หนานต้องการแอบอ้าง แต่พวกเขาสามารถหาคนที่ดูหล่อกว่าได้หรือเปล่า?

การเจอลิงที่น่าเกลียด ผอมเพรียว และดูเหมือนปีศาจราตรีมากกว่าหมายความว่าอย่างไร?

ปีศาจราตรี ไม่ใช่ว่าต้องการว่านายที่เป็นถึงรองหัวหน้าใหญ่ แต่ว่านายมันหน้าน่าเกลียดจริงๆ!

มารยาท?

เหมาะสม?

ไม่ว่าปีศาจราตรีจะโกรธหรือเปล่า แต่เขาก็โกรธมากอยู่ดี!

จี๊ข่ายยอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นและพูดว่า: “นายสามารถเรียกได้เท่าไหร่ที่นายต้องการตราบใดที่นาย ไม่ทำร้ายฉัน!”

“หนึ่งพันล้านดอลล่าร์! ฉันคิดว่าชีวิตนี้คงคุ้มค่ากับราคานี้แล้ว!”ชายร่างผอมกล่าวด้วยรอยยิ้มอันน่ากลัว

“หนึ่งพันล้านดอลล่าร์??!” จี๋ข่ายอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อได้ยินราคา

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว ตอนนี้รู้สึกว่าการฆ่าลิงผอมนี้มีความสำคัญยิ่งกว่า!

ให้ตายเถอะ หนึ่งพันล้านสำหรับการลักพาตัวนายน้อยของตระกูลจี๋? เขาอาจจะเลียหน้าและแกล้งทำเป็นรองหัวใหญ่ของเขาก็ได้!

ทุกคนเป็นคนก่อการร้าย ทำไมคุณพูดดังกว่านี้ไม่ได้ล่ะ? คนที่ลักพาตัวนายน้อยแห่งตระกูลจี๋มา กล้าขอเงินหนึ่งพันล้าน หลังจากผ่านไปหลายปี อัตราเงินเฟ้อและราคาก็พุ่งสูงขึ้น นี่มันไม่มากเกินไปใช่ไหม? !

ลิงผอมยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “คุณชายข่าย คุณไม่คิดว่าราคาที่ฉันขอสูงเกินไปหรอกนะ?”

จี๋ข่ายตัวสั่น

ขณะที่ลิงผอมกำลังจะถอยหลังกลับ ม้วนตัวออกไป เขาก็เห็นเท้าอีกข้างของฉีเติ่งเสียนยกไปข้างหลัง จากนั้นก็เตะไปข้างหน้า วิ่งเข้าหาใบหน้าของเขาแล้วเหยียบลงมา!

“ยอดฝีมือแกมาจากไหน? บอดี้การ์ดของจี๋ข่ายมีคนที่ทรงพลังแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!” ลิงผอมแอบรู้สึกหวาดกลัว รู้สึกว่าเขาได้พบกับบุคคลที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตทั้งชีวิตของเขา

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในขณะนี้ เขารู้สึกว่าพลังของอีกฝ่ายไม่ใช่พลังของมนุษย์อีกต่อไป! เขารู้สึกราวกับได้เดินเข้าไปในวัดโบราณและมองดูพระพุทธรูปหินอันงดงาม มีความเกรงขาม แต่ในใจไม่ได้มีเคารพนับถือ

ลิงผอมพยายามอย่างมากที่ที่จะขยับศีรษะไปด้านข้าง แต่ในขณะเดียวกัน เท้าใหญ่ที่ยกขึ้นจากข้อศอกก็ส่ายแขนออกไป และกระแทกเข้าที่ส่วนบนของหัว!

แรง “สิงโตเหยียบบอล” มาจากด้านบนของหัว ไม่ต้องพูดถึงหัวเลย แม้แต่ลูกเหล็กก็ยังถูกเหยียบย่ำเป็นชิ้น ๆ ได้ง่ายๆด้วยพลังนี้!

“แครก!”

กระดูกคอของลิงผอมถูกกดก่อนจะหัก หากไม่มีแรงซัพพอร์ตจากกระดูกสันหลังส่วนคอ หัวของเขาก็คงอ่อนปวกเปียกไปแล้ว ฉีเติ่งเสียนก้าวลงด้วยเสียงปัง หัวของลิงผอมก็ย้ายมาที่ช่องอก!

ทันทีที่เขายืนได้ ลูกน้องของลิงผอม ในห้องก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาทั้งหมดเป็นเหลือขอจากแก๊งเย่หนาน เมื่อพวกเขาเห็นพี่ใหญ่ของพวกเขาถูกเหยียบย่ำจนตาย พวกเขาก็คงโกรธมาก ผู้ที่อยู่ใกล้จะจับพวกเขาไปฆ่า ส่วนคนที่อยู่ไกลๆ คงจะต้องจัดการด้วยปืน

ทันทีที่ฉีเติ่งเสียนตกลงบนพื้น เขาก็รู้สึกถึงมีดสั้นสามเล่มแทงที่หลังของเขา ทันทีที่เขาตกลงบนพื้น ชี่เลือดของเขาก็แตกพล่าน แน่นอนว่าระฆังสีทองเสื้อเกราะไม่สามารถขนย้ายได้ง่ายๆ ดังนั้น แน่นอนว่าพวกเขาจะจับย้ายให้ยุ่งยาก

กระดูกสันหลังของเขาสั่น ท้องของเขาดันไปข้างหน้า กระดูกสันหลังของเขาจมลง และร่างกายส่วนบนของเขาบิดเบี้ยวเหมือนพระจันทร์ข้างแรม

ทันทีที่มีดสั้นทั้งสามเล่มล้มลงฉีเติ่งเสียนก็หันเท้าของเขาไปที่ท่าเท้าแปดทิศ แล้วโจมตี “ฝ่ามือพลิก” มือของเขาเหมือนกับมีดเหล็กและเขาก็วิ่งไปที่แขนที่ถือมีดทั้งสามเล่มและโจมตีอย่างแรง!

"แคร็ก! แคร็ก! แคร็ก!"

ด้วยเสียงที่คมชัดทั้งสาม แขนของคนทั้งสามก็ร้าวไปหมด และกระดูกปลายแขนก็งอลงเป็นมุมเก้าสิบองศา ดูน่าสยดสยอง...